Een 'verkrampte tsjeef' is een pleonasme

Marianne Thyssen kan zich wel verzoenen met de reacties van 'de mensen'. Ze begrijpt hun ongenoegen, hun stemgedrag, hun ontgoocheling in de politiek. In De Standaard van dit weekend zegt ze dat ze het "voor alle vrouwen" jammer vindt dat ze de historische kans om als eerste vrouw premier van België te worden, gemist heeft. Jammer, misschien wel, maar ze báált er niet van. Geef dus eens expliciet toe, Marianne, dat u eigenlijk bitter weinig zin had in dat premierschap, denk ik dan. Dat u het liever kwijt dan rijk was, dat u opgelucht was toen het duidelijk werd dat u geen premier zou worden. En stel dat CD&V dan toch die verkiezingen gewonnen had en u had zich niet honderd procent geroepen gevoeld om premier te worden, hoe had u dan moeten uitleggen dat u die post dan liever aan Yves Leterme zou laten? - wink wink.

Vreemd, hoe Marianne Thyssen nooit expliciet blijk heeft gegeven van de last die het CD&V-voorzitterschap voor haar was. Het is evident dat ze zoiets niet in volle campagne deed, maar de signalen waren zó zichtbaar. De geforceerd gedecideerde toon waarop ze sprak, haar verkramptheid meer in het algemeen. Haar tsjevengehalte dat ten gevolge daarvan nog hogere toppen scheerde. Want ja, tsjeven zitten, geloof ik, altijd in een kramp. Een verkrampte tsjeef is een pleonasme. Maar ik wil niet gezegd hebben dat een CD&V'er per definitie een tsjeef is hoor. Neem nu Jean-Luc Dehaene: dat is gewoon een obese loodgieter.

Nu, ik wilde het niet specifiek over Marianne Thyssen hebben. Ik wilde het 'politicus heeft voeling met de kiezer-gebeuren' eens binnenstebuiten lullen. Hebt u ook de reactie van Gordon Brown gehoord - letterlijk 'gehóórd' - nadat hij in discussie was gegaan met mevrouw x, of - hou je vast aan de takken van de bomen! - Jane met de pet? Gordon was vergeten dat hem een microfoontje was opgespeld en noemde Jane achterlijk of iets dergelijks. Misschien had hij daarin gelijk, - een bevoegd arts die het mag weten - maar Brown vergat dat politici 'de kiezer' nóóit achterlijk vinden. Integendeel! De kiezer is voor de toppoliticus wat de baxter is voor de nierpatiënt in nood.

Leterme. 800.000 stemmen! Het waren er 796.000, een significant verschil als men zich bedenkt dat een middelgroot dorp gemakkelijk 4.000 inwoners telt. Soit.

Leterme. Zoals die naar de kiezer kon luisteren! Alsof hij zelf de kiezer was! Wie een foto van Leterme van een jaar of acht geleden bovenhaalt zal vaststellen dat de man in de daaropvolgende jaren voornamelijk naar stylingbureaus geluisterd heeft. Hij transformeerde in die periode van een onderpastoor - is hij intrinsiek natuurlijk altijd gebleven - naar een 'staatsman'. Leterme is nadrukkelijk geen man van het volk. Geiten en voetbalstadions veranderen daar niks aan. Leterme in een voetbalstadion is als Britney Spears op de begrafenis van een gerespecteerd modeontwerper. "Zie mij! Zie mij!" roepen ze. Street credibility, daar hopen ze op.

Of Kris Peeters in 'De Pappenheimers' - oh boy. Ik meen me te herinneren dat ik door de kamer rénde met mijn handen afwiseelend op mijn oren en voor mijn ogen. Ik kon hem niet aanhoren, ik wilde hem niet zien. Slechte humor heeft die man! En hij met zijn hippe bril en gebruinde snoet maar blijven proberen vlot te doen omdat hij wist dat hij in dat niet-politieke programma de kans kreeg zich van een andere kant te presenteren. Geen idee of hij bij die gelegenheid 'de kiezer', die dan voor de gelegenheid 'de kijker' was, heeft weten te overtuigen, voor mij werd die uitzending alleszins het doorslaggevende moment waarop ik besloot om spelprogramma's met BV's voorgoed uit mijn leven te bannen.

Wees oprecht, denk ik dan. Johan Vande Lanotte is bijvoorbeeld zichtbaar geen man van 'het volk' - is dat overigens het 'plebs' op de vrijdagmarkt ofzo, Jean-Marie Dedecker die het weet, - maar hij doet tenminste niet alsof hij dat wél is. Vande Lanotte is een erudiet politicus die waarschijnlijk ook heel wat erudiete kiezers vertegenwoordigt. Geen zwart omrande bril, geen voetbalstadions, maar basketbal. Edoch, verkijk u daar niet op want ook dat basketbal - hoe underground het in deze context van populaire politici ook mag klinken - heeft zo zijn reden. Vande Lanotte is van Oostende en laat de basketbalploeg van Oostende nu net één van de beste van België zijn. Om die reden is het ook waarschijnlijker dat Jean-Claude Van Cauwenberghe in Charleroi een basket- en geen voetbalfan is. Er zijn immers geen politici die geassocieerd willen worden met een voetbalploeg die gemiddeld twee keer rood pakt in een match en die bestuurd wordt door een familie van wat wel eens halve maffiosi zouden kunnen zijn.

En dan, het kon natuurlijk niet uitblijven: Robert Stevaert. Robert wíé, zegt u? De naam Stevaert doet een belletje rinkelen? Anyway. Iederéén weet dat Steve zijn echte naam niet is. Hoewel. Ik geloof dat ik bij deze verklap dat ik waarschijnlijk zelf geen man van het volk ben, want allicht weten heel wat mensen niet dat hij eigenlijk Robert heet. Maar hoe die man zichzelf in de markt wist te zetten, dat is het voorbije decennium ongeëvenaard in de Belgische politiek. Als Stevaert op een fiets door Hasselt reed, leek het er warempel op dat hij dat echt wel belangeloos deed. Ik bedoel maar: een toppoliticus die in het openbaar iets typisch menselijks doet zonder daarbij als een zichzelf forcerende toppoliticus over te komen. Het kán dus wel degelijk, ook al maakt voornoemde Hasselaar dan gebruik van een slimme alliteratie in zijn naam om zichzelf in de markt te zetten.

En hier staak ik voorlopig mijn zoektocht naar een toppoliticus die echt helemaal vrij is van image building. Een mens wil in zijn leven ook nog andere dingen doen, als daar zijn het nuttigen van het avondmaal.