Bijna weer een trui gescheurd

Zara. Mij vooral bekend van die, in hun eenvoud, nogal opzichtige winkeltassen waarmee je de meisjes al eens ziet zwaaien. Een winkelketen met twee verdiepen, of zelfs drie, die zichzelf graag enige sérieux aanmeet en waarin ik sinds kort al eens een kijkje neem, op zoek naar kleren die ik er tot op heden nog niet heb gevonden.

Het wegmoffelen van een gescheurde trui is het enige wat ik er tot nog toe aan constructiefs uitvrat. Dat was dus een trui die bij het uittrekken kapot ging, zonder dat ik daartoe al te hard mijn best deed. Echt waar. Ik had nochtans mijn best kunnen doen, Zara is erger nog dan haar concurrentie frustrerend en bijna beledigend als het op de debiliteit van haar producten aankomt. Truien met strepen, opschriften en kleuren, of broeken met kettingen en zakken zoals je ze nog niet naar de Roemeentjes zou brengen. De mode heerst er, zo zegt men.

Kopen deed ik er dus nog niks, maar er is een andere reden waarom ik al eens graag een Zara binnenloop. Met de boxen op zes à zeven schallen er namelijk nineties dance classics door de verschillende afdelingen en over de verdiepen heen, en waar is het beter guilty pleasures tegemoet te komen dan op een openbare plaats als, en in de anonimiteit van een winkelketen? Nergens, zo zweer ik u, nergens.

Dus geschiedde vanmiddag: "I still think of you!" hief toenmalige zangeres Anneke Vervoort, de overheerlijke Milk Inc.-classic "Oceans" aan, en mijn mondhoeken piekten by far in wat tot dan toe een zozo-dagje was. Leuker werd het nog toen ik uit het niets oog in oog stond met A. en zijn vriendin, die zich in een middagje stereotiep shoppen hadden genesteld. A's mondhoeken piekten ook, maar dan in de diepte, en dat niet vanwege de activiteit die hem door zijn lief was opgedrongen, maar wel door de vette beats en de goddelijke tunes.

"Die muziek zouden ze moeten verbieden," gromde hij met bijzonder weinig knipoog, waarop ik riposteerde met een vlot "come on chillax, da's toch nijg", conform de gemiddelde ietwat homofiele Zarabezoeker van het mannelijk geslacht. De berustende consternatie die daarop in zijn oogjes te lezen stond deed vermoeden dat hij van oordeel was dat ik dat natuurlijk niet meende - 'toch neig'. Maar ik zweer het u bij deze met de vingers op het toetsenbord: ik vind die jaren '90-hits wél tof om horen bij het opkrikken mijner winkelcomfort. Misschien ga ik morgen al opnieuw.