Jo Vandeurzen ergens op de politieke pagina's van Teletekst. Vandeurzen is altijd ergens, maar dikwijls kan je niet exact bepalen waar. Dat typeert hem en zijn type in het algemeen. Ze zijn erbij, maar waar precies en meer nog wat doen ze er precies bij?
Vandeurzen had ik in de schoenen van Leterme willen zien. De langvervlogen scoutsleider. Op het tweede plan geboren. Ergens in een Vlaams gat, zonder mooie naam, elke zondag: de groepsgeest. Vandeurzen houdt van het verenigingsleven. Zijn keuze voor de CD&V (de CVP) werd hem destijds mede ingegeven door zijn scoutsheden, -verleden. Ontketend door die positieve groepssfeer dacht muurbloempje Vandeurzen idealistisch potten te kunnen breken in de politiek. Zijn moeder zei hem nog van het gewoon bij postzegels verzamelen te houden, maar Vandeurzen had iets in zijn door en door Vlaamse kop gestoken en ze kreeg het er niet meer uit. Intussen is hij zichzelf en zijn stoutste politieke verwachtingen voorbijgeschoten en hij durft zich 's avonds laat voor het slapen gaan weleens afvragen hoe dit toch allemaal kunnen gebeuren is. Hij, voorzitter van de grootste en meest invloedrijke partij van Vlaanderen, correctie, van België. Hoe komt hij daar op die stoel? Hij haalde het in een intern referendum van ene Pieter De Crem, toch een man met meer allure, een betere stem en een leuker kapsel. Stelt hij zich vragen over een "wat mindere" CD&V-generatie, waarvan hijzelf, Leterme, De Crem, Vervotte (bijna alleen maar mensen met een minimum aan gezichtsspieren) uitmaken? Of durft hij comfortabel drijven op de overwinningsroes die Vlaanderen hem en zijn partij nu al verschillende keren heeft toebedacht? Het antwoord op dat soort vragen geeft zo'n Vandeurzen niet, nee, hij is momenteel uitsluitend aanspreekbaar - met trots gezwollen borst, pintje binnen handbereik en euforie euforie euforie in de molsogen - over zijn grote voorbeeld, zijn superspits en zijn posterboy, Yves Leterme. Zijn formateur en zijn eerste minister. Zijn ultieme christen-democraat. Een man die hij vroeger op de jeugdbeweging al graag had leren kennen. Ze hadden vast enkele leuke hobby's gedeeld, Jo en Yves.
In een minder grijze wereld (Amerika?) zou ik me terecht nog meer vragen stellen bij jaren '80-figuren als Vandeurzen en Leterme, maar ik ben daar, in augustus 2007, volledig mee aan het stoppen. Ik moet wel, want hoe langer ik rondkijk, hoe talrijker ik ze zie lopen, de jonge Vandeurzens, de ambtenaren in spé.
Zo ken ik er eentje van 20 die het profiel van de Processierups angstwekkend goed benadert. Hij maakt sinds zijn zesde deel uit van de scouts. Die scouts, ergens in de rand van Brussel, heeft ook een geheel eigen naam, die hij me ooit verklapte, maar die ik vrijwel onmiddellijk weer vergat. Hij houdt ervan vooreerst met zijn scoutsleiderschap te worden geassocieerd. Op zondag is hij dus bezet, die knul, maar door de week gaat hij naar school. Daar heeft hij een stelletje vrienden, die hem appreciëren voor zijn multi-profiel. Hij heeft wel wat te vertellen over voetbal, iets over muziek (tenenkrullende smaak) en hij weet wat het is om erbij te willen horen. Hij is niet van de mooiste (no offense!) en in de groep valt hij van het minst op. Máár: hij is er dus wel altijd bij. Hij weet zich weinig blijf met onverwacht andere meningen en wimpelt die af zoals hij het zijn beste vriend heeft zien doen. Hij houdt van groepen, zoekt naar het positieve, samenhorige en wordt daar gelukkig van. Ik denk dat je hem zelden of nooit in zijn eentje zal betrappen.
Ik ken een potentieel CD&V-voorzitter. Hij komt eraan, nog een twintigtal jaar geduld. De derde leeftijd zal gek op 'm zijn, hij heeft het allemaal. In afwachting stellen we het evenwel met zijn intrinsieke voorganger, Jo Vandeurzen. Geniet van die man, want voor je het weet is hij verdwenen, ken je zijn naam niet meer en verwar je zijn hoofd met dat van je grootmoeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten