"Do you like Vincent Kompany?"

Het is niet voor express, nee, wat zou ik, maar het moet wel gezegd: Vlaanderens sufste comarukker, de genaamde (ss) - die (ss) die wel eens seks heeft met zijn interviewees en artikels schreef voor magazines van Honduras tot Malawi en terug - dié bewuste (ss) - ook zijn initialen zijn weergaloos - heeft voor Humo Liam Gallagher van Oasis geïnterviewd, en nu moet gezegd, dat interview is erg plezierig om lezen.

Voorts stopt hier de prietpraat over de man-waarvan-het-geheel-onverklaarbaar-is-dat-hij-nog-geen-biografie-aan-zijn-persoon-gewijd-kreeg, nu gaat het gewoon over Oasis The Greatest Band On Earth (dat schijnt de volledige groepsnaam te zijn). Die hebben een nieuwe cd uit en dat zou mij geen bal interesseren, ware het niet dat Britse magazines allerhande er de mond van vol hebben. "Dig Out Your Soul" zou góéd zijn, en dat niét zoals ze de vorige platen óók goed vonden. Anders goed. "What's The Story (Morning Glory)"-goed. Tamelijk goed dus, zonder meer.

Op Stubru zag ik een filmpje waarin Stijn Van de Voorde Noel Gallagher interviewt en plots kwam ik tot de heldere conclusie dat mij, als het op Oasis aankomt, enkel de interviews interesseren en dat het niet anders kan dan dat hun muziek voor de Gallaghers enkel een alibi vormt om die interviews met reden te kunnen geven. Want is net dát niet de kracht van Oasis? Na vijftien jaar zit niemand nog echt te wachten op hun muziek (toch?), hun interviews blijven daarentegen geducht en plezant in de gimmick. En dat weten ze zelf natuurlijk ook wel (al zeggen ze van niet).

Maar die interviews zijn dus wel te duchten en ik moet toegeven dat ik, Stijn Van de Voorde zijnde, meteen op mijn lip zou bijten na het antwoord op zijn eerste vraag. Een groentje krijgt daar een tomaatrood kleurtje van. Van de Voorde blijft bijzonder op de vlakte en dat prikkelt Noel, hij vindt dat oersaai. Er wordt een man geïnterviewd die een trucje opvoert - verveeld kijken, bijzonder ad rem en sec reageren, zágen ook wel en de journalist het gevoel geven dat het voortdurend erop of eronder is. Het liefst zou Noel kennelijk een halfuur over Manchester City lullen ("Do you like Vincent Kompany?", goeie off-topicvraag ergens middenin het interview om hem wakker te schudden en te enthousiasmeren) en dat straalt hij uit. Alleen: de journalist is gekomen om over muziek te spreken en daarvoor zal hij lijden.

En dan, als je achter de façade kijkt, merk je dat Noel enkel op dreef raakt óf als het niet over muziek gaat, óf als hij kan beginnen zágen. Waarom heeft die man de nood om zo te zagen, daar vanop zijn Oasistroon, stel ik me de vraag. En ik zou het 'm als journalist met wat zelfvertrouwen misschien wel vragen ook. Natuurlijk zou mijn interview dan afgelopen zijn, dat weet ik. En hiermee heb ik dan kennelijk weer een reden blootgelegd waarom ik geen rockjournalist hoef te worden.