In 2008 en 2009 heb ik dit ook al gedaan. Omdat het tofkes is.
1. Björk
In de zomer stond ik in de Pêle Mêle door honderden tweedehands cd's te struinen toen ik langs 'Debut', 'Post' en 'Homogenic' passeerde. Ze kostten elk vijf euro, maar vooralleer te kopen wilde ik eerst horen of ze mijn geld wel waard waren. Het zijn drie klassiekers maar ik hád niet echt iets met Björk. Nooit echt tijd voor genomen. Alledrie gedownload dus en nogal goed bevonden. Gaan kopen en heel veel afgespeeld. Vandaar op één hé.
2. Sophie Hunger
'1983' gerecenseerd voor goddeau maar sindsdien bijna niet meer naar geluisterd. Nochtans wel goed, anders niet op twee. Cat Power meets weet ik veel wie, ik herinner het me niet. Op papier klonk het super. Toen ze naar een Brussels festival kwam, had ik de intentie om te gaan, maar dat is uiteraard niet doorgegaan. Geeft niets.
3. Eté 67
Ook gerecenseerd en echt wel naar uitgekeken. Ik kende dit groepje enkel van naam en toen 'Passer La Frontière' in de aanbieding was heb ik die meteen opgeëist. In het Frans dus, heel exotisch, een heel apart universum als het ware. Mijn geromantiseerde beeld van het land België, waar ook Frans gesproken wordt, ging er met de zogenaamde rasse schreden - wat is 'ras'? - op vooruit. Hun single 'Dans Ma Prison' had in een betere wereld ook een hit in Vlaanderen kunnen zijn. Had trouwens gekund: Eté 67 heeft in het voorprogramma van De Mens gestaan.
4. Bear In Heaven
Eveneens gerecenseerd; cd's die je moet recenseren moet je soms echt grijs draaien. Ik schreef over 'Beast Rest Forth Mouth, een titel die ik tot op vandaag niet kan onthouden, dat het weleens een opstap naar een groter publiek zou kunnen zijn. Geen idee of dat ook gebeurd is. Pitchfork was enthousiast, dat zal wel geen kwaad gedaan hebben. Klinkt een beetje als Yeasayer of Animal Collective, maar eigenlijk ook niet.
5. The Divine Comedy
Zo'n vaste waarde die aan heel veel mensen voorbij gaat. Ik ben hier al jaren zot van, sinds ik jaren geleden na een zeer positieve recensie van Serge Simonart 'Regeneration' ontdekte. Blijft nog steeds mijn favo plaat van The Divine Comedy, maar dit jaar heb ik ook veel naar 'Absent Friends' en het nieuwe 'Bang Goes The Knighthood' geluisterd. Classy.
6. Kanye West
Op de valreep in de top 50 beland, en hoe. 'My Beautiful Dark Twisted Fantasy' is echt geweldig en ik zou 'm op endless repeat zetten ware het niet dat ik bang ben dat ik 'm dan kotsbeu zou raken of helemaal neurotisch zou worden. Ik had nog nooit iets van Kanye gehoord maar vanzelfsprekend komt daar in 2011 verandering in. Ik ga niet praten over de muziek, luister gewoon zelf. Meer dan hiphop.
7. School Of Seven Bells
'Disconnect From Desire' is de beste plaat die ik dit jaar gerecenseerd heb. Ik had 'm al meermaals beluisterd voor ik 'm opeiste en wist dus waar ik aan begon. Dansbaar en kwetsbaar met mooie zingende meisjes.
8. Netsky
Een Vlaming maar niet de eerste Belg zowaar. Blij dat ik deze niet overgeslagen heb want 'Netsky' is echt heerlijk. Drum'n'bass - schrijf je dat zo? Soul ook en gewoon zomermuziek. Muziek die mij wijsmaakt dat ik een vrolijke hippe jongen ben.
9. Gorki
Enkel en alleen vanwege de geweldige plaat 'Ik Ben Aanwezig' uit 1998, een cd die - zwaar balen - niet meer verkrijgbaar is. Geweldige sfeer op die plaat met nummers als 'Mensenvriend' en 'Vaarwel Lieveling'. Echt héél goed. Echt.
10. COEM
Uit Limburg. Alweer in de Pêle Mêle, voor 2,5 euro hun 'We've Got Speakers On The Outside Of Our Spacecraft' gekocht, puur uit curiositeit. Geen idee of ik die plaat goed vind, ik denk van wel, maar heb geen idee hoe ze ook weer klinkt en in één ruk door ook naar 'Move/The Mountain' geluisterd waarvan ik wel echt weet dat ik ze goed vind. Lag ook in de Pêle Mêle voor 2,5 euro, maar toen ik ze wilde gaan halen was hij weg. Franstalige wankers.
11. Gonjasufi
Eén van de negers van het jaar. Absoluut op de 'to listen list' en geen spijt van gehad. 'A Sufi And A Killer' is gewoon weird maar wel beluisterbaar weird zonder er al te veel moeite voor te moeten doen. Al vier maanden na de release in de afprijsbakken. Geflopt in België, aldus Rudy van de Bilbo. Mij niet gelaten.
12. Marble Sounds
'Nice Is Good' wilde ik uit alle macht over de hele lijn goed vinden, maar dat is niet gelukt. Vier nummers eruit heb ik echter grijs gedraaid vanwege geweldig mooi. Dat zijn 'A New Breeze', 'The Time To Sleep', 'Good Occasions' en 'Redesign'. Van de beste Belgen van 2010 en erna. Zeker weten.
13. Big Boi
70% van OutKast heeft met 'Sir Lucious..' een soloplaatje gemaakt dat lekker wegluisterde maar iets te lang was. Lang geprobeerd het in zijn geheel goed te vinden maar uiteindelijk blijven zitten met geweldige singles 'Daddy Fat Sax' en 'Turns Me On'. Hiphop is leuk.
14. De Jeugd Van Tegenwoordig
Hoe kon het ook anders? 'De Lachende Derde' kwam precies een beetje uit de lucht gevallen, maar ik heb het me niet beklaagd. Jammer genoeg ook weer niet over de hele lijn exciting, maar met name 'Elektrotechnique' en 'Huilend Naar De Club' zijn zo zalig als iets van Mauro Pawlowski ofzo. Wanneer brengt die eikel nog eens iets uit trouwens? Op 27 januari 2011 wel in Het Depot.
15. Ladyhawke
Eén van dé ontdekkingen. Haar 'titelloze debuut' stond al op mijn laptop en dat heb ik dit jaar tourkes laten draaien. Cd'tje gekocht via Cosmox godbetert. 'My Delirium' is een nummer waarvoor een bekender wuft een grammy had gewonnen. De hele plaat bulkt van de hitgevoelige tunes. En toch totaal niet guilty. Elke kik die Ladyhawke geeft zal ik op de voet volgen.
16. Fennesz
Een Oostenrijker die melodieuze ruis maakt die ik krampachtig probeer te begrijpen en waar ik ook in 2010 niet in geslaagd ben. Muziek waarvan je moeder vraagt of er ergens iets mis is met een of ander machien. Maak je geen zorgen, moeder, ik zit in een rare fase.
17. Basia Bulat
'Heart Of My Own' blind gerecenseerd, geschreven dat het kei goed was en daarna nooit meer beluisterd. Zonde want op die manier stapelen de cd's zich op die je in een rugzak mee naar huis neemt om ze daar in een kast te steken die je nooit meer open doet.
18. Bonnie 'Prince' Billy & The Cairo Gang
'The Wonder Show Of The World' is echt kei schoon. Bonnie is echt goed en rustgevend en hoopgevend enzo. Veel naar geluisterd en mij daar goed bij gevoeld.
19. Yuko
Belgisch groepje gerelateerd aan Wixel. 'For Times When Ears Are Sore' eindelijk gekocht en wordt nog beter met de tijd. Leuk dat Yuko bestaat ook al brengen ze niks bij aan andere (en betere) Morrmuziek.
20. Flying Lotus
FlyLo, dan toch. Niks begrepen van 'Cosmogramma' en daar nog steeds spijt van. Even weinig begrepen van 'Los Angeles' en daar veel spijt van. In 2011 probeer ik het opnieuw want this shit is hip.
21. Four Tet
'Love Cry' is één van dé singles van het jaar. "Luistert gij naar house?" vroeg iemand mij, maar dit heeft geen zak met house te maken. 'There Is Love In You' is beter dan 'Rounds', wat men ook moge beweren. Dansbaarder en dus beter. Dansbaar is altijd goed.
22. Peggy Sue
Zie Sophie Hunger. Gerecenseerd en weggelegd. Het zou kunnen dat deze Cat Power meets weet ik veel wie was, en niet Sophie Hunger. Desondanks zal ik dit nog wel eens opzetten om er enkele nummers van te rippen. Recensies schrijven is zó loos.
23. Beth Gibbons & Rustin' Man
Hun enige plaat is een zalige plaat maar vraag mij niet er drie nummers van te zingen. 'Tom The Model' is een wereldnummer. Beth Gibbons heeft een fantastische stem. 'Third' van Portishead' eveneens fantastisch. Genoteerd?
24. Das Racist
Booyakasha! Het muzikale amusement van 2010. 'Shut Up, Dude' moet u gewoon zijn werk laten doen. Slecht gezind zal je er niet van worden. Heb ik al gezegd dat hiphop da shit is? Jurgen Boel zegt hetzelfde in zijn jaarlijst op goddeau en hij kan het weten.
25. The Van Jets
Al dan niet een guilty pleasure van formaat. Ik kan er ook niks aan doen dat ik 'Cat Fit Fury' verschrikkelijk aanstekelijk vind. Ik zal het gewoon toegeven: zalige plaat. Ik ben fan van een groepje dat op Melkrock optreedt.
26. Benjy Ferree
Nieuwe plaat gerenceerd, ik ken de titel niet eens meer. Stonden wel toffe nummers op nochtans. Liever verwijs ik u door naar 'Leaving The Nest' uit 2007. Compacter en leuker. Echt wel de moeite eigenlijk.
27. The National
Daar staan ze dan, anoniem zevenentwintigste. 'High Violet' is een van de vijf beste cd's die ik ooit heb gehoord, zie ook 'Is This It', 'OK Computer' en andere. 'Boxer' was ook al geweldig en daarom is The National dé groep van de laatste twee, drie jaar. 'Bloodbuzz Ohio' is trouwens ook het nummer van het jaar. Eén van de vijf beste nummers die ik ooit gehoord heb misschien. Een meezinger natuurlijk ook. Da's belangrijk.
28. The Doors
'Strange Days' is kei goed. The Doors is spannend. Er gebeurt iets. Nu 'L.A. Woman' nog.
29. Enon
Pitchforkfavoriet. Ik heb naar 'Believo!' geluisterd en heb er een paar nummers uit overgehouden waaronder de titeltrack. Experimentele indie. Ofzo.
30. The Besnard Lakes
Ik zal geen plaat van hen overslaan maar om nu te zeggen dat ze me compleet van de sokken blazen, nee. 'The Roaring Night' is in zijn geheel de moeite met als uitschietertje het groovy 'And This Is What We Call Progress'. Arcade Fire voor mensen met ballen en tijd. Doorzetten is de boodschap.
31. The Bear That Wasn't
Tofkes. Een afgestudeerde jongeling van mijn eigen leeftijd die een jaar lang van plaats naar plaats fietst en elke nacht ergens op een afgesproken plaats bij een particulier blijft slapen. Tussendoor maakt die mens - hij heet Nils - intimistische gitaarmuziek die Tom fuckin' Helsen en FUCKIN' Milow degradeert. Goed bezig, man.
32. Amatorski
EP van het jaar. 'Same Stars We Shared' is verrukkelijk. Hun zangeresje moet wel niet te veel interviews geven want ze heeft niks te vertellen en straks is de magie er af. En hoe ze in de studio van 'De zevende dag' ongemakkelijk stond te wezen, ik schaamde me in haar plaats. De combinatie met The Bony King is wel uiterst geslaagd. ik kan niet wachten tot die laatste opnieuw teken van leven geeft.
33. Erykah Badu
Lekkere plaat, 'New Amerykah pt. 2'. 'Window Seat' is nog een van die singles van het jaar, geheel en al los van de ophefmakende clip. Soul met een grote ass.
34. Mount Eerie
Nerdy indie. Een favoriet van Wixel. Ik wilde het begrijpen, ik heb mijn poging gestaakt.
35. Lightspeed Champion
Fuck recenseren. Echt waar. Een neger die als Morriseey klinkt of wil klinken. Nobody cares, do you?
36. Dijf Sanders
Uit Brugge. Iets met knopjes, gebliep en dergelijke. Soms ook stemmetjes. 'Bestial Boezem' is een tof nummerke.
37. Fixkes
Uit Stabroek. Enkele nummers uit hun debuut hebben mij gestalkt, waaronder het ongelofelijk lame 'Lievelingsdier' Leutige teksten bij wijlen. Tofkes, zo nu en dan.
38. Piano Club
Wálen, geloof het of niet. Maken typisch Waalse muziek, gezongen in slecht Engels. Ik heb ze in het Frans proberen te interviewen, ben na een tijd op Engels overgeschakeld waarvoor ik mij schaam. Kitscherig, maar ik was van goeie wil. Hun plaatje heet 'Acromedia', for your interest.
39. Yeasayer
'Odd Blood' staat op drie in mijn jaarlijstje. Kei aanstekelijk, echt zalig. Yeasayer is een groepke waar het ook wel ongelooflijk fout mee kan gaan lopen, maar nu dat nog niet het geval is genieten we er van.
40. Rox
Lekker wijf met een lekkere single, 'My Baby Left Me'. Haar cd'tje was echter wat minder.
41. Too Tangled
De nieuwe Nid & Sancy. Ook hún debuut gerecenseerd en besloten dat er maar twee deugdelijke nummers opstaan, waaronder 'F.R.A.N.T.I.C'.
42. Florence + The Machine
Wordt veel spel rond gemaakt en ik kan dat wel begrijpen. Zelf ben ik niet zo'n fan, gewoon niet mijn soort muziek. Wel enkele nummers aan overgehouden, waaronder 'Drumming Song'.
43. Blur
'Think Tank' voor vijf euro zien liggen in Pêle Mêle en thuis eens naar geluisterd. Wel oké maar ik had er misschien nog wat meer van verwacht. Hoewel. Blur is terug 't schijnt. Ik zal dat wel een beetje opvolgen want Damon Albarn is in het algemeen niet slecht bezig.
44. Mount Kimbie
Nog zo eentje waar ik plots niet meer omheen kon. Huis-tuin-en keuken dubstep - hoe schrijf je zoiets? 'Crooks & Lovers' heet de cd, maar ik begreep het niet echt en ik hoorde van anderen dat het teleurstelde. Als zij het zeggen.
45. The School
Nooit van gehoord? Zoals de meeste groepjes die ik (heb ge)recenseer(d). Tussen The Pipettes - die waren leuk! - en Camera Obscura. Houdbaarheidsdatum van 'The School': één week.
46. Queens Of The Stone Age
Al hun platen er nog eens doorgejaagd. Goed hoor. Of toch het merendeel van de nummers.
47. Marianne Faithfull
Niet haar oude werk, wel 'Kissin' Time'. Veel samenwerkingen, met ondermeer Beck en Damon Albarn. Veel vette nummers, waaronder 'Sex With Strangers' en 'I'm On Fire'.
48. Faith No More
'Angel Dust'. Mike Patton is een fascinerende man en bij tijd en wijlen maakt hij goeie muziek. Zoals op deze van twintig jaar geleden.
49. Dizzee Rascal
Da one and only G. 'Boy In Da Corner' en 'Showtime', want op zijn laatste cd gaat hij helemaal sell out naar 't schijnt. Heb ik al gezegd dat hiphop met in dit geval een portie grime erbij cool is? Hiphop is cool, of beter: kan cool zijn.
50. The Thermals
Jeuj, nog net op vijftig. Heuglijk voorwaar want The Thermals zijn zó aanstekelijk, ook weer op 'Personal Life'. Zonder enige ambitie en pretentie en met maar één riff, en toch.
Voilá. Prettig oudejaar en veel geluk in 2011, het jaar waarin ik te horen zal krijgen dat ik de job heb.
donderdag 30 december 2010
donderdag 23 december 2010
CD top 30 van 2010
1.The National: High Violet
2.Kanye West: My Beautiful Dark Twisted Fantasy
3.Yeasayer: Odd Blood
4.Amatorski: Same Stars We Shared ep
5.Das Racist: Shut Up, Dude
6.Arcade Fire: The Suburbs
7.The Van Jets: Cat Fit Fury!
8.Four Tet: There Is Love In You
9.Mintzkov: Rising Sun, Setting Sun
10.School Of Seven Bells: Disconnect From Desire
11.No Age: Everything In Between
12.The Thermals: Personal Life
13.Netsky: Netsky
14.Fool's Gold: Fool's Gold
15.Massive Attack: Heligoland
16.De Jeugd Van Tegenwoordig: De Lachende Derde
17.Jaga Jazzist: One-Armed Bandit
18.The Divine Comedy: Bang Goes The Knighthood
19.M.I.A.: /\/\/\Y/\
20.Erykah Badu: New Amerykah pt. 2: Return Of The Ankh
21.Bonnie 'Prince' Billy & The Cairo Gang: The Wonder Show Of The World
22.Midlake: The Courage Of Others
23.Deerhunter: Halcyon Digest
24.Scout Niblett: The Calcination of Scout Niblett
25.Gonjasufi: A Sufi And A Killer
26.The Besnard Lakes: Are The Roaring Night
27.Bear In Heaven: Beast Rest Forth Mouth
28.Eté 67: Passer La Frontière
29.The Bear That Wasn't: And So It's Morning Dew
30.Marble Sounds: Nice Is Good
2.Kanye West: My Beautiful Dark Twisted Fantasy
3.Yeasayer: Odd Blood
4.Amatorski: Same Stars We Shared ep
5.Das Racist: Shut Up, Dude
6.Arcade Fire: The Suburbs
7.The Van Jets: Cat Fit Fury!
8.Four Tet: There Is Love In You
9.Mintzkov: Rising Sun, Setting Sun
10.School Of Seven Bells: Disconnect From Desire
11.No Age: Everything In Between
12.The Thermals: Personal Life
13.Netsky: Netsky
14.Fool's Gold: Fool's Gold
15.Massive Attack: Heligoland
16.De Jeugd Van Tegenwoordig: De Lachende Derde
17.Jaga Jazzist: One-Armed Bandit
18.The Divine Comedy: Bang Goes The Knighthood
19.M.I.A.: /\/\/\Y/\
20.Erykah Badu: New Amerykah pt. 2: Return Of The Ankh
21.Bonnie 'Prince' Billy & The Cairo Gang: The Wonder Show Of The World
22.Midlake: The Courage Of Others
23.Deerhunter: Halcyon Digest
24.Scout Niblett: The Calcination of Scout Niblett
25.Gonjasufi: A Sufi And A Killer
26.The Besnard Lakes: Are The Roaring Night
27.Bear In Heaven: Beast Rest Forth Mouth
28.Eté 67: Passer La Frontière
29.The Bear That Wasn't: And So It's Morning Dew
30.Marble Sounds: Nice Is Good
donderdag 16 december 2010
Chocoladepuddinkje
Ik ben dat chocoladepuddinkje vergeten op te eten..
Mijn moeder had het klaargezet als dessert maar ik had het weer in de frigo gezet omdat het anders niet meer koud zou zijn nadat ik mijn pizza opgesmikkeld had. Dus ik at rustig die pizza en daarna ging ik tv kijken. Om half acht ging ik mijn tandjes poetsen want ik werd om kwart voor acht bij de tandarts verwacht.
De tandarts zei dat ze erover nadenkt om een Smartphone te kopen. Als ze tijdens het weekend aan zee is, vindt ze het zo vervelend om telkens weer haar laptop te moeten meezeulen, enkel en alleen om toegang te hebben tot internet. Een Smartphone zou een ideale tussenoplossing zijn. Bellen en surfen in één. Maar hoewel ik een kind van de internetgeneratie ben, kon ik haar geen advies geven over de Smartphone of dergelijke. Omdat ik niks van die dingen ken, maar ook omdat ik mijn mond nóg iets verder moest opentrekken, terwijl zij met buisjes en instrumenten in de weer was, zodat het praten mij volstrekt onmogelijk werd gemaakt. Al die tijd had ik helemaal niet meer aan dat chocoladepuddinkje gedacht..
De tandarts noemde Colgate bucht. Het feit dat ik een beetje last heb van mijn kiezen en dat ik die poets met voornoemde tandpasta, was daarvoor het beste bewijs. Ze gaf mij een staaltje Sensodyne mee - "altijd Sensodyne gebruiken!" - en zei dat het mijn Kerstcadeau was. Ik betaalde haar blijmoedig de volle 51,70 euro in het besef dat mijn moeder deze grotendeels zal terugtrekken. Wat is de sociale zekerheid een goed systeem.
(Mag ik trouwens opmerken dat je het tandpastamerk Elgydium moet mijden als de pest. Eén keer heb ik dat gebruikt en de nasmaak die dat achterliet wens ik zelfs mijn ergste bla bla..)
Ik ging naar huis, keek wat tv of iets dergelijks, en liep naar de bus toen mijn horloge daarom vroeg. Al die tijd was ik vergeten om nog aan dat chocoladepuddinkje te denken.. En ik vind dat erg..
Dat chocoladepuddinkje is verloren, lieve mensen. Mijn moeder lust het niet en de houdbaarheidsdatum is verstreken. Staat het nog in de frigo, ligt het al in de vuilbak? Ik word zo droef als ik er nog maar aan denk. En niet omdat er in Afrika honger geleden wordt, nee. Helaas misschien. Nee, ik word daar droef van omdat ik dat chocoladepuddinkje echt wel graag had willen opeten, omdat ik het mijn volle aandacht had willen gunnen, omdat ik het helemaal naar waarde wilde schatten en het met tong en lippen de hemel in wilde prijzen om het daarna nog helemaal schoon te likken.
En dat alles is nu niet gebeurd. Ik heb genoeg tijd om daar ergens in mijn achterhoofd werkelijk een beetje droef om te zijn. Letterlijk heb ik zelfs zóveel tijd dat ik op één dag honderd zulke puddinkjes zou kunnen opeten. En dat ik dan vergeet om dat ene puddinkje dat in de aanbieding was op te eten, dat steekt. Het contrast is te groot.
Maar veel meer nog dan het voorgaande vind ik het erg dat mijn moeder die zo vreselijk goed voor mij zorgt, het voor mijn neus neerzette en dat ik het onnadenkend weer wegzette. De toewijding van mijn moeder en mijn eigen nonchalance komen hier kletterend in botsing. En dat raakt mij diep.
Het kadert, denk ik, allemaal in een groter geheel van oprukkende sentimentaliteit. Daarover schrijf ik misschien ook nog wel eens.
Mijn moeder had het klaargezet als dessert maar ik had het weer in de frigo gezet omdat het anders niet meer koud zou zijn nadat ik mijn pizza opgesmikkeld had. Dus ik at rustig die pizza en daarna ging ik tv kijken. Om half acht ging ik mijn tandjes poetsen want ik werd om kwart voor acht bij de tandarts verwacht.
De tandarts zei dat ze erover nadenkt om een Smartphone te kopen. Als ze tijdens het weekend aan zee is, vindt ze het zo vervelend om telkens weer haar laptop te moeten meezeulen, enkel en alleen om toegang te hebben tot internet. Een Smartphone zou een ideale tussenoplossing zijn. Bellen en surfen in één. Maar hoewel ik een kind van de internetgeneratie ben, kon ik haar geen advies geven over de Smartphone of dergelijke. Omdat ik niks van die dingen ken, maar ook omdat ik mijn mond nóg iets verder moest opentrekken, terwijl zij met buisjes en instrumenten in de weer was, zodat het praten mij volstrekt onmogelijk werd gemaakt. Al die tijd had ik helemaal niet meer aan dat chocoladepuddinkje gedacht..
De tandarts noemde Colgate bucht. Het feit dat ik een beetje last heb van mijn kiezen en dat ik die poets met voornoemde tandpasta, was daarvoor het beste bewijs. Ze gaf mij een staaltje Sensodyne mee - "altijd Sensodyne gebruiken!" - en zei dat het mijn Kerstcadeau was. Ik betaalde haar blijmoedig de volle 51,70 euro in het besef dat mijn moeder deze grotendeels zal terugtrekken. Wat is de sociale zekerheid een goed systeem.
(Mag ik trouwens opmerken dat je het tandpastamerk Elgydium moet mijden als de pest. Eén keer heb ik dat gebruikt en de nasmaak die dat achterliet wens ik zelfs mijn ergste bla bla..)
Ik ging naar huis, keek wat tv of iets dergelijks, en liep naar de bus toen mijn horloge daarom vroeg. Al die tijd was ik vergeten om nog aan dat chocoladepuddinkje te denken.. En ik vind dat erg..
Dat chocoladepuddinkje is verloren, lieve mensen. Mijn moeder lust het niet en de houdbaarheidsdatum is verstreken. Staat het nog in de frigo, ligt het al in de vuilbak? Ik word zo droef als ik er nog maar aan denk. En niet omdat er in Afrika honger geleden wordt, nee. Helaas misschien. Nee, ik word daar droef van omdat ik dat chocoladepuddinkje echt wel graag had willen opeten, omdat ik het mijn volle aandacht had willen gunnen, omdat ik het helemaal naar waarde wilde schatten en het met tong en lippen de hemel in wilde prijzen om het daarna nog helemaal schoon te likken.
En dat alles is nu niet gebeurd. Ik heb genoeg tijd om daar ergens in mijn achterhoofd werkelijk een beetje droef om te zijn. Letterlijk heb ik zelfs zóveel tijd dat ik op één dag honderd zulke puddinkjes zou kunnen opeten. En dat ik dan vergeet om dat ene puddinkje dat in de aanbieding was op te eten, dat steekt. Het contrast is te groot.
Maar veel meer nog dan het voorgaande vind ik het erg dat mijn moeder die zo vreselijk goed voor mij zorgt, het voor mijn neus neerzette en dat ik het onnadenkend weer wegzette. De toewijding van mijn moeder en mijn eigen nonchalance komen hier kletterend in botsing. En dat raakt mij diep.
Het kadert, denk ik, allemaal in een groter geheel van oprukkende sentimentaliteit. Daarover schrijf ik misschien ook nog wel eens.
dinsdag 14 december 2010
Baudoin
Enkele tekstflarden uit 'Het model' van Edmond Baudoin.
Achterflap: "Een oude schilder vertelt over zijn leven en zijn liefdes aan het jonge model dat hij schildert."
"De meisjes weten dat ze met hun buik de wereld in stand houden. Die zekerheid maakt hen sereen. De jongens weten het ook, maar bij hen werkt het omgekeerd. Ze weten onbewust dat ze - wat ze ook doen - het leven niet kunnen voortzetten. Vandaar die onophoudelijke strijd om de verovering van het nutteloze.. Zo wordt de geschiedenis geschreven."
"Onze jaloezie zette ons ertoe aan jullie te verbranden, te verkrachten, te stenigen, open te snijden. We sloten jullie op achter muren, tralies, sluiers. We ontzegden jullie het schrift, de architectuur, de beeldhouwkunst, de schilderkunst.. De lijst is te lang.."
"Ook al weet ik dat ik er niet slecht uitzie, toch kijkt m'n vriend me aan alsof ik een bord koude pasta ben zodra hij is klaargekomen."
"Het gevoel van onbehagen was sterker geworden. Julie had haar afspraak niet afgezegd voor mij. Ze bracht liever de avond door met haar vrienden.. Verdomme!.. Verdomme! (...) Ik besloot mezelf op een biertje te trakteren. (..) Er kwam een knap meisje binnen."
"Als je van dat meisje houdt, wil je dat ze gelukkig is, zelfs zonder jou.. Zelfs met een ander. Haha! Daar sta je van te kijken, hé?! Ja, denk daar eens aan, jongeman."
"Jullie hebben tegenwoordig alles. De pil, wasmachines,.. Laat ons dan nog een beetje het recht om naar jullie te fluiten op straat."
"Zou je me trouw zijn gebleven als ik in de liefde had geloofd?"
"Leven is net als schilderen, en net als een schilderij is het leven nooit echt geslaagd. Alleen heb je voor het leven slechts beschikking over één doek."
Achterflap: "Een oude schilder vertelt over zijn leven en zijn liefdes aan het jonge model dat hij schildert."
"De meisjes weten dat ze met hun buik de wereld in stand houden. Die zekerheid maakt hen sereen. De jongens weten het ook, maar bij hen werkt het omgekeerd. Ze weten onbewust dat ze - wat ze ook doen - het leven niet kunnen voortzetten. Vandaar die onophoudelijke strijd om de verovering van het nutteloze.. Zo wordt de geschiedenis geschreven."
"Onze jaloezie zette ons ertoe aan jullie te verbranden, te verkrachten, te stenigen, open te snijden. We sloten jullie op achter muren, tralies, sluiers. We ontzegden jullie het schrift, de architectuur, de beeldhouwkunst, de schilderkunst.. De lijst is te lang.."
"Ook al weet ik dat ik er niet slecht uitzie, toch kijkt m'n vriend me aan alsof ik een bord koude pasta ben zodra hij is klaargekomen."
"Het gevoel van onbehagen was sterker geworden. Julie had haar afspraak niet afgezegd voor mij. Ze bracht liever de avond door met haar vrienden.. Verdomme!.. Verdomme! (...) Ik besloot mezelf op een biertje te trakteren. (..) Er kwam een knap meisje binnen."
"Als je van dat meisje houdt, wil je dat ze gelukkig is, zelfs zonder jou.. Zelfs met een ander. Haha! Daar sta je van te kijken, hé?! Ja, denk daar eens aan, jongeman."
"Jullie hebben tegenwoordig alles. De pil, wasmachines,.. Laat ons dan nog een beetje het recht om naar jullie te fluiten op straat."
"Zou je me trouw zijn gebleven als ik in de liefde had geloofd?"
"Leven is net als schilderen, en net als een schilderij is het leven nooit echt geslaagd. Alleen heb je voor het leven slechts beschikking over één doek."
maandag 13 december 2010
()
Waarom zijn we met ontelbaren op deze groene weide samengekomen? In één nacht is mijn haar ruim dertig centimeter gegroeid, het hangt tot op mijn rug. Ik draag een lang wit slaapkleed waarvan ik niet wist dat ik het bezat en ik heb er geen idee van hoe mijn lichaam erin is beland. Ik heb baardgroei, voor het eerst in mijn leven.
Wat is er met mijn leven gebeurd? Dit is niet mijn leven van gisteren. Is dit het leven dat ik voortaan zal leiden? Is het leven waaraan ik gisteren nog leed voorbij? Is dit nog leven?
Ik voel mijn benen niet meer. Ik voel mijn gewrichten niet meer. Ik voel mijn nek niet meer. Ik draai mijn hoofd driehonderdzestig graden zonder mijn lichaam te bewegen. Er is geen horizon. Misschien zijn we aan de rand van de wereld beland. Misschien is de aarde - is dit nog de aarde? - plat.
(Staat de wereld gelijk aan de aarde? De wereld is de optelsom van alle objecten en subjecten (planten, dieren en mensen), stoffen en abstracties die zich op de aarde bevinden, plus de kosmos waarin dat alles zich bevindt. De wereld is een abstract bedenksel van de mens. De aarde is slechts de benaming voor de bal, de planeet, die ontstond na de oerknal, de benaming voor de substanties die initieel op die bal aanwezig waren en/of nog steeds zijn en in de eerste plaats dan de feitelijke aarde waarin men zaait en waaruit men oogst. De aarde die ons zaaide en waarvan wij de oogst zijn. De aarde is een feitelijk gegeven.)
Hoe slagen we erin om met honderden slechts een zacht gezoem voort te brengen? Waar is het klaslokaal vol lawaai? Wat is het klaslokaal? Waar dacht ik aan? Ik had een droom, ik ben hem vergeten. Ik ben alles vergeten wat ik tot voor vandaag heb gekend. Voor vandaag? Vandaag? Ik?
Ik is weg. Hij denkt niet meer in ik. Hij denkt niet meer. Hij denkt niet. Laat staan dat hij nog droomt. Vandaag is een woord uit een parallel universum. Kijk, hij graast, hij had een impuls.
Nu slaapt hij. Hij is iedereen geweest op deze wei. Iedereen slaapt nu. Alles - wat dat ook moge zijn - is voorbij.
Hij is weg nu. Alles is weg. Hij, zij. De wei. Wij.
()
.
Wat is er met mijn leven gebeurd? Dit is niet mijn leven van gisteren. Is dit het leven dat ik voortaan zal leiden? Is het leven waaraan ik gisteren nog leed voorbij? Is dit nog leven?
Ik voel mijn benen niet meer. Ik voel mijn gewrichten niet meer. Ik voel mijn nek niet meer. Ik draai mijn hoofd driehonderdzestig graden zonder mijn lichaam te bewegen. Er is geen horizon. Misschien zijn we aan de rand van de wereld beland. Misschien is de aarde - is dit nog de aarde? - plat.
(Staat de wereld gelijk aan de aarde? De wereld is de optelsom van alle objecten en subjecten (planten, dieren en mensen), stoffen en abstracties die zich op de aarde bevinden, plus de kosmos waarin dat alles zich bevindt. De wereld is een abstract bedenksel van de mens. De aarde is slechts de benaming voor de bal, de planeet, die ontstond na de oerknal, de benaming voor de substanties die initieel op die bal aanwezig waren en/of nog steeds zijn en in de eerste plaats dan de feitelijke aarde waarin men zaait en waaruit men oogst. De aarde die ons zaaide en waarvan wij de oogst zijn. De aarde is een feitelijk gegeven.)
Hoe slagen we erin om met honderden slechts een zacht gezoem voort te brengen? Waar is het klaslokaal vol lawaai? Wat is het klaslokaal? Waar dacht ik aan? Ik had een droom, ik ben hem vergeten. Ik ben alles vergeten wat ik tot voor vandaag heb gekend. Voor vandaag? Vandaag? Ik?
Ik is weg. Hij denkt niet meer in ik. Hij denkt niet meer. Hij denkt niet. Laat staan dat hij nog droomt. Vandaag is een woord uit een parallel universum. Kijk, hij graast, hij had een impuls.
Nu slaapt hij. Hij is iedereen geweest op deze wei. Iedereen slaapt nu. Alles - wat dat ook moge zijn - is voorbij.
Hij is weg nu. Alles is weg. Hij, zij. De wei. Wij.
()
.
zondag 12 december 2010
Caroline
Hoe kon je in godsnaam raden dat ik een steenbok ben, Caroline? Of nee, je hebt dat niet geraden, ik had je gezegd wanneer ik jarig ben en toen zei je dat ik dan wel een waterman moest zijn. Maar ik ben een steenbok en toen zei je dat je dat wel aan mij kon zien. Ik vroeg waaraan je dat kon zien maar een diepgaande analyse zat er niet meer in, daarvoor was het al te laat. Je zei dat steenbokken niet van hun lijn afwijken en dat je aan mij kon merken dat ik niet van mijn lijn afwijk. Dat vond ik wel fijn om te horen.
Jij bent een schorpioen en met schorpioenen moet je opletten. Ik zou nooit geraden hebben dat je een schorpioen bent, daarvoor kennen we elkaar niet goed genoeg. Je vertelde over tweelingen, kreeften en je zus die een weegschaal is. Daarom kom je niet met haar overeen, zei je. Je ascendant is ram en ik maakte daar een stom grapje over dat ik me gelukkig niet meer herinner.
Hoe kon je in godsnaam raden dat ik Freinetonderwijs heb gevolgd, Caroline? Daar was ik wel van onder de indruk. Je zei het geheel out of the blue alsof je me in een oogopslag had doorgelicht. Je hebt readaptatiewetenschappen gestudeerd en louter op basis daarvan raadde je dat ik in de lagere school Freinetonderwijs heb gevolgd. Ik vroeg waarop je je baseerde. Ik drong aan. Je hulde je in mysterie. En toen zei je dat ik vrijer sprak dan anderen, dat ik meer mezelf durfde zijn en minder compromissen maak. Ik was verheugd, al dan niet terecht. Als iedereen dat aan me kan zien, komt alles goed. Welja. Je hebt natuurlijk gestudeerd om dat aan mij te kunnen zien en de anderen niet.
We hadden het over jonge twintigers die in Ikea kastjes kopen met namen als Karsten of Norman. Daar moesten we om lachen. Ik zei dat ik zat was maar niet van de drank. Wel van de rode spots en het kot in de nacht. Jij was ook niet zat want je kon nog fietsen.
Tot in februari misschien. Dan komt er een buikdanseres. Eerst goed blokken voor je examens. Ik zal mij in de tussentijd toeleggen op de astrologie en op mijn Franse vocabulaire. Ik moet de namen van de bomen en de bloemen kennen, zo demotiverend. Jij zal waarschijnlijk wel vergeten dat je gezegd hebt dat je me zal helpen bij het zoeken naar een job. Je zei enge dingen als: "Je moet er wel voor zorgen dat het RVA niet achter je aan gaat zitten." Je zei dat ik een tiental brieven per week moet schrijven, maar toen ik zei dat ik nog geen tien brieven op drie maanden schrijf, vond je dat ook oké. Ik moest het zelf maar aanvoelen.
Niet dat het er toe doet maar het was niet duidelijk of je lesbisch bent of niet. Toen het er en passant over ging lachte je alsof ik iets onnozels had gezegd. Ik vroeg denk ik alleen maar of je een vriend hebt. Niet dus. Wat doet het er ook toe.
Tot in februari misschien. Dan komt er een buikdanseres. Ik schrijf het alvast op een post-it. We spreken af op diezelfde barkrukken.
Jij bent een schorpioen en met schorpioenen moet je opletten. Ik zou nooit geraden hebben dat je een schorpioen bent, daarvoor kennen we elkaar niet goed genoeg. Je vertelde over tweelingen, kreeften en je zus die een weegschaal is. Daarom kom je niet met haar overeen, zei je. Je ascendant is ram en ik maakte daar een stom grapje over dat ik me gelukkig niet meer herinner.
Hoe kon je in godsnaam raden dat ik Freinetonderwijs heb gevolgd, Caroline? Daar was ik wel van onder de indruk. Je zei het geheel out of the blue alsof je me in een oogopslag had doorgelicht. Je hebt readaptatiewetenschappen gestudeerd en louter op basis daarvan raadde je dat ik in de lagere school Freinetonderwijs heb gevolgd. Ik vroeg waarop je je baseerde. Ik drong aan. Je hulde je in mysterie. En toen zei je dat ik vrijer sprak dan anderen, dat ik meer mezelf durfde zijn en minder compromissen maak. Ik was verheugd, al dan niet terecht. Als iedereen dat aan me kan zien, komt alles goed. Welja. Je hebt natuurlijk gestudeerd om dat aan mij te kunnen zien en de anderen niet.
We hadden het over jonge twintigers die in Ikea kastjes kopen met namen als Karsten of Norman. Daar moesten we om lachen. Ik zei dat ik zat was maar niet van de drank. Wel van de rode spots en het kot in de nacht. Jij was ook niet zat want je kon nog fietsen.
Tot in februari misschien. Dan komt er een buikdanseres. Eerst goed blokken voor je examens. Ik zal mij in de tussentijd toeleggen op de astrologie en op mijn Franse vocabulaire. Ik moet de namen van de bomen en de bloemen kennen, zo demotiverend. Jij zal waarschijnlijk wel vergeten dat je gezegd hebt dat je me zal helpen bij het zoeken naar een job. Je zei enge dingen als: "Je moet er wel voor zorgen dat het RVA niet achter je aan gaat zitten." Je zei dat ik een tiental brieven per week moet schrijven, maar toen ik zei dat ik nog geen tien brieven op drie maanden schrijf, vond je dat ook oké. Ik moest het zelf maar aanvoelen.
Niet dat het er toe doet maar het was niet duidelijk of je lesbisch bent of niet. Toen het er en passant over ging lachte je alsof ik iets onnozels had gezegd. Ik vroeg denk ik alleen maar of je een vriend hebt. Niet dus. Wat doet het er ook toe.
Tot in februari misschien. Dan komt er een buikdanseres. Ik schrijf het alvast op een post-it. We spreken af op diezelfde barkrukken.
zaterdag 11 december 2010
Verdwijnen
Het bos waar ik nog veel te weinig kom. Vermoedelijk is het er stekedonker. De vijver is bedekt met mos, er zit niemand op het bankje ernaast. Ik zat er vroeger, ik schreef er gedichtjes. Ik trok met mijn fiets de natuur in en had een blocnote in mijn zak. Dat vond ik wel iets hebben. Dat vond ik al poëtisch op zich.
Er kwam niemand, behalve ruiters. Ze stoorden mij. Ik was in mezelf gekeerd en wilde uit alle macht verdwalen. Dat is er nooit van gekomen.
Ik had nog geen gsm. Ik wilde er ook geen. Die dingen waren voor belangrijke mensen en ik was geen belangrijke mens. Ik vond dat poëtisch, geen gsm hebben. Het liet aan de verbeelding over. Geen hond die me kon bellen om te vragen waar ik was. In het bos, aan de vijver, op zoek naar een invalshoek en een hoek om in te vallen.
Ik denk dat ik mij al jaren niet meer melancholisch heb gevoeld, terwijl ik er toch het type voor ben. In het bos zocht ik wanhopig naar melancholie maar vaak vond ik enkel pathos. Dan ging ik weer naar huis, want pathos was de vijand (waardoor ik mij meermaals liet aftroeven).
Ik had heel ver willen rijden. Er waren dagen dat ik opstond met het plan om te verdwijnen. Soms wist ik zeker dat ik tot in Transylvanië zou fietsen, dat ik daar door een familie als een zoon zou worden ontvangen en dat ik een klein kamertje in hun kleine huisje zou krijgen. Ik zou het grootste deel van mijn dagen doorbrengen in een donkere hoek. Ik zou niemand storen, vooral mezelf niet.
In de duisternis zou ik wachten tot ik zeker wist dat ik niemand nog in de weg zou lopen. Dat het leven geleefd zou worden zonder mijn aanwezigheid. Dat ik er amper nog acht op zou slaan dat ik zelf nog leefde. Dat zou het doel zijn. Leven zonder het te beseffen. Dat de zintuigen minimaal zouden functioneren. Dat er haar op mijn handen zou groeien en vingernagels klauwen zouden worden. Zodat ik zeker niet meer zou kunnen schrijven.
Er kwam niemand, behalve ruiters. Ze stoorden mij. Ik was in mezelf gekeerd en wilde uit alle macht verdwalen. Dat is er nooit van gekomen.
Ik had nog geen gsm. Ik wilde er ook geen. Die dingen waren voor belangrijke mensen en ik was geen belangrijke mens. Ik vond dat poëtisch, geen gsm hebben. Het liet aan de verbeelding over. Geen hond die me kon bellen om te vragen waar ik was. In het bos, aan de vijver, op zoek naar een invalshoek en een hoek om in te vallen.
Ik denk dat ik mij al jaren niet meer melancholisch heb gevoeld, terwijl ik er toch het type voor ben. In het bos zocht ik wanhopig naar melancholie maar vaak vond ik enkel pathos. Dan ging ik weer naar huis, want pathos was de vijand (waardoor ik mij meermaals liet aftroeven).
Ik had heel ver willen rijden. Er waren dagen dat ik opstond met het plan om te verdwijnen. Soms wist ik zeker dat ik tot in Transylvanië zou fietsen, dat ik daar door een familie als een zoon zou worden ontvangen en dat ik een klein kamertje in hun kleine huisje zou krijgen. Ik zou het grootste deel van mijn dagen doorbrengen in een donkere hoek. Ik zou niemand storen, vooral mezelf niet.
In de duisternis zou ik wachten tot ik zeker wist dat ik niemand nog in de weg zou lopen. Dat het leven geleefd zou worden zonder mijn aanwezigheid. Dat ik er amper nog acht op zou slaan dat ik zelf nog leefde. Dat zou het doel zijn. Leven zonder het te beseffen. Dat de zintuigen minimaal zouden functioneren. Dat er haar op mijn handen zou groeien en vingernagels klauwen zouden worden. Zodat ik zeker niet meer zou kunnen schrijven.
"Aan de rand van de beschaving"
Omdat het niet altijd mijn eigen geneuzel moet zijn: de tekst van Gorki's "Aan de rand van de beschaving".
Aan de rand van de beschaving
denk ik aan jou
Op de rand van de verslaving
vanuit de diepten
vol van hoop en vol vertrouwen
denk ik aan jou
En als je thuiskomt
zal ik nog wat opwarmen voor jou.
De samenleving geeft je kansen
die moet je grijpen.
Wat zal er later van je worden
na de verslaving
Tot ons spreekt de zoon
Tot ons spreekt de zoon
Hij denkt aan jou en soms aan mij
Hij denkt aan jou, soms aan mij...
Tot ons spreekt de zoon
Tot ons spreek de zoon
In de balzaal wou ik praten
over mijn toekomst
want mijn toekomst is onzeker
en hoe moet het verder?
Ik vond iemand die mij vertrouwde
een blonde jongen
hij werkte in een kapsalon
hij kwam in vrede.
Hij zei ' ga nu toch eens in bad,
en was je vuile haren'
En vraag vergeving aan jezelf
dan wordt je ziel weer zuiver.
Tot ons spreekt de zoon
tot ons spreekt de zoon
Hij denkt aan jou en soms aan mij
Hij denkt aan jou en soms aan mij...
En tot ons spreekt te zoon
tot ons spreekt de zoon
Hij denkt aan jou en soms aan mij
Hij denkt aan jou en soms aan mij...
En aan de rand van de verslaving
denk ik aan jou
denk ik aan jou
Hij denkt aan jou
en soms aan mij
Denk ik aan jou
Aan de rand van de beschaving
denk ik aan jou
Op de rand van de verslaving
vanuit de diepten
vol van hoop en vol vertrouwen
denk ik aan jou
En als je thuiskomt
zal ik nog wat opwarmen voor jou.
De samenleving geeft je kansen
die moet je grijpen.
Wat zal er later van je worden
na de verslaving
Tot ons spreekt de zoon
Tot ons spreekt de zoon
Hij denkt aan jou en soms aan mij
Hij denkt aan jou, soms aan mij...
Tot ons spreekt de zoon
Tot ons spreek de zoon
In de balzaal wou ik praten
over mijn toekomst
want mijn toekomst is onzeker
en hoe moet het verder?
Ik vond iemand die mij vertrouwde
een blonde jongen
hij werkte in een kapsalon
hij kwam in vrede.
Hij zei ' ga nu toch eens in bad,
en was je vuile haren'
En vraag vergeving aan jezelf
dan wordt je ziel weer zuiver.
Tot ons spreekt de zoon
tot ons spreekt de zoon
Hij denkt aan jou en soms aan mij
Hij denkt aan jou en soms aan mij...
En tot ons spreekt te zoon
tot ons spreekt de zoon
Hij denkt aan jou en soms aan mij
Hij denkt aan jou en soms aan mij...
En aan de rand van de verslaving
denk ik aan jou
denk ik aan jou
Hij denkt aan jou
en soms aan mij
Denk ik aan jou
vrijdag 10 december 2010
Vier jaar en zeven maanden
Vier jaar geleden zat mijn verwekker in de hel. Om aan de duivel te ontsnappen vluchtte hij naar Italië. In zijn wanhoop nam hij mij mee, ik zat in die periode toch maar wat te niksen, geprangd tussen een mislukte studie en wat mijn geslaagde studie journalistiek zou worden. Zestien lange dagen die ik meticuleus aftelde zwierven we door Italië. Het was tandenbijten, labeur. Maar het was een trip die wel voor de rest van mijn dagen in mijn geheugen gebeiteld staat. Ik leerde mijn verwekker kennen op een manier die mijn hele relatie met hem zou veranderen.
Er was zijn jachtige manier van praten, hij sprak met de haast van een voortvluchtige. Zo scheurde hij zijn Renault Clio ook door de haarspeldbochten van de Italiaanse bergpassen. We waren op weg naar een chalet in een bergdorp, een veilig oord van een vriend van de familie. Er liepen daar schapen op de weg, de oude vrouwtjes die het dorp nooit hadden verlaten, spraken een dialect dat mijn schappelijk Italiaans sprekende verwekker niet verstond. Maar daar maalde hij niet om, hij verstond zichzelf nauwelijks in die periode.
Ik verstond hem evenmin en deed daartoe ook niet altijd even hard mijn best. Mijn verwekker en ik hebben altijd een moeilijke relatie gehad en nu hij voor het eerst zijn persoonlijke problemen op mij losliet, was ik niet van plan hem een onbegrensd forum te bieden. Ik vroeg hem herhaaldelijk waarom hij zich zo flagrant had laten ringeloren. Ik wees hem op zijn blinde hoek en maakte hem meermaals duidelijk dat ik een dergelijke blinde hoek niet van hem geërfd had. Wat mijn leven op heel wat punten gemakkelijker zou maken. Waarschijnlijk heb ik hem een autist genoemd, ik kon me eender wat permitteren tijdens zijn voortvluchtigheid waarbij hij mij tegen mijn zin had betrokken.
We maakten wandelingen waarin hij uren lang stoom afliet. Ik vroeg nog net geen veertig euro per uur. Vaak lag ik op bed naar de liedjes op mijn mp3-speler te luisteren. Spijt dat ik de tracklist niet meer heb. Mijn verwekker kon zich er wel eens aan ergeren dat ik hem op die momenten de kans niet liet om zijn verhaal voor de honderdste keer te vertellen. Ergernis en onverdraagzaamheid zijn mijn familie niet vreemd. Mijn grootvader was een zieke geest. Ik heb de eer en het genoegen gehad de man twee keer te ontmoeten. De eerste keer ging hij in ruzie met mijn vader zijns weegs, de tweede keer richtte hij zich midden in een gesprek tot mij en begon hij mijn stem te immiteren. De man is dood nu maar ik maak me in kwade momenten wel eens de bedenking dat ik hem die tweede keer in de ballen had moeten trappen. Die man had net als zijn oudste zoon, mijn verwekker, geen kinderen mogen hebben. Misschien moet ik wijs zijn en het offer maken om me niet voort te planten.
Op dag negen van de zestiendaagse vroeg ik mijn reisgenoot of hij me op een vliegtuig naar huis wilde zetten. Dat wilde hij niet. Ik heb veel gerekend in Italië, ik dacht in breuken. Als we elf dagen onderweg waren deelde ik elf door zestien. Dat maakt ongeveer 0,65. Dan wist ik: twee derde is al voorbij, nog één derde te gaan. Dat gaf me moed. Ik herinner me dat ik al begon te rekenen toen we amper twee uur op de vlucht waren. Zestien dagen, dat zijn 384 uren, wat maakt dat we na twee uur nog maar één hondertweeënnegentigste hadden afgelegd. Ontmoedigend.
Moet gezegd: we hebben in de auto naar leuke muziek geluisterd. 'Rumours' van Fleetwood Mac is een geweldige plaat. We hebben mooie wandelingen gemaakt, we hebben de Rochetta bedwongen. Ik heb een broeksriem cadeau gekregen. Het was meestal mooi weer, nog het allerbelangrijkste.
En nu, vier jaar en zeven maanden na die ongewone reis, die vlucht, heult mijn verwekker opnieuw met de duivel, al een tijdje eigenlijk. Ik heb hem gek verklaard en gezegd dat hij niet moest denken dat hij ooit nog op mij zou moeten rekenen als het opnieuw misloopt. Ik verklaarde hem gek. Maar de laatste berichten lijken werkelijk positief. De duivel schijnt niet langer de duivel te zijn, in die zin dat ze tegenwoordig met liefde de soep opdient en dat mijn verwekker in haar salon naar zijn favoriete politieseries mag kijken.
En nu, de clou: ik heb een afspraak gemaakt met de (voormalige?) duivel. Ik zie haar terug na bijna vijf jaar. Naar mijn verwekker vertelt is ze nog steeds even tuk op mij. Destijds hing ze aan mijn lippen, vond ze mij fantastisch, nam ze mij in vertrouwen en ik haar, tot ze op een verbijsterende manier aan het flippen ging en mijn vertrouwen in haar volledig schaadde. Komende week ga ik met haar onderhandelen over een Kerstetentje. Ik voel er niks voor om haar uitgerekend op een sentimentele aangelegenheid als Kerstmis voor het eerst in vier jaar terug te zien, haar zou het naar het schijnt dolgelukkig maken om mij bij die gelegenheid terug te zien. Ik zal er eens met haar over gaan praten. Het zal heel raar worden. De kans dat ze traantjes zal plengen is groot, ze is er het type voor. De kans dat ik Kerstmis met haar zal vieren is miniem. Na vier jaar en zeven maanden.
Ik was negentien, had haar tot op mijn schouders, was net gefaald aan de universiteit en ging nog op stap met jongens die ik enkele maanden later ook niet meer zou zien. Eigenlijk is het bijna onwezelijk.
Er was zijn jachtige manier van praten, hij sprak met de haast van een voortvluchtige. Zo scheurde hij zijn Renault Clio ook door de haarspeldbochten van de Italiaanse bergpassen. We waren op weg naar een chalet in een bergdorp, een veilig oord van een vriend van de familie. Er liepen daar schapen op de weg, de oude vrouwtjes die het dorp nooit hadden verlaten, spraken een dialect dat mijn schappelijk Italiaans sprekende verwekker niet verstond. Maar daar maalde hij niet om, hij verstond zichzelf nauwelijks in die periode.
Ik verstond hem evenmin en deed daartoe ook niet altijd even hard mijn best. Mijn verwekker en ik hebben altijd een moeilijke relatie gehad en nu hij voor het eerst zijn persoonlijke problemen op mij losliet, was ik niet van plan hem een onbegrensd forum te bieden. Ik vroeg hem herhaaldelijk waarom hij zich zo flagrant had laten ringeloren. Ik wees hem op zijn blinde hoek en maakte hem meermaals duidelijk dat ik een dergelijke blinde hoek niet van hem geërfd had. Wat mijn leven op heel wat punten gemakkelijker zou maken. Waarschijnlijk heb ik hem een autist genoemd, ik kon me eender wat permitteren tijdens zijn voortvluchtigheid waarbij hij mij tegen mijn zin had betrokken.
We maakten wandelingen waarin hij uren lang stoom afliet. Ik vroeg nog net geen veertig euro per uur. Vaak lag ik op bed naar de liedjes op mijn mp3-speler te luisteren. Spijt dat ik de tracklist niet meer heb. Mijn verwekker kon zich er wel eens aan ergeren dat ik hem op die momenten de kans niet liet om zijn verhaal voor de honderdste keer te vertellen. Ergernis en onverdraagzaamheid zijn mijn familie niet vreemd. Mijn grootvader was een zieke geest. Ik heb de eer en het genoegen gehad de man twee keer te ontmoeten. De eerste keer ging hij in ruzie met mijn vader zijns weegs, de tweede keer richtte hij zich midden in een gesprek tot mij en begon hij mijn stem te immiteren. De man is dood nu maar ik maak me in kwade momenten wel eens de bedenking dat ik hem die tweede keer in de ballen had moeten trappen. Die man had net als zijn oudste zoon, mijn verwekker, geen kinderen mogen hebben. Misschien moet ik wijs zijn en het offer maken om me niet voort te planten.
Op dag negen van de zestiendaagse vroeg ik mijn reisgenoot of hij me op een vliegtuig naar huis wilde zetten. Dat wilde hij niet. Ik heb veel gerekend in Italië, ik dacht in breuken. Als we elf dagen onderweg waren deelde ik elf door zestien. Dat maakt ongeveer 0,65. Dan wist ik: twee derde is al voorbij, nog één derde te gaan. Dat gaf me moed. Ik herinner me dat ik al begon te rekenen toen we amper twee uur op de vlucht waren. Zestien dagen, dat zijn 384 uren, wat maakt dat we na twee uur nog maar één hondertweeënnegentigste hadden afgelegd. Ontmoedigend.
Moet gezegd: we hebben in de auto naar leuke muziek geluisterd. 'Rumours' van Fleetwood Mac is een geweldige plaat. We hebben mooie wandelingen gemaakt, we hebben de Rochetta bedwongen. Ik heb een broeksriem cadeau gekregen. Het was meestal mooi weer, nog het allerbelangrijkste.
En nu, vier jaar en zeven maanden na die ongewone reis, die vlucht, heult mijn verwekker opnieuw met de duivel, al een tijdje eigenlijk. Ik heb hem gek verklaard en gezegd dat hij niet moest denken dat hij ooit nog op mij zou moeten rekenen als het opnieuw misloopt. Ik verklaarde hem gek. Maar de laatste berichten lijken werkelijk positief. De duivel schijnt niet langer de duivel te zijn, in die zin dat ze tegenwoordig met liefde de soep opdient en dat mijn verwekker in haar salon naar zijn favoriete politieseries mag kijken.
En nu, de clou: ik heb een afspraak gemaakt met de (voormalige?) duivel. Ik zie haar terug na bijna vijf jaar. Naar mijn verwekker vertelt is ze nog steeds even tuk op mij. Destijds hing ze aan mijn lippen, vond ze mij fantastisch, nam ze mij in vertrouwen en ik haar, tot ze op een verbijsterende manier aan het flippen ging en mijn vertrouwen in haar volledig schaadde. Komende week ga ik met haar onderhandelen over een Kerstetentje. Ik voel er niks voor om haar uitgerekend op een sentimentele aangelegenheid als Kerstmis voor het eerst in vier jaar terug te zien, haar zou het naar het schijnt dolgelukkig maken om mij bij die gelegenheid terug te zien. Ik zal er eens met haar over gaan praten. Het zal heel raar worden. De kans dat ze traantjes zal plengen is groot, ze is er het type voor. De kans dat ik Kerstmis met haar zal vieren is miniem. Na vier jaar en zeven maanden.
Ik was negentien, had haar tot op mijn schouders, was net gefaald aan de universiteit en ging nog op stap met jongens die ik enkele maanden later ook niet meer zou zien. Eigenlijk is het bijna onwezelijk.
donderdag 9 december 2010
Raar
Enkele weken geleden begon ik aan mijn debuutroman. Interessant zou hij niet worden want ik wist op voorhand al dat ik niks te vertellen zou hebben. Ik schreef een A4-tje of vijf en toen was duidelijk dat ik inderdaad niks te vertellen had. Hij ging alleen maar over mezelf en mijn overpeinzinkjes die ik misschien beter voor mezelf zou houden zoals ik deze blog misschien ook beter voor mezelf zou houden. Ik vraag me wel eens af waarom ik de nood voel om alles openbaar te maken. Omdat ik mezelf interessant vind. Omdat exhibitionisme opwindend is. Omdat ik mezelf wil uitleggen.
Ik ben vaak somber op mijn blog. Omdat ik vaak schrijf als ik ergens mee zit. Als ik nergens mee zit, lééf ik. Zonder die accentjes natuurlijk. Je zou het ook aanmodderen kunnen noemen of kabbelen als een triestig beekje. Of je zou ook positiever kunnen zijn en zeggen dat ik goed mijn best doe. Daar ga ik voor. Dat is het dagelijkse streven. Om gelukkig te kunnen zijn.
Weet je, je kan mensen niet goed uitleggen dat je een beetje autistisch bent want dan krijg je meteen dat label. Niemand met een onzichtbare handicap wil een label. Je kan dat niet uitleggen. ADHD nog wel, maar zo'n beetje autisme - dat sommige (sociale) dingen gewoon niet goed lukken - dat ligt moeilijker. Mensen zien wel dat er iets niet lukt, maar ze kunnen er de hand niet op leggen. Het woordje 'raar' is nooit veraf. Ik ben somber over het feit dat ik het zelf heel goed weet, maar dat andere mensen het niet goed weten en het misschien verkeerd interpreteren. Mensen labelen alles en iedereen, daar ontsnap je niet aan. 'Raar' is een moeilijk label om dragen. Je wordt des te somberder omdat je je eigen zelfmedelijden pathetisch vindt.
Ik blog vaak om niet alleen te zijn met mijn raarheid, maar natuurlijk gaat dat in periodes. In deze periode heb ik er last van.
Ik ben vaak somber op mijn blog. Omdat ik vaak schrijf als ik ergens mee zit. Als ik nergens mee zit, lééf ik. Zonder die accentjes natuurlijk. Je zou het ook aanmodderen kunnen noemen of kabbelen als een triestig beekje. Of je zou ook positiever kunnen zijn en zeggen dat ik goed mijn best doe. Daar ga ik voor. Dat is het dagelijkse streven. Om gelukkig te kunnen zijn.
Weet je, je kan mensen niet goed uitleggen dat je een beetje autistisch bent want dan krijg je meteen dat label. Niemand met een onzichtbare handicap wil een label. Je kan dat niet uitleggen. ADHD nog wel, maar zo'n beetje autisme - dat sommige (sociale) dingen gewoon niet goed lukken - dat ligt moeilijker. Mensen zien wel dat er iets niet lukt, maar ze kunnen er de hand niet op leggen. Het woordje 'raar' is nooit veraf. Ik ben somber over het feit dat ik het zelf heel goed weet, maar dat andere mensen het niet goed weten en het misschien verkeerd interpreteren. Mensen labelen alles en iedereen, daar ontsnap je niet aan. 'Raar' is een moeilijk label om dragen. Je wordt des te somberder omdat je je eigen zelfmedelijden pathetisch vindt.
Ik blog vaak om niet alleen te zijn met mijn raarheid, maar natuurlijk gaat dat in periodes. In deze periode heb ik er last van.
woensdag 8 december 2010
Bakken respect
Douchen. Lekker hé? Beetje onder de kraan staan, haartjes nat laten worden, shampoo, dat soort dingen. Lekker.
Het stadhuis. Mooi hé? Beetje naar kijken, keiveel respect hebben voor de jongens die dat neergepoot hebben, traantje wegpinken, dat soort dingen. Ontroerend.
Interview doen. Spannend hé? Beetje praten, vraagjes stellen, antwoordjes krijgen, interview uitschrijven, jezelf een hele baas vinden, die dingen. Stoer.
Thee drinken. Gezellig hé? Waterkokertje water laten koken - wat anders???, het horen pruttelen, het horen overlopen godverdomme, beetje opkuisen, thee inschenken, kilo's suiker bij kappen, nog niet drinken want het is te warm, dat soort dingen. Warm.
Toetsenbordje. Tikkken, tikkken, teveel k's tikken, met de ooogjes rollen, teveel o's tikkken, weer teveel k's, zo'n dingen. Teveel.
(Ik weet niet wanneer je 'teveel' en wanneer je 'te veel' moet gebruiken. In de nabije toekomst zal een student Nederlands mij dat haarfijn uitleggen. De lieverd.)
Iets anders: 'Cocoon Crash' van K's Choice is een tof plotje. Neem nu het nummerke '20.000 Seconds'. Beetje melancholisch enzo. Noooit gedacht dat ik nog eens keiveel respect zou hebben voor K's Choice enzo. Nooit gedacht dat ik de letter o op mijn toetsenbord nog eens compleet de vernieling in zou timmeren. K's Choice en het stadhuis - 't is te zeggen: Stadhuis, - keiveel respect. En voor voetballers ook natuurlijk. Die verdienen keiveel geld maar nog veel meer respect. Altijd maar blèten in de pers voor meer respect. Ik zal u eens iets zeggen Wesley Sonck, Jelle Van Damme en de rest van half getatooëerd België: mijn moeder verdient 700 keer minder dan Wayne Rooney - respect, man! - en waarschijnlijk 70 keer minder dan jullie, maar het mens zet wel iets in beweging in deze maatschappij. Bakken respect voor mijn moeder, mannen, en het mens heeft er niet eens om gevraagd.
En als u mij nu wil excuseren, ik ga een optie nemen op een bouwgrond in Bierbeek.
Het stadhuis. Mooi hé? Beetje naar kijken, keiveel respect hebben voor de jongens die dat neergepoot hebben, traantje wegpinken, dat soort dingen. Ontroerend.
Interview doen. Spannend hé? Beetje praten, vraagjes stellen, antwoordjes krijgen, interview uitschrijven, jezelf een hele baas vinden, die dingen. Stoer.
Thee drinken. Gezellig hé? Waterkokertje water laten koken - wat anders???, het horen pruttelen, het horen overlopen godverdomme, beetje opkuisen, thee inschenken, kilo's suiker bij kappen, nog niet drinken want het is te warm, dat soort dingen. Warm.
Toetsenbordje. Tikkken, tikkken, teveel k's tikken, met de ooogjes rollen, teveel o's tikkken, weer teveel k's, zo'n dingen. Teveel.
(Ik weet niet wanneer je 'teveel' en wanneer je 'te veel' moet gebruiken. In de nabije toekomst zal een student Nederlands mij dat haarfijn uitleggen. De lieverd.)
Iets anders: 'Cocoon Crash' van K's Choice is een tof plotje. Neem nu het nummerke '20.000 Seconds'. Beetje melancholisch enzo. Noooit gedacht dat ik nog eens keiveel respect zou hebben voor K's Choice enzo. Nooit gedacht dat ik de letter o op mijn toetsenbord nog eens compleet de vernieling in zou timmeren. K's Choice en het stadhuis - 't is te zeggen: Stadhuis, - keiveel respect. En voor voetballers ook natuurlijk. Die verdienen keiveel geld maar nog veel meer respect. Altijd maar blèten in de pers voor meer respect. Ik zal u eens iets zeggen Wesley Sonck, Jelle Van Damme en de rest van half getatooëerd België: mijn moeder verdient 700 keer minder dan Wayne Rooney - respect, man! - en waarschijnlijk 70 keer minder dan jullie, maar het mens zet wel iets in beweging in deze maatschappij. Bakken respect voor mijn moeder, mannen, en het mens heeft er niet eens om gevraagd.
En als u mij nu wil excuseren, ik ga een optie nemen op een bouwgrond in Bierbeek.
dinsdag 7 december 2010
Draulans' mening
Gelijk hebben. Wie? Waarover? Wanneer? En vooral: waarom? Gelijk menen te hebben is eigenlijkt zo pedant. Dirk Draulans heeft kritiek op 'Congo' van David Van Reybrouck. Dat mag, dat is zijn goed recht, misschien heeft hij inderdaad (deels) gelijk als hij bepaalde beweringen van Van Reybrouck in twijfel trekt of onjuist vindt. Maar hij kan het niet laten om met de bal ook de man te spelen. En dat maakt van Draulans een eikel.
Het staat Dirk Draulans vrij om te zeggen dat David Van Reybrouck een door blasé intellectuelen en kunstenaars beïnvloed boek heeft geschreven en dat dat boek daarom niet het magnum opus is waarvoor het momenteel doorgaat. Draulans is journalist en opiniemaker en in die hoedanigheid mag hij niet gecensureerd worden. Maar er gaat iets mis wanneer hij al te zeer doorgaat op de achtergrond van Van Reybrouck en blijft aanhalen dat Van Reybrouck zelf een blasé intellectueel is en een product van si en la. Ik ging me bij het lezen van zijn stuk afvragen of hier een persoonlijke vete in het spel is en naar mijn mening kan het niet de bedoeling zijn dat ik mij als lezer dergelijke bedenkingen maak.
Het voorgaande leidt vanzelfsprekend tot de vraag: wat is Draulans' eigen achtergrond? Wie gaat daar in een lang artikel herhaaldelijk op alluderen? Waarschijnlijk is zoiets al gebeurd, want Draulans is natuurlijk geen onbesproken figuur. Iedereen kent hem als een bospoeper die bij drie of vier vrouwen kinderen heeft (ik ga dat niet confirmeren, net als de meeste mensen die ervan genieten om de man en niet de bal te spelen), maar dat doet hier niks ter zake. En vanzelfsprekend leeft - of alleszins: werkt - ook Draulans in een intellectueel milieu. Op de Knackredactie lopen er meer dan waarschijnlijk enkel belezen universitairen rond. Cynische belezen universitairen dan nog. Ooit vrolijk geworden terwijl je een Knack las? Eén voorbeeldje - ik ga met graagte kort door de bocht: de manier waarop het dossier Milleniumstudenten eenzijdig werd gepresenteerd met enkel het doel het fenomeen te percipiëren als een verloedering van de studiementaliteit waarbij professoren niet anders kunnen dan machteloos toekijken. Zuiver cynisme. Weinig van geloven. Zeer matige journalistiek. Niet door Draulans geschreven overigens, maar je kan je afvragen of hij dáárop kritiek zou mogen of durven spuien.
Er is dus niemand die gelijk heeft, behalve de wetenschapper die herhaaldelijk aantoont dat a plus b c is. Meningen zijn leuk en onderhoudend. Ik ben er zelf helemaal weg van en vind de feiten dikwijls saai. Maar het tegenstrijdige van meningen zorgt er ook voor dat je nooit weet waar je staat en als er dan ook nog mensen zijn die de man en niet de bal spelen, wordt het helemaal lastig.
Het ergste vind ik nog dat ik na het lezen van Draulans' stuk niet veel zin meer heb om 'Congo' te lezen. Ik 'weet' nu immers dat het eerder een sprookje dan een doorwrochte studie is. Dat gegeven botst dan weer helemaal met de drie belangrijke prijzen die 'Congo' gewonnen heeft waardoor het momenteel zo'n status geniet. Om maar te zeggen dat ik dit boek zal lezen als een roman zonder er te veel over na te denken of alles al dan niet klopt. Ik hoop dat ik het een mooi boek zal vinden en dat het leesplezier me niet zal ontglippen.
Het staat Dirk Draulans vrij om te zeggen dat David Van Reybrouck een door blasé intellectuelen en kunstenaars beïnvloed boek heeft geschreven en dat dat boek daarom niet het magnum opus is waarvoor het momenteel doorgaat. Draulans is journalist en opiniemaker en in die hoedanigheid mag hij niet gecensureerd worden. Maar er gaat iets mis wanneer hij al te zeer doorgaat op de achtergrond van Van Reybrouck en blijft aanhalen dat Van Reybrouck zelf een blasé intellectueel is en een product van si en la. Ik ging me bij het lezen van zijn stuk afvragen of hier een persoonlijke vete in het spel is en naar mijn mening kan het niet de bedoeling zijn dat ik mij als lezer dergelijke bedenkingen maak.
Het voorgaande leidt vanzelfsprekend tot de vraag: wat is Draulans' eigen achtergrond? Wie gaat daar in een lang artikel herhaaldelijk op alluderen? Waarschijnlijk is zoiets al gebeurd, want Draulans is natuurlijk geen onbesproken figuur. Iedereen kent hem als een bospoeper die bij drie of vier vrouwen kinderen heeft (ik ga dat niet confirmeren, net als de meeste mensen die ervan genieten om de man en niet de bal te spelen), maar dat doet hier niks ter zake. En vanzelfsprekend leeft - of alleszins: werkt - ook Draulans in een intellectueel milieu. Op de Knackredactie lopen er meer dan waarschijnlijk enkel belezen universitairen rond. Cynische belezen universitairen dan nog. Ooit vrolijk geworden terwijl je een Knack las? Eén voorbeeldje - ik ga met graagte kort door de bocht: de manier waarop het dossier Milleniumstudenten eenzijdig werd gepresenteerd met enkel het doel het fenomeen te percipiëren als een verloedering van de studiementaliteit waarbij professoren niet anders kunnen dan machteloos toekijken. Zuiver cynisme. Weinig van geloven. Zeer matige journalistiek. Niet door Draulans geschreven overigens, maar je kan je afvragen of hij dáárop kritiek zou mogen of durven spuien.
Er is dus niemand die gelijk heeft, behalve de wetenschapper die herhaaldelijk aantoont dat a plus b c is. Meningen zijn leuk en onderhoudend. Ik ben er zelf helemaal weg van en vind de feiten dikwijls saai. Maar het tegenstrijdige van meningen zorgt er ook voor dat je nooit weet waar je staat en als er dan ook nog mensen zijn die de man en niet de bal spelen, wordt het helemaal lastig.
Het ergste vind ik nog dat ik na het lezen van Draulans' stuk niet veel zin meer heb om 'Congo' te lezen. Ik 'weet' nu immers dat het eerder een sprookje dan een doorwrochte studie is. Dat gegeven botst dan weer helemaal met de drie belangrijke prijzen die 'Congo' gewonnen heeft waardoor het momenteel zo'n status geniet. Om maar te zeggen dat ik dit boek zal lezen als een roman zonder er te veel over na te denken of alles al dan niet klopt. Ik hoop dat ik het een mooi boek zal vinden en dat het leesplezier me niet zal ontglippen.
maandag 6 december 2010
Het zinneloze zeiken
Dude,
ik heb u niks te vertellen vanavond.
Safke?
Liefste,
ik heb geen zin in ironie.
Lepeltje?
Beste,
ik heb geen zin om te solliciteren.
Knietje?
Hallo!
Nog steeds geen zin om te solliciteren.
Elleboogje?
Hey!
Ik ben niet enthousiast en spreek niet in zinnen met uitroeptekens.
Schouder uit het kommetje?
Als je niks te vertellen hebt moet je het ook niet proberen. Als je iets wil veranderen ga er dan eens rustig voor zitten. Als je ergens rustig voor gaat zitten, weet dan dat je een tijdje bezig zal zijn, een tijdje dat je misschien liever op een andere manier besteedt.
Als er al weken een goed boek naast je ligt en als je dat al wekenlang vergeet open te slaan. Wat dan? Ja, wat dan? Zeg het eens? Iemand?
Zij betaalt veertig euro per keer en vindt dat welletjes. Ik betaal niks en zo zal het blijven.
Dude,
ik ga een dutje doen.
Liefste,
waarom ben je niet gebleven?
Beste,
ik heb je niks te zeggen, bestes bestaan niet.
Hallo!
je kan mijn kont kussen.
Hey!
ik kom je vuist in je kont duwen.
Dutten in de nacht.
Dutten tot het licht komt.
En daarna weer het zinneloze zeilen.
Er zijn mensen die zich daar nooit om hebben bekommerd.
Zij boffen.
ik heb u niks te vertellen vanavond.
Safke?
Liefste,
ik heb geen zin in ironie.
Lepeltje?
Beste,
ik heb geen zin om te solliciteren.
Knietje?
Hallo!
Nog steeds geen zin om te solliciteren.
Elleboogje?
Hey!
Ik ben niet enthousiast en spreek niet in zinnen met uitroeptekens.
Schouder uit het kommetje?
Als je niks te vertellen hebt moet je het ook niet proberen. Als je iets wil veranderen ga er dan eens rustig voor zitten. Als je ergens rustig voor gaat zitten, weet dan dat je een tijdje bezig zal zijn, een tijdje dat je misschien liever op een andere manier besteedt.
Als er al weken een goed boek naast je ligt en als je dat al wekenlang vergeet open te slaan. Wat dan? Ja, wat dan? Zeg het eens? Iemand?
Zij betaalt veertig euro per keer en vindt dat welletjes. Ik betaal niks en zo zal het blijven.
Dude,
ik ga een dutje doen.
Liefste,
waarom ben je niet gebleven?
Beste,
ik heb je niks te zeggen, bestes bestaan niet.
Hallo!
je kan mijn kont kussen.
Hey!
ik kom je vuist in je kont duwen.
Dutten in de nacht.
Dutten tot het licht komt.
En daarna weer het zinneloze zeilen.
Er zijn mensen die zich daar nooit om hebben bekommerd.
Zij boffen.
vrijdag 3 december 2010
Solidariteit
Solidariteit.
Solidariteit.
Dringt het een beetje door? Zullen we met z'n allen eens lekker solidair zijn? Laten we met z'n allen eens iemand knuffelen waarmee we lekker solidair moeten zijn. Ze zitten er massaal op te wachten, de mensen waarmee we solidair moeten zijn.
Vroeger vond ik je wel iets hebben, Freya Piryns. Vroeger was je best fris en waren je ideeën fris. Maar er is iets met je mondhoeken gebeurd. Zoals die naar beneden hangen. Je kijkt je gesprekspartner met de andere mening hooghartig in de ogen. Je mond verraadt misprijzen. Je antwoorden zijn sarcastisch. Je gesprekspartner heeft het niet begrepen. Hij weet niet wat solidariteit is. Bij Groen! weet men dat wel. Je kijkt alsof je beseft dat je het zelf niet helemaal bij het rechte eind hebt maar daar niet aan wil toegeven.
Willen we met z'n allen eens beseffen dat allochtonen, nieuwkomers, nieuwe Belgen, lekker bereidwillige nieuwe Belgen, enthousiastelingen, moslims, soepjurken, djellabas en werklozen onze beste vrienden zouden kunnen zijn? Als wij het zelf maar willen kan het. Het moet van ons komen.
Ik ken een Somalisch meisje van negentien. Als je haar in Leuven de weg naar het station vraagt wijst ze omslachtig naar daar en naar daar. Ze kent geen woord Nederlands en is hier een jaar. Als je haar vraagt wanneer ze voor het laatst Nederlands heeft gesproken kan ze zich dat begot niet herinneren. Lang geleden dat ze Nederlands gesproken heeft in een Nederlandstalige stad.
Op straat, op dinsdagnamiddag, op vrijdagvoormiddag, op maandagmorgen, op zaterdagavond, kan je sluiers zien sloffen met buggy's. Ze zijn met drie en spreken hun taal. Ze zijn geïntegreerd dat het een aard heeft. Ze zijn de gelukkigen die gezinshereniging hebben verkregen in het aards paradijs genaamd België. In hun land hadden ze tien kinderen rondlopen, nu lopen die kinderen in België rond. In hun land voerden ze geen klap uit omdat de boel daar op zijn gat ligt en vrouwen er niet moeten werken van Allah en hun man. In België voeren ze geen klap uit omdat dat niet van hun gewoonte is, ze de taal niet kennen en het verdomd onhandig is om te gaan kuisen in een soepjurk. Ten andere, dat is hier verboden.
In Brussel verwacht men binnen tien jaar 200.000 'nieuwkomers'. Nieuwe Belgen in de armste buurten gaan (of zullen blijven) kweken als konijnen. Onze blanke helden maken de berekeningen, onze troetelkindjes weten van niks. Blijkbaar kunnen of mogen we ook niet gezegd hebben dat ze het misschien bij een kind of twee kunnen of moeten houden. Kristien Hemmerechts zou u wel eens voor de rechtbank kunnen slepen.
Ik schrik van mezelf als ik besef hoe weinig tolerant ik geworden ben. Met racisme heeft het niks te maken, maar wel met religie. De botsende beschavingen. Het totaal naïeve idee dat we dikke vrienden gaan worden als we het maar genoeg willen. Net alsof 'zij' dat willen. We kennen hen niet en zij ons niet. Stiekem vinden beide partijen dat maar goed ook. Niet altijd even stiekem eigenlijk.
Solidariteit.
Dringt het een beetje door? Zullen we met z'n allen eens lekker solidair zijn? Laten we met z'n allen eens iemand knuffelen waarmee we lekker solidair moeten zijn. Ze zitten er massaal op te wachten, de mensen waarmee we solidair moeten zijn.
Vroeger vond ik je wel iets hebben, Freya Piryns. Vroeger was je best fris en waren je ideeën fris. Maar er is iets met je mondhoeken gebeurd. Zoals die naar beneden hangen. Je kijkt je gesprekspartner met de andere mening hooghartig in de ogen. Je mond verraadt misprijzen. Je antwoorden zijn sarcastisch. Je gesprekspartner heeft het niet begrepen. Hij weet niet wat solidariteit is. Bij Groen! weet men dat wel. Je kijkt alsof je beseft dat je het zelf niet helemaal bij het rechte eind hebt maar daar niet aan wil toegeven.
Willen we met z'n allen eens beseffen dat allochtonen, nieuwkomers, nieuwe Belgen, lekker bereidwillige nieuwe Belgen, enthousiastelingen, moslims, soepjurken, djellabas en werklozen onze beste vrienden zouden kunnen zijn? Als wij het zelf maar willen kan het. Het moet van ons komen.
Ik ken een Somalisch meisje van negentien. Als je haar in Leuven de weg naar het station vraagt wijst ze omslachtig naar daar en naar daar. Ze kent geen woord Nederlands en is hier een jaar. Als je haar vraagt wanneer ze voor het laatst Nederlands heeft gesproken kan ze zich dat begot niet herinneren. Lang geleden dat ze Nederlands gesproken heeft in een Nederlandstalige stad.
Op straat, op dinsdagnamiddag, op vrijdagvoormiddag, op maandagmorgen, op zaterdagavond, kan je sluiers zien sloffen met buggy's. Ze zijn met drie en spreken hun taal. Ze zijn geïntegreerd dat het een aard heeft. Ze zijn de gelukkigen die gezinshereniging hebben verkregen in het aards paradijs genaamd België. In hun land hadden ze tien kinderen rondlopen, nu lopen die kinderen in België rond. In hun land voerden ze geen klap uit omdat de boel daar op zijn gat ligt en vrouwen er niet moeten werken van Allah en hun man. In België voeren ze geen klap uit omdat dat niet van hun gewoonte is, ze de taal niet kennen en het verdomd onhandig is om te gaan kuisen in een soepjurk. Ten andere, dat is hier verboden.
In Brussel verwacht men binnen tien jaar 200.000 'nieuwkomers'. Nieuwe Belgen in de armste buurten gaan (of zullen blijven) kweken als konijnen. Onze blanke helden maken de berekeningen, onze troetelkindjes weten van niks. Blijkbaar kunnen of mogen we ook niet gezegd hebben dat ze het misschien bij een kind of twee kunnen of moeten houden. Kristien Hemmerechts zou u wel eens voor de rechtbank kunnen slepen.
Ik schrik van mezelf als ik besef hoe weinig tolerant ik geworden ben. Met racisme heeft het niks te maken, maar wel met religie. De botsende beschavingen. Het totaal naïeve idee dat we dikke vrienden gaan worden als we het maar genoeg willen. Net alsof 'zij' dat willen. We kennen hen niet en zij ons niet. Stiekem vinden beide partijen dat maar goed ook. Niet altijd even stiekem eigenlijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)