Conservatieve jongeren

Ik heb het altijd vreemd gevonden dat jonge mensen zeer conservatief kunnen zijn. Jong en conservatief zijn twee woorden die in mijn beleving niet samengaan. Jongeren, zo zie ik het, willen dingen in beweging zetten, willen dingen veranderen, niet enkel behouden wat is, maar evolueren, progressie maken. En jongeren willen al zeker niet terug naar een tijd waarin hun grootouders jong waren, een tijd die ze zelf nooit hebben gekend. Of toch wel? Er zijn in Vlaanderen heel wat jongeren met zeer conservatieve ideeën - studenten die al eens graag met een leeuwenvlag zwaaien, ondertussen Vlaamse strijdliederen zingend. Er zijn, zo blijkt, heel wat jonge twintigers in Vlaanderen die werkelijk veel belang hechten aan de Ijzerbedevaart en de herdenking van de Guldensporenslag - jongeren die de Vlamingen die in die Slag (niet) gesneuveld zijn hoogdravend ‘helden’ noemen.
Vreemd is dat voor mij. Heel vreemd zelfs. Ik heb persoonlijk geen enkele voeling met zoiets als de Guldensporenslag of met enig Vlaams-patriottisch sentiment. Ik heb totaal niks met eventuele Vlaamse wortels en hoewel ik mezelf niet per se heel progressief zou noemen, sta ik gevoelsmatig toch heel ver af van alles dat naar conservatisme neigt. Neem onze ‘veranderende bevolking’ waar zoveel rond te doen is. Mij ga je niet horen zeggen dat de multiculturele samenleving per definitie één groot feest is (zoals sommige linkse mensen zogezegd beweren - wellicht is dat een karikatuur), maar ik ben wel zo realistisch om in te zien dat de samenleving sowieso (nog) multicultureler zal worden en om die reden ben ik van mening dat we dan maar moeten proberen om daar het beste van te maken (wat we nu, als Vlamingen, allesbehalve aan het doen zijn; de integratie van migranten gaat hier niet goed vooruit). Zo’n conservatieve jongere daarentegen heeft een regelrechte afkeer voor die veranderende samenleving (waarin ‘naïevelingen’ ‘onze’ toekomst op het spel zetten) en hij wil dat alles blijft zoals het nu is (hoewel hij weet dat dat niet kan), en in al dan niet besloten kring dweept hij met een tijd, enkele decennia geleden, die hij enkel uit verhalen kent - een tijd waarin Vlaanderen bevolkt werd door blanke mannen en vrouwen die met z’n allen Vlaams praatten, een tijd waarin alles duidelijk was en waarin men enkel te maken kreeg met een andere cultuur wanneer men naar het buitenland ging (wat zelden of nooit gebeurde). Het zijn ook deze jongeren die mei ‘68 in zijn geheel een spijtige zaak vinden en verwerpen. Hoe vreemd is dat toch.
Mijns inziens kan je als jongere alleen conservatieve ideeën hebben als je gedurende je kindertijd omringd bent geweest door conservatief denkende volwassenen. Het lijkt me tegennatuurlijk dat een 20-jarige student uit zichzelf gaat hameren op zoiets als het belang van de Vlaamse zaak, op het behoud van wat we hebben en tégen progressie. Nu ja, op de ‘platte’ manier kan het natuurlijk wel, het kappen op verandering. Jongeren die een beetje racistisch of xenofoob zijn, zonder zich werkelijk te informeren over de wereld, laat staan over de geschiedenis van Vlaanderen. Maar de jeugd associeer ik doorgaans niet met kijken naar de eigen navel, wel met nieuwsgierigheid en openheid naar alles dat anders en onbekend is. Wat vind een kind immers fijner dan nieuwe dingen ontdekken en nieuwe indrukken opdoen? Een kind kijkt vooruit en normaalgezien blijft een mens gedurende zijn leven meer vooruit dan achteruit kijken, tot ergens helemaal aan het eind. We zijn tenslotte als mensheid op weg naar de toekomst en aan het verleden kunnen we toch niks meer veranderen.
De conservatieve 20-jarige hoort spreken of leest over een verleden waar hij zelf geen deel van heeft uitgemaakt en wil elementen uit dat verleden - elementen die in het heden zijn weggedeemsterd of aan het wegdeemsteren zijn - heropwaarderen en ze opnieuw een (belangrijke) plaats geven in het heden én de toekomst. Ik begrijp de nostalgie naar vroegere tijden van bejaarden die niet meer meekunnen in deze snelle samenleving, maar ik snap niet goed hoe je spontaan kan verlangen naar een maatschappij waarin je zelf niet hebt geleefd.
Enter: Dries Van Langenhove. Dries Van Langenhove is een 24-jarige student die sinds enkele maanden wat naambekendheid aan het verwerven is als stichter en voorzitter van de jongerenbeweging/Facebookgroep Schild en Vrienden. Van Langenhove heeft al een heel parcours afgelegd binnen de conservatieve, eltaire, studentenvereniging KVHV en werpt zich op als posterboy van wat welhaast een nieuwe generatie conservatieve jongeren lijkt te zijn. Afgelopen week stond hij met een interview in De Morgen (ik heb dat interview helaas niet kunnen lezen, vanwege de betaalmuur) en enkele weken geleden zat hij ook al in Terzake naar aanleiding van de Bo Van Spilbeeck-’hysterie’. In Terzake was Van Langenhove de conservatieve stem die vond dat we als maatschappij niet te enthousiast moeten meegaan in de ‘hype’ rond geslachtsverandering (de media gaven Bo onverdeeld positieve aandacht, stelde Van Langenhove tot zijn spijt vast) en in het interview met De Morgen schijnt hij gezegd te hebben dat hij met Schild en Vrienden de Vlaamse jeugd opnieuw weerbaar wil maken.
Weerbaar.
Welke jongeman gebruikt nu zo’n antiek woord? En weerbaar tegen wie of wat? Dat blijft onduidelijk. Zijn jongeren op dit moment níét weerbaar dan? Belangrijk voor Van Langenhove is alleszins dat jongeren (weer) fier zijn op hun Vlaamse identitteit. En ook is het van belang dat we ‘onze’ Vlaamse waarden koesteren. Maar wat zijn dan die uitgesproken Vlaamse waarden? Ik ben het vooralsnog niet te weten gekomen.
Vlaanderen kan een paradijs op aarde zijn indien we met z’n allen actief onze Vlaamse geschiedenis en onze Vlaamse waarden gaan uitdragen, vermoedt de 24-jarige conservatieve denker Dries Van Langenhove. Ik vraag me dan weer af waar die voornoemde weerbaarheid anders voor moet dienen dan voor het ‘bestrijden’ van alles dat niet van oorsprong Vlaams is. De consequentie van Van Langenhoves ideeën is dat Vlaamse jongeren als basishouding wantrouwig of zelfs vijandig gaan staan tegenover alles dat en iedereen die niet van oorsprong Vlaams is, te beginnen met, ah ja, migranten.
Nu heb ik op zich niks tegen een pleidooi voor weerbaarheid (wat daar ook mee bedoeld mag worden) en het stoort me ook niet dat een jongeman aandacht vraagt voor de Vlaamse identiteit en de daarmee samengaande waarden. Ik vind het zelfs de moeite waard om serieus over identiteit, waarden en normen na te denken. Die dingen zijn voor een maatschappij niet onbelangrijk. Maar als ik dan foto’s zie waarop Van Langenhove en zijn kornuiten van Schild en Vrienden poseren in t-shirts met opschrift ‘Schild en Vrienden sinds 1302’, dan bekruipt me toch een wat eng gevoel. Wat zit daar achter, stel ik me dan de vraag. Wat zijn nu de precieze denkbeelden van deze jongeren? Zijn ze bang voor de toekomst? Denken ze echt dat het vroeger beter was? Zijn ze xenofoob? Hoe komt het dat ze zo behoudsgezind zijn? Is er daarvoor een andere verklaring dan het simpele feit dat hun familie (waarschijnlijk?) al generaties lang conservatief en rechts is? Eventueel een opa die ‘fout was in de oorlog’ en die zijn rancune heeft doorgegeven aan zijn kinderen en kleinkinderen (zoals dat gebeurd is bij een Bart De Wever e.a.)?
Hoe dan ook, die Dries Van Langenhove is mij een beetje gaan fascineren en ontegensprekelijk zullen we nog van deze ondernemer (zo noemt hij zichzelf op Twitter) gaan horen. Van Langenhove lijkt een man met een missie en hij kan het heel goed uitleggen, hij is een uitstekende spreker (ik was onder de indruk van zijn rustige optreden in Terzake). Voorlopig is hij trouwens heel bewust niet partijgebonden, maar aangezien hij met zijn maten van Schild en Vrienden voor het goede verloop van enkele lezingen van Theo Francken heeft ingestaan, is het nogal wiedes dat zijn hartje voor de N-VA klopt.
Ik hoop in de komende maanden (en jaren) meer te weten te komen over de weerbaarheid waar Dries Van Langenhove naar streeft en sowieso interesseert het me om conservatieve twintigers aan het woord te horen. Wie zijn ze? Wat doen ze? En waarom?
(Oh ja, mocht ik mijn studententijd kunnen overdoen dan zou ik undercover gaan bij het KVHV (Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond). Ik vraag me oprecht af waarover die mensen debateren. Zijn ze praktiserend katholiek, tegen abortus en euthanasie?... Fascinerend.)
(En nog een uitnodiging tot interactie voor de geëngageerde lezer: welke zijn (enkele van) de Vlaamse waarden? Zijn de Vlaamse waarden universele waarden of bestaat er echt een waardenstelsel dat typisch Vlaams is?)