Ik beuk met mijn schouder op de snoepautomaat in. De lion die eruit had moeten vallen nadat ik er een euro had ingestoken, is blijven steken en nu bungelt hij daar, de motherfucker. Ik beuk tevergeefs met mijn schouder op de snoepautomaat in. Voorbijlopende mensen kijken mijn kant op, maar daar hoef ik me geen zorgen over te maken. In deze maatschappij spreken mensen elkaar niet meer aan op raar gedrag. Misschien maakt iemand een foto van mij om die straks op een sociaal medium te posten. Of misschien word ik gefilmd, dat kan natuurlijk ook. De politie-agenten die ik daarnet tegenkwam zijn nu gelukkig nergens te bespeuren. Zij zouden er natuurlijk wél iets van zeggen als ze me bezig zagen. Zij worden dar tenslotte voor betaald.
Houd ik het voor bekeken en laat ik die lion schieten of blijf ik beuken? Ga ik straks nog op die rechterschouder kunnen slapen, hoe ver ben ik bereid te gaan? Ik besluit geld af te halen aan de geldautomaat tegenover de snoepautomaat. 40 euro (dat is tegenwoordig het standaardbedrag, binnen vijf jaar is het waarschijnlijk 60).
Ik keer terug naar de snoepautomaat en besluit om iets lager op het venster in te beuken dan ik tot nu toe deed. Clever thinking, zo blijkt: de motherfucker valt onmiddellijk. Ik scheur de verpakking eraf en prop de lion in mijn mond. Ik vermaal hem genadeloos tussen mijn kiezen, de chocoladen pestkop. Het zal hem leren, verdomme. Mijn schouder doet pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten