Niet mijn Kaai

De Koolmijnenkaai in Molenbeek. Het is daar dat ik andermaal besef dat het me voorlopig niet zal lukken om in Brussel te wonen. Ik woon er dan ook niet, maar ik was het wel vast van plan. Doch de Koolmijnenkaai, met die desolaat filmische sfeer die er hangt, werpt mij terug naar af.

Het onbekende is me nu in die mate bekend dat ik niet langer van het onbekende kan spreken. Nu spreek ik over het onbevattelijke, misschien zelfs het onbegrijpelijke. Ik leg M. uit dat ik het me niet zie doen, dat ik zou verzuipen, dood zou gaan van eenzaamheid, dat in de eerste plaats. M. denkt aan criminaliteit en aan de vierde wereld.

Er wapperen vlaggetjes aan de boten langs het kanaal. Tussen de regendruppels staan loodsen en fabrieken onnoemelijk oud te zijn. Wie hier wilt leven is van beton. 't Is dat ik wéét dat het er niet overal zo uitziet in deze stad, of ik zou me ter plekke in het kanaal laten glijden.

Onder twee ladders loop ik door. Ik luister naar Labradford en besef hoe eng ik dit alles stilaan vind. Grijs is de kleur, straatwerk het geluid en werkloosheid de tijdsbesteding. Er lopen hier teveel mensen rond op dit uur, te doelloos, te negatief. Mijn ambitie om berg op te gaan en er iets van te maken, doet op de Koolmijnkaai aan als geheel triviaal.

Want, dit is het: ik ben niet werkloos, ik ben geen moslimvrouw, ik drink geen alcohol om één uur in de namiddag, ik werk niet aan een brug met een gele helm op mijn hoofd, ik ben niet de stichter van een Alexander & zoon nv, ik ben niet de man die door rood rijdt, die keihard optrekt bij groen, die met een buggy zijn kind vervoert, die last heeft van parkeerproblemen, die deel van Brussel uitmaakt zoals Brussel zich toont.

Ben ik niet. Niet nu