Droomkieken

Ik word wakker, lees een uur of twee in Truman Capotes ‘In Cold Blood’ - fantastisch boek, een echte peejdzjteurner - en draai me nog eens om; ik ben nog moe en heb hoofdpijn.
In een droom zit ik samen met enkele medebewonders van de residentie waarin ik woon in een klein zaaltje. Ik ken geen van hen; de meesten onder hen zijn niet van oorsprong Nederlandstalig (en dat verbaast me niet, want inderdaad lijkt een groot aantal van de bewoners van deze residentie van buitenlandse komaf te zijn - dat zie je aan de naambordjes in de inkomhal).
We zitten in een klein zaaltje in een halve kring en vooraan staat een mevrouw met naast haar een stapeltje boeken. Ze neemt een boek van de stapel, noemt misschien de titel van het boek, maar dat kan ik me niet herinneren, en vraagt wie van ons geïnteresseerd is om het boek te hebben. Ik aarzel, maar als niemand anders zijn hand opsteekt, steek ik de mijne op. De vrouw geeft mij het boek - ik herinner me niet om welk boek het gaat, maar het is geen roman, het is niet het soort boek dat ik spontaan zou lezen.
De vrouw steekt nu een stripalbum de hoogte in, ik kan niet zien om welk album het gaat (het is nogal donker in de kamer). Ik steek mijn hand op om aan te geven dat ik kandidaat ben om dit album te hebben en omdat niemand anders er belangstelling voor toont, komt ook dit album mijn richting uit. Het blijkt om een Kiekeboestrip te gaan die ik nog niet eerder gelezen heb.
Een derde boek, eigenlijk een tweede stripalbum, wordt van de stapel gehaald. Het is nog steeds te donker in de kamer om goed te kunnen zien wat er op de cover staat. “Wat is er zo speciaal aan dit album?”, vraagt de vrouw. Niemand komt met een antwoord. “Dit is het nieuwste album van De Kiekeboes”, zegt de vrouw. “Kiekeboe heet sinds een tijdje De Kiekeboes.” Ik ben kandidaat om ook dit album te claimen. Niemand anders blijkt geïnteresseerd. Omdat ze geen Nederlands kennen?
Later in mijn droom fiets ik op de Geldenaaksebaan. (Het is niet geheel toevallig dat ik over de Geldenaaksebaan droom, want gisteren sprak ik daar nog met iemand over.) Ik fiets op de Geldenaaksebaan in het zog van een residentiegenoot en probeer een praatje met hem aan te knopen. Hij van zijn kant lijkt daar weinig voor te voelen. Later ontmoeten wij elkaar opnieuw, op de fiets, maar opnieuw wimpelt hij mij af. Geen tijd, ofzo. (In het echt weet ik niet om welke residentiebewoner het gaat. Zijn gezicht komt me niet bekend voor.)
Ik word wakker. Van Kiekeboestrips geen spoor. Jammer.