MIJN FRISCO IS DEFECT
“Mijn frisco is defect.”
(...)
“Mjn. Frisco. Is. Defect.”
Ik had de indruk dat de nachtwinkeluitbater mij nog steeds niet goed begreep dus nam ik de friscoverpakking bij een van haar vier uiteinden tussen duim en wijsvinger en liet ik het product dat hij mij slechts drie uur daarvoor had verkocht voor zijn neus heen en weer bengelen. Ik had de verpakking ongeopend gelaten nadat ik de frisco had gekocht en had het product thuis op de eettafel gelegd. Daarna had ik twee hoofdstukken in ‘Misdaad en straf’ gelezen, iets waar ik zo ongeveer anderhalf uur zoet mee was geweest. In hoofdstuk twee van ‘Misdaad en straf’ ontmoet Raskolnikov op café ene Marmeladov en die laatste houdt Raskolnikov meer een uur aan de praat over al zijn, door hemzelf veroorzaakte, ellende. Marmeladov is een tragische figuur. Hij is zo laag gevallen dat hij ervan geniet wanneer zijn twintig jaar jongere vrouw hem uit razernij om zijn onverantwoorde wangedrag bij zijn haren over de vloer trekt. Het weinige geld dat zij samen bezitten, Marmeladov en zijn vrouw, verbrast Marmeladov in dranklokalen waar men hem nu eens uitscheldt en dan weer uitlacht.
Na twee hoofdstukken Dostojevski wilde ik mijn frisco verorberen, maar tot mijn verbijstering was het product enigszins van vorm veranderd, het was allesbehalve nog in zijn oorspronkelijke staat. Bij aankoop was het hard en koud geweest, dat kon ik me duidelijk herinneren. Nu, echter, was het product warm en vloeibaar - mijn frisco was nog wel mijn frisco, maar ook weer niet helemaal. Hij was gesmolten. Laat ik ermee naar de nachtwinkel gaan, dacht ik bij mezelf, en laat ik op strenge toon tegen de uitbater zeggen dat het product dat hij mij verkocht heeft reeds defect is. Ik wilde absoluut ‘defect’ zeggen. Een defecte frisco, beter wordt het toch niet?
Dus zei ik het hem één keer (waarop er geen antwoord volgde - zoals aan het begin van dit stuk al beschreven), en ik zei het hem, heel overdreven articulerend, een tweede keer (waarna ik nog steeds een niet begrijpende blik in zijn ogen ontwaarde), om dan te lachen en te zeggen dat ik maar onnozel aan ‘t doen was. Het product was niet defect, het was gewoon gesmolten en ikzelf was daarvoor de enige verantwoordelijke. Ik had het product in de diepvriezer moeten leggen, maar dat had ik nagelaten. Daarna was ik ‘Misdaad en straf’ beginnen te lezen en daar was ik zodanig in opgegaan dat ik helemaal was vergeten dat die frisco knal in de zon op mijn eettafel lag en dus al gauw zou gaan smelten.
“Grapje, beste man. Ik ben u maar aan ‘t jennen. Gaat het hier trouwens een beetje, binnen? Het is hier ver-schrik-ke-lijk warm, weet u. Die ventilator is een verbetering, maar..”
Een andere klant kwam binnen en vroeg om een pakje Marlboro. De nachtwinkeluitbater was nu met zijn volledige aandacht bij deze andere persoon. De klant, een vrouw van een jaar of veertig, leek als twee druppels water op Femke Kamke uit ‘The Murderer’, maar het was zeker Femke Kamke niet want deze vrouw had duidelijk het Nederlands als moedertaal, terwijl Femke Kamke bij mijn weten naast Zweeds enkel Engels en misschien wat Fins spreekt.
Terug thuis las ik een artikel over Kevin Debruyne, een feit waar ik verder niks over te vertellen heb.
(...)
“Mjn. Frisco. Is. Defect.”
Ik had de indruk dat de nachtwinkeluitbater mij nog steeds niet goed begreep dus nam ik de friscoverpakking bij een van haar vier uiteinden tussen duim en wijsvinger en liet ik het product dat hij mij slechts drie uur daarvoor had verkocht voor zijn neus heen en weer bengelen. Ik had de verpakking ongeopend gelaten nadat ik de frisco had gekocht en had het product thuis op de eettafel gelegd. Daarna had ik twee hoofdstukken in ‘Misdaad en straf’ gelezen, iets waar ik zo ongeveer anderhalf uur zoet mee was geweest. In hoofdstuk twee van ‘Misdaad en straf’ ontmoet Raskolnikov op café ene Marmeladov en die laatste houdt Raskolnikov meer een uur aan de praat over al zijn, door hemzelf veroorzaakte, ellende. Marmeladov is een tragische figuur. Hij is zo laag gevallen dat hij ervan geniet wanneer zijn twintig jaar jongere vrouw hem uit razernij om zijn onverantwoorde wangedrag bij zijn haren over de vloer trekt. Het weinige geld dat zij samen bezitten, Marmeladov en zijn vrouw, verbrast Marmeladov in dranklokalen waar men hem nu eens uitscheldt en dan weer uitlacht.
Na twee hoofdstukken Dostojevski wilde ik mijn frisco verorberen, maar tot mijn verbijstering was het product enigszins van vorm veranderd, het was allesbehalve nog in zijn oorspronkelijke staat. Bij aankoop was het hard en koud geweest, dat kon ik me duidelijk herinneren. Nu, echter, was het product warm en vloeibaar - mijn frisco was nog wel mijn frisco, maar ook weer niet helemaal. Hij was gesmolten. Laat ik ermee naar de nachtwinkel gaan, dacht ik bij mezelf, en laat ik op strenge toon tegen de uitbater zeggen dat het product dat hij mij verkocht heeft reeds defect is. Ik wilde absoluut ‘defect’ zeggen. Een defecte frisco, beter wordt het toch niet?
Dus zei ik het hem één keer (waarop er geen antwoord volgde - zoals aan het begin van dit stuk al beschreven), en ik zei het hem, heel overdreven articulerend, een tweede keer (waarna ik nog steeds een niet begrijpende blik in zijn ogen ontwaarde), om dan te lachen en te zeggen dat ik maar onnozel aan ‘t doen was. Het product was niet defect, het was gewoon gesmolten en ikzelf was daarvoor de enige verantwoordelijke. Ik had het product in de diepvriezer moeten leggen, maar dat had ik nagelaten. Daarna was ik ‘Misdaad en straf’ beginnen te lezen en daar was ik zodanig in opgegaan dat ik helemaal was vergeten dat die frisco knal in de zon op mijn eettafel lag en dus al gauw zou gaan smelten.
“Grapje, beste man. Ik ben u maar aan ‘t jennen. Gaat het hier trouwens een beetje, binnen? Het is hier ver-schrik-ke-lijk warm, weet u. Die ventilator is een verbetering, maar..”
Een andere klant kwam binnen en vroeg om een pakje Marlboro. De nachtwinkeluitbater was nu met zijn volledige aandacht bij deze andere persoon. De klant, een vrouw van een jaar of veertig, leek als twee druppels water op Femke Kamke uit ‘The Murderer’, maar het was zeker Femke Kamke niet want deze vrouw had duidelijk het Nederlands als moedertaal, terwijl Femke Kamke bij mijn weten naast Zweeds enkel Engels en misschien wat Fins spreekt.
Terug thuis las ik een artikel over Kevin Debruyne, een feit waar ik verder niks over te vertellen heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten