Raar

Enkele weken geleden begon ik aan mijn debuutroman. Interessant zou hij niet worden want ik wist op voorhand al dat ik niks te vertellen zou hebben. Ik schreef een A4-tje of vijf en toen was duidelijk dat ik inderdaad niks te vertellen had. Hij ging alleen maar over mezelf en mijn overpeinzinkjes die ik misschien beter voor mezelf zou houden zoals ik deze blog misschien ook beter voor mezelf zou houden. Ik vraag me wel eens af waarom ik de nood voel om alles openbaar te maken. Omdat ik mezelf interessant vind. Omdat exhibitionisme opwindend is. Omdat ik mezelf wil uitleggen.

Ik ben vaak somber op mijn blog. Omdat ik vaak schrijf als ik ergens mee zit. Als ik nergens mee zit, lééf ik. Zonder die accentjes natuurlijk. Je zou het ook aanmodderen kunnen noemen of kabbelen als een triestig beekje. Of je zou ook positiever kunnen zijn en zeggen dat ik goed mijn best doe. Daar ga ik voor. Dat is het dagelijkse streven. Om gelukkig te kunnen zijn.

Weet je, je kan mensen niet goed uitleggen dat je een beetje autistisch bent want dan krijg je meteen dat label. Niemand met een onzichtbare handicap wil een label. Je kan dat niet uitleggen. ADHD nog wel, maar zo'n beetje autisme - dat sommige (sociale) dingen gewoon niet goed lukken - dat ligt moeilijker. Mensen zien wel dat er iets niet lukt, maar ze kunnen er de hand niet op leggen. Het woordje 'raar' is nooit veraf. Ik ben somber over het feit dat ik het zelf heel goed weet, maar dat andere mensen het niet goed weten en het misschien verkeerd interpreteren. Mensen labelen alles en iedereen, daar ontsnap je niet aan. 'Raar' is een moeilijk label om dragen. Je wordt des te somberder omdat je je eigen zelfmedelijden pathetisch vindt.

Ik blog vaak om niet alleen te zijn met mijn raarheid, maar natuurlijk gaat dat in periodes. In deze periode heb ik er last van.