I Like Girls In Ghent

Ik ben niet op vakantie, hoor. Als ik enkele dagen niet schrijf is dat veeleer te wijten aan een gebrek aan discipline of aan een ander aanbod van bezigheden, waarmee ik me in concreto nuttiger maak voor een zeker publiek.

Ik bedoel dat ik de afgelopen dagen ondermeer in Gent ben geweest om aldaar een interview met Thou af te nemen, en dat alweer voor het onvolprezen goddeau. Ik ben een aspirant-journalist die zijn beperkte macht misbruikt om mensen, personen, of noem het, collectieven op een voetstuk te plaatsen waarvan ik vind dat die het
verdienen. Het groepje Thou verdient zo wat aandacht, daarom kan u hier klikken.

We zaten in de achtertuin, een schamel geval van grootstadsfauna en -flora en sleepten de plastieken stoelen aan. Het was gammel, maar sympathiek en de sfeer zat er meteen wel in.
Ik ben geen goede interviewer, maar ik heb enige kennis van zaken en ik was vooral zinnens deze mensen een forum te bieden. D. en B. zijn eenvoudige mensen zonder enige allures. Wat ik enorm leuk vond is dat ze, blijkens de allochtone kinderen die ik in hun straat tegenkwam, met de buurt bekend zijn. Zouden die buren weten dat het koppel de spil uitmaakt van het enorm leuke Thou?
Het dochtertje dat tijdens het interview met Duplo kwam aandragen symboliseert kennelijk nog het best wat het precies betekent om aan rock-'n'-roll te doen in België. Achtertuingesprekken met een oploskoffie, tuinstoelen en buren die thuiskomen van hun werk in de fabriek.

Sterallure is een ziekte bedacht door een omhooggevallen Anglicaan. Ik heb ondertussen in luttele cafés gezeten met Vlaamse (en Brusselse) notoiren. Deze mensen vielen echter slechts op door het bandrecordertje dat voor hun neus op tafel lag. En daar was ik dan nog schuldig voor. Melkrock, Zeverrock, Crammerrock: eigenlijk zeggen de namen van de speelgelegenheden en de koppen van de organisatoren het allemaal. Het is sympathiek, het is onnozel, maar het is ook positief, intelligent en goedbedoeld, schattig en onschadelijk. En wat ik wel wil zeggen is dat muzikanten gemiddeld genomen beter gekleed gaan dan niet-muzikanten. Daarom allicht kleed ik mij graag zoals ik mij zou kleden als ik op een podium zou staan.

De kleine Z. zorgde ervoor dat ik misschien een klein beetje van mijn interesse voor mijn onderwerp verloor. Papa's en mama's vind je namelijk achter zowat elke gevel terug en ik was gekomen voor muzikanten en andere zottigheid. De baard van B. en het leuke, lieve stemmetje van D. bedienden me gelukkig wel enigszins, en de koffie was lekker.

Dat ik later nog een afspraak had met M. maakte dat ik sowieso geen spijt kon krijgen van mijn tijdsbesteding. Ik ben een strenge jongen en ik breng mijn tijd liever door al wachtend op wat komen zal, dan dat ik het gevoel heb dat ik dingen doe die me niets bijbrengen. Of lieg ik nu maar wat?

Mensen die er iets van kennen, vinden dat ik mijn teksten korter moet houden. Ik begrijp hen ten volle en knoop hun raad in mijn oren. Maar typen is typen en lullen is improviseren. Voor ik het weet zit ik aan het soort lengten waarvan ik enkel zelf nog de noodzaak in zie.
Wat te zeggen ook over iemand als M. die het positiefste en meest poëtische in me naar boven haalt en die me twee dagen later nog steeds met een gevoel achterlaat alsof ik nu weer zowat de cynische kabouter ben die ik in mijn natuurlijke habitat steeds opnieuw word. Zo'n M. is me dus wel wat waard en daar kan ik dus niet kort genoeg over zijn. Toch hou ik het wat haar betreft maar voor bekeken. Ik zeg u gewoon nog: positief - leuk - lachen - blijven lachen - gemeend lachen - geven om - houden van - omhelzen - zwaaien - en opnieuw afspreken met de mensen waarvan je houdt en/of iets leert. En of dat nu in Gent, in Brussel of op Zeverrock gebeurt, dat maakt dan niets meer uit.