Peter Broderick lijkt de soundtrack gemaakt te hebben bij de verliefdheid die ik voor niemand voel. Dat ik verliefd ben dus, maar dan op niemand. Of misschien op haar of op hem, op dit of op dat, op hen allemaal, of zelfs op 'het'. De tinteling in mijn buik als ik haar voel, als ik het doe, als ik naar hem lach, als ik aan hen denk, daar heeft Peter Broderick de soundtrack bij gemaakt.
En dus ben ik verliefd en kan ik me moeilijk concentreren. Het lezen wordt denken aan. Het lopen wordt denken aan. Het bellen wordt denken aan. Aan kussen en knuffelen, samen door de wind waaien en door de zee golven. Kan ik jou krijgen of heb ik je al? Heb ik de essentie dan eindelijk bij haar lurven?
Zullen we verhuizen naar de zon en surfen op de beach? Zwemmen tussen de vissen en vissen op de oever van het bodemloze meer? Varen tussen bladeren en lachen naar de vogels? Zullen we vogelen en er een ander, mooier, woord voor bedenken?
Gaan we dan eten bij de beste koks en betalen alsof we rijk zijn? En boeren als het heeft gesmaakt naar bloemen, fruit en melancholie? Wat denk je van houden van elkaar en ook van alle andere mensen? Gaan we dat doen nu we er de kans toe hebben, nu mama en papa en school en de wetten verdwenen zijn achter de muren en onder de grond, zoals sissende slangen en loerende jagers?
Kom, dat gaan we gewoon doen.
En appels schillen, toveren en liggen in het ballenbad. Ruilen en verruilen om niet te hoeven kopen. Nooit meer argumenten of centen.
Kom, dat gaan we gewoon doen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
raak, mooi, touché... hoe zeg je het
'het doet me iets'.
ja, maar wat?
enfin, je begrijpt het
begrijp je het?
Een reactie posten