Gelukkig dat ik leef

Vandaag reed Peter Van Asbroeck met zijn auto een man dood aan een kruispunt. Dit is de eerste dag van een nieuw deel van zijn leven. Vanzelfsprekend is dit ook de eerste dag van de nieuwe levens van de nabestaanden van de overledene. Leven zal nooit meer hetzelfde zijn voor Van Asbroeck en de nabestaanden ván. Geen van hen zal ooit nog argeloos een kruispunt of zebrapad oversteken, geen van hen zal ooit nog een rood licht negeren, integendeel, in hun hoofden zal rood de kleur van bloed zijn en groen de kleur van gras. Hoe misplaatst ook: zij zullen daar allen hun voordeel mee doen.

En dan te zeggen dat ik het over iets anders wilde hebben. Iets dat nu ook misplaatst zal overkomen. Ik wilde alsvolgt van wal steken: "Vandaag werd ik een Artiest. Dit is de eerste dag van een nieuw deel van mijn leven." Maar de actualiteit ging er met mijn toetsenbord vandoor en zodoende beland ik nu zelf op een kruispunt. Op enigszins ironische wijze uitleggen waarom ik vandaag een Artiest werd, of het ernstig houden? Laat ik gewoon schrijven wat ik zo'n beetje wilde schrijven, maar ik zal het netjes houden, met wat moeite wordt het misschien zelfs mooi.

Ik werd een Artiest vandaag. Ik ben nu kunstenaar. Ik schilder. Ik dus. Mijn individuele expressies van mijn individuele emoties - gaat dat standaardzinnetje zo, of vergis ik mij, of zit ik er enkel maar een beetje naast, of er toch knal op?

Ik was altijd al een Artiest, maar niemand die het wist. Of toch: ooit riep mijn moeder dat ik een artiest was toen ik door een onhandigheidje - het kan geweest zijn dat ik een bord dampende spaghetti op de grond liet vallen, of iets dergelijks - een stuk van haar dag verbrodde. Spaghetti moet je opeten, niet op de grond laten vallen. Borden zet je op een horizontaal vlak, die gooi je niet op de grond. Doe je die dingen tóch verkeerd, hou er dan rekening mee dat anderen, en jijzelf misschien ook, ongelukkig zouden kunnen zijn, dat zij beginnen te roepen waarna jij dan weer zou kunnen gaan roepen. Dit alles om maar te zeggen dat ik toen nog geen Artiest met grote A was maar enkel maar een onhandig kind dat een artiest met kleine a werd genoemd, omdat dat zoiets betekent als 'kluns'.

Maar nu ben ik dat wel, een Artiest met grote A. Nu ik een hemelsblauwe linnen broek draag, met daarop een bordeaux-rood t-shirt. Nu zie ik eruit als een schilder. Ik ga naar buiten in mijn nieuwe pak en kijk anders naar de wereld. Ik kijk door de ogen van een Artiest, ik bén er één. Ik denk aan de penselen die ik niet bezit, maar die ik in gedachten met me meedraag. Ik beantwoord glimlachend de blikken van de mensen die zien hoe ik in mijn nieuwe plunje tegen hen afsteek, zij met hun niet-Artiestieke look. Zij zien mij, zij zien hemelsblauw en bordeaux-rood ontdaan van alle franjes. Zij zien the real deal. Ik ben the real deal.

Of dat loop ik te denken wanneer ik in de GB om een blik ravioli ga. De gedachte doet me leven, maakt me blij, geeft me goesting, maakt me oplettend wanneer ik de straat oversteek. Ik ben mijn leven immers niet beu, nee, eerst nog ravioli eten en naar mezelf kijken in de spiegel. Ik zie dan later nog wel wat ik met zebrapaden en rode lichten doe. Of nee, ik weet het nu al: altijd opletten en de regels respecteren. Ik zal het voor mezelf, voor Peter Van Asbroeck en voor de nabestaanden van zijn slachtoffer doen. Peter Van Asbroeck maakte vandaag 'het verkeersslachtoffer' bijzonder concreet. Ik ben, zeg maar, beduusd maar ook vooral gelukkig dat ik leef, op een manier waarop ik al lang niet meer gelukkig geweest ben dat ik leef.