Pap kortom

Pap.
Wat de aanleiding was, ik herinner het me niet, maar gisteren stonden A. en ik op een bepaald moment onze spierballen aan elkaar te tonen. Opgespannen armen, weet u. Pap, voor wie ons kent. Het was potsierlijk, dat wisten we zelf ook wel ("duh!"), maar het bleef wat hangen bij mij, schriel als het was, van een gebrek aan sport als het getuigde. Eigenlijk wil ik het anders.

Maar 't is mijn lichaamsbouw, en ook die van A.. Schriel, smal, niet echt klein en daarom misschien des te opvallender. Wij zijn "sprieten", zoals de tantes dat zeggen. 'Magere sprieten'. Net geen slungel, ik. Daarvoor ben ik gelukkig toch te klein.

In "Oh Your God" zingt Tommy Barman over een fenomeen dat ik met turnlessen uit het zesde leerjaar associeer: push-ups ("pompen"). Dat gaat van "did 34 push-ups, should've done 68" waaruit ik concludeer dat de heer Tommy óf nogal opgefokt is/was, óf in goede conditie wil zijn (beroepsernst!), óf een godenlichaam ambieert, in de wetenschap dat hij voor sexy Mauro P.'s magnifieke kop toch de duimen moet leggen.

Die laatste reden sluit ik maar meteen uit, die gasten zijn 36 , en eerlijk gezegd who cares waarom Barman aan sport doet. Stef Kamiel fiétst naar al zijn optredens, zo zegt hij, dus zo uitzonderlijk is het helemaal niet. En waarom zou het dat ook? Waarom ben ik geneigd muzikanten een geheel onsportief bestaan toe te dichten?

Maar wat ik wilde zeggen (u voelde het al aan uw kleine teen): ik ben aan de pomp gegaan, ik heb geprobeerd te pompen. Kont naar beneden, handjes uit elkaar en van de eerste keer al meteen 4 (vier!) keer opgedrukt. Weinig? Jazeker. Maar ik verlies de moed niet. De keer daarna deed ik er tien, u weet wel, negen en dan nóg eentje. Van die laatste onderneming ben ik een tiental minuten later evenwel nog steeds herstellende. En 'leuk' vond ik het ook al niet meer, met al dat bloed dat naar mijn hoofd steeg.

Pap kortom.