Federer, iemand?

Het huilen staat me weleens nader dan het bloggen. Nee, ik huil niet, maar het bloggen is ook niet altijd even makkelijk. Ik dacht vandaag mijn bewondering te uiten voor Rafael Nadal en Roger Federer, u weet wel, die tennissers, maar een matchverslag of iets dergelijks krijg ik niet uit mijn toetsenbord geperst. Dan maar een omweg.

Federer lag voortdurend onder in de Wimbeldonfinale. Zag u hoe hij veel meer fouten maakte? M. gebruikte het woord "secuur" om Nadals indrukwekkende tennis te benoemen. Het moest wel zo aflopen, met winst voor de spierbundel. 9-7 in de vijfde set was desalniettemin extreemdolletjes.

Eigenlijk was hij veel beter. In de rallies kon je dat heel goed zien. Wie is de man die zo voor de overwinning wil strijden? Wie is de man die voor tennis tot het uiterste gaat? Er zijn mensen, zoals Guy, die er geen zak aan vinden, en die dat meedelen in een blogpost die ik niet meteen terugvind, maar mij kan het boeien. En tamelijk intens ook.

Over Rafael Nadal stel ik me amper vragen, waarmee ik niet wil zeggen dat hij mij oninteressant lijkt: hij is een fenomeen (als dat niet interessant is). Maar Roger Federer zou ik wel eens een dagje van dichtbij willen volgen, daarbij onmiddellijk de angst uitsprekend dat dat misschien ook weer heel hard zou kunnen tegenvallen. Als ik zijn vriendin in de tribune zie sjieken, dan valt dat feit op zich me zelfs al tegen van Federer (al kan hij daar zelf niet veel aan doen).

Nee, wat ik dan zoek en bewonder in Federer? Iets stijlvols en een tomeloze rust. Hij is als sportman zo net, zo perfect. Of ik dat ook wil zijn? Nee, hoor. Maar ik wil de inspanning observeren die het hem kost om zo net, zo perfect en zo'n goede tennisser te zijn. Misschien gaat dat bij hem vanzelf.

Vandaag verloor hij. Ik hoop dat hij nog minstens drie Grand Slams wint. Dan heeft hij zijn record.