Méér

Wat ben ik toch een cynische mens. Als ik naar "Heima" kijk, de concertfilm van Sigur Rós, ga ik me spontaan ergeren aan de Ijslandse tongval waarmee de groepsleden hun Engels bezigen, aan overbodig slissende s-en, aan die schijnbaar aangeboren verlegen- en terughoudendheid waarmee ze spreken en aan het doorlopende gebruik van de stoplap "you know". Ik ga op dat punt dan volledig voorbij aan de schitterende landschappen die voorbijzoeven en aan de perfecte soundtrack daarbij, die dus geleverd wordt door die mensen die ik liever hoor musiceren dan spreken.

Waarschijnlijk heb ik al die tijd om me aan dat alles te storen slechts omwille van het feit dat de film (of documentaire) exact is wat ik had verwacht dat hij zou zijn. Daarmee bedoel ik dat er niet veel méér is dan mooie muziek en dito landschappen. En er moet natuurlijk méér zijn omdat we met z'n allen al lang wéten dat Sigur Rós mooie muziek maakt en dat Ijsland een heel speciaal eiland is. Méér wil ik dan holle frasen als "We komen hier helemaal tot rust" of "Het is heel speciaal om terug te keren naar je familie en vrienden".

Nu, ik merk ook wel dat die jongens en meisjes niet de grootste babbelaars zijn. Ze moeten het hebben van hun muziek en van hun band met de natuur. Die laatste blijkt er immers wel degelijk te zijn, elk sprookjeselement daargelaten. Ja, na het bekijken van "Heima" meen ik met enige zekerheid te kunnen stellen dat de muziek van Sigur Rós enkel maar kan ontstaan omdat we te doen hebben met "Ijslanders in Ijsland".

Maar los van de muziek ben ik na anderhalf uur niet bepaald in de ban van de personen achter de groep. Doodgewone mensen zijn het, ontdaan van elke pose en gesloten als het aankomt op iets méér dan enkel de gekende praatjes. Als "aspirant journalist" (haha, wat een bekakte term) zou ik nooit genoegen nemen met dergelijke voorspelbare interviews, bedenk ik mij. Ik zou óf dieper gaan graven naar de band tussen de groep Sigur Rós, de Ijslandse natuur en andere Ijslandse specificaties, óf ik zou mijn terrein helemaal verleggen - misschien meer waarschijnlijk zelfs - en ik zou Ijsland meer in het algemeen doorlichten, met dus als peilers die opvallende band met de natuur, dat down-to-earthse en dat collectivistische, maar toch eigenwijze karakter van het volk.

U merkt, het is zeker niet voor niets geweest dat filmpje.