Ze hielden het niet droog met z'n allen

Mignon,
de kindjes staan te drummen rond de waterpomp. Allemaal willen ze hun ballonnetje vullen, of hun waterpistool. Ook het zwarte kindje in het witte t-shirt, hooguit drie jaar, dat niet wil onderdoen voor zijn oudere broer die hem broederlijk commandeert en kleineert. Hij kan wel wat hebben en geeft niet op, maar krijgt, bij de pomp gekomen, obligaat een waterstraal in zijn gezicht.

Spelen doen ze, en flauweriken zijn het niet. Ze kunnen goed spreken en dat doen ze en français. Ik ben een toerist hier, een gelukkige, bijna ontroerde getuige. Toch flitsen er gedachten door mijn hoofd: kennen ze het woord "chomeur"? Weten ze wat "être bilingue" betekent? Ach, op hun leeftijd moeten ze dat niet weten. Wat ze moeten weten is dat ze zich pijn kunnen doen als ze daar zo wild staan te manoevreren op die bank. Het geluid van een wenend kind is hier als het waaien van de wind.

Ik ben een fan van al die kleuren. Een blank kindje dat met een zwart kindje praat. Hoogdravende gesprekken tussen helden die waterkanonnen trotseren. Onze driejarige held rolt door het gras om een aanval af te weren en slaat vervolgens zelf toe. Ook de meisjes zijn in zijn buurt niet veilig. Stoer als hij is, is hij "voor geen kleintje vervaard".

Lezen komt er niet van in dat park. Márquez en ik sluipen weg met een veroverd hart. Spelen en lachen en babbelen, nu en dan eens wenen en tranen drogen, zo eenvoudig, zo mooi. Hasta luego, niños. En denk maar nergens aan.