De Jeugd van Tegenwoordig: 'Manon'

Ik ben een kankerharde fan van De Jeugd van Tegenwoordig (hierna meestal Jeugdje genoemd). De taalacrobatie van deze boys heeft mij altijd geweldig geamuseerd. Graag mag ik meecroonen met Vjèze Fur, Wiwelientje en Faberpapa. Zeker sinds het accent in hun muziek van hiphop naar electropop is verschoven (sinds ‘De lachende derde’, mijn favo plaat van hen).

Ten tijde van hun doorbraak met ‘Watskebeurt?!’ was ik nog niet mee en zelf waren de boys ook nog zoekende, maar vanaf hun tweede plaat ‘De machine’ was het touche tussen hen en mij. Het moest er ook van komen. De silliness is onmogelijk aanstekelijk (en daarmee bedoel ik: héél aanstekelijk). Tel daarbij de geweldige oneliners en ik had er een nieuw toppertje bij.
Tophits als ‘Hollereer’ (“Je kijkt oh zo zuur naar m’n haute couture, want m'n haute couture is oh zo duur”) of “Datvindjeleukhè” (“Ik sta in de club met een drankje links en een bil rèèèchts - woehoeh”) hebben hier wel honderd keer opgestaan en ik durf ze zonder verpinken tijdloos te noemen.

Nu is er ‘Manon’, hun vijfde album, en voor het eerst weet Jeugdje mij niet te overtuigen. Ze zijn poppier dan ooit tevoren, er is niet veel hiphop meer te bespeuren, en ze zingen veel meer dan ze rappen. Op zich is dit voor mij goed nieuws want ik hou over het algemeen veel meer van popmuziek met aanstekelijke hooks en meezingbare refreinen dan van hiphop, maar bijna elk liedje op ‘Manon’ bezorgt mij een droog ‘net niet-gevoel’, en dat is zonde. Het doet zelfs pijn. Omdat het echt allemáál net niet is, behalve dan de titeltrack en tevens de eerste single. Die laatste is instant aanstekelijk, al behoort het nummer nu ook weer niet tot Jeugdjes essentials.

‘Manon’ klinkt heel eighties en ook dat is op zich goed nieuws - knoppendraaier Bas Bron, het ware genie achter Jeugdje, levert wederom puik werk met de synthesizer - maar de boys brengen zélf te weinig. Een tune als ‘Futurophobia’ is bijvoorbeeld een gemiste kans. Het nummer komt nooit echt op gang terwijl het daartoe het potentieel in zich draagt. Ook met ‘Ik was een klootzak’ wordt naar mijn mening te weinig gedaan. Kabbelend richting finish passeert er niet één zinsnede die ik me voor eeuwig en altijd zal blijven herinneren. Want dat is nog het grootste manco op ‘Manon’. Ik tel geen enkele legendarische oneliner. Geen enkele zin achtervolgt mij tot in mijn dromen. Geen énkele. Een behoorlijk onthutsende vaststelling.

Toch weet de Jeugd zelf heel goed waar ze mee bezig is. Wat ik gemiste kansen noem, vinden zij precies goed. Met deze plaat hebben ze hun fans bewust uit hun comfortzone gehaald en dat getuigt van lef, daar breng ik respect voor op. In weerwil van haar naam gedraagt Jeugdje zich schaamteloos volwassen op deze plaat. Maar of dat behalve verrassend ook leuk is? Gemengde gevoelens zijn mijn deel.

Nee, dit Frans-Nederlandse chickie Manon heeft de weg naar mijn hartje niet gevonden. Ik zal Jeugdje echter niet uit het oog verliezen. Op zich is deze koerswijziging oké. Alleen ontbreekt het deze plaat aan kankerharde bangers. Er zit gewoon te weinig schwung in.

6.5/10