1. Cass McCombs
2. Four Tet
3. The National
4. Hitsville Drunks
5. The Beatles
6. Radiohead
7. Queens of the Stone Age
8. David Bowie
9. St. Vincent
10. Lou Barlow
11. Run The Jewels
12. Merchandise
13. Empress Of
14. Bruce Bherman
15. De Ministers van de Noordzee
16. SOHN
17. Foo Fighters
18. Bill Callahan
19. The War On Drugs
20. Bark Psychosis
21. Mitsoobishy Jacson
22. Laura Omloop
23. Spain
24. Pinetop Seven
25. Best Coast
26. Blood Orange
27. JfJ
28. Prince
29. De Post
30. Elbow
31. Black Rebel Motorcycle Club
32. Savages
33. Low
34. Baroness
35. Francis and the Lights
36. Interpol
37. Bauhaus
38. Antony and the Johnsons
39. Rory Block
40. Massive Attack
41. Beck
42. Arovane
43. Troy Von Balthazar
44. Olafur Arnalds
45. Dirg Gerner
46. Devendra Banhart
47. Madensuyu
48. Elliott Smith
49. Boards of Canada
50. Eefje De Visser
woensdag 31 december 2014
dinsdag 23 december 2014
Leeslijst 2014
LEESLIJST 2014
- André Aciman: 'Noem me bij jouw naam'
- Paul Auster: 'Brooklyn dwaasheid'
- Serge Baeken: 'Sugar - leven als kat' (strip)...
- Julian Barnes: 'Alsof het voorbij is'
- Edmond Baudoin: 'De zang van de walvissen' (strip)
- 'Bruss. Brussels in shorts' (strip - verschillende auteurs)
- Herman Brusselmans: 'De man die werk vond'
- Charles Burns: 'X' en 'De korf' (strips)
- Peter Buwalda: 'Bonita Avenue'
- Ross Campbell: 'Natte maan', delen 1 - 2 en 3 (strip)
- Bavo Claes: 'Kraai'
- Conz: 'De tweede kus' (strip)
- Saskia De Coster: 'Vrije val'
- Yannick Dangre: 'Meisje dat ik nog moet' (dichtbundel)
- Y.M. Dangre: 'Vulkaanvrucht'
- Denis Demonpion: Michel Houellebecq: de ongeautoriseerde biografie'
- Fjodor Dostojevski: 'Misdaad en straf'
- Bret Easton Ellis: 'American Psycho'
- Willem Elsschot: 'Lijmen/Het been'
- Brecht Evens: 'Ergens waar je niet wil zijn' (strip)
- Brecht Evens: 'De liefhebbers' (strip)
- Mark Oliver Everett: 'Things The Grandchildren Should Know'
- Andy Fierens: 'Grote smerige vlinder' (dichtbundel)
- Gummbah: 'De avonturen van Wim Kut' (strip)
- W. F. Hermans: 'Nooit meer slapen'
- Michel Houellebecq: 'De wereld als markt en strijd'
- Michel Houellebecq: 'De koude revolutie'
- Michel Houellebecq: 'De kaart en het gebied'
- Pia de Jong: 'Lange dagen'
- Kamagurka & Herr Seele: 'Dikke Billie Walter' (strip)
- Tom Lanoye: 'Alles moet weg'
- Tom Lanoye: 'Kartonnen dozen'
- Harper Lee: 'To Kill A Mockingbird'
- Marc Legendre & Kristof Spaey: 'Misschien, 'Nooit' en 'Ooit' (strips)
- Marc Legendre: 'Verder' (strip)
- Marc Legendre & René Broens: 'Reynaert de vos' (strip)
- Geert Mak: 'Reizen zonder John'
- G. G. Marquez: 'Liefde in tijden van cholera'
- Erwin Mortier: 'Marcel'
- Vladimir Nabokov: 'Lolita'
- Jamal Ouariachi: 'Vertedering'
- Marnix Peeters: 'Natte dozen'
- W.G. Sebald: 'Austerlitz'
- Seth: 'Het leven is een geschenk, maar je krijgt het niet cadeau' (strip)
- Graeme Simsion: 'Het Rosie-project'
- Zadie Smith: 'Over schoonheid'
- Jiro Taniguchi: 'De tedere jaren' (strip)
- Jiro Taniguchi: 'Het dagboek van mijn vader' (strip)
- A. F. Th. Van der Heijden: 'De Movo-tapes'
- David Van Reybrouck: 'Pleidooi voor populisme'
- Annelies Verbeke: 'Slaap!'
- Annelies Verbeke: 'Reus'
- Timur Vermes: 'Daar is hij weer'
- Erik Vlaminck: 'Brandlucht'
- Kurt Vonnegut: 'Slachthuis vijf'
- Joost De Vries: 'De republiek'
- Robert Vuijsje: 'Alleen maar nette mensen'
- John Williams: 'Stoner'
- Walter Zinzen: 'Mens erger je!' (pamflet)
- alle albums van Kuifje
- André Aciman: 'Noem me bij jouw naam'
- Paul Auster: 'Brooklyn dwaasheid'
- Serge Baeken: 'Sugar - leven als kat' (strip)...
- Julian Barnes: 'Alsof het voorbij is'
- Edmond Baudoin: 'De zang van de walvissen' (strip)
- 'Bruss. Brussels in shorts' (strip - verschillende auteurs)
- Herman Brusselmans: 'De man die werk vond'
- Charles Burns: 'X' en 'De korf' (strips)
- Peter Buwalda: 'Bonita Avenue'
- Ross Campbell: 'Natte maan', delen 1 - 2 en 3 (strip)
- Bavo Claes: 'Kraai'
- Conz: 'De tweede kus' (strip)
- Saskia De Coster: 'Vrije val'
- Yannick Dangre: 'Meisje dat ik nog moet' (dichtbundel)
- Y.M. Dangre: 'Vulkaanvrucht'
- Denis Demonpion: Michel Houellebecq: de ongeautoriseerde biografie'
- Fjodor Dostojevski: 'Misdaad en straf'
- Bret Easton Ellis: 'American Psycho'
- Willem Elsschot: 'Lijmen/Het been'
- Brecht Evens: 'Ergens waar je niet wil zijn' (strip)
- Brecht Evens: 'De liefhebbers' (strip)
- Mark Oliver Everett: 'Things The Grandchildren Should Know'
- Andy Fierens: 'Grote smerige vlinder' (dichtbundel)
- Gummbah: 'De avonturen van Wim Kut' (strip)
- W. F. Hermans: 'Nooit meer slapen'
- Michel Houellebecq: 'De wereld als markt en strijd'
- Michel Houellebecq: 'De koude revolutie'
- Michel Houellebecq: 'De kaart en het gebied'
- Pia de Jong: 'Lange dagen'
- Kamagurka & Herr Seele: 'Dikke Billie Walter' (strip)
- Tom Lanoye: 'Alles moet weg'
- Tom Lanoye: 'Kartonnen dozen'
- Harper Lee: 'To Kill A Mockingbird'
- Marc Legendre & Kristof Spaey: 'Misschien, 'Nooit' en 'Ooit' (strips)
- Marc Legendre: 'Verder' (strip)
- Marc Legendre & René Broens: 'Reynaert de vos' (strip)
- Geert Mak: 'Reizen zonder John'
- G. G. Marquez: 'Liefde in tijden van cholera'
- Erwin Mortier: 'Marcel'
- Vladimir Nabokov: 'Lolita'
- Jamal Ouariachi: 'Vertedering'
- Marnix Peeters: 'Natte dozen'
- W.G. Sebald: 'Austerlitz'
- Seth: 'Het leven is een geschenk, maar je krijgt het niet cadeau' (strip)
- Graeme Simsion: 'Het Rosie-project'
- Zadie Smith: 'Over schoonheid'
- Jiro Taniguchi: 'De tedere jaren' (strip)
- Jiro Taniguchi: 'Het dagboek van mijn vader' (strip)
- A. F. Th. Van der Heijden: 'De Movo-tapes'
- David Van Reybrouck: 'Pleidooi voor populisme'
- Annelies Verbeke: 'Slaap!'
- Annelies Verbeke: 'Reus'
- Timur Vermes: 'Daar is hij weer'
- Erik Vlaminck: 'Brandlucht'
- Kurt Vonnegut: 'Slachthuis vijf'
- Joost De Vries: 'De republiek'
- Robert Vuijsje: 'Alleen maar nette mensen'
- John Williams: 'Stoner'
- Walter Zinzen: 'Mens erger je!' (pamflet)
- alle albums van Kuifje
zaterdag 20 december 2014
Bevriend zijn met een NV-A'er - kan het?
Oké, ik ben een ‘notoir’ N-VA-basher. Al mijn persoonlijke frustraties - en dat zijn er meer dan mij lief is - projecteer ik op die partij, omdat ik ze érgens op moet projecteren.
Andere mensen zetten het op een zuipen, trekken sterretjes van Mercedessen, slaan hun partner in elkaar of houden ranzige betogen op het forum van hln.be. Ik gebruik mijn Facebookpagina om af en toe grapjes of opmerkingen te maken over de N-VA waaruit dan mijn, euh, ‘haat’ jegens die partij mag blijken. Ik schaam mij daar niet voor. Ik kan Bart De Wever niet uitstaan en heb veel moeite om zijn sympathisanten wél te verdragen. Noem mij onverdraagzaam, ik geef u geen ongelijk. Een zekere mate van onverdraagzaamheid is een kwalijke familietrek bij de Cornets. We proberen er elk op onze manier iets aan te doen, denk ik.
Ik heb 50 Facebookvrienden. Van 49 van hen meen ik tot nader order te weten dat zij geen N-VA-sympathisanten zijn. (Het is verbazend hoe een mens zich omringt met overwegend gelijkgestemden.) Eén van hen echter is wél een N-VA-sympathisant. Hij kan dit bericht niet lezen, want dat heb ik zo ingesteld. Ik schrok me dood toen hij na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 toegaf op de N-VA te hebben gestemd. Ik maakte de fout om te vragen waarom hij dat had gedaan, dat is persoonlijk, dat hoefde hij niet uit te leggen, het waren natuurlijk mijn zaken niet.
Maar hij legde het wel uit en het zorgde, in beperkte mate, voor een verandering in ons contact. Sindsdien was er - belachelijk natuurlijk - een ‘te mijden onderwerp’. We hadden het merkbaar niet meer over politiek. En als dat toch gebeurde was het meer om elkaar te plagen. Maar niet te veel, want het voelde toch ongemakkelijk.
Ik ging anders tegen hem aankijken, geef ik toe. Ik vroeg me heel erg af: waarom? Waarom zijn voorkeur voor die partij? Uit zijn argumentatie kon ik concluderen dat het hem om het economische programma van de N-VA te doen was, in het geheel niet omwille van enig romantisch Vlaams-nationalistisch sentiment, maar dat maakte het in feite alleen maar moeilijker voor mij om, zelfs meer in het algemeen, met hem te spreken.
Maar alles went en ik bleef in contact met mijn N-VA-vriend. Tot nu. Denk ik.
De politieke situatie in dit land is momenteel zo gepolariseerd dat ik de N-VA meer dan ooit als ‘evil’ beschouw. De Wever lijkt op het toppunt van zijn arrogantie te zijn aanbeland en een of andere maatschappelijke elite organiseert sociale afbraak en ongelijkheid.
Ik ben niet goed in inhoudelijke discussies daarover, maar mijn buikgevoel zegt dat de boel op deze manier ontspoort. Als je ziet wat er gebeurt in de sociale en culturele sector.. Bepaald geen jobcreatie, me dunkt.
Enkele dagen geleden maakte ik op Facebook een album met foto’s van N-VA’ers met telkens een flauwe woordspeling erbij. Dat zijn dingen die ik graag doe, het staat iedereen vrij dat te ‘liken’ of het te negeren. Kan mij niets schelen, op mijn Facebookprofiel doe ik mijn goesting.
Mijn N-VA-vriend liet weten dat hij het flauw vond. Dat hij er zelfs ambetant van werd, van mijn aanhoudende kritiek op de N-VA, vaker inhoudsloos dan inhoudelijk. Hij vroeg mij naar inhoudelijke argumenten waarom ik de N-VA Bart De Wever) nog steeds niet kan pruimen. Ik gaf hem een aantal argumenten. Hij sprak die niet tegen als dusdanig, maar kwam zelf met argumenten waarom besparen nu de juiste keuze is. Ik las wat hij schreef - het ging via de Facebookchat - en dacht: oké, goed voor jou, we hebben een andere mening, geen probleem.
Hij zei, met een smiley erbij, dat hij mijn berichten vanaf nu onzichtbaar zou maken, zodat hij zich voortaan niet meer aan mijn anti-N-VA-propaganda zou moeten storen. Ik vond dat oprecht een goed idee van hem. Ik zei dat ik zelf enkele Facebookvrienden heb van wie ik de berichtmeldingen heb uitgeschakeld. Het is een goede Facebookfunctie. Het hoeft vriendschap niet in de weg te staan.
Maar los van het feit of hij al dan niet mijn berichten onzichtbaar gaat maken, kon ik merken dat ons ideologische meningsverschil voortaan nog nadrukkelijker op elk onderling contact zal wegen. De ‘kloof’ die er al was, heeft zich nog uitgediept en het zal nog moeilijker worden om daar omheen te lopen.
Ik weet dat ik verdraagzamer moet worden tegenover N-VA-stemmers, maar tegelijk heb ik daar minder dan ooit zin in.
Toch is het raar als dat ten koste van vriendschap begint te gaan.
Ik vrees dat ik moeilijk nog bevriend kan worden met iemand die op de N-VA stemt vanwege de economische standpunten van die partij.
Het is maar een bedenking, maar geen onbelangrijke.
Andere mensen zetten het op een zuipen, trekken sterretjes van Mercedessen, slaan hun partner in elkaar of houden ranzige betogen op het forum van hln.be. Ik gebruik mijn Facebookpagina om af en toe grapjes of opmerkingen te maken over de N-VA waaruit dan mijn, euh, ‘haat’ jegens die partij mag blijken. Ik schaam mij daar niet voor. Ik kan Bart De Wever niet uitstaan en heb veel moeite om zijn sympathisanten wél te verdragen. Noem mij onverdraagzaam, ik geef u geen ongelijk. Een zekere mate van onverdraagzaamheid is een kwalijke familietrek bij de Cornets. We proberen er elk op onze manier iets aan te doen, denk ik.
Ik heb 50 Facebookvrienden. Van 49 van hen meen ik tot nader order te weten dat zij geen N-VA-sympathisanten zijn. (Het is verbazend hoe een mens zich omringt met overwegend gelijkgestemden.) Eén van hen echter is wél een N-VA-sympathisant. Hij kan dit bericht niet lezen, want dat heb ik zo ingesteld. Ik schrok me dood toen hij na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 toegaf op de N-VA te hebben gestemd. Ik maakte de fout om te vragen waarom hij dat had gedaan, dat is persoonlijk, dat hoefde hij niet uit te leggen, het waren natuurlijk mijn zaken niet.
Maar hij legde het wel uit en het zorgde, in beperkte mate, voor een verandering in ons contact. Sindsdien was er - belachelijk natuurlijk - een ‘te mijden onderwerp’. We hadden het merkbaar niet meer over politiek. En als dat toch gebeurde was het meer om elkaar te plagen. Maar niet te veel, want het voelde toch ongemakkelijk.
Ik ging anders tegen hem aankijken, geef ik toe. Ik vroeg me heel erg af: waarom? Waarom zijn voorkeur voor die partij? Uit zijn argumentatie kon ik concluderen dat het hem om het economische programma van de N-VA te doen was, in het geheel niet omwille van enig romantisch Vlaams-nationalistisch sentiment, maar dat maakte het in feite alleen maar moeilijker voor mij om, zelfs meer in het algemeen, met hem te spreken.
Maar alles went en ik bleef in contact met mijn N-VA-vriend. Tot nu. Denk ik.
De politieke situatie in dit land is momenteel zo gepolariseerd dat ik de N-VA meer dan ooit als ‘evil’ beschouw. De Wever lijkt op het toppunt van zijn arrogantie te zijn aanbeland en een of andere maatschappelijke elite organiseert sociale afbraak en ongelijkheid.
Ik ben niet goed in inhoudelijke discussies daarover, maar mijn buikgevoel zegt dat de boel op deze manier ontspoort. Als je ziet wat er gebeurt in de sociale en culturele sector.. Bepaald geen jobcreatie, me dunkt.
Enkele dagen geleden maakte ik op Facebook een album met foto’s van N-VA’ers met telkens een flauwe woordspeling erbij. Dat zijn dingen die ik graag doe, het staat iedereen vrij dat te ‘liken’ of het te negeren. Kan mij niets schelen, op mijn Facebookprofiel doe ik mijn goesting.
Mijn N-VA-vriend liet weten dat hij het flauw vond. Dat hij er zelfs ambetant van werd, van mijn aanhoudende kritiek op de N-VA, vaker inhoudsloos dan inhoudelijk. Hij vroeg mij naar inhoudelijke argumenten waarom ik de N-VA Bart De Wever) nog steeds niet kan pruimen. Ik gaf hem een aantal argumenten. Hij sprak die niet tegen als dusdanig, maar kwam zelf met argumenten waarom besparen nu de juiste keuze is. Ik las wat hij schreef - het ging via de Facebookchat - en dacht: oké, goed voor jou, we hebben een andere mening, geen probleem.
Hij zei, met een smiley erbij, dat hij mijn berichten vanaf nu onzichtbaar zou maken, zodat hij zich voortaan niet meer aan mijn anti-N-VA-propaganda zou moeten storen. Ik vond dat oprecht een goed idee van hem. Ik zei dat ik zelf enkele Facebookvrienden heb van wie ik de berichtmeldingen heb uitgeschakeld. Het is een goede Facebookfunctie. Het hoeft vriendschap niet in de weg te staan.
Maar los van het feit of hij al dan niet mijn berichten onzichtbaar gaat maken, kon ik merken dat ons ideologische meningsverschil voortaan nog nadrukkelijker op elk onderling contact zal wegen. De ‘kloof’ die er al was, heeft zich nog uitgediept en het zal nog moeilijker worden om daar omheen te lopen.
Ik weet dat ik verdraagzamer moet worden tegenover N-VA-stemmers, maar tegelijk heb ik daar minder dan ooit zin in.
Toch is het raar als dat ten koste van vriendschap begint te gaan.
Ik vrees dat ik moeilijk nog bevriend kan worden met iemand die op de N-VA stemt vanwege de economische standpunten van die partij.
Het is maar een bedenking, maar geen onbelangrijke.
Vlaams Belang tevreden met Jambon en Francken
Eergisteren had ik per toeval een gesprek met de secretaris van de Vlaams Belangafdeling Oost-Brabant (het stuk Vlaams-Brabant ten oosten van Leuven). Ik liep in de stad toevallig voorbij een vensterraam waarin tal van Vlaams Belangprularia lagen uitgestald. Leeuwenvlaggen, posters - “uw stok achter de deur” -, noem maar op. De deur stond open (vreemd genoeg), ik was benieuwd, ik ging naar binnen.
“Dag meneer, is dit soms een Vlaams Belangkantoor?”
Dat was zo.
De man - vooraan in de vijftig, rood hoofd, te dik - bekeek mij met de nodige argwaan - argwaan is in feite gewoon de grondhouding van een Vlaams Belanger - maar toen ik mijn blik liet rusten op een stapel dozen vertelde hij spontaan dat het kantoor in Leuven binnenkort zou sluiten. Hij zou zijn functie als secretaris vanaf januari vanuit het kantoor in Brussel vervullen. “We hebben verloren bij de laatste verkiezingen”, sprak hij zonder omwegen. “We moeten inkrimpen.”
Ik zag mijn kans. Deze man moest ik een hart onder riem steken.
“Akkoord, meneer, Vlaams Belang heeft de verkiezingen verloren, maar de ideeën van de partij leven voort in het beleid van de N-VA.” Hij wilde bezwaar maken, logischerwijze, maar tegelijk zag ik zijn neus een beetje krullen. Vlaams Belangers horen graag dat hun jarenlange oppositie toch, zij het dan onrechtstreeks, tot in het beleid is doorgedrongen. Zit Vlaams Belang nu via de N-VA met een half been in de regering?, was dus eigenlijk mijn vraag. Helemaal ongelijk kon hij mij toch niet geven? Maar ik zou het natuurlijk wel zelf moeten zeggen.
“Jan Jambon”, sprak ik dus. “En Theo Francken. Dat zijn toch Vlaams Belangers met een N-VA-lidkaart?”
“Opportunisten”, beantwoordde hij mijn vraag niet rechtstreeks. “Die mannen zijn opportunisten, ze verloochenen hun ideeën in ruil voor de postjes. De Vlaamse zaak is gediend met één consequente basishouding, die van het Vlaams Belang. Een onafhankelijk Vlaanderen en een migratiestop. De N-VA verliest zijn beginselverklaring uit het oog, het streven naar een onafhankelijk Vlaanderen. Ze hebben nu de macht, maar ze kunnen geen kant op.”
“Maar Jambon en Francken”, zei ik opnieuw, “daar kan u toch niet helemaal ontevreden over zijn?”
“Ja, dat zijn waarschijnlijk de meest geschikte mannen die De Wever op die departementen had kunnen zetten”, sprak de secretaris, die mij trouwens nog niet naar mijn eigen politieke voorkeur had gevraagd en dat in de verdere loop van ons gesprek gelukkig ook niet zou doen.
“Hopelijk zetten ze hun opvattingen om in de praktijk en zal het veel gemakkelijker worden om vreemdelingen het land uit te zetten en criminelen harder aan te pakken.”
Hij was op dreef. Ik besloot de Grote Verongelijkte ter sprake te brengen.
“Bart De Wever, komt die oorspronkelijk ook niet van bij het Vlaams Belang?”
“Zou goed kunnen. Hij heeft zijn partij groot gemaakt door onze standpunten over te nemen en nu zuigt hij de rechterflank van de VLD leeg. Tweehonderd procent een opportunist.”
“Toch moet u op uw manier blij zijn met de nieuwe federale regering, of niet? Liever De Wever aan de macht dan Di Rupo kan ik mij voorstellen?”
“Liever Vlaams Belang dan Vlaams Belang light, zal ik u zeggen, maar inderdaad maakt deze regering tenminste korte metten met het dramatische beleid van Di Rupo. Of dat heeft deze regering toch beloofd. Eerst zien en dan geloven.”
“Ik wens u het beste met uw verhuis naar Brussel”, besloot ik afscheid te nemen. Te lang moet dat nu ook weer niet duren, in één ruimte met mensen die stokken achter hun deuren bewaren. Voor je het weet halen ze er hun oude moedertje bij die dan toevallig onlangs nog Marokkaanse inbrekers over de vloer heeft gehad. En dan blijf je bezig.
Ik vroeg nog of ik een Vlaams Belangbalpen mocht meenemen, er lager er een twintigtal in een open doos. Hij gaf mij er drie.
De uitspraak dat hij blij was met deze federale regering had ik hem niet weten te ontlokken, zo onnozel was hij nu ook weer niet, maar met ‘Vlaams Belang light’ had hij wel aangegeven dat het beleid van de N-VA nog steeds aanschurkt tegen dat van zijn eigen partij. En dat wilde ik hem toch graag horen zeggen.
“Dag meneer, is dit soms een Vlaams Belangkantoor?”
Dat was zo.
De man - vooraan in de vijftig, rood hoofd, te dik - bekeek mij met de nodige argwaan - argwaan is in feite gewoon de grondhouding van een Vlaams Belanger - maar toen ik mijn blik liet rusten op een stapel dozen vertelde hij spontaan dat het kantoor in Leuven binnenkort zou sluiten. Hij zou zijn functie als secretaris vanaf januari vanuit het kantoor in Brussel vervullen. “We hebben verloren bij de laatste verkiezingen”, sprak hij zonder omwegen. “We moeten inkrimpen.”
Ik zag mijn kans. Deze man moest ik een hart onder riem steken.
“Akkoord, meneer, Vlaams Belang heeft de verkiezingen verloren, maar de ideeën van de partij leven voort in het beleid van de N-VA.” Hij wilde bezwaar maken, logischerwijze, maar tegelijk zag ik zijn neus een beetje krullen. Vlaams Belangers horen graag dat hun jarenlange oppositie toch, zij het dan onrechtstreeks, tot in het beleid is doorgedrongen. Zit Vlaams Belang nu via de N-VA met een half been in de regering?, was dus eigenlijk mijn vraag. Helemaal ongelijk kon hij mij toch niet geven? Maar ik zou het natuurlijk wel zelf moeten zeggen.
“Jan Jambon”, sprak ik dus. “En Theo Francken. Dat zijn toch Vlaams Belangers met een N-VA-lidkaart?”
“Opportunisten”, beantwoordde hij mijn vraag niet rechtstreeks. “Die mannen zijn opportunisten, ze verloochenen hun ideeën in ruil voor de postjes. De Vlaamse zaak is gediend met één consequente basishouding, die van het Vlaams Belang. Een onafhankelijk Vlaanderen en een migratiestop. De N-VA verliest zijn beginselverklaring uit het oog, het streven naar een onafhankelijk Vlaanderen. Ze hebben nu de macht, maar ze kunnen geen kant op.”
“Maar Jambon en Francken”, zei ik opnieuw, “daar kan u toch niet helemaal ontevreden over zijn?”
“Ja, dat zijn waarschijnlijk de meest geschikte mannen die De Wever op die departementen had kunnen zetten”, sprak de secretaris, die mij trouwens nog niet naar mijn eigen politieke voorkeur had gevraagd en dat in de verdere loop van ons gesprek gelukkig ook niet zou doen.
“Hopelijk zetten ze hun opvattingen om in de praktijk en zal het veel gemakkelijker worden om vreemdelingen het land uit te zetten en criminelen harder aan te pakken.”
Hij was op dreef. Ik besloot de Grote Verongelijkte ter sprake te brengen.
“Bart De Wever, komt die oorspronkelijk ook niet van bij het Vlaams Belang?”
“Zou goed kunnen. Hij heeft zijn partij groot gemaakt door onze standpunten over te nemen en nu zuigt hij de rechterflank van de VLD leeg. Tweehonderd procent een opportunist.”
“Toch moet u op uw manier blij zijn met de nieuwe federale regering, of niet? Liever De Wever aan de macht dan Di Rupo kan ik mij voorstellen?”
“Liever Vlaams Belang dan Vlaams Belang light, zal ik u zeggen, maar inderdaad maakt deze regering tenminste korte metten met het dramatische beleid van Di Rupo. Of dat heeft deze regering toch beloofd. Eerst zien en dan geloven.”
“Ik wens u het beste met uw verhuis naar Brussel”, besloot ik afscheid te nemen. Te lang moet dat nu ook weer niet duren, in één ruimte met mensen die stokken achter hun deuren bewaren. Voor je het weet halen ze er hun oude moedertje bij die dan toevallig onlangs nog Marokkaanse inbrekers over de vloer heeft gehad. En dan blijf je bezig.
Ik vroeg nog of ik een Vlaams Belangbalpen mocht meenemen, er lager er een twintigtal in een open doos. Hij gaf mij er drie.
De uitspraak dat hij blij was met deze federale regering had ik hem niet weten te ontlokken, zo onnozel was hij nu ook weer niet, maar met ‘Vlaams Belang light’ had hij wel aangegeven dat het beleid van de N-VA nog steeds aanschurkt tegen dat van zijn eigen partij. En dat wilde ik hem toch graag horen zeggen.
zaterdag 8 november 2014
30 jaar
Op het tennistornooi van Stockholm (de Open Scandinavische Kampioenschappen) ging John McEnroe tijdens zijn halve finale tegen de Zweed Anders Järryd volledig door het lint. Hij had de eerste set met 6-1 verloren, maar leidde in de tweede met 4-2.
Toen McEnroe bij die stand mocht serveren, kreeg hij het aan de stok met de umpire nadat die een opslag van McEnroe uit had gegeven.
"It's right on the line," brieste McEnroe. "No mistakes so far in this match, right? No mistakes whatsoever."
En toen: "ANSWER MY QUESTION, JERK!"
Tijdens de persconferentie na de wedstrijd (die McEnroe verloor), schold de nog niet helemaal gekalmeerde tennisser een journalist uit voor idioot. Daarin had de excentrieke McEnroe natuurlijk niet helemaal ongelijk.
Het was 5 november 1984 en ook elders in de wereld hadden er heel wat mensen redenen om ongelukkig te zijn. Zo werd, bijvoorbeeld, Ronald Reagen één dag later herkozen als president van de Verenigde Staten en stonden bands als Wham! en Duran Duran bovenaan in de charts.
Gelukkig was er toch ook nog wat reden tot feest, want in diezelfde charts piekte ook 'Purple Rain' en men kon er stilaan gif op innemen dat de voorspellingen van George Orwell - "Big brother is watching you" - zich tijdens dat kalenderjaar niet meer zouden voltrekken.
Dit zijn maar enkele anekdotes, nieuwsberichten en weetjes die wellicht enigszins aan de familie J. uit P. voorbij zijn gegaan, want op 5 november 1984 - precies dertig jaar geleden is dat - werd jij geboren.
Ik weet zeker dat het zo niet is gegaan, maar ik mag me graag voorstellen dat je in de eerste maanden na je geboorte in je wieg naar Gruppenbild lag te luisteren, de eerste groep van jouw streekgenoot Stijn Meuris, en meer specifiek naar het liedje 'Maatschappij'. "Maatschappij, maatschappij/degene die ze vormt, dat ben jij/maatschappij, maatschappij/degene die ze vormt, dat zijn wij!"
Voorwaar een boodschap van solidariteit en engagement die jij goed in je oren geknoopt hebt.
Ten slotte vind ik het een eigenaardige gedachte dat een 'generatiegenoot' van mij vandaag dertig jaar wordt. Alsof dat betekent dat wij goed bezig zijn om oud te worden. Maar dat is natuurlijk relatief.
Laatst sprak ik met een 66-jarige man die beweerde (nog) op zijn handen te kunnen lopen en het in een moeite ook demonstreerde.
Eergisteren werd mijn meter ook 66 en toen ik haar mailde om haar te feliciteren, betrapte ik mezelf er op dat ik dingen schreef als 'je bent nog niet te oud' of 'je kan nog'.. Vanaf welke leeftijd beginnen we met dat woordje 'nog'?
Alleszins niet vanaf dertig.
Proficiat. Het is 3-0 voor jou. Wie de tegenstander is moet je zelf maar bepalen.
Proficiat.
Toen McEnroe bij die stand mocht serveren, kreeg hij het aan de stok met de umpire nadat die een opslag van McEnroe uit had gegeven.
"It's right on the line," brieste McEnroe. "No mistakes so far in this match, right? No mistakes whatsoever."
En toen: "ANSWER MY QUESTION, JERK!"
Tijdens de persconferentie na de wedstrijd (die McEnroe verloor), schold de nog niet helemaal gekalmeerde tennisser een journalist uit voor idioot. Daarin had de excentrieke McEnroe natuurlijk niet helemaal ongelijk.
Het was 5 november 1984 en ook elders in de wereld hadden er heel wat mensen redenen om ongelukkig te zijn. Zo werd, bijvoorbeeld, Ronald Reagen één dag later herkozen als president van de Verenigde Staten en stonden bands als Wham! en Duran Duran bovenaan in de charts.
Gelukkig was er toch ook nog wat reden tot feest, want in diezelfde charts piekte ook 'Purple Rain' en men kon er stilaan gif op innemen dat de voorspellingen van George Orwell - "Big brother is watching you" - zich tijdens dat kalenderjaar niet meer zouden voltrekken.
Dit zijn maar enkele anekdotes, nieuwsberichten en weetjes die wellicht enigszins aan de familie J. uit P. voorbij zijn gegaan, want op 5 november 1984 - precies dertig jaar geleden is dat - werd jij geboren.
Ik weet zeker dat het zo niet is gegaan, maar ik mag me graag voorstellen dat je in de eerste maanden na je geboorte in je wieg naar Gruppenbild lag te luisteren, de eerste groep van jouw streekgenoot Stijn Meuris, en meer specifiek naar het liedje 'Maatschappij'. "Maatschappij, maatschappij/degene die ze vormt, dat ben jij/maatschappij, maatschappij/degene die ze vormt, dat zijn wij!"
Voorwaar een boodschap van solidariteit en engagement die jij goed in je oren geknoopt hebt.
Ten slotte vind ik het een eigenaardige gedachte dat een 'generatiegenoot' van mij vandaag dertig jaar wordt. Alsof dat betekent dat wij goed bezig zijn om oud te worden. Maar dat is natuurlijk relatief.
Laatst sprak ik met een 66-jarige man die beweerde (nog) op zijn handen te kunnen lopen en het in een moeite ook demonstreerde.
Eergisteren werd mijn meter ook 66 en toen ik haar mailde om haar te feliciteren, betrapte ik mezelf er op dat ik dingen schreef als 'je bent nog niet te oud' of 'je kan nog'.. Vanaf welke leeftijd beginnen we met dat woordje 'nog'?
Alleszins niet vanaf dertig.
Proficiat. Het is 3-0 voor jou. Wie de tegenstander is moet je zelf maar bepalen.
Proficiat.
Spijt
We bleven een half uur praten op het plein. We gingen zitten op een terras. We bleven daar een uur zitten. Ze dronk twee muntthees, ik twee gini’s. Ze zei niet: ik ga naar huis toen ik dat zo’n beetje van haar verwachtte. Ze praatte tegen mij, ze luisterde naar mij en ze keek niet op haar horloge. Ze lachte naar mij.
Ze gaf mij haar nummer.
En ik verwijderde het uit mijn gsm.
Want ik vond mezelf een loser. Iemand met een job om zich voor te schamen. Iemand te depressief en te deprimerend. Iemand die maar beter niet naar de film moest gaan met een leuk meisje. Iemand die zich beter onder de grond kon verstoppen.
En dat was dom want het is niet waar.
Ik ben geen loser. Ik moet mij nergens voor schamen. Ik ben niet depressief of deprimerend. Ik mag naar de film gaan met een leuk meisje. Ik moet mij niet onder de grond verstoppen en ik moet geen gsm-nummers verwijderen van mensen die ik nog wil bellen.
Maar dat doe ik dus wel, en liefst vooraleer vrienden mij op andere gedachten kunnen brengen.
Zes maanden lang had ik nergens spijt van.
Maar nu wel.
Nu echt wel.
Ze gaf mij haar nummer.
En ik verwijderde het uit mijn gsm.
Want ik vond mezelf een loser. Iemand met een job om zich voor te schamen. Iemand te depressief en te deprimerend. Iemand die maar beter niet naar de film moest gaan met een leuk meisje. Iemand die zich beter onder de grond kon verstoppen.
En dat was dom want het is niet waar.
Ik ben geen loser. Ik moet mij nergens voor schamen. Ik ben niet depressief of deprimerend. Ik mag naar de film gaan met een leuk meisje. Ik moet mij niet onder de grond verstoppen en ik moet geen gsm-nummers verwijderen van mensen die ik nog wil bellen.
Maar dat doe ik dus wel, en liefst vooraleer vrienden mij op andere gedachten kunnen brengen.
Zes maanden lang had ik nergens spijt van.
Maar nu wel.
Nu echt wel.
donderdag 9 oktober 2014
Ik ga het leger niet in
mammie, ik ga het leger niet in
ik word rudi voller, ik ga voetballen
vol van mezelf trappen ze me misschien...
zo dood als herman brood van het hilton
nee mammie, ik ga het nog leger niet in
dat maakt me bang, ben facebookbang
noch leger, noch twitter, noch legoland
noch legolas, noch meer totale nonsens, nee
ik word geen lord, geen omgekeerde drol
nee mammie, ik ga het nog leger niet in
geen aap laat mij elf stellingen wegen
vooraleer ik een bordje muesli mag legen
ze gaan me niet naaien, zal nooit een iBar aaien
een elektronische kat te koop in de fnac
of gratis voor wie zich abonneert op de knack
nee mammie, beloofd, ik ga het nog leger nooit in
ik luister niet enkel naar sony & share
ik onthaal deze eeuw niet alleen digitaal
met mijn eenentwintigste geeuw van de dag
waarop een kwiet die mij niet ziet mij niet retweeten mag
nee mammie, echt, ik ga nooit het nog leger niet in
want selfies en 'selfie is woord van het jaar'
is buikjesvankindjesinafrikaleeg
of goedkoopcarapilsblikbierleeg
en dat zijn ook geen dingen die jij ooit voor mij hebt gewild
ik word rudi voller, ik ga voetballen
vol van mezelf trappen ze me misschien...
zo dood als herman brood van het hilton
nee mammie, ik ga het nog leger niet in
dat maakt me bang, ben facebookbang
noch leger, noch twitter, noch legoland
noch legolas, noch meer totale nonsens, nee
ik word geen lord, geen omgekeerde drol
nee mammie, ik ga het nog leger niet in
geen aap laat mij elf stellingen wegen
vooraleer ik een bordje muesli mag legen
ze gaan me niet naaien, zal nooit een iBar aaien
een elektronische kat te koop in de fnac
of gratis voor wie zich abonneert op de knack
nee mammie, beloofd, ik ga het nog leger nooit in
ik luister niet enkel naar sony & share
ik onthaal deze eeuw niet alleen digitaal
met mijn eenentwintigste geeuw van de dag
waarop een kwiet die mij niet ziet mij niet retweeten mag
nee mammie, echt, ik ga nooit het nog leger niet in
want selfies en 'selfie is woord van het jaar'
is buikjesvankindjesinafrikaleeg
of goedkoopcarapilsblikbierleeg
en dat zijn ook geen dingen die jij ooit voor mij hebt gewild
zondag 20 juli 2014
Universum Houellebecq
op een weerloos tafelkleed met antiek bloemenmotief
naast een sprakeloze muur met een wandklok
die radeloos tikt
ligt zij al jaren languit voorover geslagen
dood van vermoeidheid
***
in een hoek van een op een canapé na lege kamer
gebeurt nog meer dan in die canapé waar hij ligt
in strijd met álles
***
men heeft mij verteld en ik weet zelf dat ik dertig jaar ben
maar op de vraag hoe het ooit zo ver is kunnen komen heeft niemand een antwoord
***
of ik vrienden heb laat ik aan anderen over
naast een sprakeloze muur met een wandklok
die radeloos tikt
ligt zij al jaren languit voorover geslagen
dood van vermoeidheid
***
in een hoek van een op een canapé na lege kamer
gebeurt nog meer dan in die canapé waar hij ligt
in strijd met álles
***
men heeft mij verteld en ik weet zelf dat ik dertig jaar ben
maar op de vraag hoe het ooit zo ver is kunnen komen heeft niemand een antwoord
***
of ik vrienden heb laat ik aan anderen over
vrijdag 4 juli 2014
toen #origi scoorde tijdens #belusa zat ik net op de plee
ik geef het u maar mee zoals gewoonlijk
weet iemand hoe ik plots in rook kan opgaan? #dtv
ik geef het u maar mee zoals gewoonlijk
weet iemand hoe ik plots in rook kan opgaan? #dtv
want ik heb geen papier meer voor mijn woordendiarree
een #firstworldproblem, maar #oncomfortabel
gelukkig blijft mijn kloutscore rendabel
een #firstworldproblem, maar #oncomfortabel
gelukkig blijft mijn kloutscore rendabel
want minstens om de driekwartier zit ik in dit café in lier
om me ervan te vergewissen
dat al bijna drieduizend mensen me blijkbaar niet meer kunnen missen
#succes #bedankt
om me ervan te vergewissen
dat al bijna drieduizend mensen me blijkbaar niet meer kunnen missen
#succes #bedankt
en als er dan één van mij moet kotsen is dat zijn probleem
#ontvolgmij @alimetdepet, #getalife
#ontvolgmij @alimetdepet, #getalife
donderdag 3 juli 2014
American Psycho
de ober aanvaardt mijn visakaart
ik heb niks anders dan dat
mijn armanipak en mijn keukenmes
mijn nagels krabben mijn teint kapot
de manicure betaal ik te weinig
zonder mijn kaart is het niks waard
mijn relatie met een meisje
van wie ik de naam niet kan onthouden
smeult lekker in de diepvries
maar edwin pijpt fantastisch
in de taxi terwijl
ik mijn walkman bewonder
ik heb niks anders dan dat
mijn armanipak en mijn keukenmes
mijn nagels krabben mijn teint kapot
de manicure betaal ik te weinig
zonder mijn kaart is het niks waard
mijn relatie met een meisje
van wie ik de naam niet kan onthouden
smeult lekker in de diepvries
maar edwin pijpt fantastisch
in de taxi terwijl
ik mijn walkman bewonder
Ik was nooit onbezorgd - zij wel
de treurnis als ze zegt: vroeger was ik gelukkig
daar en over andere dingen dacht ze niet eens na
nu denk ik daar over na en kom ik tot een besluit, zucht ze
ik ben niet gelukkig, en dat al zeker twee jaar
ik waardeer de stijlfiguur van de overvloedige overdrijving
van onberispelijke beheersing van de dramatica van de taal
als trotse protagoniste in een eigen feuilleton
zet ze verhaallijnen in de verf
die ze vroeger met wasco’s zou hebben ingekleurd
in de tijd waarin ze ook tussen gevallen bladeren onderaan een boomstam stond
terwijl ze zich nu liever bovenin de stamboom bevindt
als ze door een zwarte bril door familiealbums bladert
heeft ze blije herinneringen aan die keer dat ze op haar knieën viel bij het rolschaatsen
ze voelde pijn in zijn meest betekenisloze vorm
de pijn die ze nu voelt betekent veel voor haar
ze maakt een knieval om ellende te bezweren
en bezeert daarbij zoals voorzien haar knie
of hoe de onttovering van de wereld zich voltrekt
een telefoongesprek geduldig aftapt
en dat vervolgens naar believen lekt
het boek dat u wil schrijven telkens toeklapt
daar en over andere dingen dacht ze niet eens na
nu denk ik daar over na en kom ik tot een besluit, zucht ze
ik ben niet gelukkig, en dat al zeker twee jaar
ik waardeer de stijlfiguur van de overvloedige overdrijving
van onberispelijke beheersing van de dramatica van de taal
als trotse protagoniste in een eigen feuilleton
zet ze verhaallijnen in de verf
die ze vroeger met wasco’s zou hebben ingekleurd
in de tijd waarin ze ook tussen gevallen bladeren onderaan een boomstam stond
terwijl ze zich nu liever bovenin de stamboom bevindt
als ze door een zwarte bril door familiealbums bladert
heeft ze blije herinneringen aan die keer dat ze op haar knieën viel bij het rolschaatsen
ze voelde pijn in zijn meest betekenisloze vorm
de pijn die ze nu voelt betekent veel voor haar
ze maakt een knieval om ellende te bezweren
en bezeert daarbij zoals voorzien haar knie
of hoe de onttovering van de wereld zich voltrekt
een telefoongesprek geduldig aftapt
en dat vervolgens naar believen lekt
het boek dat u wil schrijven telkens toeklapt
Verkiezingsdag
die ochtend werd ik wakker, jeuj
eerste dat ik deed: fotootje trekken van mezelf
tweede dat ik deed: fotootje op facebook zetten
ik at een bordje muesli
maar niet alvorens daar een foto van te trekken
beetje bewerkt met instagram
en op facebook gezet
twitter opengedaan
fotootje ook op twitter gezet
120 volgers
worden er nu misschien 122
hopelijk retweets
ik had me nog niet omgekleed dus dat deed ik effe
foto van mezelf getrokken met ontbloot bovenlijf
foto van mezelf getrokken met t-shirt aan
daarna met trui aan
ik had al zes foto’s, het was 9u ‘s morgens
ik moest iets gaan verzinnen om meer foto’s van mezelf te kunnen trekken
oh ja, ik moest naar de stembus
die ene kans om een stemfie te maken
how exciting
ik bleef 7 minuten in het stemhokje
als je er dan bent wil je ook een goeie stemfie
stemfie gemaakt met stempotlood in mijn mond
stemfie zonder potlood maar met een gekke bek
stem uitgebracht
thuis de hele zwik op facebook gezet
nice
voor de spiegel gaan staan
beetje gemasturbeerd
het liep tegen de middag
vielen er nog selfies te maken in de namiddag
er schoot me geen concrete reden te binnen
beginnen zweten
tranquilizer gepakt
op bed gaan liggen
tele-onthaal gebeld
doe ik elke week minstens één keer
lang leve mezelf, trouwens
wat ben ik toch een baas
wat ben ik toch uniek
eerste dat ik deed: fotootje trekken van mezelf
tweede dat ik deed: fotootje op facebook zetten
ik at een bordje muesli
maar niet alvorens daar een foto van te trekken
beetje bewerkt met instagram
en op facebook gezet
twitter opengedaan
fotootje ook op twitter gezet
120 volgers
worden er nu misschien 122
hopelijk retweets
ik had me nog niet omgekleed dus dat deed ik effe
foto van mezelf getrokken met ontbloot bovenlijf
foto van mezelf getrokken met t-shirt aan
daarna met trui aan
ik had al zes foto’s, het was 9u ‘s morgens
ik moest iets gaan verzinnen om meer foto’s van mezelf te kunnen trekken
oh ja, ik moest naar de stembus
die ene kans om een stemfie te maken
how exciting
ik bleef 7 minuten in het stemhokje
als je er dan bent wil je ook een goeie stemfie
stemfie gemaakt met stempotlood in mijn mond
stemfie zonder potlood maar met een gekke bek
stem uitgebracht
thuis de hele zwik op facebook gezet
nice
voor de spiegel gaan staan
beetje gemasturbeerd
het liep tegen de middag
vielen er nog selfies te maken in de namiddag
er schoot me geen concrete reden te binnen
beginnen zweten
tranquilizer gepakt
op bed gaan liggen
tele-onthaal gebeld
doe ik elke week minstens één keer
lang leve mezelf, trouwens
wat ben ik toch een baas
wat ben ik toch uniek
Hij was immers een aardige man
een duttende duts met het soort kop
die mij vertelt dat ik bestaansrecht heb
een witte bediende in een grijs kantoor op een gele dag
een sukkel
of een eunuch met een bultrug
een haveloze hark in een aquarium vol viswijven
een computerstaarder zonder hobby’s
mogelijk mijnenveger spelend
kajakkend de lesse bedwingend
collega’s imponerend
in gedachten
onachtzaam bedachtzaam
en daar niks van begrijpend
het kneusje dat naar de printer mankt
collega’s die zelfs niet meer grinniken
antwoorden die ik niet gaf op de vraag van de mankende formulierenbehandelaar toen die mij vroeg wat hij voor mij kon betekenen
die mij vertelt dat ik bestaansrecht heb
een witte bediende in een grijs kantoor op een gele dag
een sukkel
of een eunuch met een bultrug
een haveloze hark in een aquarium vol viswijven
een computerstaarder zonder hobby’s
mogelijk mijnenveger spelend
kajakkend de lesse bedwingend
collega’s imponerend
in gedachten
onachtzaam bedachtzaam
en daar niks van begrijpend
het kneusje dat naar de printer mankt
collega’s die zelfs niet meer grinniken
antwoorden die ik niet gaf op de vraag van de mankende formulierenbehandelaar toen die mij vroeg wat hij voor mij kon betekenen
Gebrekkige fysieke paraatheid
een van mijn hemdsmouwen mist een knop
ik schuur mijn ellebogen aan mijn bureau
ik krom mijn rug op zo’n manier dat ik vanuit kikkerperspectief op een hangbuikzwijn lijk
er siddert iets door mijn lijf
verder siddert er niks, nooit, nergens
maar eens het sidderen begint, begint het wel meteen in mijn lijf
hetzelfde geldt voor tintelen
maar dan enkel mijn handen
en het stuk tussen mijn polsen en mijn ellebogen
mijn onderarmen
ik steek met kop en schouders boven de rest van mijn lichaam uit
maar deze schouders kunnen zo veel gewicht niet dragen
deze schouders zijn daar niet klaar voor
dit zijn niet de schouders waarop je wil uithuilen
mijn kop zit in mijn kas
ik ben blij dat niemand mij kan zien
ik schuur mijn ellebogen aan mijn bureau
ik krom mijn rug op zo’n manier dat ik vanuit kikkerperspectief op een hangbuikzwijn lijk
er siddert iets door mijn lijf
verder siddert er niks, nooit, nergens
maar eens het sidderen begint, begint het wel meteen in mijn lijf
hetzelfde geldt voor tintelen
maar dan enkel mijn handen
en het stuk tussen mijn polsen en mijn ellebogen
mijn onderarmen
ik steek met kop en schouders boven de rest van mijn lichaam uit
maar deze schouders kunnen zo veel gewicht niet dragen
deze schouders zijn daar niet klaar voor
dit zijn niet de schouders waarop je wil uithuilen
mijn kop zit in mijn kas
ik ben blij dat niemand mij kan zien
zaterdag 19 april 2014
Ali zkt. Eva
Oké, ik ga jullie iets vertellen dat ik eigenlijk nog helemaal niet mag verklappen. Het productiehuis - ja, daar licht ik al een eerste tipje van de sluier, het heeft met tv te maken! - heeft me opgelegd om er over te zwijgen tot de serie - jaaa! - op antenne gaat, maar ik kan niet langer aan de drang weerstaan om jullie te vertellen dat ik heb deelgenomen aan het eerste seizoe...n van ‘Adam zkt. Eva’, een reality-programma dat in het najaar zal worden uitgezonden op Vier!
Misschien zegt dit nieuwe tv-format jullie nog helemaal niets, maar een eerste Nederlands seizoen wordt momenteel uitgezonden op de televisiezender RTL en bij onze noorderburen is het al meteen een dikke hit. Ik leg jullie even het concept uit.
In ‘Adam zkt. Eva’ gaan jonge singles op zoek naar ware liefde. Dat doen zij op een onbewoond eiland in de Stille Zuidzee. Het programma vertoont gelijkenissen met ‘Temptation Island’, maar in tegenstelling tot die controversiële reeks worden in ‘Adam zkt. Eva’ geen relaties op de proef gesteld. ‘Adam zkt. Eva’ geeft jonge, leuke, mooie mensen zoals ik daarentegen de kans om op een authentieke manier de liefde van hun leven te leren kennen. En dat gebeurt... naakt.
Dat dat toch nog veel controversiëler is dan ‘Temptation Island’, denken jullie nu misschien, maar dat klopt helemaal niet. Eens je in je hoofd de klik hebt gemaakt wordt het heel gewoon om naakt en ongedwongen voor de televisiecamera’s te paraderen. Ware liefde komt je niet meer zomaar aanwaaien in deze hectische tijden en een aantal weken poedelnaakt voor ‘kijkend Vlaanderen’ op een zonnig eiland rondlopen is dan ook een kleine moeite.
Jullie moeten het ook zo bekijken: ik ben 27 nu en het leek me weleens tijd om een volgende stap te zetten in mijn leven. Mijn vrienden, leeftijdsgenoten, hebben inmiddels allemaal een vaste relatie en beginnen zo stilaan aan gezinsuitbreiding te denken. Ik daarentegen ben nog single en ik heb hoe langer hoe meer het gevoel dat dat een afstand creëert tussen mijn vrienden en mij. ‘Adam zkt. Eva’ was dan ook een unieke kans om op een leuke manier een meisje te leren kennen met wie ik voor de rest van mijn dagen gelukkig samen kan zijn. Ik heb me dan ook onmiddellijk ingeschreven voor de eerste Vlaamse reeks op Vier en werd geselecteerd uit honderden andere kandidaten. (En voor jullie zich de vraag stellen: néé, de lengte van mijn piemel was voor de makers geen criterium om mij voor het programma te selecteren!)
Waarom zou het gemakkelijker zijn om de ware liefde te vinden als je naakt bent, vragen jullie zich misschien af. Wel, het feit dat je geen kleren aanhebt sloopt meteen alle drempels die er anders wel zijn. Naaktheid dwingt je om onmiddellijk open kaart te spelen, jezelf onmiddellijk... bloot te geven.
Toen ik aankwam op het eiland leek het alsof er nog niemand was, tot ik plots in de verte een meisje naar me toe zag komen lopen. Ik zag meteen dat ze een mooi figuur had, maar was helemaal niet bezig met bijvoorbeeld de grootte van haar borsten. Nee, ik wilde in de eerste plaats weten of ze mooie ogen had. En die had ze.
We gaven elkaar drie kussen en ze stelde zich voor als Gail. Het eerste moment was, toegegeven, ietwat onwennig en ik voelde nog geen vonk overslaan, maar dat zou wel gaan komen als we elkaar wat beter zouden leren kennen tijdens het avondmaal, zo dacht ik. Intussen was onze naaktheid ook alweer heel gewoon. We sloegen er, zeg maar, helemaal geen acht meer op.
Gail vertelde dat zij in de eerste plaats aan ‘Adam zkt. Eva’ deelnam om interessante gesprekken te kunnen voeren en dat wilde lukken want ook voor mij was dat uiteindelijk de grootste motivatie om aan het programma deel te nemen. (Ook voor de programmamakers was dat overigens cruciaal, hoorde ik nadien, dat de kandidaten de wens hadden om mensen te leren kennen met wie ze diepgaande gesprekken zouden kunnen voeren - naakt.)
Nu, voorlopig wil ik verder nog niet te veel verklappen over wat er op het eiland nog allemaal is gebeurd. Jullie zullen alles wel op tv kunnen zien. Als teaser wil ik nog alleen maar meegeven dat het me na twee dagen samen op het eiland nog steeds niet gelukt was om verliefd te worden op Gail, wat tot een relletje geleid heeft tussen mij en de productieploeg.
Natuurlijk waren er ook nog andere kapers op de kust die Gail wilden verleiden, maar evengoed kwamen er nog andere leuke meiden op het eiland aangespoeld.
Maar straks praat ik mijn mond nog voorbij! Of ik de ware liefde gevonden heb dankzij ‘Adam zkt. Eva’ zullen jullie kunnen volgen vanaf september op Vier!
Misschien zegt dit nieuwe tv-format jullie nog helemaal niets, maar een eerste Nederlands seizoen wordt momenteel uitgezonden op de televisiezender RTL en bij onze noorderburen is het al meteen een dikke hit. Ik leg jullie even het concept uit.
In ‘Adam zkt. Eva’ gaan jonge singles op zoek naar ware liefde. Dat doen zij op een onbewoond eiland in de Stille Zuidzee. Het programma vertoont gelijkenissen met ‘Temptation Island’, maar in tegenstelling tot die controversiële reeks worden in ‘Adam zkt. Eva’ geen relaties op de proef gesteld. ‘Adam zkt. Eva’ geeft jonge, leuke, mooie mensen zoals ik daarentegen de kans om op een authentieke manier de liefde van hun leven te leren kennen. En dat gebeurt... naakt.
Dat dat toch nog veel controversiëler is dan ‘Temptation Island’, denken jullie nu misschien, maar dat klopt helemaal niet. Eens je in je hoofd de klik hebt gemaakt wordt het heel gewoon om naakt en ongedwongen voor de televisiecamera’s te paraderen. Ware liefde komt je niet meer zomaar aanwaaien in deze hectische tijden en een aantal weken poedelnaakt voor ‘kijkend Vlaanderen’ op een zonnig eiland rondlopen is dan ook een kleine moeite.
Jullie moeten het ook zo bekijken: ik ben 27 nu en het leek me weleens tijd om een volgende stap te zetten in mijn leven. Mijn vrienden, leeftijdsgenoten, hebben inmiddels allemaal een vaste relatie en beginnen zo stilaan aan gezinsuitbreiding te denken. Ik daarentegen ben nog single en ik heb hoe langer hoe meer het gevoel dat dat een afstand creëert tussen mijn vrienden en mij. ‘Adam zkt. Eva’ was dan ook een unieke kans om op een leuke manier een meisje te leren kennen met wie ik voor de rest van mijn dagen gelukkig samen kan zijn. Ik heb me dan ook onmiddellijk ingeschreven voor de eerste Vlaamse reeks op Vier en werd geselecteerd uit honderden andere kandidaten. (En voor jullie zich de vraag stellen: néé, de lengte van mijn piemel was voor de makers geen criterium om mij voor het programma te selecteren!)
Waarom zou het gemakkelijker zijn om de ware liefde te vinden als je naakt bent, vragen jullie zich misschien af. Wel, het feit dat je geen kleren aanhebt sloopt meteen alle drempels die er anders wel zijn. Naaktheid dwingt je om onmiddellijk open kaart te spelen, jezelf onmiddellijk... bloot te geven.
Toen ik aankwam op het eiland leek het alsof er nog niemand was, tot ik plots in de verte een meisje naar me toe zag komen lopen. Ik zag meteen dat ze een mooi figuur had, maar was helemaal niet bezig met bijvoorbeeld de grootte van haar borsten. Nee, ik wilde in de eerste plaats weten of ze mooie ogen had. En die had ze.
We gaven elkaar drie kussen en ze stelde zich voor als Gail. Het eerste moment was, toegegeven, ietwat onwennig en ik voelde nog geen vonk overslaan, maar dat zou wel gaan komen als we elkaar wat beter zouden leren kennen tijdens het avondmaal, zo dacht ik. Intussen was onze naaktheid ook alweer heel gewoon. We sloegen er, zeg maar, helemaal geen acht meer op.
Gail vertelde dat zij in de eerste plaats aan ‘Adam zkt. Eva’ deelnam om interessante gesprekken te kunnen voeren en dat wilde lukken want ook voor mij was dat uiteindelijk de grootste motivatie om aan het programma deel te nemen. (Ook voor de programmamakers was dat overigens cruciaal, hoorde ik nadien, dat de kandidaten de wens hadden om mensen te leren kennen met wie ze diepgaande gesprekken zouden kunnen voeren - naakt.)
Nu, voorlopig wil ik verder nog niet te veel verklappen over wat er op het eiland nog allemaal is gebeurd. Jullie zullen alles wel op tv kunnen zien. Als teaser wil ik nog alleen maar meegeven dat het me na twee dagen samen op het eiland nog steeds niet gelukt was om verliefd te worden op Gail, wat tot een relletje geleid heeft tussen mij en de productieploeg.
Natuurlijk waren er ook nog andere kapers op de kust die Gail wilden verleiden, maar evengoed kwamen er nog andere leuke meiden op het eiland aangespoeld.
Maar straks praat ik mijn mond nog voorbij! Of ik de ware liefde gevonden heb dankzij ‘Adam zkt. Eva’ zullen jullie kunnen volgen vanaf september op Vier!
woensdag 16 april 2014
Obama in België
Barack Obama
Barack Hussein Obama
Saddam Hoessein
Osama
Eén letter verschil maar
Moebarak
Dat kan geen toeval zijn
Fox News zei het lang geleden al...
En in het Nederlands is het al even duidelijk
Barak
Kazerne, veldhospitaal
Behuizing van soldaten
Oorlog
Te weten dat die man in ons land is, ik word daar onrustig van.
‘Obama is onderweg naar Waregem’
Is onderweg
Rukt op
Bezet
'Burgemeester mag hem dan toch ontvangen’
God beware hem.
Barack Hussein Obama
Saddam Hoessein
Osama
Eén letter verschil maar
Moebarak
Dat kan geen toeval zijn
Fox News zei het lang geleden al...
En in het Nederlands is het al even duidelijk
Barak
Kazerne, veldhospitaal
Behuizing van soldaten
Oorlog
Te weten dat die man in ons land is, ik word daar onrustig van.
‘Obama is onderweg naar Waregem’
Is onderweg
Rukt op
Bezet
'Burgemeester mag hem dan toch ontvangen’
God beware hem.
Waarom ik nauwelijks nog over de N-VA zeik
Het is al een hele tijd geleden dat ik nog eens iets over de N-VA schreef (behalve dan een paar weken geleden mijn oplijsting van 10 positieve dingen die je kan zeggen over Bart De Wever). Over de N-VA is alles wel gezegd, heb ik het gevoel. Bart De Wever blijft de kutkop nummer één, Jan Jambon een Vlaams Belanger die carrière wil maken en Ben Weyts een ...zelfgenoegzame clown. Daar komt geen verandering in, daar heeft de kracht van verandering geen vat op. Ondertussen blijven ook de N-VA-militanten onveranderd een beangstigend superioriteitsgevoel uitstralen - “Bartje spreidt voor ons de weg, onze tijd komt nog, na 25 mei, de traditionele partijen gaan op hun bek”. Enzovoort.
Als ik nog over iets dat met de N-VA te maken heeft zou willen schrijven, is het over hoe ik er nog occasioneel van droom om al die kleingeestige militanten met een paar muilperen te bedenken, maar waarom zou ik in godsnaam de tijd nemen om op die manier lucht te geven aan mijn gevoelens van agressie jegens de leden van Bart’s fanclub? Ik zou mezelf maar verlagen tot een niveau dat niet bij mij past. Zelfdiscipline is een schone deugd in dit soort zaken.
Nu kan ik er echter niet aan weerstaan om - heel meta - te schrijven over waarom ik niet meer over de N-VA schrijf. Omdat dat wel nog enigszins onontgonnen terrein is. Elke week ben ik een klein beetje trots op mezelf omdat ik mijn innerlijke woede over de populariteit van de N-VA kan inslikken. Ik ben heel onverdraagzaam en heel gefrustreerd. De N-VA is dan in dit tijdsgewricht een dankbare zondebok om al die frustraties op bot te vieren. Maar ik weersta.
Ik heb de N-VA een plaats gegeven, zoals dat heet. (“Heb je je ontgoocheling al een plaats kunnen geven”, zal de sportjournalist bijvoorbeeld vragen aan de wielrenner die tweede is geworden in een spurt op het Wereldkampioenschap.) De N-VA bevindt zich in mijn brein nu ergens in een schuif waar ik ook nare gedachten aan ongetalenteerde Vlamingen die het al te gemakkelijk tot BV hebben geschopt probeer weg te moffelen.
Ik heb even hard de pest aan het podium dat een foorwijf als Natalia krijgt als dat ik een hekel heb aan de N-VA. Ik vind de domme, van serieuze kritiek gespeende, navelstaarderige cultuur in Vlaanderen net zo tergend als het succes van de N-VA - of is dat een en hetzelfde? Ik vind de schaamteloze ‘infotainmentisering’ van de nieuwsmedia even ergerlijk als het feit dat er een voedingsbodem bestaat waarin een extremistische partij als de N-VA kan floreren. Alleen: de N-VA is een concreet gevaar en dat maakt het natuurlijk link. Stel u Vlaamse onafhankelijkheid voor. Dan is de speeltijd voorbij.
Maar net zoals dat ook voor andere nieuwe verschijnselen geldt, raak je ook gewend aan de N-VA (waardoor ik niet meer zo vaak de behoefte voel om er over te schrijven). Ooit was het nieuw en exclusief, het zorgde voor ophef, maar dat slijt. Te vergelijken met de komst van bijvoorbeeld de gsm. Ik zag onlangs op internet een filmpje uit 1999 waarin mensen gevraagd wordt of ze nood hebben aan zo’n mobiele telefoon. Bijna iedereen zei nee - “waar is dat goed voor? Ik heb een vaste lijn en een antwoordapparaat” - maar omdat het toestel sindsdien zodanig gehypet is, stelt niemand zich nog die vraag en wordt algemeen aangenomen dat een mens over een gsm moet beschikken zoals over een wasmachine of een frigo. Op die manier lijkt ook de N-VA ondertussen in onze maatschappij aanwezig: als iets waarvan bijna niemand had kunnen denken dat we er behoefte aan zouden hebben maar dat er nu gewoon ‘is’, wat als vanzelf behoefte creëert. Om te blijven en uw maatschappij te veranderen.
Bart De Wever is op zijn manier een soort Steve Jobs. Dat is wel een prestatie. Ik zal niet eens beginnen over beider gezondheid.
Ik heb weliswaar veel meer kennisen die een Smartphone bezitten dan dat ik mensen ken die op de N-VA stemmen, maar ik ben niet naïef en weet dat ik elke dag wel met minstens één N-VA-stemmer te maken krijg. Op zich heb ik daar geen probleem mee - ieder zijn vrijheid, - maar ik ben wel nog niet zover dat ik een N-VA-stemmer (iemand van wie ik het weet )op een neutrale manier tegemoet kan treden. Ik heb mijn reserves, want wie op de N-VA stemt heeft wellicht een kijk op de maatschappij waarin ik mij onmogelijk kan vinden. En ik ben er, denk ik, niet aan toe om met zo iemand op een gewone, volwassen manier over ‘maatschappelijk thema’s’ in discussie te gaan. Met iemand die zijn ideeën over de maatschappij herkent in die van Bart De Wever kan ik geen gesprek voeren dat verder gaat dan pure functionaliteit. Dat gaat gewoon niet, dat kan ik niet verdragen, ik ben daar eerlijk in.
Maar het eigenaardige - doch in feite volstrekt logische - is dan dat iemands kennisenkring voor een (grote) meerderheid uit gelijkgestemden bestaat (in mijn geval progressief denkende mensen). Daarom ook dat ik mij soms alsnog de vraag stel wie al die N-VA’ers nu eigenlijk zijn. Eén op drie van alle Vlamingen stemt toch op die partij?
Ik heb 124 Facebookvrienden, maar wat mij betreft ben ik er tamelijk zeker van dat niet één op drie van die vrienden op de N-VA stemt. Misschien één op tien? Twaalf Facebookvrienden? En zou ik dat dan erg moeten vinden? Dat lijkt me nu ook weer niet.
(Sowieso heb ik mijn profiel voor een heel aantal van mijn Facebookvrienden toch al onzichtbaar gemaakt en heb ik het ook zo ingesteld dat ik hun statusupdates niet meer te zien krijg. Omdat dat misschien enkele van die N-VA-stemmers zouden kunnen zijn? Het zijn alleszins mensen met wie ik mij niet verwant voel. Maar dat terzijde.)
En nu heb ik weer veel meer over de N-VA geluld dan ik ooit van plan was. ‘t Is wreed.
Als ik nog over iets dat met de N-VA te maken heeft zou willen schrijven, is het over hoe ik er nog occasioneel van droom om al die kleingeestige militanten met een paar muilperen te bedenken, maar waarom zou ik in godsnaam de tijd nemen om op die manier lucht te geven aan mijn gevoelens van agressie jegens de leden van Bart’s fanclub? Ik zou mezelf maar verlagen tot een niveau dat niet bij mij past. Zelfdiscipline is een schone deugd in dit soort zaken.
Nu kan ik er echter niet aan weerstaan om - heel meta - te schrijven over waarom ik niet meer over de N-VA schrijf. Omdat dat wel nog enigszins onontgonnen terrein is. Elke week ben ik een klein beetje trots op mezelf omdat ik mijn innerlijke woede over de populariteit van de N-VA kan inslikken. Ik ben heel onverdraagzaam en heel gefrustreerd. De N-VA is dan in dit tijdsgewricht een dankbare zondebok om al die frustraties op bot te vieren. Maar ik weersta.
Ik heb de N-VA een plaats gegeven, zoals dat heet. (“Heb je je ontgoocheling al een plaats kunnen geven”, zal de sportjournalist bijvoorbeeld vragen aan de wielrenner die tweede is geworden in een spurt op het Wereldkampioenschap.) De N-VA bevindt zich in mijn brein nu ergens in een schuif waar ik ook nare gedachten aan ongetalenteerde Vlamingen die het al te gemakkelijk tot BV hebben geschopt probeer weg te moffelen.
Ik heb even hard de pest aan het podium dat een foorwijf als Natalia krijgt als dat ik een hekel heb aan de N-VA. Ik vind de domme, van serieuze kritiek gespeende, navelstaarderige cultuur in Vlaanderen net zo tergend als het succes van de N-VA - of is dat een en hetzelfde? Ik vind de schaamteloze ‘infotainmentisering’ van de nieuwsmedia even ergerlijk als het feit dat er een voedingsbodem bestaat waarin een extremistische partij als de N-VA kan floreren. Alleen: de N-VA is een concreet gevaar en dat maakt het natuurlijk link. Stel u Vlaamse onafhankelijkheid voor. Dan is de speeltijd voorbij.
Maar net zoals dat ook voor andere nieuwe verschijnselen geldt, raak je ook gewend aan de N-VA (waardoor ik niet meer zo vaak de behoefte voel om er over te schrijven). Ooit was het nieuw en exclusief, het zorgde voor ophef, maar dat slijt. Te vergelijken met de komst van bijvoorbeeld de gsm. Ik zag onlangs op internet een filmpje uit 1999 waarin mensen gevraagd wordt of ze nood hebben aan zo’n mobiele telefoon. Bijna iedereen zei nee - “waar is dat goed voor? Ik heb een vaste lijn en een antwoordapparaat” - maar omdat het toestel sindsdien zodanig gehypet is, stelt niemand zich nog die vraag en wordt algemeen aangenomen dat een mens over een gsm moet beschikken zoals over een wasmachine of een frigo. Op die manier lijkt ook de N-VA ondertussen in onze maatschappij aanwezig: als iets waarvan bijna niemand had kunnen denken dat we er behoefte aan zouden hebben maar dat er nu gewoon ‘is’, wat als vanzelf behoefte creëert. Om te blijven en uw maatschappij te veranderen.
Bart De Wever is op zijn manier een soort Steve Jobs. Dat is wel een prestatie. Ik zal niet eens beginnen over beider gezondheid.
Ik heb weliswaar veel meer kennisen die een Smartphone bezitten dan dat ik mensen ken die op de N-VA stemmen, maar ik ben niet naïef en weet dat ik elke dag wel met minstens één N-VA-stemmer te maken krijg. Op zich heb ik daar geen probleem mee - ieder zijn vrijheid, - maar ik ben wel nog niet zover dat ik een N-VA-stemmer (iemand van wie ik het weet )op een neutrale manier tegemoet kan treden. Ik heb mijn reserves, want wie op de N-VA stemt heeft wellicht een kijk op de maatschappij waarin ik mij onmogelijk kan vinden. En ik ben er, denk ik, niet aan toe om met zo iemand op een gewone, volwassen manier over ‘maatschappelijk thema’s’ in discussie te gaan. Met iemand die zijn ideeën over de maatschappij herkent in die van Bart De Wever kan ik geen gesprek voeren dat verder gaat dan pure functionaliteit. Dat gaat gewoon niet, dat kan ik niet verdragen, ik ben daar eerlijk in.
Maar het eigenaardige - doch in feite volstrekt logische - is dan dat iemands kennisenkring voor een (grote) meerderheid uit gelijkgestemden bestaat (in mijn geval progressief denkende mensen). Daarom ook dat ik mij soms alsnog de vraag stel wie al die N-VA’ers nu eigenlijk zijn. Eén op drie van alle Vlamingen stemt toch op die partij?
Ik heb 124 Facebookvrienden, maar wat mij betreft ben ik er tamelijk zeker van dat niet één op drie van die vrienden op de N-VA stemt. Misschien één op tien? Twaalf Facebookvrienden? En zou ik dat dan erg moeten vinden? Dat lijkt me nu ook weer niet.
(Sowieso heb ik mijn profiel voor een heel aantal van mijn Facebookvrienden toch al onzichtbaar gemaakt en heb ik het ook zo ingesteld dat ik hun statusupdates niet meer te zien krijg. Omdat dat misschien enkele van die N-VA-stemmers zouden kunnen zijn? Het zijn alleszins mensen met wie ik mij niet verwant voel. Maar dat terzijde.)
En nu heb ik weer veel meer over de N-VA geluld dan ik ooit van plan was. ‘t Is wreed.
Een lustobject met een micro
Hippe Amerikaanse dudes hebben in 2011 beslist dat liefhebbers van ‘niet-commerciële’, muziek Beyoncé voortaan serieus moeten nemen. Deze muzikale voorlopers, die bijvoorbeeld per abuis recensies schrijven voor Pitchfork of Stereogum, zullen niet rusten vooraleer de muzikale meerwaardezoeker Beyoncé in één adem noemt met bijvoorbeeld Ella Fitzgerald. Beyoncé is niet ...meer noodzakelijk r’n’b maar evengoed ‘indie’. Beyoncé is indie pop, net als Death Cab For Cutie of The Shins. ‘Queen Bee’ is rijp voor Rock Werchter of Primavera Sound. Glastonbury en Lollapalooza heeft ze al in haar zak. Het is slechts een kwestie van tijd voor ze ook de modder van Sziget en Dour trotseert.
Beyoncé is als artiest méér dan haar kont.
Of er zijn toch mensen die ons dat in alle sérieux willen laten geloven. Maar daar tuin ik niet in! Beyoncé maakt carrière op de omvang van haar achterwerk. Dat is een waarheid die klopt. Dat was niet anders tijdens haar show op de Grammy’s, met haar man en succesvol entrepreneur Jay-Z aan haar zij. Vijf minuten haar kont in de strijd gegooid - mét twerk-demonstratie - en niks dan lovende kritieken geoogst. Haar Z is inmiddels een oude sok zonder bijzondere muzikale verdienste (behalve dan harde cash), maar krijgt wel jaloerse oeh’s toegeroepen omdat het zijn lul is waar zij op gaat zitten. Hun dochter was op twee dagen oud de jongste ‘artieste’ ooit die een hitlijst haalde. Ze kweelde mee op Z’s ‘Glory’.
Oh, authenticiteit.
Beyoncé is een sekspop. De (oerdrift van de) man zegt: “wil ik neuken”. Ook die hippe brilmonturen van Pitchfork willen niets minder dan touche met Beyoncé. Met haar samenwonen in een huis van betoncé. En dat die Jay-Z ondertussen maar in pak en das op zakenlunch gaat. Tienermeisjes en vieze rukkers delen een enkele like op Facebook: Beyoncé.
Er staat geen foto van haar online waarop Beyoncé niet als lustobject wordt geportretteerd. Soms zijn het haar borsten, vaak zijn het haar benen, meestal is het haar badonkadonk. Jawel, haar badonkadonk. Haar ‘extreem welgevormd, erg rond, aantrekkelijk achterwerk’. Ze heeft ook een behoorlijke stem trouwens, Beyoncé, maar die kan je uitsluitend horen als je zo gek bent om je ogen dicht te knijpen.
Beyoncé. Zij en zij alleen is op dit moment de Grootste Muziekact ter Wereld. Niet in een bepaald genre, neen, over alle genres heen. Zeg dat kritische recensenten het gezegd hebben. Coldplay is kinderen aan het krijgen. Daft Punk is per definitie geen kanshebber, want Frans. U2 heeft postuum een single uit, maar is gelukkig dood. En Lady Gaga en Rihanna - de enige rechtstreekse concurrenten, zou men denken - hebben hun regels. Madonna, van haar kant, is voor het laatst gesignaleerd met een Cara Pils op een zijpodium van Rock Zottegem. En Prince - onbekend voor iedereen die jonger is dan 20 - valt niet meer onder ‘populaire muziek’, maar onder ‘avant-garde’.
Daarom dus. Beyoncé. Welverdiend met haar badonkadonk. Vier sterren op vier van de indiekids. Voor een lustobject met een micro.
Beyoncé is als artiest méér dan haar kont.
Of er zijn toch mensen die ons dat in alle sérieux willen laten geloven. Maar daar tuin ik niet in! Beyoncé maakt carrière op de omvang van haar achterwerk. Dat is een waarheid die klopt. Dat was niet anders tijdens haar show op de Grammy’s, met haar man en succesvol entrepreneur Jay-Z aan haar zij. Vijf minuten haar kont in de strijd gegooid - mét twerk-demonstratie - en niks dan lovende kritieken geoogst. Haar Z is inmiddels een oude sok zonder bijzondere muzikale verdienste (behalve dan harde cash), maar krijgt wel jaloerse oeh’s toegeroepen omdat het zijn lul is waar zij op gaat zitten. Hun dochter was op twee dagen oud de jongste ‘artieste’ ooit die een hitlijst haalde. Ze kweelde mee op Z’s ‘Glory’.
Oh, authenticiteit.
Beyoncé is een sekspop. De (oerdrift van de) man zegt: “wil ik neuken”. Ook die hippe brilmonturen van Pitchfork willen niets minder dan touche met Beyoncé. Met haar samenwonen in een huis van betoncé. En dat die Jay-Z ondertussen maar in pak en das op zakenlunch gaat. Tienermeisjes en vieze rukkers delen een enkele like op Facebook: Beyoncé.
Er staat geen foto van haar online waarop Beyoncé niet als lustobject wordt geportretteerd. Soms zijn het haar borsten, vaak zijn het haar benen, meestal is het haar badonkadonk. Jawel, haar badonkadonk. Haar ‘extreem welgevormd, erg rond, aantrekkelijk achterwerk’. Ze heeft ook een behoorlijke stem trouwens, Beyoncé, maar die kan je uitsluitend horen als je zo gek bent om je ogen dicht te knijpen.
Beyoncé. Zij en zij alleen is op dit moment de Grootste Muziekact ter Wereld. Niet in een bepaald genre, neen, over alle genres heen. Zeg dat kritische recensenten het gezegd hebben. Coldplay is kinderen aan het krijgen. Daft Punk is per definitie geen kanshebber, want Frans. U2 heeft postuum een single uit, maar is gelukkig dood. En Lady Gaga en Rihanna - de enige rechtstreekse concurrenten, zou men denken - hebben hun regels. Madonna, van haar kant, is voor het laatst gesignaleerd met een Cara Pils op een zijpodium van Rock Zottegem. En Prince - onbekend voor iedereen die jonger is dan 20 - valt niet meer onder ‘populaire muziek’, maar onder ‘avant-garde’.
Daarom dus. Beyoncé. Welverdiend met haar badonkadonk. Vier sterren op vier van de indiekids. Voor een lustobject met een micro.
zaterdag 8 februari 2014
10 positieve dingen die je kan zeggen over Bart De Wever
- Hij verdedigt de belangen van de Vlaming en ik ben een Vlaming.
- Intrinsiek is hij een grappige man.
- Hij is zeer intelligent. Je kan van hem iets bijleren over geschiedenis (meer dan alleen over de Romeinen).
- Als hij op tv komt is dat een ‘event’; hij is meer dan een politicus, hij is een entertainer, en wij houden van entertainment.
- Hij heeft politiek als thema voor een breed publiek aantrekkelijk gemaakt. De media hebben van hem de protagonist gemaakt in een onbenoemde docusoap (en wij kijken graag tv).
- Als zijn kop op de voorpagina van de krant staat, word je overvallen door een kort gevoel van opwinding. “Benieuwd wat hij deze keer te zeggen heeft. Moet ik lezen!”
- Het blijft een prestatie dat hij zo is kunnen vermageren.
- Hij laat niemand onberoerd en roept extreme emoties op. Je vindt hem geweldig of je hebt de pest aan hem. Mensen houden nu eenmaal van zwart-witdenken en intellectuele oneerlijkheid.
- Zonder hem (en dus de formidabele groei van zijn partij) waren we met Zuhal Demir en Nadia Sminate twee politieke babes armer.
- Zonder hem was Siegfried “Vat elk nieuwsitem samen in 15 seconden” Bracke nog steeds belangrijk bij de VRT.
- Intrinsiek is hij een grappige man.
- Hij is zeer intelligent. Je kan van hem iets bijleren over geschiedenis (meer dan alleen over de Romeinen).
- Als hij op tv komt is dat een ‘event’; hij is meer dan een politicus, hij is een entertainer, en wij houden van entertainment.
- Hij heeft politiek als thema voor een breed publiek aantrekkelijk gemaakt. De media hebben van hem de protagonist gemaakt in een onbenoemde docusoap (en wij kijken graag tv).
- Als zijn kop op de voorpagina van de krant staat, word je overvallen door een kort gevoel van opwinding. “Benieuwd wat hij deze keer te zeggen heeft. Moet ik lezen!”
- Het blijft een prestatie dat hij zo is kunnen vermageren.
- Hij laat niemand onberoerd en roept extreme emoties op. Je vindt hem geweldig of je hebt de pest aan hem. Mensen houden nu eenmaal van zwart-witdenken en intellectuele oneerlijkheid.
- Zonder hem (en dus de formidabele groei van zijn partij) waren we met Zuhal Demir en Nadia Sminate twee politieke babes armer.
- Zonder hem was Siegfried “Vat elk nieuwsitem samen in 15 seconden” Bracke nog steeds belangrijk bij de VRT.
dinsdag 4 februari 2014
Eventjes tijd voor een commerciële onderbreking
Elke dag nieuwe uitdagingen trotseren. Afwijken van platgereden paden. Plaatsen ontdekken waar u nooit eerder bent geweest. U hoeft er niet langer voor uit uw comfortzone te komen. Stap in de Land Rover Evoque Lounge Edition en geniet van z’n comfortabele extra’s, zoals lederen interieur, panoramisch dak, navigatie en Bluetooth. Samen goed voor een klantenvoordeel van 4480 euro. Ontdek ‘m nu bij uw Landroververdeler of op landrover.be.
***
Beleg nu online met bolero.be. Zonder bewaarloon en tegen messcherpe tarieven. Word snel cliënt op bolero.be en verwen uzelf met een laat Nieuwjaarsgeschenk. Breng uw effecten over naar Bolero en krijg op de eerste schijf van 10.000 euro twee procent extra in cash.
Bolero.be, online beleggen met inzicht.
En twee procent extra.
Een onderneming van de KBC-groep.
Actie onder voorwaarden.
***
Beleg nu online met bolero.be. Zonder bewaarloon en tegen messcherpe tarieven. Word snel cliënt op bolero.be en verwen uzelf met een laat Nieuwjaarsgeschenk. Breng uw effecten over naar Bolero en krijg op de eerste schijf van 10.000 euro twee procent extra in cash.
Bolero.be, online beleggen met inzicht.
En twee procent extra.
Een onderneming van de KBC-groep.
Actie onder voorwaarden.
Newsmonkey: het verdict
Wie af en toe een tekstje van mij leest, zal zich heel misschien al hebben afgevraagd wanneer ik Newsmonkey ga neersabelen. Het is zover.
Ik heb er tot nu mee gewacht omdat het onkies is om een nieuwigheid waar je misschien nog wat aan moet wennen al bij een eerste indruk te be- of veroordelen. De zogenaamde ‘kinderziektes’ willen zich dan namelijk nog weleens manifestere...n, iets waar ook op werd gewezen toen de roemrijke Fyra een tijdje geleden niet best uit de startblokken schoot. Newsmonkey lijkt op het eerste zicht niet aan enige kinderziektes te lijden, maar de Fyra onder de nieuwssites is het intussen wel gebleken.
En dat niet vanwege de snelheid of traagheid van het nieuws maar wel omwille van het feit dat Newsmonkey mij niet brengt naar waar ik als lezer wil zijn: bij het nieuws van de dag. Want nieuws is toch datgene dat News-monkey ons in essentie wil bieden? En strikt genomen doet het dat wel want 17 dingen die we van stokstaartjes kunnen leren om onze relatie te redden, dat is daadwerkelijk ‘iets nieuws’, een nieuwigheid. Maar is dat het soort nieuws waarvoor in Vlaandrenland nog een gat in de markt was, dat nodig moest worden opgevuld? Ik dacht het niet, nee. (Indien u er anders over denkt, reageert!)
Newsmonkey is een afkijksel van het Amerikaanse Buzzfeed. Wie ‘Stop de persen’ heeft gezien, de Panoramareportage van Wouter Verschelden, kon al vermoeden dat de oud-De Morgenhoofdredacteur die kant op zou gaan met zijn ‘project’. Leuk, catchy, hip, oppervlakkig, de makkelijke hap voor een (zich) jong (voelend) publiek. Dat het zo, euh, banaal zou worden ontkende hij uiteraard in alle toonaarden toen hij in ‘Reyers laat’ en ‘Joos’ over zijn ‘investering’ mocht komen snoeven. Sterker: Verschelden kon ongestoord mega-arrogant zijn - niemand die daar iets van zei - toen hij zei dat de ‘klassieke media’ volledig achterhaald zijn. De visionair ging met zijn nieuwssite wel even het nieuws van de 21ste eeuw maken, zo wist hij te vertellen. Interactief en transparant, met de lezer die in dialoog zou gaan met de journalist, enzomeer. Het had bijna iets van het N-VA-discours, met gekwek over het immobilisme van de ‘traditionele media’, de angst om te veranderen en journalisten die niet in relatie staan met hun lezers. Bijzonder arrogant en zelfgenoegzaam was dat, want ondertussen had zijn Newsmonkey nog geen enkel artikel gepubliceerd.
Nu zijn we intussen bijna twee maanden na zijn tv-optredens en ook ruim twee weken na de lancering van de site, en mag duidelijk zijn dat Newsmonkey inderdaad niet erg op een ‘traditionele’ nieuwssite gelijkt. Naast de zogenaamde 'eigen content' biedt Newsmonkey wat concreet nieuws betreft immers een simpele telex - ik kon mijn ogen niet geloven - met een overzicht van wat er op andere nieuwssites verschijnt. Een enorm zwaktebod, quoi.
Newsmonkey - de nieuwswebsite van de 21ste eeuw - is ongegeneerd de exponent van de ‘ook-dat-nogisering’ van de media. Als de site iets over Barack Obama schrijft dan gaat het niet over een van diens inhoudelijke beslissingen, maar wel over zijn ongezonde eetgewoontes (mét foto's!). De site sluit veel meer aan bij een site als clint.be dan bij bijvoorbeeld deredactie.be, maar waar clint.be niet de pretentie heeft om meer te zijn dan een amusant online fotoalbum van halfnaakte vrouwen, aangevuld met nog wat infotainment, denkt Newsmonkey wel dat het een belangrijke rol te spelen heeft voor een groot publiek. De oprichters zouden binnen afzienbare tijd graag 300.000 (!) unieke bezoekers per dag willen verwelkomen, maar dat cijfer is absoluut onhaalbaar, op welke termijn dan ook. Daarvoor heeft de site (voorlopig) veel te weinig te bieden en is hij veel te vrijblijvend. Er is niet eens sprake van enige relevantie binnen een bepaald segment van de actualiteit. Newsmonkey is kortom een lege doos.
Deze nieuwe mediaspeler brengt nog het meest van al het overmoedige Woestijnvis in herinnering, dat met de zender Vier dacht dat het wel even een groot stuk van het ‘VRT-publiek’ zou kunnen wegkapen, iets dat tot nu toe absoluut niet is gebeurd en wat ook nooit meer zal gebeuren. Integendeel: Vier is een sof, haalt even goede/slechte kijkcijfers als VT4 destijds en spartelt nu als een vis op het droge. Hun arrogante attitude breekt hen al van in het begin zuur op.
Met Newsmonkey zal wellicht precies hetzelfde gebeuren. Binnen een jaar kraait geen haan nog naar die site (mocht dat nu al wel het geval zijn, en ik heb niet die indruk) en ze zullen hun OMG, WTF en FAIL-kreten - drie rubrieken op hun site - nog veel kunnen gebruiken als hun aap binnen een jaar geen bananen meer eet.
FAIL!
Ik heb er tot nu mee gewacht omdat het onkies is om een nieuwigheid waar je misschien nog wat aan moet wennen al bij een eerste indruk te be- of veroordelen. De zogenaamde ‘kinderziektes’ willen zich dan namelijk nog weleens manifestere...n, iets waar ook op werd gewezen toen de roemrijke Fyra een tijdje geleden niet best uit de startblokken schoot. Newsmonkey lijkt op het eerste zicht niet aan enige kinderziektes te lijden, maar de Fyra onder de nieuwssites is het intussen wel gebleken.
En dat niet vanwege de snelheid of traagheid van het nieuws maar wel omwille van het feit dat Newsmonkey mij niet brengt naar waar ik als lezer wil zijn: bij het nieuws van de dag. Want nieuws is toch datgene dat News-monkey ons in essentie wil bieden? En strikt genomen doet het dat wel want 17 dingen die we van stokstaartjes kunnen leren om onze relatie te redden, dat is daadwerkelijk ‘iets nieuws’, een nieuwigheid. Maar is dat het soort nieuws waarvoor in Vlaandrenland nog een gat in de markt was, dat nodig moest worden opgevuld? Ik dacht het niet, nee. (Indien u er anders over denkt, reageert!)
Newsmonkey is een afkijksel van het Amerikaanse Buzzfeed. Wie ‘Stop de persen’ heeft gezien, de Panoramareportage van Wouter Verschelden, kon al vermoeden dat de oud-De Morgenhoofdredacteur die kant op zou gaan met zijn ‘project’. Leuk, catchy, hip, oppervlakkig, de makkelijke hap voor een (zich) jong (voelend) publiek. Dat het zo, euh, banaal zou worden ontkende hij uiteraard in alle toonaarden toen hij in ‘Reyers laat’ en ‘Joos’ over zijn ‘investering’ mocht komen snoeven. Sterker: Verschelden kon ongestoord mega-arrogant zijn - niemand die daar iets van zei - toen hij zei dat de ‘klassieke media’ volledig achterhaald zijn. De visionair ging met zijn nieuwssite wel even het nieuws van de 21ste eeuw maken, zo wist hij te vertellen. Interactief en transparant, met de lezer die in dialoog zou gaan met de journalist, enzomeer. Het had bijna iets van het N-VA-discours, met gekwek over het immobilisme van de ‘traditionele media’, de angst om te veranderen en journalisten die niet in relatie staan met hun lezers. Bijzonder arrogant en zelfgenoegzaam was dat, want ondertussen had zijn Newsmonkey nog geen enkel artikel gepubliceerd.
Nu zijn we intussen bijna twee maanden na zijn tv-optredens en ook ruim twee weken na de lancering van de site, en mag duidelijk zijn dat Newsmonkey inderdaad niet erg op een ‘traditionele’ nieuwssite gelijkt. Naast de zogenaamde 'eigen content' biedt Newsmonkey wat concreet nieuws betreft immers een simpele telex - ik kon mijn ogen niet geloven - met een overzicht van wat er op andere nieuwssites verschijnt. Een enorm zwaktebod, quoi.
Newsmonkey - de nieuwswebsite van de 21ste eeuw - is ongegeneerd de exponent van de ‘ook-dat-nogisering’ van de media. Als de site iets over Barack Obama schrijft dan gaat het niet over een van diens inhoudelijke beslissingen, maar wel over zijn ongezonde eetgewoontes (mét foto's!). De site sluit veel meer aan bij een site als clint.be dan bij bijvoorbeeld deredactie.be, maar waar clint.be niet de pretentie heeft om meer te zijn dan een amusant online fotoalbum van halfnaakte vrouwen, aangevuld met nog wat infotainment, denkt Newsmonkey wel dat het een belangrijke rol te spelen heeft voor een groot publiek. De oprichters zouden binnen afzienbare tijd graag 300.000 (!) unieke bezoekers per dag willen verwelkomen, maar dat cijfer is absoluut onhaalbaar, op welke termijn dan ook. Daarvoor heeft de site (voorlopig) veel te weinig te bieden en is hij veel te vrijblijvend. Er is niet eens sprake van enige relevantie binnen een bepaald segment van de actualiteit. Newsmonkey is kortom een lege doos.
Deze nieuwe mediaspeler brengt nog het meest van al het overmoedige Woestijnvis in herinnering, dat met de zender Vier dacht dat het wel even een groot stuk van het ‘VRT-publiek’ zou kunnen wegkapen, iets dat tot nu toe absoluut niet is gebeurd en wat ook nooit meer zal gebeuren. Integendeel: Vier is een sof, haalt even goede/slechte kijkcijfers als VT4 destijds en spartelt nu als een vis op het droge. Hun arrogante attitude breekt hen al van in het begin zuur op.
Met Newsmonkey zal wellicht precies hetzelfde gebeuren. Binnen een jaar kraait geen haan nog naar die site (mocht dat nu al wel het geval zijn, en ik heb niet die indruk) en ze zullen hun OMG, WTF en FAIL-kreten - drie rubrieken op hun site - nog veel kunnen gebruiken als hun aap binnen een jaar geen bananen meer eet.
FAIL!
Weerwoord van de kutmarokkaantjes
Het is weer die tijd van het jaar. Eens om de zoveel maanden maken de Vlaamse kranten heelder kolommen vrij voor het gezeur van Nederlandstalige Brusselaars, of liever: Vlamingen die in Brussel zijn gaan wonen. Zij mogen telkens uitgebreid jeremiëren over akkefietjes die hen overkomen in de hoofdstad, als daar zijn: ingeslagen autoruiten, een vuistslag zonder concrete aanleiding, een gejatte mp3-speler de luxe of, vooral bij meisjes, een schending van de eerbaarheid.
Het is het nogal eenzijdige relaas van enkele Vlaamse huilebalken die maar niet willen begrijpen dat zij au fond geen Brusselaars zijn en dat ook nooit zullen worden. Zij zeggen wel dat ze helemaal verslingerd zijn aan onze hoofdstad, om de stereotiepe Dansaert-redenen die we inmiddels vanbuiten kennen, maar stiekem (en vaak zonder dat zij het zelf beseffen) wensen zij dat Brussel een beetje ‘Vlaamser’ zou worden. Een beetje veiliger, gemoedelijker en duidelijker. Met meer GAS-boetes, bijvoorbeeld. En minder baardapen in soepjurken.
Bijzonder ergerlijk is dat in dit debat de tegenpartij maar zelden aan het woord komt. Geen krant die ooit haar oor te luisteren legt bij de mensen die in die opiniestukken steeds worden geviseerd. Men zet hen al te makkelijk weg als ‘kutmarokkaantjes’ die de boel verzieken en geeft hen geen stem. Blijft dus immer de vraag hoe deze lieden zélf de sfeer in Brussel ervaren?
Met de daver op het lijf, besloot ik het hen te gaan vragen.
“SMARTPHONES PIKKEN IS DOODVERMOEIEND”
Rachid (18) woont in Molenbeek en gevraagd naar wat hem stoort in zijn gemeente, antwoordt hij zonder een spier te verrekken: “al die auto’s op straat”. Rachid verklaart zich nader en zegt dat het beter zou zijn als er geen auto’s in Molenbeek rijden. “Dan hoeven mijn broeders en ik niet elke nacht al die ruiten in te slaan. U wilt niet weten hoeveel tijd daar in kruipt.”
Zijn vriend Abdel (17) treedt hem bij. “Teveel Brusselaars hebben een auto of lopen met een iPhone rond. Wij kunnen onmogelijk iederéén te grazen nemen. Dat is het grote probleem van deze stad: ze heeft meer dan een miljoen inwoners van wie er teveel hun dure bezittingen mee op straat nemen. We moeten met véél broeders zijn om dat allemaal te kunnen afpakken of vernielen. Het meest frustrerende aan wonen in Brussel is voor ons dat hier een boel bezittingen circuleren die we nooit te pakken zullen krijgen. Daarvoor zijn we gewoon met te weinig.”
Schokkende antwoorden zijn dat, voor ons Vlamingen, maar vanuit de logica van Rachid en Abdel is het zo klaar als een klontje. “Denkt u dat het voor ons zo fijn is om een Vlaamse student een blauw oog te moeten slaan als hij niet onmiddellijk zijn smartphone aan ons overhandigt? Brussel zou voor kutmarokkaantjes veel leefbaarder zijn als niemand zijn dure bezittingen of cash geld mee op straat nam. In een ideale wereld richt het Brussels Hoofdstedelijk Gewest enkele strategisch gelegen inzamelpunten in waar iedereen zijn gsm of portefeuille kan deponeren. Eens per dag kunnen wij dan langskomen om alles op te halen en zo hoeven we niet meer zelf achter de mensen aan te gaan. Want met het groeiende inwonersaantal wordt dat stilaan doodvermoeiend. We verzuipen in het werk.”
STEMPROBLEMEN DOOR MEISJES NA TE ROEPEN
En hoe zit dat met meisjes en homo’s? Zijn die nog welkom in het Brussel van de kutmarokkaantjes?
Rachid zucht. “Homo’s en westerse meisjes, dat komt er nog eens bij. De dagen dat ik een schorre stem heb van hen na te roepen en uit te schelden, kan ik al lang niet meer tellen. Voor mijn eigen gezondheid zou het beter zijn als zij niet meer in Brussel kwamen. Maar dat is persoonlijk. Abdel heeft die stemproblemen bijvoorbeeld niet.”
Beide jongens zijn overigens zeer enthousiast over het opiniestuk van Riadh Bahri. “Hij geeft een paar goeie tips om in Brussel uw veiligheid te garanderen, zoals, bijvoorbeeld, nooit voor een rood licht gaan staan in het verkeer.” En ook de documentaire ‘Femme de la rue’ van Sofie Peeters kan op waardering rekenen. “Dat meisje legt in haar documentaire heel goed uit hoe je je in Brussel als vrouw kan handhaven”, vindt Abdel. “Trek een slobbertrui aan, zet een muts op je hoofd, en wij kunnen je met rust laten. Ik val in herhaling, maar altijd dat moeten roepen en schelden is soms niet om uit te houden. Kan u mij als westerling uitleggen waarom jullie meisjes het ons zo lastig maken? Hoe minder werk voor ons, hoe liever.”
TOT NU TOE VAN GOEDE WIL
Conclusie: niet enkel de Vlaamse Brusselaars zitten met ergernissen en angsten, ook voor de kutmarokkaantjes is wonen in Brussel niet altijd een lolletje. Bezittingen afpakken, ruiten inslaan en meisjes naroepen, er kruipt veel tijd en energie in. Voorlopig laten de jongens echter hun kop niet hangen en bijten ze op hun tanden.
Of zoals Rachid het stelt: “Tot nu toe zijn we van goede wil en blijven we onze taken vervullen, maar misschien komt er een moment waarop we vinden dat het genoeg is geweest met schelden en vernielen, en ik kan onmogelijk voorspellen wat er dan zal gebeuren, als we alle Vlaamse Brusselaars volledig met rust zullen laten. Misschien is dan voor de kutmarokkaantjes het hek van de dam en volgt er een exodus naar onze landen van oorsprong.”
Het is het nogal eenzijdige relaas van enkele Vlaamse huilebalken die maar niet willen begrijpen dat zij au fond geen Brusselaars zijn en dat ook nooit zullen worden. Zij zeggen wel dat ze helemaal verslingerd zijn aan onze hoofdstad, om de stereotiepe Dansaert-redenen die we inmiddels vanbuiten kennen, maar stiekem (en vaak zonder dat zij het zelf beseffen) wensen zij dat Brussel een beetje ‘Vlaamser’ zou worden. Een beetje veiliger, gemoedelijker en duidelijker. Met meer GAS-boetes, bijvoorbeeld. En minder baardapen in soepjurken.
Bijzonder ergerlijk is dat in dit debat de tegenpartij maar zelden aan het woord komt. Geen krant die ooit haar oor te luisteren legt bij de mensen die in die opiniestukken steeds worden geviseerd. Men zet hen al te makkelijk weg als ‘kutmarokkaantjes’ die de boel verzieken en geeft hen geen stem. Blijft dus immer de vraag hoe deze lieden zélf de sfeer in Brussel ervaren?
Met de daver op het lijf, besloot ik het hen te gaan vragen.
“SMARTPHONES PIKKEN IS DOODVERMOEIEND”
Rachid (18) woont in Molenbeek en gevraagd naar wat hem stoort in zijn gemeente, antwoordt hij zonder een spier te verrekken: “al die auto’s op straat”. Rachid verklaart zich nader en zegt dat het beter zou zijn als er geen auto’s in Molenbeek rijden. “Dan hoeven mijn broeders en ik niet elke nacht al die ruiten in te slaan. U wilt niet weten hoeveel tijd daar in kruipt.”
Zijn vriend Abdel (17) treedt hem bij. “Teveel Brusselaars hebben een auto of lopen met een iPhone rond. Wij kunnen onmogelijk iederéén te grazen nemen. Dat is het grote probleem van deze stad: ze heeft meer dan een miljoen inwoners van wie er teveel hun dure bezittingen mee op straat nemen. We moeten met véél broeders zijn om dat allemaal te kunnen afpakken of vernielen. Het meest frustrerende aan wonen in Brussel is voor ons dat hier een boel bezittingen circuleren die we nooit te pakken zullen krijgen. Daarvoor zijn we gewoon met te weinig.”
Schokkende antwoorden zijn dat, voor ons Vlamingen, maar vanuit de logica van Rachid en Abdel is het zo klaar als een klontje. “Denkt u dat het voor ons zo fijn is om een Vlaamse student een blauw oog te moeten slaan als hij niet onmiddellijk zijn smartphone aan ons overhandigt? Brussel zou voor kutmarokkaantjes veel leefbaarder zijn als niemand zijn dure bezittingen of cash geld mee op straat nam. In een ideale wereld richt het Brussels Hoofdstedelijk Gewest enkele strategisch gelegen inzamelpunten in waar iedereen zijn gsm of portefeuille kan deponeren. Eens per dag kunnen wij dan langskomen om alles op te halen en zo hoeven we niet meer zelf achter de mensen aan te gaan. Want met het groeiende inwonersaantal wordt dat stilaan doodvermoeiend. We verzuipen in het werk.”
STEMPROBLEMEN DOOR MEISJES NA TE ROEPEN
En hoe zit dat met meisjes en homo’s? Zijn die nog welkom in het Brussel van de kutmarokkaantjes?
Rachid zucht. “Homo’s en westerse meisjes, dat komt er nog eens bij. De dagen dat ik een schorre stem heb van hen na te roepen en uit te schelden, kan ik al lang niet meer tellen. Voor mijn eigen gezondheid zou het beter zijn als zij niet meer in Brussel kwamen. Maar dat is persoonlijk. Abdel heeft die stemproblemen bijvoorbeeld niet.”
Beide jongens zijn overigens zeer enthousiast over het opiniestuk van Riadh Bahri. “Hij geeft een paar goeie tips om in Brussel uw veiligheid te garanderen, zoals, bijvoorbeeld, nooit voor een rood licht gaan staan in het verkeer.” En ook de documentaire ‘Femme de la rue’ van Sofie Peeters kan op waardering rekenen. “Dat meisje legt in haar documentaire heel goed uit hoe je je in Brussel als vrouw kan handhaven”, vindt Abdel. “Trek een slobbertrui aan, zet een muts op je hoofd, en wij kunnen je met rust laten. Ik val in herhaling, maar altijd dat moeten roepen en schelden is soms niet om uit te houden. Kan u mij als westerling uitleggen waarom jullie meisjes het ons zo lastig maken? Hoe minder werk voor ons, hoe liever.”
TOT NU TOE VAN GOEDE WIL
Conclusie: niet enkel de Vlaamse Brusselaars zitten met ergernissen en angsten, ook voor de kutmarokkaantjes is wonen in Brussel niet altijd een lolletje. Bezittingen afpakken, ruiten inslaan en meisjes naroepen, er kruipt veel tijd en energie in. Voorlopig laten de jongens echter hun kop niet hangen en bijten ze op hun tanden.
Of zoals Rachid het stelt: “Tot nu toe zijn we van goede wil en blijven we onze taken vervullen, maar misschien komt er een moment waarop we vinden dat het genoeg is geweest met schelden en vernielen, en ik kan onmogelijk voorspellen wat er dan zal gebeuren, als we alle Vlaamse Brusselaars volledig met rust zullen laten. Misschien is dan voor de kutmarokkaantjes het hek van de dam en volgt er een exodus naar onze landen van oorsprong.”
Kanye Alexander
Ik kan goed schrijven. Beter dan alle anderen. Veel beter dan alle anderen.
De eerste drie zinnen van deze tekst illustreren dat al. Ik trek meteen de aandacht (ontkennen heeft geen zin). Mindere goden beseffen niet dat een tekst een goede openingszin nodig heeft. Ze beginnen hun tekst met een slappe dooddoener, het equivalent van gemompel aan het begin van een belangrijk betoog voor een volle zaal.
Ik niet. Ik mompel niet. Ik sleep u meteen mee, begeester u. Omdat ik goed kan schrijven. Ik weet hoe het moet. Ik, Kanyé Alexander.
Het is een talent, een gave, deels bepaald door mijn genen, vooral ontwikkeld door oefening. Want ook een zeer getalenteerde schrijver moet natuurlijk af en toe een tekstje schrijven om scherp te blijven (en achteloos te kunnen rijmen). Ook de Roger Federer van het schrijversgild moet nu en dan het terrein op om nog eens een ace te slaan. Een makkelijke ace zoals deze tekst. 40-0 voor Kanyé Alexander.
Ik kan goed schrijven. Als het zo is dan is het zo. Alle mensen zijn het daar met mij over eens. Niemand is het daar met mij over oneens. Als er toch iemand vindt dat ik niet goed kan schrijven, staat die persoon voor een barre en eenzame tocht door de spreekwoordelijke woestijn. Dat is niet mijn probleem. Kanyé Alexander hoeft geen allemansvriend te zijn. Ik ben in de eerste plaats met mezelf bezig.
Overal vragen mensen me wanneer ik aan mijn debuutroman begin. Uitgevers bellen met dezelfde vraag. Prometheus wil met mij in zee. Tom Lanoye noemt mij de Stem van een Generatie (iedereen na Wereldoorlog II). Maarten Inghels is pisnijdig. Joost Vandecasteele zet het op een brullen. Maar ze schieten tekort.
Ik heb geen tijd te verliezen, ik ga nog grote dingen doen. Er is nog heel veel dat ik het mensdom onbaatzuchtig wil schenken. Grensverleggend proza, meeslepende essays, vlammende opiniestukken, theatermonologen en poëzie. Want dat is nog zoiets: ik kan het allemaal, beheers elke discipline. Ik schrijf even gemakkelijk een sonnet als een ander zijn boodschappenlijstje. Mijn haiku wint de Pulitzerprijs, de avond waarop Joost en Maarten weer eens strop zitten met een slappe verhaallijn voor een zoveelste kutboek. De triestigaards.
Nee, het is zeer duidelijk: Kanyé Alexander heeft geen concurrentie. Ik ben bezig op mijn eigen planeet. Ik ben de babysit van God. God vraagt eerst aan mij of hij op Aarde een gebed mag verhoren. En ik zeg altijd nee.
De eerste drie zinnen van deze tekst illustreren dat al. Ik trek meteen de aandacht (ontkennen heeft geen zin). Mindere goden beseffen niet dat een tekst een goede openingszin nodig heeft. Ze beginnen hun tekst met een slappe dooddoener, het equivalent van gemompel aan het begin van een belangrijk betoog voor een volle zaal.
Ik niet. Ik mompel niet. Ik sleep u meteen mee, begeester u. Omdat ik goed kan schrijven. Ik weet hoe het moet. Ik, Kanyé Alexander.
Het is een talent, een gave, deels bepaald door mijn genen, vooral ontwikkeld door oefening. Want ook een zeer getalenteerde schrijver moet natuurlijk af en toe een tekstje schrijven om scherp te blijven (en achteloos te kunnen rijmen). Ook de Roger Federer van het schrijversgild moet nu en dan het terrein op om nog eens een ace te slaan. Een makkelijke ace zoals deze tekst. 40-0 voor Kanyé Alexander.
Ik kan goed schrijven. Als het zo is dan is het zo. Alle mensen zijn het daar met mij over eens. Niemand is het daar met mij over oneens. Als er toch iemand vindt dat ik niet goed kan schrijven, staat die persoon voor een barre en eenzame tocht door de spreekwoordelijke woestijn. Dat is niet mijn probleem. Kanyé Alexander hoeft geen allemansvriend te zijn. Ik ben in de eerste plaats met mezelf bezig.
Overal vragen mensen me wanneer ik aan mijn debuutroman begin. Uitgevers bellen met dezelfde vraag. Prometheus wil met mij in zee. Tom Lanoye noemt mij de Stem van een Generatie (iedereen na Wereldoorlog II). Maarten Inghels is pisnijdig. Joost Vandecasteele zet het op een brullen. Maar ze schieten tekort.
Ik heb geen tijd te verliezen, ik ga nog grote dingen doen. Er is nog heel veel dat ik het mensdom onbaatzuchtig wil schenken. Grensverleggend proza, meeslepende essays, vlammende opiniestukken, theatermonologen en poëzie. Want dat is nog zoiets: ik kan het allemaal, beheers elke discipline. Ik schrijf even gemakkelijk een sonnet als een ander zijn boodschappenlijstje. Mijn haiku wint de Pulitzerprijs, de avond waarop Joost en Maarten weer eens strop zitten met een slappe verhaallijn voor een zoveelste kutboek. De triestigaards.
Nee, het is zeer duidelijk: Kanyé Alexander heeft geen concurrentie. Ik ben bezig op mijn eigen planeet. Ik ben de babysit van God. God vraagt eerst aan mij of hij op Aarde een gebed mag verhoren. En ik zeg altijd nee.
maandag 20 januari 2014
Driejarenplan
Trouwen, kinderen, bouwen, verklaarde ik eergisteren tegen een goede vriendin: dat is mijn driejarenplan tot aan mijn dertigste. Wij aten een hapje ter gelegenheid van mijn zevenentwintigste verjaardag en ondanks de pijntjes die de ouderdom met zich mee begint te brengen, beleefde ik (met de namiddagsiësta in het verschiet) een erg mooie moment.
Trouwen, kinderen, bouwen, op respectievelijk mijn zeven-, acht- en negenentwintigste. Zodat ik op mijn dertigste verjaardag tevreden achterover kan leunen, beseffend dat ik aan alle voorwaarden heb voldaan om verder een mooi leven te kunnen leiden. Ik nipte van mijn ice tea en zag het al helemaal voor mij. Binnen drie jaar wil ik daar zijn. In mijn eigen huis op het platteland, tevreden in mijn fauteuil.
Het is best ambitieus, dat besef ik. En het zal goed vooruit moeten gaan. Bovendien zal er voldoende geld in het laatje moeten komen opdat ik een lening zal kunnen aangaan. En er stelt zich ook al een eerste praktisch probleem: ik heb nog niemand gevonden met wie ik wil trouwen of iemand die met mij wil trouwen, terwijl dat huwelijk voor het einde van dit kalenderjaar toch achter de sleep zou moeten zijn. Daarom een oproep via deze weg: wie met mij wil trouwen en zich voorts in mijn driejarenplan herkent, laat vrijblijvend een reactie achter of, misschien beter, PM mij. Liefde is geen voorwaarde!
Op 28, in 2015, wil ik een kind. Liefst eentje dat ik zelf verwekt heb, maar indien dat niet zou lukken is het ook niet erg - adoptie, in vitro, you name it. Gewoon, een kind. Om mee te kunnen praten met de collega’s. Op mijn mega-afstompende, weinig tot de verbeelding sprekende werk, dat van deze kritische en fantasierijke boy een kastplantje zal maken. Maar dat is nodig, zelfs de eerste voorwaarde, wanneer je een kind wil opvoeden! Standvastig zijn, een zekere job, niet teveel fantasie of gekkigheid. Die lening, remember? Dat jarenplan. En oersaai en voorspelbaar worden. “Vannacht drie keer moeten opstaan voor de kleine, nu doodop, ik ga koffie halen.”
Tussen de soep, de fruitpap en de patatten zullen madame en ik op immoweb.be naar een betaalbare woning zoeken, ergens in een straal van 15 kilometer rond Leuven. Bierbeek, Binkom of Boutersem zijn dan mogelijkheden. En in één ruk beginnen we voor onze kleine van zes maanden al een crèche en een kleuterschool te zoeken ook. Die wachtlijsten, weet u, dat is me toch een pest!
En hoewel ik weet, zoals ik hier al aangeef, dat dit traject niet zonder blutsen en builen zal worden afgelegd: als ik aan die fauteuil denk en hoe ik daarin op vrijdagavond zal indommelen terwijl ik naar ‘De grote sprong’ op vtm kijk, dan is het me dat meer dan waard!
Hoezo het huisje-tuintje-boompjeverhaal belachelijk? Typisch iets voor jonge mensen om te zeggen. Ik ben nu 27 en krijg stilaan andere inzichten. Een vrouw, een kind en een huis, op mijn 27, 28 en 29. Dat is nu prioriteit en krijgt eventjes voorrang op uw comazuipgewoontes. En ik herhaal mijn oproep: wie met mij wil trouwen (m/v met talent - liefde is geen voorwaarde) en zich herkent in mijn project, laat rustig een reactie achter. Dan maken we een afspraak om een en ander meer in detail te bespreken. In welke maand we willen trouwen en waar; of we dat kind zelf willen verwekken of niet; en waar we onszelf over drie jaar zien wonen (in welk dorp, maar ook eventuele aparte leefruimtes binnen het huis zijn bespreekbaar).
Alvast bedankt.
En voor zij die nog 27 moeten worden: ik wens u op die leeftijd evenveel wijsheid toe als ik nu heb.
Trouwen, kinderen, bouwen, op respectievelijk mijn zeven-, acht- en negenentwintigste. Zodat ik op mijn dertigste verjaardag tevreden achterover kan leunen, beseffend dat ik aan alle voorwaarden heb voldaan om verder een mooi leven te kunnen leiden. Ik nipte van mijn ice tea en zag het al helemaal voor mij. Binnen drie jaar wil ik daar zijn. In mijn eigen huis op het platteland, tevreden in mijn fauteuil.
Het is best ambitieus, dat besef ik. En het zal goed vooruit moeten gaan. Bovendien zal er voldoende geld in het laatje moeten komen opdat ik een lening zal kunnen aangaan. En er stelt zich ook al een eerste praktisch probleem: ik heb nog niemand gevonden met wie ik wil trouwen of iemand die met mij wil trouwen, terwijl dat huwelijk voor het einde van dit kalenderjaar toch achter de sleep zou moeten zijn. Daarom een oproep via deze weg: wie met mij wil trouwen en zich voorts in mijn driejarenplan herkent, laat vrijblijvend een reactie achter of, misschien beter, PM mij. Liefde is geen voorwaarde!
Op 28, in 2015, wil ik een kind. Liefst eentje dat ik zelf verwekt heb, maar indien dat niet zou lukken is het ook niet erg - adoptie, in vitro, you name it. Gewoon, een kind. Om mee te kunnen praten met de collega’s. Op mijn mega-afstompende, weinig tot de verbeelding sprekende werk, dat van deze kritische en fantasierijke boy een kastplantje zal maken. Maar dat is nodig, zelfs de eerste voorwaarde, wanneer je een kind wil opvoeden! Standvastig zijn, een zekere job, niet teveel fantasie of gekkigheid. Die lening, remember? Dat jarenplan. En oersaai en voorspelbaar worden. “Vannacht drie keer moeten opstaan voor de kleine, nu doodop, ik ga koffie halen.”
Tussen de soep, de fruitpap en de patatten zullen madame en ik op immoweb.be naar een betaalbare woning zoeken, ergens in een straal van 15 kilometer rond Leuven. Bierbeek, Binkom of Boutersem zijn dan mogelijkheden. En in één ruk beginnen we voor onze kleine van zes maanden al een crèche en een kleuterschool te zoeken ook. Die wachtlijsten, weet u, dat is me toch een pest!
En hoewel ik weet, zoals ik hier al aangeef, dat dit traject niet zonder blutsen en builen zal worden afgelegd: als ik aan die fauteuil denk en hoe ik daarin op vrijdagavond zal indommelen terwijl ik naar ‘De grote sprong’ op vtm kijk, dan is het me dat meer dan waard!
Hoezo het huisje-tuintje-boompjeverhaal belachelijk? Typisch iets voor jonge mensen om te zeggen. Ik ben nu 27 en krijg stilaan andere inzichten. Een vrouw, een kind en een huis, op mijn 27, 28 en 29. Dat is nu prioriteit en krijgt eventjes voorrang op uw comazuipgewoontes. En ik herhaal mijn oproep: wie met mij wil trouwen (m/v met talent - liefde is geen voorwaarde) en zich herkent in mijn project, laat rustig een reactie achter. Dan maken we een afspraak om een en ander meer in detail te bespreken. In welke maand we willen trouwen en waar; of we dat kind zelf willen verwekken of niet; en waar we onszelf over drie jaar zien wonen (in welk dorp, maar ook eventuele aparte leefruimtes binnen het huis zijn bespreekbaar).
Alvast bedankt.
En voor zij die nog 27 moeten worden: ik wens u op die leeftijd evenveel wijsheid toe als ik nu heb.
Abonneren op:
Posts (Atom)