Onaf, lullig, juist

Mooi meisje op de nieuwe Humocover. En vooral dan die navel. Meer krijg ik daarover klaarblijkelijk ook weer niet gezegd, maar die navel.. Het is geen fetisj.

Sweet sixteen? Ik vond het nodig mijn verjaardag te vieren, toen, me bewust als ik was van 'die nieuwe fase in mijn leven'. Op café gaan zou ik, in het enige café dat ik vanbinnen kende, met vrienden uit mijn klas, en ik had op school uitnodigingen uitgedeeld. Die mensen waren lang niet allemaal de mensen die ik nu nog zie. En de foto die m'n moeder trok voor ze me naar mijn eigen feestje reed toont me met een hoop puisten, een hoop ambitie, een hoop complexen en ongelooflijk veel oprechtheid (de foto zelf ben ik voor de gelegenheid "kwijt").

Wat is dat lang geleden. Ik droeg dat cheesy hemd dat ik niet lang tevoren had gekocht en waarmee ik mijn era als style king had ingeluid. Ik werd zestien en het moest anders. Eén: ik zou voortaan m'n kleren zelf kopen, en twee: ik zou stijl hebben (een stijl die ik nog steeds meen te hebben, maar die veel 'normaler' is geworden).

Nog: Ik droeg voor het eerst m'n haar in een staart. Ik wilde mijn haar lang hebben toen (menig vriendje zou in mijn spoor volgen - ik had nog invloed op vrienden toen), maar met lokken die er vanvoor en opzij uitkwamen, en haren die vanachter niet in het rekkertje willen blijven was het ook best lijdzaam. Toch zette ik door, ik was daarmee speciaal, ik zette me op de agenda (ambitie, quoi).

En ongelooflijk maar waar: ik droeg die avond een geleeke (hoe heet dat kledingstuk met zijn officiële naam?), zoals het een dirigent of zulk iemand past, en ik blééf dat nadien nog zeer regelmatig doen om uit te gaan. Ook dat maakte mij speciaal, veeleer een "kwast", maar dat kon me in die tijd niets schelen. Ik was op zoek, en ik zoek nog.

Een aparte kledingstijl ben ik er nadien om uit te gaan altijd op blijven nahouden, met kostuumvesten en vooral hoofddeksels, véél hoofddeksels. Omdat ik niet dronk moest ik me op een andere manier een roes vergaren, daarom vierde ik nagenoeg elk weekend carnaval. In combinatie met mijn lange haar kreeg ik dientengevolge ook niet weinig de vraag of ik wat wiet kon missen.

Het is een 'drang' om naar dat moment terug te grijpen, om die foto (met afschuw) te herbekijken. Ik was zestien toen en hoe onaf en lullig het ook was, het klopt helemaal. Op een andere manier is het raar dat ik al op zo'n manier over iets kan nadenken, en hoe blasé het ook klinkt, het overkomt me steeds vaker.

Spreekt een groentje van twintig + één, terwijl hij zijn valiezen maakt en daarbij het voornemen uitspreekt u op de avond van de tweeëntwintigste opnieuw met woorden te bekogelen.