Bende separafuckers

In Humo lees ik een, in mijn ogen, behoorlijk tendensieus artikel - ofja, tot nog toe heb ik enkel de inleiding gelezen - met als titel "21 juli, nationale feestdag: valt er iets te vieren?" Enkele bekende Belgen - ja, er is een Wáál bij! - wordt blijkbaar naar hun mening gevraagd over hoe het nu verder moet met dit land.

Wim Helsen trapt af en zegt dat hij voor 'België' is. Niet tegen Vlaanderen, maar wel - of zeggen we tegenwoordig 'desalniettemin'? - voor België. "[Ik vind het] bijzonder verrijkend om samen te leven en te werken met mensen die een andere taal spreken en die er iets of wat andere ideeën op nahouden."

En wat lees ik dan in de volgende Humo-vraag: "Ben je niet bang om dat te zeggen? Heel wat mensen die ik belde, zeggen dat ze tegen een splitsing zijn maar durven het niet meer aan om zich publiekelijk te outen als Belg."

What the fuck??!

Het antwoord van Wim Helsen is zeer nuchter en accuraat: "Dat is dan heel erg jammer. Waarschijnlijk zijn die mensen bang om als 'slechte Vlaming' of zelfs als 'vijand van Vlaanderen' versleten te worden, terwijl dat natuurlijk totaal naast de kwestie is."

Totaal naast de kwestie, inderdaad. En ook verderop zegt Helsen heel zinnige dingen. Ondertussen heb ik door dat de tendensieuze vraagstelling van Humo - wat is er tegenwoordig eigenlijk níét tendensieus als het op politiek aankomt? - op twee manieren geïntrerpreteerd kan worden. Enerzijds lijkt het alsof Humo Helsen als een soort 'ufo' opvoert omdat hij niet uitgesproken pro-Vlaams is, maar meer waarschijnlijk - al zal Humo dat uiteraard nooit toegeven - biedt Humo Wim Helsen net door die tendensieuze vraagstelling een forum om zich duidelijk te outen als 'pro-Belgisch'. Humo geeft de assist, Helsen kopt binnen.

Een Humo-stelling die hout snijdt: "De separatisten zijn er de laatste jaren in geslaagd om hun vaak emotionele verzuchtingen en frustraties om te buigen in een schijnbaar logisch en rationeel discours: 'België werkt niet meer, het staat de ontplooiing van Vlaanderen in de weg'.

Leuk dat separatisten nog eens separatisten worden genoemd. Nu het woord 'Vlaams-nationalist' een zodanig neutrale connotatie heeft verworven, klinkt enkel 'separatist' nog een beetje scherp in de oren.

Ik ga even wat freewheelen, dus neem het volgende met een korreltje zout: als Bart De Wever niet bestond zou N-VA misschien wel nooit aan tien procent komen; als Bart De Wever nooit voorzitter van N-VA zou geworden zijn, maar wel een type Geert Bourgeois, dan zou N-VA waarschijnlijk ook niet aan tien procent komen; als Bart De Wever niet had meegedaan aan "De slimste mens" en/of daarin geen blijk had gegeven van zijn enorme kennis en talent voor humor, dan had N-VA nu niet meer dan vijftien procent van de stemmen; als Bart De Wever morgen (of binnen enkele maanden) zijn 'achterban' niet overtuigd krijgt van het gevonden compromis en zou besluiten om 'een stap terug te zetten', dan zakt de partij weer naar ongeveer twintig procent; als N-VA in de regering stapt en daarin moeilijke compromissen moet sluiten, als met andere woorden de hype een beetje voorbij is, dan zakt N-VA terug naar twintig procent of minder; als 'de Walen' morgen ineens toffe mensen worden door een of andere belangrijke toegeving, dan zakt N-VA naar twintig procent; als BHV dit jaar nog op een miraculeuze manier door een compromis waarover alle partijen tevreden kunnen zijn gesplitst wordt is de 'core business' van N-VA van tafel geveegd en ziet het er niet zo goed uit voor die partij, denk ik. Hoop ik.
(Die percentages zijn natuurlijk een volstrekt subjectieve inschatting. Korreltje zout dus, hé!)

In de aanloop naar de verkiezingen zag ik op tv een vrouw die zegde dat ze al haar hele leven op Agalev of Groen! had gestemd, maar nu voor N-VA ging stemmen. Ze kon niet zeggen waarom, maar 'er hing iets in de lucht' waardoor het een soort vanzelfsprekendheid werd. "Van Groen! naar N-VA(?!)", vielen mijn ogen uit hun kassen. "Wat is dat voor een 'move'?"

Wel, dat had, volgens mij, enkel en alleen te maken met de buitenmaatse hype van het moment, of noem het gerust een opgestookte tsunami van communautair geblèr - alsof er geen belangrijkere dingen aan de orde zijn in dit land en alsof mensen echt nachten wakker liggen van BHV. N-VA zat op een piek die binnenkort weer zal afnemen, maar uiteraard nooit zo spectaculair als de neergang van Vlaams Belang dat nu op intensieve, liefst voor eeuwig, in een coma wordt gehouden. CD&V'ers zullen terug naar de christelijke stal keren, sossen naar hun 'arbeiderswoning' of hun - haha - loft. VLD'ers zullen hun BMW nog eens oppoetsen en zich realiseren dat de vrijheid die die wagen hen verschaft toch prioritair blijft in hun leven, of ze er nu in Vlaanderen of in Wallonië mee rond cruisen.

En de resterende N-VA'ers, waarschijnlijk wel niet snel meer minder dan vijftien procent van de Vlamingen, zullen opnieuw deel uitmaken van 'zomaar' een partijtje, zoals elke Vlaamse partij tegenwoordig zomaar een partijtje is. Natuurlijk blijft de optelsom van alle stemmen altijd gelijk aan 100 procent en zal nu eens de ene, dan weer de andere 'klassieke' partij een tweeëntwintig procent halen - een nieuwe Steve Stevaert of de wederopstanding van Jean-Jacques De Gucht, - haha - meer is daar niet voor nodig, - maar terug naar CVP-scores uit de jaren stillekes, dat zit er voor niemand ooit nog in.

Ja, als je het mij vraagt zullen flaminganten als Geert Bourgeois - of, oh ironie, die ándere met zijn strikske, de 'verruimer' Siegfried Bracke - kortom nog veel op hun kin mogen kloppen de komende jaren. Maar zelf zal ik pas echt blij zijn als die duizenden Vlaamse vlaggetjes godverdomme uit het straatbeeld verdwenen zijn. Als Alexandra Colen kortom nog eens dingen op een brandstapel wil gooien, ik weet alvast wat mee te brengen!