Klassieker van de dag: "Crossroads" van Tracy Chapman. Een plaat die klinkt als alles wat ik niét ben, en dat klinkt dus geweldig.
"Cassadaga" doet klassiek aan, maar is het niet, volgens mij.
Een nummer als "Soul Singer In A Session Band" vind ik op het foute af. Jammer wel, want aan de Bright Eyes van "Fevers And Mirrors" (ok, bijna 8 jaar geleden) heb ik geweldige herinneringen (die dateren van 2005, ongeveer). "Four Winds" is wel een geweldig nummer op de nieuwe plaat.
De vreselijke vergelijkingen met Bob Dylan is ook telkens als een doorn in mijn oog. Alsof Bright Eyes op die manier telkens iets minder exclusief wordt. Muziakaal snobisme, jawel.
"Mirrored" van Battles nu al voor bijna 3/4 weten te appreciëren. Toch blijf ik vinden dat de plaat naar het einde toe wat in elkaar zakt met als afsluitende tracks twee niemendalletjes van nog geen twee minuten. Edoch, deze durf ik aan te schaffen, al was het maar voor het geniale "Atlas", een van de singels van het jaar.
"Excellent Italian Greyhound" van Shellac is dan weer geheel niks. Speciaaldoenerij met schouderklopjes van de hele alternatieve muziekwereld, die daardoor weer iets minder alternatief wordt. Steve Albini is een geschikte kerel, maar zijn muziek is dat daarom nog niet noodzakelijk. Vooral die steeds weer haperende opbouw van de nummers - soms zelfs met echte valse starts, waar halen ze het - is ergerlijk.
Von Südenfed - met puntjes, ja - klinkt op het eerste gehoor als the dirty man's LCD Soundsystem. Niet echt iets voor een zonnige namiddag.
1 opmerking:
[Nu ben ik vergeten of ik al een comment achterliet of niet en gezien "comment moderation enabled" is, zie ik het ook niet. Als er sprake is van herhaling moet the author zijn moderationjob maar doen en er eentje verwijderen. Alleszinds:]
Fijn dat ge de draad weer oppikt. Ik zal 'm met plezier komen volgen, ontrafelen, vlechten...
Een reactie posten