1208

Confronteerde ik de verdwaalde surfer (u?) gisteren nog met die twijfelachtige pannekoek van een Jo "Euforische Molsogen" Vandeurzen, dan verblijd ik u(?) vandaag met iets meer sex-appeal in de vorm van de muziek van ene Michael Fakesch, een vent die het aan zijn plaat "Dos" te horen serieus verdient om hier in het kort de revue te passeren.
Het zijn vooral ook de omstandigheden die me er toe nopen, even de aandacht op deze mens te vestigen. Op de Luisterpaal is zijn plaat integraal te beluisteren, naast andere nieuwe releases van onder meer Prince. En het is die laatste die ik er hier ook even bij wil betrekken. The Artist Formerly Known As Minnesota's Funkiest Ass On Legs blijkt het op basis van zíjn laatste plaat namelijk duidelijk, qua funkiness, tegen deze Fakesch te moeten afleggen en meer in het algemeen durf ik stellen dat Fakesch een Prince-plaat heeft gemaakt, die Prince wat graag zelf had gemaakt, mocht hij nog met zijn twee hakjes op de grond staan en mocht hij zijn klassieke instrumentarium vervangen door een elektronische speelkoffer. Madonna laat haar platen al door anderen maken en misschien moet TAFKAMFAOL dat ook maar eens gaan overwegen, want die "Planet Earth" van 'm weet hier, en in de meeste recensies, geenszins potten te breken. Saaie ballads en ander zeemzoeterigs, geen funky hitsige afvalprogramma's. Hij kan het dan ook niet meer, durf ik te zeggen, na deze zoveelste halfslachtige poging op rij. "Black Sweat" en "Fury" waren geweldig op zijn vorige, "3121", maar buiten "Guitar" lijkt er op "Planet Earth" echt niets te rapen.

Voorts heb ik deze maand nog geen grootse nieuwe dingen gehoord, niks top 10-waardigs alleszins, of het zou "Ditherer" van Fog moeten zijn, op termijn. "Ditherer" is op een eerste luisterbeurt alleszins een zeer veelbelovende plaat, met onder andere het heerlijke "Inflatable Ape Pt. 3", dat een heel ander geluid laat horen dan wat Fog vroeger uitbracht. Er wordt meer klassieke popmuziek bedreven, kortom, en veel meer heb ik daar niet over te zeggen, enkel dat ze niet conventioneel is.

En herontdekt deze week: "Year Zero" van Nine Inch Nails, een cd die me bij momenten koud pakt, maar waarop ik ook een hoop semi-pathetisch gebazel ontwaar. De beats hadden van Aphex Twin kunnen zijn, vooral naar het einde toe, en het is die loodzware muzikale bodem die "Year Zero" niet in één ruk te consumeren maakt. Toch vind ik dit een enorm interessante plaat die ook weer maar heel langzaam al zijn verborgen hoekjes prijsgeeft. De dreiging en het mysterie creëren bovendien een KNT-sfeertje waar ik ook niet snel op uitgeluisterd geraak. Deze plaat kan nog groeien of instorten, maar 2007 zou niet hetzelfde zijn zonder haar.