't Kriebelt zelfs

Of ik dat nu meen? Of het weer een grapje is? Neen, ik meen het wel degelijk: morgen ga ik mee voetballen. Of ik dat nu meen? Of het toch geen grapje is? Neen, voor de tweede keer: morgen ga ik graag mee voetballen, als het niet scheelt.

Eigenaardig, ik heb er de lichaamsbouw voor, loop niet als een stijve hark, heb geen noemenswaardige conditieproblemen, maar voetballen dat zien ze me niet doen. Veeleer omdat ik er geen bijzondere interesse voor vertoon, vermoed ik, dan omdat ik het niet zou kúnnen. Neen, natuurlijk ben ik er geen held in, maar barslecht ben ik evenmin. Mijn rechtervoet is heel behoorlijk en als ik vooraan sta stamp ik er gegarandeerd eentje in.

Ze hebben me te vaak horen zeggen dat ik de doorsneevoetballer niet bijster interessant vind. Dat, in combinatie met mijn interesse voor cultuur en politiek, zorgt ervoor dat ik onmogelijk graag kan voetballen. En toch is dat onjuist: voetbal kan heel plezant zijn. De voetbalmatchen op vrijdagnamiddag in het zesde middelbaar behoren tot mijn beste schoolherinneringen.

En dus doe ik mee morgen. Omdat ze niet willen geloven dat ik het zou kunnen, in de eerste plaats, maar ook omdat ik er oprecht heel veel zin in heb. Hoop ik toch nog steeds, als het zover is. Ik ben zelfs een beetje nerveus met het oog op wat komen gaat. Zal het niveau hoog liggen? Zal ik me kunnen ontpoppen tot een revelatie (er zal niet veel nodig om dat te worden)?

Het wordt tof, dat beslis ik nu. Voilà, beslist.