Hoezo, cynisme niet mainstream?

We dansen op de rand van de vulkaan in de wetenschap dat de vulkaan gaat uitbarsten. Lava all over the place, een vuurzee die onze belangrijke persoontjes en onze bezittinkjes binnen de nanoseconde in as zal leggen. Van rechtkrabbelen hoegenaamd geen sprake in dat scenario. Het is werkelijk een heel interessant fenomeen, de manier waarop we niet bezig zijn met anticiperen op een veranderende wereld die ons, mensen, in al zijn onverschilligheid zal verpletteren. Vinden wij onszelf als soort dan niet megabelangrijk en moeten wij niet koste wat het kost blijven bestaan? Onze kleinkinderen enzo, mateloos geboeid als we in onze hypocrisie zijn door het jaar 2100.
(God bestaat niet, trouwens. Niets wijst daarop. Gelovigen, één woord voor jullie: yolo.)
Het klimaat is zich aan ‘t opwarmen, het stoomt zich klaar voor een sprint met topchrono waardoor er (nog meer) spanningen in de ‘reeds getroffen gebieden’ zullen ontstaan (mislukte oogsten, daar begint het vaak mee), die mogelijk in nog meer (burger)oorlogen zullen ontaarden, met als gevolg dat de ene vluchtelingenstroom de andere zal opvolgen, tot nader order richting het westen, ergo: Europa.
En wij, Europeanen, maar ontradingscampagnes organiseren. Of pushbacks promoten. Of hekken zetten. Europa is een grap, een slechte, en iedereen weet het. “Hé, zou het geen goed idee zijn als we ons allemaal verenigen om dan gezamenlijk géén knopen door te hakken en niks te doen dat écht van belang is?” Wij, Europese burgers, high-fiven ons te pletter bij het nieuws dat er weer een bus- of bootlading mensen is verdronken in de Middellandse Zee. Geen topbestemming meer voor onze zomervakanties, stel ik me voor. Ben je net uit je vliegtuig gestapt, sta je tot aan je knieën in de zee, loop je pardoes tegen een lijk aan. Je kruipt in je pen voor een vernietigende recensie op Tripadvisor. “Middellandse Zee, geen aanrader. Dode moslims op het strand. Eén ster.”
Fucking hell, man. Ik wil wel deelnemen aan het leven, maar vraag mij alstublieft niet om dat met overgave te doen. Ik ben geen debiel, ik gelóóf hier niet in, dit heeft geen nut of belang. Mijn leven is een leventje, een klein en compact ding, met enkele fijne mensen en veel tijd voor mezelf. In muziek vind ik troost, in romans en films vind ik afleiding en als ik met vrienden afspreek voel ik me niet alleen (ik voel me eigenlijk zelden alleen). Maar alstublieft, voor mij géén gezin, géén huis, géén grote plannen, géén job die ik doodserieus moet nemen en géén investeringen op lange termijn. Zoals ik al zei: ik ben geen debiel. Ik ben niet onnozel. Het leven is inpakken en wegwezen. Want wie niet weg is, is gezien. Onthechting is belangrijk. Ik zou krankzinnig zijn als ik me zou vastzetten.
Ik voel me niet slecht, ik voel me opgelucht. Ik kan ademen. Schaamteloos dans ik mee op de rand van de vulkaan, ik doe gewoon mee met de rest. En we zien wel waar we uitkomen. Het moet trouwens gedaan zijn met het wegzetten van cynici als zijn dat lafaards die zich onttrekken aan hun verantwoordelijkheden. De zogenaamde ‘makkelijke oplossing’. Denk eens na, cynisme is ondertussen is de mainstream. Wie dát ontkent, heeft niet opgelet of is een struisvogel. De bankencrisis van 2008. Ik noem maar één voorbeeld uit de recente geschiedenis. Toch alweer tien jaar geleden.
En als u mij nu zou willen excuseren, ik ga een veggieburger eten en high-fiven met mezelf, alvorens ik mijn agenda voor 2018 volplan met citytrips en verre reizen, just because I can. Yo to the olo, bitches.