Het stoort mij dat onze pers Donald Trump blijft afschilderen als een onberekenbare gek. Waarom nog steeds dat zéér eenzijdige beeld? Die vraag wordt zelfs niet meer gesteld. Volgens hetzelfde principe was Barack Obama dan weer acht jaar lang de chouchou van onze pers. Jammer is dat. Ik verlang namelijk heel erg naar objectiviteit. Ik wil vernemen welke beleidsmaatregelen de president van Amerika neemt, helemaal los van zijn persoonlijkheid. Journalisten laten véél steken vallen in hun berichtgeving over all things Trump. De objectiviteit is weg. Het smalende toontje is standaard. Maar volgens mij ligt een ander mechanisme ten grondslag aan deze houding. Aan dat Trump-bashen of Obama-adoreren doen wij zo gretig mee omdat we er een deel van onze identiteit aan ontlenen. We kloppen onszelf op de borst, want wij zijn wél bij ons verstand en wij zouden nóóit zo’n vent verkiezen. Maar laten we toch niet te vroeg juichen en ons blindstaren op ons eigen gelijk. Het zijn niet wij die Trump al dan niet gaan herverkiezen. Wel is het de zogenaamde Joe Sixpack in het Amerikaanse binnenland die dat gaat doen en niets wijst erop dat die een hoge dunk van ons heeft; wij, de zelfingenomen west-Europese elite. De west-Europese elite die zelf overigens genoeg katjes te geselen heeft, omdat ze het veel te vaak laat afweten. (Zelfgenoegzaamheid zorgt ervoor dat de aandacht verslapt.)
Ik ben van mening dat we ons hier in het westen gerust wat nederiger mogen opstellen wat de hele Trump-kwestie betreft. Kan je als Nederlander bijvoorbeeld én smalend doen over Trump én op Geert Wilders stemmen? Kan een Brit ongelovig reageren op de verkiezing van Trump én pro-Brexit zijn? Is het niet beter dat we voor onze eigen deur vegen? Genoeg west-Europese democratieën bewijzen dat ze zelf in staat (zouden) zijn om een eigen Trump-variant aan de macht te brengen. Niet dé Trump, maar wel dé Wilders, bijvoorbeeld. Ook niet iemand om in het buitenland mee uit te pakken.
Als Trump iets te zeggen had in Europa zou hij in het vluchtelingendebat voor een pushbackbeleid pleiten. Misschien zou hij nog veel verder willen gaan in het treffen van maatregelen. Muren bouwen misschien. Maar kijk, we hebben Trump helemaal niet nodig om muren te bouwen. In Europa zijn er genoeg politici die daar zin in hebben. En neem nu zo’n Viktor Orban, een van die mannen die daar zin in heeft, die zit in het Europees Parlement toch maar mooi met zijn partij in dezelfde fractie als onze eigen CD&V. Nou.
De kans dat Trump zal herverkozen worden is zeer reëel. De democraten staan zwak en trekken zich op aan de steun die ze krijgen van celebrity’s. How low can you go? Iemand uit de entertainmentindustrie zoals Oprah Winfrey zou de democratische nominatie kunnen binnenhalen, als je het mag geloven. Wat een blamage. Als geen beroepspoliticus er nog in slaagt om een geloofwaardig alternatief te zijn voor Trump. Het zal me in dat verband trouwens interesseren met welke ‘witte konijnen’ onze Vlaamse partijen op de proppen zullen komen. Met name de SP.A zal op konijnenjacht gaan, volgens mij. Ook hier stemt men misschien wel liever op een BV dan op een beroepspoliticus. Afwachten.
2018 wordt een interessant jaar.
Als jij de toekomst rooskleurig inziet, laat dat hieronder dan even weten in een reactie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten