Van afgrijzen wit wegtrekken

Oké. We leven plots in een nieuwe realiteit. We leven plots in een realiteit waarin we niet langer spreken over de blanke man, maar over de geprivilegieerde witte man. In enkele weken tijd is mijn huidskleur wit geworden (in de spiegel heb ik nochtans niks opgemerkt) en dat is, toegegeven, wennen.
Dat we in het westen na #metoo - vergeet nóóit die hashtag, nóóit - in een hyper politiek correcte kramp zonder voorgaande geschoten zijn, was mij al enige tijd duidelijk. Als blanke, excuseer!, witte man lijk ik dezer dagen in alle opzichten op mijn tellen te moeten letten, want ik ben schuldig tot het tegendeel bewezen is. Plots moet ik mij ononderbroken bewust zijn van mijn geprivilegieerde positie in de maatschappij én de wereld en moet ik me non-stop realiseren hoe ‘gemakkelijk’ ik het heb, terwijl ik er voor alle duidelijkheid nooit om gevraagd heb om als blanke man geboren te worden. Het is mij overkomen, sorry! Zoals ik er ook niet bij was toen mijn voorouders in Congo de handen van de negers afkapten als die niet braaf in het gelid wilden lopen. Ik heb daar niks mee te maken en zou daarom graag blank en mannelijk willen kunnen blijven zonder mij daar ongemakkelijk over te voelen.
(Even terzijde het volgende over de zwarte medemens: wij maken veel tamtam over het woord ‘neger’ en wat mij betreft is dat terecht, maar ik hoor niemand klagen als zwarte supersterren Jay-Z en Kanyé West een duet opnemen met als (niet ironische) titel ‘Niggers in Paris’. Die mogen dat dan weer wel. Omdat ze zwart zijn? En wil dat dan zeggen dat die gasten er totaal niet mee inzitten om ‘nigger’ genoemd te worden? Of wil een zwarte alleen maar ‘nigger’ genoemd worden door een van zijn ‘brothers’? Schofferen Jay en Kanyé andere zwarten met hun songteksten? Ja, zo wordt het natuurlijk ingewikkeld.)
‘Nu ondervinden witte mannen wat het is om geviseerd te worden.’ Welja, dat klopt dus (of toch voor mij, een beetje). Ik voel mij inderdaad enigszins geviseerd door een onzichtbare, uiteraard door opiniemakers aangedreven, gedachtepolitie die overuren lijkt te draaien. Het woord blank verwijst sinds kort onmiskenbaar naar een traumatisch koloniaal verleden, dus dat woord moet weg. Zwarten zouden - zouden - zich erdoor geschoffeerd kunnen voelen en dat moet je ernstig nemen - doodernstig. Door jezelf blank te noemen, zou je jezelf superieur wanen ten aanzien van mensen met een donkere huidskleur. Ik heb dat nooit maar dan ook nooit zo aangevoeld, maar oké, als ik nu plots, in maart 2018 zo nodig wit moet zijn, dan ben ik maar wit (zij het niet voor mezelf, maar voor hiervoor gevoelige mensen in de buitenwereld). (Overigens kent men in Amerika een White Supremacy-beweging, maar bon.)
Metoo heeft echt nogal wat in gang gezet. En terecht hoor, het probleem van mannen die hun macht misbruikten moest aangeklaagd worden, ik ben het daar absoluut mee eens. Maar Metoo wordt ook gretig als springplank gebruikt voor allerlei andere strijden die (blijkbaar) gestreden moeten worden en de laatste tijd lijkt er werkelijk een soort leger klaar te staan dat zinnens is om elke (witte!) man die zelfs maar een klein beetje met een bepaalde politiek correcte tendens durft te lachen in elkaar te timmeren. Gij zult nooit de spot drijven met vrouwen en mensen met een andere dan de witte huidskleur (en doe transgenders er ook maar meteen bij). Wel, precies in een dergelijke sfeer schieten grapjes over die groepen natuurlijk als paddenstoelen uit de grond.
Mannen, zo merk ik op, kunnen tegenwoordig niet hard genoeg klappen voor elke vrouw die iets presteert. Je zal er maar eens op betrapt worden dat je als blanke man níét op uitzinnig gejubel wordt betrapt wanneer een vrouw een prijs wint, ofzo. Als er daarentegen een (bij voorkeur witte) man in de prijzen valt - ik spreek even van prijzen, om een duidelijk voorbeeld te schetsen - dan zult gij niet alleen lichtelijk gegêneerd zijn in zijn plaats (en bedenkingen hebben bij de samenstelling van de jury), gij zult ook slechts bescheiden applaudisseren voor deze man die enkel met gebogen hoofd zijn prijs in ontvangst mag nemen en discreet gevraagd wordt om snel en stilletjes af te druipen tenzij hij de gelegenheid te baat wil nemen om zich expliciet uit te spreken over het belang van Metoo e.a..
Het zal wel kloppen: ik heb nooit anders geweten dan dat ik als blanke man nergens ‘last’ van ondervond. Ik werd nóóit gediscrimineerd op basis van huidskleur of gender en nu mijn wezen in vraag wordt gesteld - bij wijze van spreken nog méér door blanke mannen zelf dan door vrouwen van welke kleur dan ook - schrik ik op. ‘Huh?’, wat krijgen we nu? Ben ik plots wit, geprivilegieerd en schuldig tot het tegendeel bewezen is? Mag ik plots nergens meer om lachen omdat alles supergevoelig ligt? Nee, ik heb in de afgelopen maanden zelf nog niet één keer te maken gekregen met deze tendensen, dus waar lul ik eigenlijk over, maar het sluipt via bepaalde kanalen wel binnen in mijn hoofd. Een heel editoriaal in Knack waarin witte man Bert Bultinck het consequent over witte mannen heeft, bijvoorbeeld. Blank? Excuseer? Hoe durft u? Kom niet meer terug.
Als ik plots ‘wit’ wordt genoemd, krijg ik daar persoonlijk graag wat uitleg bij. En niet enkel een ‘daarom en daarom’-uitleg, maar ook een ‘waarom (niet)’-uitleg. En als ik mezelf blank wil noemen, zou ik daar liefst ook niet op aangesproken willen worden. Door niemand. Ik ben al mijn hele leven blank en een ander hoeft mij niet in enkele weken tijd wit te wassen als ik daar niet om heb gevraagd. Ik maak mijn eigen keuzes en heb lak aan het oordeel van politiek correcte Nederlanders - want daar is die hele wit-blanktoestand (natuurlijk) begonnen - Bert Bultinck van Knack of een groep feministen.
Of moet ik feminazi’s zeggen? Want ja, als dit zich op deze manier verderzet, gaat er echt wel humor en spot van komen, dat geef ik u op een blaadje. Als allerlei kwesties zoals Metoo en ‘witte mensen’ even gevoelig gaan liggen als, bijvoorbeeld, lachen met de profeet Mohamed, dan is de laatste grap (door een blanke man) er (hopelijk) nog niet over gemaakt. Dan zal ik nog héél lang blank zijn en dan zal ik wit nog héél lang de kleur van tafellakens of ander beddengoed noemen.