Ongetiteld (Niet drummen graag)

Hey E..
Je leest mee nu, dat sta ik toe. Hopelijk beknot de wetenschap van je aanwezigheid me niet in mijn schrijven, nu. Voor jou is enkel het beste goed genoeg.

Let niet te veel op mijn formele taalgebruik. Ik heb het geprobeerd, maar kan er niets aan doen. De context 'blog' dwingt me ertoe. Er zijn altijd banale, noem het 'normale', manieren om de dingen te verwoorden, maar klaarblijkelijk zijn die manieren niet aan mij besteed, hier. Dan zou ik schrijven zonder woorden als 'doch' of 'andermaal', - ik pik er maar twee uit mijn vorige post - en dat kán ik ook. Alleen: ik doe het niet, want op papier (via het klavier) praat ik uitsluitend tegen mezelf, en bewaar ik een afstand. Ze kunnen allemaal meelezen, weet je.

Enkel het beste is goed genoeg, E.. Daarom vraag ik je niet al te zeer te letten op onderstaande posts. De meesten ervan zijn te weinig door passie tot stand gekomen. Wel door arbeid. Het willen halen van de deadline. De drang om voor middernacht een blogbericht te schrijven. Dat heb je als je het elke dag probeert. Dan ga je je soms afvragen wat er vanavond weer eens te vertellen valt. Ooit wordt het een métier dat ik beheers.

"Schrijven is natuurlijk het middel bij uitstek om niet te hoeven leven, en toch de illusie te hebben er middenin te staan. Terwijl je stiekem zelf aan alle touwtjes trekt." Dat heeft Arnon Grunberg mooi verwoord, vind ik. Het is me echter niet duidelijk of Grunberg naast zijn schrijven ook leeft, al dan niet. Als hij niet leeft (en dus enkel schrijft), getuigt zijn uitspraak volgens mij alleszins van een grote eerlijkheid, in de zieligheid ervan. Voor mezelf is schrijven evenwel slechts een manier om het leven te vergemakkelijken. Het leven waar ik zo graag aan deelneem, zoveel als kan.