Draulans' mening

Gelijk hebben. Wie? Waarover? Wanneer? En vooral: waarom? Gelijk menen te hebben is eigenlijkt zo pedant. Dirk Draulans heeft kritiek op 'Congo' van David Van Reybrouck. Dat mag, dat is zijn goed recht, misschien heeft hij inderdaad (deels) gelijk als hij bepaalde beweringen van Van Reybrouck in twijfel trekt of onjuist vindt. Maar hij kan het niet laten om met de bal ook de man te spelen. En dat maakt van Draulans een eikel.

Het staat Dirk Draulans vrij om te zeggen dat David Van Reybrouck een door blasé intellectuelen en kunstenaars beïnvloed boek heeft geschreven en dat dat boek daarom niet het magnum opus is waarvoor het momenteel doorgaat. Draulans is journalist en opiniemaker en in die hoedanigheid mag hij niet gecensureerd worden. Maar er gaat iets mis wanneer hij al te zeer doorgaat op de achtergrond van Van Reybrouck en blijft aanhalen dat Van Reybrouck zelf een blasé intellectueel is en een product van si en la. Ik ging me bij het lezen van zijn stuk afvragen of hier een persoonlijke vete in het spel is en naar mijn mening kan het niet de bedoeling zijn dat ik mij als lezer dergelijke bedenkingen maak.

Het voorgaande leidt vanzelfsprekend tot de vraag: wat is Draulans' eigen achtergrond? Wie gaat daar in een lang artikel herhaaldelijk op alluderen? Waarschijnlijk is zoiets al gebeurd, want Draulans is natuurlijk geen onbesproken figuur. Iedereen kent hem als een bospoeper die bij drie of vier vrouwen kinderen heeft (ik ga dat niet confirmeren, net als de meeste mensen die ervan genieten om de man en niet de bal te spelen), maar dat doet hier niks ter zake. En vanzelfsprekend leeft - of alleszins: werkt - ook Draulans in een intellectueel milieu. Op de Knackredactie lopen er meer dan waarschijnlijk enkel belezen universitairen rond. Cynische belezen universitairen dan nog. Ooit vrolijk geworden terwijl je een Knack las? Eén voorbeeldje - ik ga met graagte kort door de bocht: de manier waarop het dossier Milleniumstudenten eenzijdig werd gepresenteerd met enkel het doel het fenomeen te percipiëren als een verloedering van de studiementaliteit waarbij professoren niet anders kunnen dan machteloos toekijken. Zuiver cynisme. Weinig van geloven. Zeer matige journalistiek. Niet door Draulans geschreven overigens, maar je kan je afvragen of hij dáárop kritiek zou mogen of durven spuien.

Er is dus niemand die gelijk heeft, behalve de wetenschapper die herhaaldelijk aantoont dat a plus b c is. Meningen zijn leuk en onderhoudend. Ik ben er zelf helemaal weg van en vind de feiten dikwijls saai. Maar het tegenstrijdige van meningen zorgt er ook voor dat je nooit weet waar je staat en als er dan ook nog mensen zijn die de man en niet de bal spelen, wordt het helemaal lastig.

Het ergste vind ik nog dat ik na het lezen van Draulans' stuk niet veel zin meer heb om 'Congo' te lezen. Ik 'weet' nu immers dat het eerder een sprookje dan een doorwrochte studie is. Dat gegeven botst dan weer helemaal met de drie belangrijke prijzen die 'Congo' gewonnen heeft waardoor het momenteel zo'n status geniet. Om maar te zeggen dat ik dit boek zal lezen als een roman zonder er te veel over na te denken of alles al dan niet klopt. Ik hoop dat ik het een mooi boek zal vinden en dat het leesplezier me niet zal ontglippen.