Dit bericht is zo ingesteld dat jij het niet kan zien

Daar zit ze dan, ligt ze dan, staat ze dan, haar geluk uit te schreeuwen met die eeuwige baby in haar armen. Haar baby met een truitje van de Rode Duivels, haar baby met een schattig petje op; voor het gemak ga ik naar mijn instellingen en zorg ik ervoor dat ik haar berichten niet meer te zien krijg.
Wat een gedoe. En dat zijn dan de mensen die jarenlang op Facebook over hun privacy lopen te zeiken.
Tot op het moment dat die baby geboren wordt, natuurlijk. Dat arme ding. Want heeft die baby om een moeder gevraagd die zichzelf aan honderd per uur tegenspreekt?
Nu goed, wie zit er vandaag de dag nog op Facebook? Cool is Facebook nooit geweest, maar nu je opa je een vriendschapsverzoek stuurt, wordt het een ‘plaats’ waar je liever niet meer rondhangt.
Ik heb Facebook (helaas) nog nodig om mij te laten gelden(!) als blogger. En met bepaalde mensen zou al mijn contact wegvallen, mocht ik Facebook vaarwel zeggen. Ik vraag me af of ik dat erg zou vinden, als dat contact zou wegvallen. Met mensen die je één à twee keer per jaar ziet, voer je bijna uitsluitend gesprekken over wat je het afgelopen jaar hebt gedaan, en dan moet ik in juli 2018 vertellen hoe ik helemaal aan het begin van dit jaar (of in november vorig jaar, met wat pech) dit of dat meegemaakt heb. “Maar goed, dat is ondertussen allemaal al lang weer goed gekomen”, enzovoort.
Mijn dokter vroeg me laatst of ik me meer dan vroeger geïsoleerd voel. Ik zei van niet, en dat is niet gelogen.
Zelf stelde ik me gisteren de vraag of ik een goede vriend ben. Ik denk van niet, en dat meen ik.
Mijn interesse in jou is te vergelijken met het vrouwelijk orgasme: gefaket zonder dat je het merkt. Nee, da’s een grapje. Dat klinkt gewoon goed. Als ik met jou praat zal dat wel betekenen dat ik min of meer geïnteresseerd ben in wat jij te vertellen hebt. De overgrote meerderheid van alle vrouwelijk orgasmes blijft daarentegen onveranderlijk gefaket.
Het geveinsde orgasme als ‘normaal’. Om ‘hem’ te plezieren, om ‘hem’ te laten geloven dat hij ‘haar’ heeft laten ‘genieten’. Of zoiets. Elke zin in seks verdwijnt als sneeuw voor de zon als je daar als man één seconde bij stilstaat. Als man leg je tijdens de seks een soort praktijkexamen af. “Heb je voldoende gestudeerd om mij te laten klaarkomen?”, vraagt zij dan. “Je kent toch wel al mijn erogene zones, mag ik hopen?” (Tip: het zijn er zeven)
En blablabla.
Het is heel gek: zelf voel ik me best oké, maar als ik begin te schrijven, borrelen er de meest zure dingen in mij op en misschien wek ik daarom de indruk niet goed in mijn vel te zitten. En, weet je, misschien zit ik ook niet goed in mijn vel en zie ik dat zelf niet (meer). Daarom is het beter dat ik dit bericht voor jou onzichtbaar maak, zodat je je niet moet afvragen of die Alexander nog wel een beetje zin heeft om verder te leven. Ik zal het zo instellen dat dit bericht nog enkel zichtbaar is voor mensen die er de humor van inzien. En zo is Facebook toch weer een briljant medium, eigenlijk. Dat de instellingen het toelaten om je vrienden van bepaalde zaken uit te sluiten, bijvoorbeeld. Dat vind ik best wel cool. Beter zo, alleszins, dan dat ik weer tien mensen moet defrienden.