Een veelkleurig gebaar

Hart Boven Hard Leuven organiseert vanmiddag een ‘wake’ aan het station van Leuven.
Waarom heb ik, hoewel ik daar dichtbij woon en niks anders te doen heb, niet de minste motivatie om daar naartoe te gaan? Omdat ze oproepen om kleurige vredeslinten aan een zelfgemaakt vredesmonument op te hangen. En omdat iemand op Facebook echt waar oproept om met z’n allen ‘Imagine’ te zingen. Omdat, als iedereen er zo over denkt, een opeenstapeling van clichés wellicht niet te vermijden zal zijn. En omdat ik niet het risico wil lopen om op een van de talrijke foto’s te staan die vanavond op Facebook zullen worden geüpload (inherent aan onze door smartphones gedomineerde ‘ik was erbij-cultuur’ die in de ‘progressieve middens’ - Hart Boven Hard, Groen e.a. - niet minder aanwezig is dan in, euh, ‘Tomorrowland-middens’).

Ik voel er niks voor om op dit soort bijeenkomsten aanwezig te zijn. Antwoorden op geweld en haat met kleurige linten en het voordragen van gedichten, voor mij zal het geen verschil uitmaken. Waarschijnlijk wordt er begonnen met de altijd terugkerende en zo vreselijk uitgemolken ‘minuut stilte’. (Ik heb sinds ‘Parijs’ al twee minuten stilte achter de rug en zo kan het wel weer voor mij.)
Ik zou natuurlijk naar deze wake moeten gaan om er over te mogen oordelen, maar ik geloof het zo ook wel. Mijn moeder gaat, omdat ze een vriendin heeft die per se wilde gaan. Ik hoor het wel van haar.

Ik hoef niet naar een (door Hart Boven Hard georganiseerde) wake te gaan om mijn positie te bepalen tegenover wat er zich afspeelt in de wereld. Ja, terreur en haat zijn verwerpelijk en nee, ‘de islam’ is niet de schuld van alles. Ja, we moeten vluchtelingen opvangen en nee we moeten niet denken dat die vluchtelingen allemaal extremisten en potentiële terroristen zijn.

Hart Boven Hard Leuven spreekt van een ‘veelkleurig gebaar’. Daarbij zie ik een hele stoet kinderen voor mij, en hun zelfbewuste ouders. Mensen die ondertussen wel weten dat politiek correct zijn niet helpt, maar van mening zijn dat deze wake daar niks mee te maken heeft. Mensen voor wie de notie politiek correct heel gevoelig ligt. Mensen in wier woordenboek het woord cynisme niet voorkomt. Mensen die mogelijk luidop zullen verklaren dat ze wat er in dat hotel in Mali is gebeurd even erg vinden als de aanslagen in Parijs. Dat er voor hen geen enkel verschil is.
(Zijn dit dezelfde mensen die dansen en zingen voor het klimaat?)
De kans dat je er flyerende PVDA-jongeren tegenkomt is wellicht niet eens onbestaande.

Ik maak geen gebaar (en al zeker geen veelkleurig) tegenover terrorisme waar duizenden mensen over de hele wereld al het slachtoffer van zijn geworden. Door te lezen en er met mensen over te praten, bepaal ik als individu mijn positie tegenover een maatschappij waarin dit soort terreur kan plaatsvinden. Ik hoef niet met onbekenden samen te komen op een plein en naar iemand te luisteren die (om meestal nogal onduidelijke redenen) de autoriteit heeft om een speech te geven, ‘het woord te nemen’.

Hart Boven Hard Leuven heeft voor dit evenement als slogan ‘Samen tegen de haat’ gekozen. Dat verbaast me omdat ik dacht dat organisaties zoals Hart Boven Hard er nauw op toezien dat ze nooit tégen maar altijd vóór dingen zijn. In plaats van ‘Samen tegen de haat’ zou je dan verwachten dat ze opteren voor iets als ‘Samen voor een betere wereld’, (maar die slogan is echt té fout, nu maak ik er (helemaal) een karikatuur van).

Wil ik ten slotte opmerken dat dit soort initiatieven volgens mij de maatschappelijke positie van Hart Boven Hard verzwakt. Laat deze organisatie zich concentreren op het tackelen van het beleid van onze regeringen. Sowieso lijkt het ‘momentum’ van Hart Boven Hard me alweer een tijdje voorbij te zijn.