De Meyer is auteur van een boekje getiteld "Manifest van een cultuurpopulist". Nu, dat is dat, maar wat heeft hij eigenlijk te vertellen? Zelf weet ik het voorlopig niet, maar ik ben vast van plan zijn boekje te lezen. Mijn vriend zegt alvast dat De Meyer het opneemt tegen cultuursnobs die zwelgen in hun elitarisme en neerkijken op de volkscultuur. Zo zo, denk ik dan. En wat zou die man, enige politiekcorrectigheid daargelaten, ertoe kunnen brengen daarom een boek te schrijven? Enkel en alleen om als een grijze muis een tijdsbeeld goed te keuren?
Samen met voornoemde vriend kan ik heftig discussiëren over, om maar eens een actueel voorbeeld te kiezen, de, in mijn ogen, overdreven aandacht voor "Loft" en het gebrek aan aandacht voor een andere pas gereleaste Belgische film als "Vinyan" van Fabrice Du Welz. Ik zeg dan dat het niet juist is van de media om zoveel over "Loft" te geven en zo weinig over andere slash moeilijkere slash minder voordehandliggende films of cultuurproducten. Mijn vriend is evenwel van mening dat de mensen hun weg naar "Vinyan" wel zelf zullen vinden, - daarvoor hebben zij de media niet nodig - en Gust De Meyer schijnt eenzelfde mening te zijn toegedaan. De cultuurjournalist als marionnette van "De Rode Loper" dan maar?'t Is dat ik zijn boekje nog niet gelezen heb, anders zou ik hier ongestoord van leer durven trekken tegen 's mans opvattingen (die blijkbaar, aldus mijn vriend, vaak provocerend bedoeld zijn). Nu kan ik enkel zeggen dat ik persoonlijk niet anders kan dan akkoord gaan met het basale statement dat populaire cultuur naast elitaire cultuur mag staan. Daarnaast vind ik echter wel dat die "pop. cult." (zo doet De Meyer graag postmodern) overbelicht wordt ten nadele van het - daar komen de aanhalingstekens weer - 'moeilijkere' werk. Dat alles heeft (natúúrlijk) enkel en alleen met commerciële belangen te maken en die zijn dan weer louter een kwalijke uitwaseming van het lekke wereldsysteem, der Kapitalismus - een term die doorgaans hand in hand gaat met cynisme.
Ik ben van mening dat een filmpubliek tanden heeft om ermee te kauwen. Tanden die het ook in iets onbekendere slash iets moeilijkere slash iets minder 'toffe' films als bijvoorbeeld "Vinyan" kan zetten. Nu lijken we wel baby's die gemalen pap eten, ons door moeder media met veel zin voor verkoopstechniek verkocht in een niet naderbepaalde loft. Sommigen onder ons (de "elitairen") blijken echter al opgroeiende kinderen, of zelfs volwassenen, te zijn en die eten meer dan pap alleen. Dat hen daarbij een breder smakenpallet wordt aangeboden is niet meer dan normaal, dat is opvoeding. En niet zelden gaat het aanbieden van dat smakenpallet gepaard met enig aandringen.
Nu jij weer, Gust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten