Ik heb 'Het nieuwsdieet' van de Zwitserse auteur Rolf Dobelli gelezen. In dat boek raadt de auteur de lezer aan om resoluut te kappen met elke vorm van nieuwsconsumptie. Hij argumenteert omstandig dat het lezen van nieuwsberichten op geen enkele manier iets bijdraagt aan je persoonlijk welbevinden, wel integendeel. Nieuwsconsumptie bezorgt de mens al gauw een machteloos gevoel en in weze steek je niks op van de doorlopende stroom aan berichten, omdat ze doorgaans slecht uitgewerkt want aan de korte kant zijn.
Ik heb een hele tijd geleden voor mezelf al eens de oefening gemaakt en kan Dobelli vrijwel over de hele lijn gelijk geven. Met het lezen van korte nieuwsberichten schiet je als mens niks op. De informatie die in het overgrote deel van alle nieuwsberichten staat is zelden 'must know' en het maakt niet uit of het dan gaat over een nieuw wereldrecord kogelstoten of over Oekraïne dat in de oorlog een nieuw tegenoffensief plant. Bij dat laatste denken we misschien dat we dat horen te weten omdat we anders niet geëngageerd zijn, maar dat is ook maar een gedachte. Als je je bijvoorbeeld één keer per maand door een goed journalistiek medium over die oorlog laat informeren in plaats van bijna elke dag door een nieuwssite, weet je ook perfect wat er aan de hand is.
In mijn geval is nieuwsconsumptie niet meer dan bezigheidstherapie, ik ga daar niet over liegen. Nu ik op Facebook de pagina's van Knack, De Standaard, De Tijd en andere media heb ontliket, word ik niet meer overspoeld door nieuwsberichten als ik op Facebook kom en dat is even wennen. Waar ik voorheen minutenlang zoet was met onbenullige krantenkoppen lezen, krijg ik nu een soort Groot Niets in de plaats. Mijn overzicht staat nu vol met memes, advertenties en aanbevelingen voor pagina's die ik zou kunnen volgen. Wat nieuws betreft heb ik wel de satirische pagina's overgehouden, zoals De Speld, Clickhole, en vele anderen. Zo blijf ik alsnog op de hoogte maar zie ik nieuwsberichten zoals ze zijn: vooral een hoop flauwekul.
Een illustratie van een nieuwsbericht waarvan je je kan afvragen waarom journalisten er hun tijd aan verdoen: dat Charles Michel blijkbaar geen goede beurt maakt als president van Europa. Serieuze media als Politico maken daar al weken spel rond en ook de Vlaamse pers is mee. Maar wat is hiervan de werkelijke nieuwswaarde? Is het voor u of voor mij belangrijk of interessant om te weten dat Charles Michel niet populair is bij Europese diplomaten en dat zijn leiderschap in vraag wordt gesteld? Totaal niet. Maar het is natuurlijk sappig nieuws en dat doet het goed in de media, daar halen ze hun inkomsten uit. Nieuwsconsumenten lezen graag over de mislukkingen van bekende mensen en de media spelen daarop in. Werkelijke nieuwswaarde: nul. Clicks en likes: veel.
Met een minimum aan nieuwsberichten de dag doorkomen is voor mij niet evident. Ze doen de tijd vooruitgaan, ze houden me bezig zonder dat ik bezig hoef te zijn. Maar toch vind ik het belangrijk om op nieuwsdieet te gaan want nieuwsberichten brengen me niks wezenlijks bij. Ik verneem weliswaar vanalles maar vergeet het even snel weer. En zelden is zo'n bericht voor mij persoonlijk van enig belang. De vrijgekomen tijd kan anders worden ingevuld. En zonder twijfel nuttiger.
