Zo, het bericht van 14/10

Ik heb ernaar verlangd om in de kamer te zijn waarin ik me nu bevind. Hier staat mijn bed, hier ben ik alleen, hier doe ik mijn best om alles te vergeten, ook al buzzt er nog voortdurend vanalles door mijn hoofd. Mijn wekker heb ik op 7:45 laten staan, ook al moet ik pas om 11u op de plaats van afspraak zijn. Maar vanavond doe ik niks meer, zelfs schrijven niet. Dacht ik.

Er is zoveel om te vertellen. Chinezen. Halve junkies. Turkse meisjes. Noem maar op. Maar liever dan erover te schrijven, praat ik met die mensen. Liever dan ze bij hun initialen te noemen, zit ik met hen aan tafel, thee drinkend tegen nakende keelpijn, hoestend door een voorbijdenderende verkoudheid.

Een blog is dan een last, plots. Als je die, zoals ik, graag dagelijks van een nieuw bericht voorziet. Om de twee dagen post ik nu - probeer ik nu te posten, moet ik zeggen - en tot nog toe slaag ik daarin. Vandaag sprak ik met iemand die zei elke dag 800 unieke bezoekers op zijn blog te ontvangen. Dat die mens nog een beetje extra zijn best doet, dat snap ik. Maar ik, hier op mijn planeet, kan gerust nu en dan eens de voet van het gaspedaal halen. Vind ik.

Maar dat is louter potentieel. Ik zeg niet dat ik een pauze neem hoor. Ik ga door. Zoals vandaag. Een avond waarop ik zeker was dat ik niks meer zou schrijven. Ik ram dit tekstje er toch maar gauw in tien minuten op. Zonder enige moeite zelfs. En dat het dan nergens over gaat, dat stoort u misschien niet eens.