Toen ik me kut voelde, maar echt wel zéér kut, toen belde ik haar. Niet toevallig haar, want haar wilde ik horen. Zij zou het begrijpen, zij zou tijd hebben, zij zou mij niet teleurstellen, zij zou mij zelfs "genezen".
En dat kwam uit, ik had gelijk. Ik vroeg haar iets te vertellen dat zij had gedaan, dat getuigde van vriendschap en liefde voor iemand anders. Ik vroeg haar zoiets te vertellen omdat ik terug wilde beseffen dat dat hetgene is waarvoor we het doen. Of waarvoor we het zouden moeten doen. Ze vertelde het me. Het was mooi, geweldig mooi zelfs en ik kon weer lachen. Dat was zoveel waard. Ik rolde me op op m'n matje, in de zon. De zon die plots weer scheen terwijl het daarvoor zo koud had geleken.
Vanavond ben ik zelf haar geweest. En hij was ik. Ik meen dit wel te kunnen stellen, naar mijn eigen bescheiden mening. Hij die ik was heeft hiervoor zijn fiat niet gegeven, maar ik geloof dat hij dat wel zou doen, mocht ik het hem vragen. Het was leuk om haar te zijn, het gaf me best een warm gevoel. Het deed me denken dat ik best een goed mens kan zijn, ondanks alle negativeit. Dat plezierde me. En hem heb ik er ook mee geplezierd. Toen er iemand voor de deur stond en ik het telefoongesprek moest afronden, zij hij me dat hij er beter van was geworden. En dat gezegd zijnde was ook ik er beter van.
Constructiviteit is heel belangrijk. Alle mensen hebben hetzelfde doel: als levende een zo aangenaam mogelijke tijd doorbrengen, zo lang die tijd ons rest. Daar moeten we samen aan werken.
Bedankt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten