De angst voor verandering

Feit: ik kan Bart De Wever en alles waar die man voor staat nauwelijks verdragen.
De man maakt mij (verbaal) agressief. (Ik projecteer al mijn frustraties over wat er misgaat in Vlaanderen en België zoveel mogelijk op hem en zijn partij. Bart De Wever heeft daar geen last van want hij weet dat niet en het is beter zo dan dat ik mensen in mijn omgeving teveel met mijn ergernissen lastigval. Laat Bart De Wever nog maar eventjes, maar ook niet te lang meer, heel intellectueel oneerlijk mijn zondebok-voor-alles zijn.)

Echter: als ik De Wever niet kan verdragen zit ik in de eerste plaats met een probleem (het is dus niet iets om ‘trots’ op te zijn). Ik moet me de vraag stellen waarom deze man zoveel agressie in mij oproept en wat ik daar aan kan doen. Ik wil immers zo min mogelijk gefrustreerd zijn in mijn dagelijks leven. Frustraties en ergernissen zuipen energie, en ik wil mijn energie anders en beter besteden dan aan het doen en laten van Bart De Wever.

Eerst moet ik dus mijn ‘probleem-Bart De Wever’ proberen te ontleden. Een antwoord vinden op de vraag wat het is dat mij aan die man zo stoort.
Ik ben voornamelijk zo onverdraagzaam tegenover deze man omdat ik vind dat iemand als hij, zelf bijzonder onverdraagzaam, dat is veelvuldig gebleken, niet een hele maatschappij moet (proberen) lastig (te) vallen met zijn persoonlijke frustraties. Deze man wordt in zijn professioneel leven immers zichtbaar gedreven door diepgewortelde frustraties van welke ik (en wie wel?) niet weet waar ze vandaan komen (zou hij het zelf weten?).
Ik vind het bijzonder ongepast en boertig dat een zeer gefrustreerde man zoals hij niet aan zelfonderzoek doet of een oplossing probeert te vinden - ik denk toch niet dat hij dat doet - maar daarentegen beslist om deze frustraties te cultiveren en aan te wenden om er zijn politieke carrière op te bouwen (waarbij hij natuurlijk, intelligent als hij is, heeft begrepen dat hij met zijn welsprekendheid een spreekbuis kan zijn voor zoveel andere gefrustreerde mensen in onze maatschappij die hem onvoorwaardelijk zullen steunen, net omdat ze in De Wever hun angstige maar veel intelligentere zelve herkennen - een man die onder woorden kan brengen wat zij denken maar niet onder woorden kunnen brengen).

Ik was wellicht naïef toen ik veronderstelde dat mensen met politieke ambities bijna per definitie ‘positief in het leven staan’, dat deze mensen daadwerkelijk aan een betere wereld willen werken voor een grote groep mensen. Bart De Wever lijkt me namelijk niet zo’n positief ingestelde politicus die een mooi project wil uitwerken in het belang van de maatschappij. Sterker: ik geloof in feite dat Bart De Wever een man is zonder echt goede intenties meer in het algemeen. Bart De Wever is een boze man, misschien zelfs een kwaadaardige man (ziekelijk?), die bol staat van rancune, frustraties, wantrouwen en angst - vooral heel veel angst. Bart De Wever is een bange man en de wereld waarin hij leeft vormt voor hem ogenschijnlijk een permanente bedreiging. Vanuit zijn angst - ik denk echt dat deze man op het ziekelijke af angstig is - kruipt deze man permanent in het defensief en is hij als politicus vooral tégen heel veel dingen. Ook nu hij politieke verantwoordelijkheid heeft verworven en zou moeten opstaan als een leidersfiguur die de mensen een positieve boodschap brengt, blijft hij zich defensief opstellen en opnieuw stel ik me dan de vraag of hij dat doet omdat hij (onbewust) geconfronteerd wordt met angsten, of - en ik sluit dit echt niet uit, ook al klinkt het nogal raar - omdat deze man ‘kwaadaardig’ (mentaal ziek) is. (Ik denk al lang niet meer dat zijn defensieve houding ‘tactisch’ is. Hij kán, volgens mij, vanuit zijn persoonlijkheid niet anders dan in het defensief zitten. ‘Calimero’ stond wellicht vrij dicht bij de persoon De Wever, veel meer dan dat het slechts een rolletje was dat De Wever speelde omwille van tactische overwegingen.)

(Zou het kunnen dat deze man gewoon niet in staat is om een positieve keuze te maken voor een grote groep mensen? En wat moet er dan met die man gebeuren? Is het dan niet beter dat zo’n man geen belangrijke maatschappelijke functie toebedeeld krijgt? En hoe moet hij er toe worden gebracht om zijn belangrijke maatschappelijke functie(s) aan andere mensen over te laten? Kan deze man enkel zoveel macht verwerven omdat wij in een op hol geslagen emo-cultuur leven en zou hij er in andere, minder gemediatiseerde, tijden nooit aan te pas gekomen zijn?)

Dat veel mensen met angsten zitten is trouwens heel normaal. Ik spreek dan niet over dit tijdsgewricht, de actualiteit, of over een bepaalde regio in de wereld, maar over het geheel van de dingen. De onvoorspelbaarheid van het leven en alles wat er in de wereld gebeurt - het feit dat wij daar nauwelijks vat op hebben - is beangstigend.
Maar er zijn manieren om daar mee om te gaan, er kan op z’n minst een inspanning geleverd worden om met angsten om te gaan. Sommige mensen zullen echter, meestal omdat ze slecht omringd zijn, volharden in de boosheid en vasthouden aan hun angsten, frustraties en ergernissen. Zij zullen zwelgen in hun slachtofferschap en anderen aanduiden als ‘schuldigen’. Meestal zijn dit, met permissie, niet de meest intelligente mensen. Het prototype van de Vlaams Belangstemmer, zeg maar, een nogal slecht geïnformeerde en dus bange persoon.

Bart De Wever is, geloof ik, ook zo’n man die in de eerste plaats angstig reageert op een wereld in verandering - de slogan ‘De kracht van verandering’ is in dat opzicht extreem ironisch - maar De Wever is natuurlijk veel intelligenter dan ‘de gemiddelde bangerik’. De bangerik in Bart De Wever gebruikt, nee, misbruikt zijn angsten om andere, minder intelligente, mensen nog banger te maken, wat voor mij getuigt van kwaadaardigheid. Hij misbruikt dus ook die bange mensen, enkel om zijn eigen belang te dienen.
En dat maakt hem naast kwaadaardig ook gevaarlijk, onverantwoordelijk, een pleger van machtsmisbruik en gewoon totaal ongeschikt om een politieke functie uit te oefenen.
Ik verdraag die kwaadaardigheid niet. Een bange man moet zijn angsten niet overzetten op minder intelligente maar des te volgzamere mensen. Vóór De Wever waren de enige duidelijk bange politici die van het Vlaams Belang. Niet toevallig werd deze partij heel groot. Mensen herkennen zich gemakkelijker in de angstige, ongenuanceerde politicus met het pessimistische toekomstbeeld, dan in de progressieve politicus die nu al verzekert dat de integratie van vluchtelingen goed zal verlopen (want hoe kan die dat nu weten?).

Ik realiseer mij heel goed dat ik zelf onverdraagzaam ben tegenover Bart De Wever vanuit gevoelens van angst. Ik ben bang voor veranderingen die mij uit mijn evenwicht zouden kunnen brengen. Wij spuwen als Belgen dan wel graag op geradicaliseerde moslimjongeren, maar vergeten ondertussen dat wij zelf als maatschappij steeds radicaler worden. Bart De Wever zorgt er met zijn woorden en daden (mee) voor dat mensen ongenuanceerder gaan denken (ook ik) en dat maakt mij bang. Wat, vraag ik mij af, als deze pro- vs. anti-N-VA-sfeer zich verder blijft doorzetten? Komt er dan ooit een culminatiepunt waarop er ‘iets gebeurt’ dat concrete maatschappelijke gevolgen heeft?

Een Facebookvriend die uitgesproken meningen heeft over de huidige politieke situatie denkt dat wij als volk ‘murw zijn geslagen’. Oké, maar wil dat zeggen dat we dan inderdaad maar zullen berusten, niks zullen ondernemen en ‘wel zullen zien wat er van komt’ (ook als dat 'dramatische gevolgen' heeft)?
Andere mensen zeggen luidop dat er in de nabije toekomst oorlog van kan komen (in een Europese context). Daar geloof ik niet in. Ik weet het niet, alleen weet ik voor mezelf dat Bart De Wever een man is die gedreven wordt door angst en dat hij die angst maatschappelijk misbruikt met steeds verstrekkendere gevolgen. En ik weet dat ik het misdadig vind dat Bart De Wever zijn angsten misbruikt, maar dat ik hem niet kan stoppen, dat enkel het zogenaamde positief maatschappelijk verhaal hem misschien zou kunnen stoppen, maar dat ik geen enkele serieuze tegenstem hoor klinken - en dat het imagoverlies lijdende ‘Europa’ ondertussen ook niet echt meewerkt.

Trouwens heb ik hiermee nog steeds geen antwoord gevonden op de vraag hoe ik mijn frustraties over de daden van Bart De Wever moet inperken. De veronderstelling dat hij een heel angstige (zieke?) man is die ‘er (misschien) gedeeltelijk niks aan kan doen’ en die door een psycholoog behandeld zou moeten worden, (iemand met wie ik in feite ‘medelijden’ zou moeten hebben), volstaat niet. Dit soort figuur zou van het maatschappelijk toneel moeten verdwijnen om een verdere polarisatie tussen mensen te voorkomen, om als burger terug een beetje ‘gerust’ te kunnen zijn. Dat onze media meesurfen op die polarisering en deze mee in de hand werken, is des te enger en maakt mij dan weer bang en gefrustreerd over de (macht van de) media en hoe die in de toekomst zal evolueren. Zal wie het goed kan zeggen blijven zegevieren en zullen mensen die minder goed oneliners kunnen debiteren nog minder ruimte krijgen om hun zegje te doen?

Ook ik sta met heel wat maatschappelijke angsten in het leven, maar anders dan zovele Vlamingen denk ik niet dat iemand als Bart De Wever die angsten kan wegnemen. Integendeel, hij voedt die alleen maar.
Het is dus ook eens te meer beangstigend om te weten dat de uitspraken van Bart De Wever op veel mensen een geruststellend effect schijnen te hebben.
Want wat zegt dat over een zeer significant percentage van de mensen in onze maatschappij?
En wat is dat nu eigenlijk met die befaamde ‘grondstroom’?
En - het is er het moment voor - is deze politieke dominantie van Bart De Wever misschien nog maar het begin van iets dat nog volop in ontwikkeling is en dat onze maatschappij in de nabije toekomst nog veel meer zal gaan beïnvloeden?
Wordt dit misschien voor velen een periode om later op terug te blikken met de woorden: ‘wir haben es nicht gewusst’?
Ik hou daar zelf wel rekening mee in alle eerlijkheid.