Ik ben weer eens weggelopen zonder iets te zeggen. Op een kotfeestje dit maal. Toen mijn vrienden even niet keken nam ik mijn vest en haastte ik me naar buiten. Ik liep nog een meter of vijftig, zodat ik uit het zich zou zijn mochten ze me achterna komen, en voelde me daarna veel en veel beter.
Binnen waren er mensen, allemaal pratende mensen. En ik had er ook kunnen praten en praten en praten, maar ik wilde al vanaf seconde één niet meer. Ik wilde naar huis, alleen zijn, mijn tijd niet verdoen daar, zingen wilde ik, Jeff Buckley, in mijn slaapkamer, op mijn bed en genieten. Vanaf dat moment was het aftellen naar het moment van de vlucht. Ik pijnigde mijn hersens, kon ik het wel maken, zo weglopen? Maar hoe langer ik dacht, hoe zekerder ik wist: het kon wel degelijk.
Sms'en dat ik moe was, geen zin had. Dat volstaat. Het is geen kruisverhoor, het is een keuze, van mij als individuele persoon. Autonoom opererend. Het is mijn persoonlijk probleem zou je ook kunnen zeggen. Als ik ooit het leven van een eenzaat lijd, zal ik wel twee keer nadenken voor ik wegloop op feestjes.
Maar de stress van het aanwezig zijn, de paranoia van het bekeken worden. Mijn cynisme, mijn verbeelding, mijn vermogen de naakte waarheid te zien, maken het me te hard om te blijven. En dan zeker als ik erbij sta als een kapstok, een figurant, meubilair. Dan ben ik weg, ga ik naar huis, en koester ik mijn eigen wereldje weer alsof ik het voor de eerste keer betreed.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Ik heb dat ook al een aantal keer gedaan. Zonder sms :-).
Herkenbaar.
Ook. Nog steeds. Ondanks (of net door) zoveel ouder en ervarenen.
Afbellen op voorhand is ook een optie.
Een reactie posten