Luxe

Ik ken mannen van vijftig die zeggen dat ze geen tijd te verliezen hebben. Het moet nú gebeuren want binnenkort zijn ze dood. Dat laatste zeggen ze niet expliciet, maar tussen de lijntjes kan je het lezen, zo gewichtig brengen ze het. In één adem sporen ze mij aan om ook zo veel mogelijk nú te doen, ik heb volgens hen ook geen tijd te verliezen. Maar ik weet beter. Die mannen doen aan zelfprojectie en beklagen zich op latere leeftijd dat ze toen ze 'jong' waren niet hebben ingezien wat ze nu wel inzien.

Misschien overkomt mij hetzelfde als ik vijftig ben, misschien beklaag ik me dan dat ik op mijn drieëntwintig zo onverschillig was over wat hoeft en niet hoeft. Ik zei eens tegen zo'n man van vijftig dat die houding van mij waarschijnlijk onlosmakelijk bij mijn leeftijd hoort en dat ik daar niet veel aan kan veranderen, dat ik maar op mijn oceaan aan keuzes moet blijven dobberen en afwachten waar de golven mij aan land zetten. Die man gaf me ongelijk en zei me dat ik ook nu al keuzes kan maken. Kiezen om iets wél te doen in plaats van kiezen om iets niet te doen. Ik begreep wat hij wilde zeggen en probeer zijn raad nu zo goed mogelijk in de praktijk om te zetten.

Iemand anders adviseerde me om me te onderscheiden van mijn leeftijdsgenoten. "Doe kennis op over dingen waar anderen weinig of niets over weten. Er zijn zo veel mensen die allemaal dezelfde kant opkijken, kijk naar een andere kant, daar ligt het land nog braak." Ik probeer zijn raad op te volgen.

Maar theorie in praktijk omzetten is nooit mijn sterkste kant geweest. Geen daden maar woorden, zoals De Standaard het zegt. Toch zijn er ook daar veranderingen, ik heb hoe langer hoe meer het gevoel dat ik wel om kan gaan met de praktijk. Ik word beter in het streven naar het leven in het nu en het benutten van mijn mogelijkheden en talenten.

En toch, toch blijft de twijfel - of had ik iets anders verwacht? Zou het kunnen dat ik momenteel in sneltempo kansen voor een mooie toekomst verspeel, vraag ik me af? Zou het kunnen dat ik nu op een trein moet springen die op vertrekken staat, een trein die maar één keer langskomt en die mij naar mijn 'langdurig geluk' brengt? Of zou het dan weer kunnen dat ik nu net wel met de juiste dingen bezig ben?

Ik twijfel ook veel over vriendschap en de aard ervan. Als ik 'zat' ben vind ik dat er een gebrek aan vriendschap is in mijn leven, als ik 'nuchter' ben besef ik dat ik van geluk mag spreken dat ik heb wat ik heb. Een paar mensen bij wie ik kan zijn wie ik ben. Een paar mensen die soms over mijn schouder naar het roer van mijn schip kijken en me aanraden ergens anders heen te varen.

Wat een luxe eigenlijk. Als ik dat kan consolideren vind ik mijn 'nu' dik oké. Wat anderen in hun angst voor de nakende dood daar ook over mogen zeggen.