De ziekte van Blasé

Er zijn dingen waar ik niet meer van schrik. Als Marlène de Wouters te gast is in een of andere talkshow ga ik bijvoorbeeld met een bepaalde verwachting voor de tv zitten (als ik er dan al voor ga zitten, tenminste). Niemand had me echter kunnen voorbereiden op wat ik vanavond in "Zomer 2007" zag, dat (wederom geweldig leuke één-)programma dat al enkele jaren in stand wordt gehouden om Axl Peleman uit de stempellokalen te houden. Niet alleen Marlène, de freule schone, met blauw bloed in heur a'dren en een waarlijk allesovertreffend pralinewinkelgehalte, maar ook de gevierde NOS-sportverslaggever Mart Smeets was te gast. Smeets alleen kan niet de zwarte Piet worden toegespeeld, vanavond, maar ik moet toch toegeven dat ik méér van hem had verwacht, meer nuchterheid dan toch en minder fuckin' fuckin' god-ge-klaag-de fuckin' pathos.

Want het was afschuwelijk hoor. Marlène overtrof zich moeiteloos qua ridicuul sérieux, door zich het air aan te meten van een full-time mediawatcher en televisiemaakster. Haar nieuwste creatie ('programma'), getiteld "Fit naar school", ademde het soort brooddozensfeer uit die ikzelf associeer met pakweg het jaar 1998 (strikt persoonlijk) en de toon waarop ze zich een doorsnee goede moeder toonde was er werkelijk één om met een dictafoontje na te jagen. Dat het mens met een adelijke 'd' en een tennisracket is opgegroeid, is haar probleemloos vergeven, maar waar ze, voornamelijk, sinds die vreselijk hautaine etiquettegids naar toe wil, is de gewone sterveling (want zo ga je je dan toch wel even voelen) volledig onduidelijk. En erger nog: ze schijnt ook niet te genezen.

Marlène is echter peanuts als je haar vergelijkt met heren van stand als Mart Smeets en Will Tura, die in de uitzending zijn Elvis muzikaal kwam uitwuiven. Zoals boven al aangegeven weten we met Marlène immers ongeveer wat te verwachten. Dat de druk om dan, als kijker, toch nog eens je hart te kunnen ophalen aan een matige talkshow daardoor op Smeets' en Tura's schouders kwam te liggen, leek vooraf geen ontorsbare last voor de heren. Hoe ze evenwel nog meer de boot ingingen dan matroosje de Wouters, het was ronduit gênant en lichtjes angstwekkend.

"Een willekeurige nobody zouden ze met dit soort praat meteen naar een instelling verwijzen.", was het allessamenvattende zinnetje dat me ontsnapte bij het aanhoren van Smeets. Het had er meteen zitten aankomen, dacht ik achteraf wel: de manier waarop zijn boek ter sprake kwam, het emotioneel geladen kader waarin zijn heilige koe (sport: wielrennen, nvdr.) vandaag de dag verdrinkt,... Smeets was, ondanks herhaaldelijk luidkeels getuigen van wel, volgens mij geenszins zichzelf en hij ging geen klein beetje in het rood, wat betreft dat verschrikkelijke, Nederlandse "ouwehoeren". Zo kende ik de man niet en als hij in "normalen doen" toch zo blijkt te zijn, als vanavond, moet 's mans kleindochter of -zoon met haast en spoed op zoek naar een degelijk en rustig verzorgingsoordje (hoe heten die dingen daar?) om ouwe Mart in alle privacy te laten uitbollen. De man ging herhaaldelijk over zijn theewater, vanavond, over fuckin' foto's van wielrenners dan nog, en het was slechts een dure pacemaker die 'm kan rechtgehouden hebben. Ik zal nog eens op deze pagina's beweren dat Michel Wuyts erg is...

Niets getreurd, evenwel, zo dacht ik: Will Tura zou alles nog komen rechttrekken in dat übergezellige halfuurtje met Ben en Axl. De gevierde volkszanger kan (kon?) van alle Vlaamse zangers, tot voor vanavond, zowat het meest op mijn welgemeende sympathie rekenen (ik bedoel dat ik hem nog enigszins serieus nam), maar vanavond liet hij me om god weet welke reden (Elvis? zenuwen? toch een vergissing van mij?) vreselijk in de steek. Hij sprak niet zoals ik hem wilde horen spreken, hij was zichzelf niet en deed Wim Soutaer-belachelijk, hij had kortom helemaal niet de edele trekken die ik deze volkse bard ooit had toegedicht en hij verloor zich gaandeweg het "babbeltje" (vijf minuten is te kort voor een gesprek, nietwaar?) steeds meer in zijn al dan niet rollende r'en en zijn gezwollen kletspraat over rien de rien.
In het afschuwelijk misplaatste hoerenlicht van de avond kon ik het Tuurke nog enigszins vergeven, hij had schrijnender volk laten voorgaan, maar toch zal ik bij het zingen van zijn "Arme Joe" voortaan andere bijgedachten hebben, iets wat ik oprecht betreur.

Heel even schoot ik tijdens dit programma in paniek, omdat ik vreesde dat mijn eigen perceptie misschien die was van een vertroebelde geest. Die idee liet ik evenwel snel varen omdat ik merkte dat ik op andere stimuli nog wel mijn oerklassieke gedrag vertoonde. Moeten we dus spreken over een collectieve off-day van de respectieve gasten, hedenavond, of hebben we hen vanuit hun ware persoonlijkheid zien handelen en keuvelen? Het antwoord zal nooit aan het licht komen, naar dit soort kwesties wordt nooit diepgravend onderzoek gedaan, en we mogen dan ook hopen dat elk van de betrokken personen, indien hij/zij inderdaad aan een ernstige ziekte lijdt, die hem/haar redelijk tot zeer vervelend, pathetisch, oud en bekakt maakt, snel aan de beter hand is. Indien er echter de vermaarde ziekte van Blasé wordt vastgesteld bij dit gepeupelte, een mogelijkheid die ondergetekende op basis van oppervlakkige herkenning zeker niet uitsluit, mag er worden gehoopt dat zowel de Wouters, Smeets als Tura de eer aan zichzelf houden en niet meer zullen ingaan op verzoekjes om talkshows met hun prietpraat op te komen luisteren. Want de ziekte van Blasé, beste mensen, daarmee mogen wij de nog zuiveren van denken en doen niet willens nillens confronteren. Een shot heroïne zet je toch ook niet met een reeds gebruikte naald, of wel soms?