Het "my mouth is a desert"- gevoel bestaat

Zonet kwam ik, door een rare beweging van mijn hand, te weten dat ik een pijnlijke puist onder mijn kin met me meedraag. Op een andere (mindere) dag zou ik die pijn een minuut of vijf(-tien?) met me mee hebben gedragen, op de dag waarop ik mijn technische grenzen heb verlegd en na de dag waarop ik mijn sportieve grenzen heb verlegd kan zo'n "boebel" meer of minder (vooral meer) mij echter maar heel weinig ongenoegen aansmeren. De kleine dingetjes worden nog kleiner als je er grotere en belangrijkere dingen naast kan zetten.

Het was gisteren ongezond warm, maar ik had afspraak voor een kleine triatlon met enkele vrienden. Venten, dat spreekt, dus ging de onderneming gewoon door, ongeacht welke temperatuur dan ook. Oké, 30 km fietsen werden er 25, en 8,4 km lopen werden herleid tot de nog steeds stevige 5 km. Ik had er naar uitgekeken, met een honger voornamelijk gevoed door dat steeds terugkerende zinnetje uit de monden van mensen die in mij een druggy-hippie-type zien: "Allée, doet gij ook sport???" Ik zou het ze eens, puur recreatief, bewijzen.

Het was effectief wel een vijftal jaren geleden dat ik nog eens in een zwembad was geweest, dus de kilometer zwemmen ervoer ik als behoorlijk zwaar. In 28 minuten, en als laatste kwam ik uit het bad. Ontevreden kon ik echter bezwaarlijk zijn.
Het fietsen daarna was moordend, over een zwaar parcours, dat zich vier keer herhaalde. Meer bergop dan bergaf en als enige uitgerust met een ouderwetse city bike, borg ik al in de tweede van de vier ronden mijn ambitie op om de anderen bij te benen. Toch had ik met mijn zes minuten achterstand op de eerste het gevoel dat ik niet sneller kon. No shame!

Het lopen tot slot beloofde mijn sterkste onderdeel te worden, maar ik was kapot. De zon bleef dodelijk warm, en na drie rondjes lopen was ik genoodzaakt er twee te stappen om het gezond te houden. Ik was blij toen ik klaar was, kapot van zoveel meer sport dan die vijfentwintig minuutjes die ik om de twee dagen ga lopen. Dat ik niet de sportiefste van het gezelschap was, raakte m'n koude kleren niet, ik ben niks competitief ingesteld. Het was me puur te doen om tegenover mezelf en enkele anderen te bewijzen dat ik wel degelijk een schappelijke sportieve prestatie in mij heb. Dat is bij deze gebeurd.

Vandaag was ik nog maar half gerecupereerd van die, toch echt niet te onderschatten, omstandigheden van gisteren, maar toch ben ik alweer grensverleggend bezig geweest voor mezelf, en dit keer ook voor de moeke. Naast niet-sportief heet ik namelijk ook geweldig onhandig te zijn, voor een groot deel van de mij bekenden, en nu moet ik ruiterlijk toegeven dat ik ook werkelijk niet handig bén. Maar...geef mij een klein uur en ook ik kan een bureaustoel in elkaar zetten. Vandaag achtte ik de tijd gekomen dat te bewijzen, temeer omdat er daadwerkelijk een bureaustoel in elkaar moest worden gezet en omdat de moeke al luidop overwoog er de buurman bij te halen. Een kleine overwinning op mezelf later stond die bureaustoel netjes aan het bureau en er lijkt vooralsnog geen instorten aan. That's me, met twee overwinningen op zak, waarvoor ik geen geldprijs, doch wel een mentaal duwtje in de rug binnenhaal. Morgen naar de papierwinkel voor twee A3's. Kan ik mezelf twee brevetten uitschrijven.