Hoe langer, hoe meer word ik zo'n kerel. Zo een die ik al kon aanduiden toen ik ocharme twaalf jaar was. Zo een die zijn vrouw met de schroevendraaier en de boormachine aan de slag laat, die aan zijn bureau geen weet heeft van praktische klussen die moeten gebeuren. 't Is dat ik mijzelf toevallig kan troosten omdat ik net een emmer onder een lekkend dak zette. Maar voorts..
Die vrouw heb ik goddank niet, natuurlijk. Maar dat bureau, dat wel, en dat hoofd vol klimopgewoeker, dat ook. Schrijven, dat ga ik doen, dat doe ik al, daarvan zeggen ze dat ik het moet doen, mag doen, goed doe. Ik zeg dat ik het graag doe, dat maakt dat ik het veel doe, steeds minder op de blog.
De tekst schrijf ik, schrijft zich, herlees ik, corrigeer ik, laat ik liggen, pik ik weer op en is dan af, tot ik hem twee jaar later weer onder ogen krijg en ik hem infantiel vind. Het doel is onduidelijk, onbelangrijk, plots toch duidelijk en belangrijk, want eigenlijk niets minder dan een poging om alles voor mezelf te verklaren en te ontrafelen. Ik merk dat wanneer ik schrijf, ik het gevoel heb de touwtjes voor even in handen te hebben.
Enzovoort.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Fijn he, hoe een tekst zich poedelnaakt voor je kan ontrafelen. Meestal op het moment dat je het niet verwacht. Alsof je plotseling op een naaktstrand staat en alles overbodig lijkt...
Nice indeed, die zoete illusie van op papier alle controle te hebben.
Een reactie posten