Feilloos stijlloos in de Heil-staat

Alles moet vloeien, dingen moeten in elkaar overlopen, geruisloos. Anders hapert het, is het stijlloos, stoort het. Vandaag hapert. Het toetsenbord, het haar dat loskomt, dat jeukt, de moeder die praat, maar de muziek bewust niet overstemt. En de anti-viruswaarschuwing die het scherm blokkeert. De jeuk op mijn arm, het haar in mijn gezicht, de muziek van Aphex Twin die nooit, maar dan ook nóóit goéd te noemen is. Ir-ri-tant, dat wel.

Nieuwe lei, denk je dan, maar er is geen ontkomen aan. Buitenkomen en het zweet van je lijf willen wassen, na tien minuten op de fiets. De lange broek die een korte zou moeten zijn, maar - kut! - korte broeken zijn ultiem stijlloos. Het draait hier ook om pose, ja.

Stijl. Het is een kwestie van visie. De schreeuwerigheid die het aflegt tegen soberte. Het is de combinatie van innerlijk en uiterlijk. Het is de reactie tegen de stijlloosheid waar alles in lijkt te verdrinken. Het is de ultieme aanklacht tegen de kniezwengel, het "Voyage Voyage"-Vlaanderen, de zonnebank, de CD&V. Maar mensen doen daar hun ogen voor dicht. Kijken is iets helemaal anders dan zien. We hebben alles gezien, we hebben alles bekeken. Fout. Er is oppervlakkig gekeken geweest. Gekeken als in 'ik deed geen inspanning om te begrijpen, begrijpen is te vermoeiend'. Zo kijken mensen, naar alles. Naar zichzelf nog het meest. Naar de tuin van de buren, naar de tv - natuurlijk. Het leven wordt hen gepresenteerd. De idee dat je dat leven zelf maakt flitst sporadisch door hun hoofd. Die eenvoudige boodschap dichten ze toe aan een filosoof waarvan ze de naam niet kennen. En omdat een filosoof dat zou gezegd hebben is het al te moeilijk. Het voetvolk wentelt zichzelf zo graag in die rol. Om van op die positie dan te kunnen klagen, steen en been, dat spreekt.

Fuck You aan dat voetvolk, zeg ik. Fuck You voor zoveel vluchtelingen. Vluchten voor waardigheid, voor stijl en voor leven met een grote L. Ik blijf binnen om niet met jullie geconfronteerd te hoeven worden. Ik vermijd jullie, terwijl ik in mijn eigen wereld gekke hoedjes draag, die mij optillen, die me cooler en minder makkelijk doorprikbaar maken, maar die me eerst en vooral duidelijk laten voelen dat ik zo goed als alleen ben.

Ik klaag jullie aan voor zoveel foute kapsels, Puta Madreleuzes, andere foute praat en neo-nazisme. Nazi's, want dat zijn jullie, zijn weer hip en acceptabel. In de harten en in het stemhokje. Politiek correct doordrongen wordt er openlijk zogenaamd niet expliciet op gealludeerd. Stijlloze honden. Honden. Losers die zich synchroon gedragen met de ondergang van hun klotestaat, die nog kleiner moet worden en die nog fouter moet worden. Onze grootvaders hebben dit opgebouwd, wij moeten die opbouw verderzetten, aka vernielen. Dat is de boodschap, dat is wat we geërfd hebben.

Honden, Jelle Cleymansen van deze wereld. Geena Lisa's en de vijfde ster is bin-nen. Er is helemaal geen positieve vibe merkbaar. Dat is promopraat van het gouvernementeel apparaat dat er ernstig over nadenkt om met de handen in het haar, het haar maar eens uit te trekken. Een Vande Lanotte hoeft daar heden ten dage om meerdere redenen niet eens meer aan te beginnen. Het is een verhaal van overdreven welvaart, in een tijd waarin er geen breuklijnen meer overblijven. Het kapitalisme heeft dit in de hand gewerkt en wat ooit een summum was, is nu een valkuil geworden, die enkel door de eersten wordt gezien.

Feilloos stijlloos in de Heil-staat die zijn eigen ondergang aan 't voorbereiden is, in sneltempo dan nog. Ik lever mijn identiteitskaart vandaag nog in en zoek een knusse kelder op, waar ik alles heb wat nodig en waar ik nooit nog hoef uit te komen. Ik zal u vandaaruit niet storen, op voorwaarde dat u ook mijn privacy ten allen tijde respecteert, aka mij met rust laat. In stijl.