Tag: 'humo'

Moet ik een Humorubriek starten? Moet ik meer vragen als gewone zinnen formuleren?

Ik las dus net zowat de hoofdartikels in de nieuwe Humo en naast het feit dat ik wederom moest denken van 'tiens, ik vind Humo tegenwoordig echt niet slecht', zat ik ook voortdurend vanalles bij al die artikels te denken. Vanalles om over te schrijven, als aanknopingspunt, gedachten die meteen weer gingen vliegen. Ik nam me zelfs voor om voortaan een markeerstift te gebruiken, maar dat zal er natuurlijk nooit echt van komen. Dat zou beangstigend aanvoelen, want in mijn ogen neurotisch.

En al dat ongemarkeerde gaat dus vliegen, daarom deze post. Ik lees mijn Humo van voor naar achter, begon met een interview met Phara (die de Aguirre wordt als vanzelfsprekend weggelaten in de progressieve volksmond, Phara is als de intelligente vriendin die we eigenlijk niet echt hebben), stootte daarna op een interview met Arnon Grunberg over zijn nieuwe boek (wist ik niks van) en las dan in vogelvlucht een interview met opperqueer Van de Veire; in vogelvlucht want dodelijk voorspelbaar en saai.

Grunberg las ik ook in vogelvlucht, maar dan omdat ik het gewoon allemaal een beetje moeilijk vond zo 's ochtends ('of in het algemeen?' vroeg ik me wel af). Ergens zei hij iets wat ik bijzonder frappant vond, maar waar stond het ook alweer? Ik weet niet eens meer waarover dat ging en dat heb ik wel vaker. Geweldige ideeën ben ik een kwartier later vaak al vergeten. Ze zijn dan ook niet zo geweldig kennelijk.

Ik ben ook een op sensatie beluste lezer. Als Phara de Aguirre haar dochter Eva, van 22, aanhaalt, die van de Ché-cover hier, dan mag het hele interview daar voor mijn part over gaan. Ik wil een interview met Eva zelf, zegt u? Nee, dat is niet zo. Ik wil een heel interview lang de kijk van Phara op haar dochter, niks seksueel getints aan, zonder zeveren. Het zal aan mij liggen.

Grunberg is zo'n vreemde vent. Alsof hij niet eens heel gewoontjes kan doen. Het is een beschermlaag waardoor hij niet in zijn kaarten laat kijken, maar het voelt op den duur heel steriel aan. Roep eens, Arnon! Doe eens echt iets geks, in plaats van al die halve gekke dingen die je doet! Ik koester te hoge verwachtingen van een van mijn favoriete schrijvers zeker.

En dan was er ook nog dat nieuwe boek van Dimitri Verhulst. Heel dun. Lees je even snel uit als een Humo, volgens mij.