Theater

Ik zal haar zeker vragen of ze mee met mij naar het theater wil. Dat zal leuk worden. Ze zal mij aankijken met nog meer al dan niet gespeelde minachting dan normaal. Ze zal snuiven, met haar ogen rollen, herhalen dat ze niet van theater houdt. Ze zal er de humor van inzien, maar dat zal ze nooit - nooit! - laten blijken. Zou ze durven meegaan? Ze zal wellicht zeggen dat ze nog huiswerk heeft.

Ik zal haar vertellen dat ze open moet staan voor nieuwe dingen en dat ze theater een eerlijke kans moet geven. Ze zal zeggen dat ze ooit een voorstelling zag die ze maar niks vond, dat ze sindsdien niet meer van theater moet weten. Ik zal haar meer informatie over de voorstelling geven. Misschien mag ik haar de url van de website sturen. Waarschijnlijk niet, want ik heb haar e-mailadres niet en dat zal ik ook niet krijgen. Ik zal het nochtans wel vragen, als het moet. Op een dag zal ik haar ook op Facebook toevoegen. Soms alludeert zij op Facebook en ik ben er zeker van dat ze mijn profiel al bezocht heeft. Daar vangt ze echter bot, want ze kan prikbord noch foto's zien. Om me toe te voegen is ze te trots. Wat een leuk spel.

Natuurlijk heb ik haar ook al 'gefacebookt' (zoals in 'gegoogled'). Helaas, ik vond haar niet. Ze is natuurlijk wel zo iemand die haar echte naam niet vrijgeeft. Natuurlijk, dat ik daar niet eerder aan dacht. Ze heeft toch ooit langs haar neus weg gezegd dat ze op haar privacy staat en dat ze wel uitkijkt op internet. Schattig! Vroeg of laat geef ik me gewonnen en vraag ik haar of ze me wil toevoegen. Misschien zegt ze nee. Wat zou dat grappig zijn.

Zij zal de eerste zijn aan wie ik zal vragen om met mij naar het theater te gaan. 't Is te zeggen, ik heb op Facebook een event aangemaakt waarin ik vraag wie er wil meegaan, maar zoals verwacht heeft daar nog geen hond op gereageerd en zal daar ook geen hond op reageren. Ik ben echt niet populair. Ik zal haar zéggen dat ik haar als eerste vraag om mee te gaan. Ze zal minachtend snuiven. Ik zal genegenheid voelen. Ik kijk er al naar uit.