Kudde kabouters

"Everywhere we go-o
People want to kno-ow
Who we a-are
And where we come from
So we tell them
We're from [name of town]
Mighty, mighty [town]
And if they can't hear us
We sing a little louder."

En alsof we hen inderdaad niet konden horen probeerden de kindjes steeds luider te zingen. Of noem het krijsen. Op het hysterische af. De naam van de stad heb ik evenwel niet kunnen verstaan.

Ach, ze bedoelen het goed. Ook voor kindjes is het zomer en als een kudde kabouters trekken zij door de stad, op weg naar spannende avonturen.

Eentje zong de tekst voor, zoals dat gaat bij dit lied, de anderen brulden hem na. Ik probeerde me te herinneren of ik dat lied ook ooit gezongen heb en hoewel ik het eigenlijk begot niet meer weet, denk ik wel dat ik ooit als een kabouter in een kudde meestapte en het lied meelipte, compleet tegen mijn zin.

Daarom misschien dat ik me afvroeg of er ook in deze groep kindjes waren die zich niet helemaal op hun gemak voelden bij dat uitgelaten geroep. Ergens achteraan in de groep moet er hoogstwaarschijnlijk toch een 'anders' jongentje de seconden afgeteld hebben tot zijn gezelschap ermee zou stoppen. Probleem was dan wel dat ze er minutenlang mee doorgingen, ik hoorde ze al van heel ver aankomen en ik hoorde ze ook nog heel ver doorgaan. Het duurde minstens vijf minuten.

En dat is lang als je niet wil meedoen. Het verwantschap met de rest van de groep gaat aan het wankelen en dat kan zwaar wegen met nog een hele dag (of een hele week!) in het vooruitzicht. Tenzij je misschien een partner in crime hebt, twee kinderen die niet meezingen kunnen al op meer begrip rekenen, ze hebben misschien enig mysterie over zich ofwel zijn de anderen een beetje bang van hen. Of ze worden uitgesloten natuurlijk, want zo zijn die groepsspelers wel. De saddistjes!

En om mezelf tegen te houden om te beginnen lullen over kuddegedrag en dergelijke is dit de laatste zin van dit stukje.