Sinds enkele weken is het busverkeer in Sint-Joris-Weert onderbroken waardoor ik nog een stuk moet liften om tot aan het huis van mijn oude moedertje te geraken. Ik zag daar tegen op, tegen dat liften, ik geloofde niet dat mensen mij zouden meenemen, maar niets blijkt minder waar: als ik met mijn liftersbord (‘WEERT’) aan de kant van de weg ga staan, is het meestal (al vier keer) de eerste of tweede voorbijrijdende auto die mij meeneemt. Heel tof echt. Op die manier ben ik vaak nog sneller op mijn bestemming dan ik er in normale omstandigheden met de bus zou geraken.
Gisteren stond ik nauwelijks tien seconden langs de weg toen de eerste voorbijrijdende auto al voor mij stopte. Een schitterende zwarte Mercedes - wie mocht daar wel inzitten? Een hele mooie vrouw, zo bleek. Ze had een gebruinde huid, fel zwart haar en een mooi, intelligent gezicht. Ze kon mij precies afzetten waar ik moest zijn, op het kruispunt aan de rijkswacht, waar de Hollestraat overloopt in de Weertse Dreef. Ik maakte mijn praatje: “U weet misschien wel, busverbinding onderbroken. Vervelend. Bedankt dat u mij kan meenemen.”
Voor ik het wist stond ik alweer bij mijn oude moedertje in de woonkamer. Wat de mooie mevrouw in Sint-Joris-Weert kwam doen, heb ik niet vernomen. Ik had de indruk dat zij niet ‘van hier’ was. Wat voor iemand zou ze zijn, met haar dure zwarte Mercedes? Zou ze er warmpjes inzitten? Heeft ze misschien een rijke minnaar die haar overlaadt met dure cadeaus? Ik ben het haar allemaal vergeten te vragen. Misschien bij een volgende gelegenheid.
Gisteren stond ik nauwelijks tien seconden langs de weg toen de eerste voorbijrijdende auto al voor mij stopte. Een schitterende zwarte Mercedes - wie mocht daar wel inzitten? Een hele mooie vrouw, zo bleek. Ze had een gebruinde huid, fel zwart haar en een mooi, intelligent gezicht. Ze kon mij precies afzetten waar ik moest zijn, op het kruispunt aan de rijkswacht, waar de Hollestraat overloopt in de Weertse Dreef. Ik maakte mijn praatje: “U weet misschien wel, busverbinding onderbroken. Vervelend. Bedankt dat u mij kan meenemen.”
Voor ik het wist stond ik alweer bij mijn oude moedertje in de woonkamer. Wat de mooie mevrouw in Sint-Joris-Weert kwam doen, heb ik niet vernomen. Ik had de indruk dat zij niet ‘van hier’ was. Wat voor iemand zou ze zijn, met haar dure zwarte Mercedes? Zou ze er warmpjes inzitten? Heeft ze misschien een rijke minnaar die haar overlaadt met dure cadeaus? Ik ben het haar allemaal vergeten te vragen. Misschien bij een volgende gelegenheid.
3-10-2017
M. en P. hadden het over de samenzweringstheorieën rond 9/11. Dat de Amerikaanse regering de WTC-torens zelf opgeblazen heeft om oorlog te kunnen gaan voeren in het Midden Oosten; economische belangen enz.
“Zou die regering echt bereid zijn geweest om haar volledige bevolking te traumatiseren en meer dan 3000 burgers op te offeren omwille van economische belangen?” stelde ik de vraag die, naar ik aanneem, wel meer mensen zich op zo’n moment zouden stellen.
“Maar natuurlijk zijn die daartoe in staat! Gij gelooft dat niet, ofwat? Allez, hoe naïef kunt ge zijn? Uiteraard gaan economische belangen voor op mensen. Wie weet dat nu niet?”
Ik werd echt heel scheef bekeken plots. Als halve journalist (zo noem ik mezelf nu even) zou ik de media toch moeten doorhebben, dat was zo’n beetje wat mij werd aangewreven. De media hebben dat hele verhaaltje van een terreuraanslag toch gewoon verzonnen in opdracht van diezelfde Amerikaanse instanties en weet ik veel welke belanghebbenden nog meer. Allez, hoe kunt ge dat nu geloven?
Wel, ik wéét het gewoon niet, om eerlijk te zijn. Wat moet een mens trouwens geloven? Mij lijkt het hoe dan ook heel onwaarschijnlijk - maar ik kan mij natuurlijk vergissen! - dat een Amerikaanse president zijn burgers een dergelijk trauma zou aandoen, om welke reden dan ook. Welke min of meer beschaafde wereldleider is bereid om een dergelijk offer te brengen om in ruil zijn economische en geopolitieke positie te versterken? De president van Syrië offert zijn volk op, dat is geweten, maar zou zo’n George W. Bush ook tot zoiets in staat zijn geweest? Zou zo’n man zijn fiat hebben gegeven om twee iconische torens op een dermate gruwelijke manier met de grond gelijk te maken? Ik kan dat niet geloven. Opnieuw: het zou natuurlijk kunnen. Maar zelf denk ik dat het niet zo is. Wat M. en P. daar verder ook van mogen denken.
“Zou die regering echt bereid zijn geweest om haar volledige bevolking te traumatiseren en meer dan 3000 burgers op te offeren omwille van economische belangen?” stelde ik de vraag die, naar ik aanneem, wel meer mensen zich op zo’n moment zouden stellen.
“Maar natuurlijk zijn die daartoe in staat! Gij gelooft dat niet, ofwat? Allez, hoe naïef kunt ge zijn? Uiteraard gaan economische belangen voor op mensen. Wie weet dat nu niet?”
Ik werd echt heel scheef bekeken plots. Als halve journalist (zo noem ik mezelf nu even) zou ik de media toch moeten doorhebben, dat was zo’n beetje wat mij werd aangewreven. De media hebben dat hele verhaaltje van een terreuraanslag toch gewoon verzonnen in opdracht van diezelfde Amerikaanse instanties en weet ik veel welke belanghebbenden nog meer. Allez, hoe kunt ge dat nu geloven?
Wel, ik wéét het gewoon niet, om eerlijk te zijn. Wat moet een mens trouwens geloven? Mij lijkt het hoe dan ook heel onwaarschijnlijk - maar ik kan mij natuurlijk vergissen! - dat een Amerikaanse president zijn burgers een dergelijk trauma zou aandoen, om welke reden dan ook. Welke min of meer beschaafde wereldleider is bereid om een dergelijk offer te brengen om in ruil zijn economische en geopolitieke positie te versterken? De president van Syrië offert zijn volk op, dat is geweten, maar zou zo’n George W. Bush ook tot zoiets in staat zijn geweest? Zou zo’n man zijn fiat hebben gegeven om twee iconische torens op een dermate gruwelijke manier met de grond gelijk te maken? Ik kan dat niet geloven. Opnieuw: het zou natuurlijk kunnen. Maar zelf denk ik dat het niet zo is. Wat M. en P. daar verder ook van mogen denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten