maandag 17 augustus 2015

Machteloos tegenover De Lijn

Al vijftien jaar maak ik geregeld gebruik van De Lijn. De bus brengt mij waar ik moet zijn, ik ben een tevreden klant. Op zondag 2 augustus ging het echter mis.
In Sint-Joris-Weert wacht ik samen met vier andere mensen op de bus van 21:30, die van Waver naar Leuven rijdt. Ik betaal mijn busrit altijd per sms, dus verstuur ik alvast het berichtje. Prijs: 1,80 euro.
De bus is mooi op tijd, vertraagt.. en trekt weer op ter hoogte van de bushalte. Verbijsterd kijken wij toe hoe de bus uit het zicht verdwijnt.
Heeft niemand zijn hand opgestoken ten teken dat we wilden opstappen? Ikzelf niet, moet ik bekennen, ik heb er niet eens bij stilgestaan. Het leek me wel zo logisch dat we wilden opstappen, we stonden aan de bushalte waar op dat moment van de week maar om de twee uur een bus passeert. Een van ons verklaart wel degelijk zijn hand te hebben opgestoken, maar alle vijf zijn we het er over eens dat dat op een zondagavond niet nodig zou moeten zijn om een Lijnbus te laten stoppen.
Maar daar staan wij dan, in een dorp op zondagavond, op tien kilometer van onze bestemming. De Lijn heeft ons niet bediend. Er zal vanavond vanuit Sint-Joris-Weert nog één bus naar Leuven rijden. Over twee uur, net voor middernacht. Daar dan maar op wachten? En wat als wij heel dringend in Leuven moeten zijn? Taxi bellen?

Dit voorval kan uiteraard niet zonder gevolg blijven. Op maandag 3 augustus bel ik de klantendienst van De Lijn om een klacht in te dienen. Aan de telefoon deelt een elektronisch stem mij mee dat mijn gesprek dertig eurocent per minuut zal kosten. Voor ik een persoon aan de lijn krijg, vertelt dezelfde stem mij gedurende vijf minuten dat mijn wachttijd minder dan één minuut bedraagt. Dat begint niet goed.
Eenmaal doorverbonden doe ik het relaas van wat er de vorige avond gebeurd is. Een vriendelijke man luistert naar mij en noteert (naar ik mag aannemen) mijn klacht.
Overigens blijf ik zelf heel rustig, want wat kan een klantendienstmedewerker er aan doen dat een buschauffeur niet wil stoppen?
Ik druk mijn wens uit dat de buschauffeur een gesprek zal hebben met zijn chef of eventueel gesanctioneerd zal worden voor zijn gedrag. De Lijn doet aan dienstverlening en rotte appels binnen het bedrijf die weigeren hun dienst te verlenen, moeten daar op aangesproken worden. In andere bedrijven waar diensten worden verleend, blijft een slechte service ook niet zonder gevolg.
Ik vraag de klantendienstmedewerker ook of De Lijn zo inschikkelijk wil zijn om mijn gemaakte kosten te betalen, zijnde 1,80 euro voor het busticket en de kosten die ik maak voor het telefoongesprek. De man noteert mijn vraag.
(Na het gesprek zal blijken dat mijn gesprek met de klantendienst van De Lijn 19 minuten heeft geduurd, waarvan ik er dus vijf in de wachtrij stond Een rekensommetje leert mij dat ik na dit gesprek dus 5,70 euro lichter ben. Binnen 45 werkdagen mag ik een antwoord verwachten op mijn klacht.)

Op woensdag 5 augustus kreeg ik per mail al antwoord op mijn klacht. De Lijn excuseert zich voor het voorval en zegt een zo goed mogelijke dienstverlening te willen garanderen.
‘Uw melding werd aan de verantwoordelijke van de chauffeur overgemaakt voor verdere opvolging. Met de gegevens die u ons bezorgde, zullen wij de nodige acties ondernemen om dit in de toekomst te voorkomen.’
‘Op uw vraag voor een compensatie kunnen wij helaas niet ingaan. Wij danken u voor uw reactie die bijdraagt tot het verbeteren van onze kwaliteitscontrole. Met vriendelijke groeten.’

Zaak afgesloten? Als het aan De Lijn ligt wel blijkbaar. De Lijn maakt zich er van af met enkele algemeenheden die ook op duizend andere klachten van toepassing kunnen zijn. Ik krijg geen tegemoetkoming van de door mij gemaakte kosten (nog het enige dat ik zou kunnen afdwingen). Ik voel me machteloos. De Lijn blijkt voor haar klanten onbenaderbaar te zijn. Elektronische formulieren en dure klantendiensten met lange wachttijden moeten mij op een veilige afstand houden. Waar kan ik terecht voor een face-to-face-gesprek? Moet ik daarvoor naar het hoofdkantoor in Mechelen?

Een buschauffeur kan mij voorbijrijden wanneer hij daar zin in heeft. De Lijn zal dan ‘de nodige acties ondernemen om dit in de toekomst te voorkomen’. Wat mag dat dan wel zijn? Krijg ik hier nog verdere informatie over? Transparantie?
Het wordt een klant ook lastig gemaakt om met De Lijn contact op te nemen. Via de website kan het natuurlijk elektronisch (en gratis), maar wie liever een stem hoort en hoopt op wat begrip, die betaalt 30 eurocent per minuut. Een mens wordt dus bepaald niet aangemoedigd om de klantendienst te contacteren. Voortdurend spookt de gedachte door je hoofd dat je belt aan 30 eurocent per minuut. Is dit publieke dienstverlening?

In haar elektronisch antwoord op mijn klacht nodigt De Lijn mij nog uit om opnieuw contact op te nemen als ik nog bijkomende vragen heb. Opnieuw telefonisch dan of kan ik deze keer iemand in levende lijve spreken? Lijkt me onwaarschijnlijk, tenzij ik naar het hoofdkantoor in Mechelen ga (waar ik dan wellicht ook niemand te zien krijg). Ik wil echter de terugbetaling van de door mij gemaakte kosten. Dat lijkt me niet onredelijk. De papieren die kunnen bewijzen dat deze kosten inderdaad gemaakt zijn, hou ik tot nader order binnen handbereik.

donderdag 13 augustus 2015

"Op 13 augustus is de aarde opgebruikt"

"Global Footprint Network geeft op zijn website aan dat Earth Overshoot Day in 2006 nog in oktober viel. Op minder dan tien jaar tijd is deze symbolische datum dus twee maanden opgeschoven."

Zal het er in de komende jaren op verbeteren in die zin dat de datum weer zal opschuiven naar september of oktober? Nee, hé?

De mens vindt zichzelf veel te belangrijk, is hoogmoedig, als hij vindt dat hij de aarde om zeep aan 't helpen is. De aarde gaat niet om zeep, ze verandert gewoon. Het is de mens zelf die door zijn gedrag op de aarde in de problemen komt. Dat zijn twee totaal verschillende dingen.

Persoonlijk vind ik het niet erg dat de mens een situatie creëert waarin hij zijn eigen voortbestaan op het spel zet. Ik ben meer begaan met ijsberen en andere dieren die geen schuld treffen maar die veel vroeger dan de mens in de problemen komen en met uitsterven worden bedreigd. Het voortbestaan van de mens, een meer destructieve dan constructieve soort, interesseert mij op zich niet. En het is duidelijk dat een meerderheid van de andere 7,125 miljard mensen diezelfde mening is toegedaan, al zullen de meesten onder hen dat voor zichzelf nog niet beseffen.

Als het voortbestaan van de mens ons werkelijk zou interesseren zouden we ons gedrag wel aanpassen. Maar, al het gelul over 'onze kleinkinderen' ten spijt, tot zo'n aanpassing is de mens niet in staat. Dit probleem is te groot voor de mens.

Is dat erg?
Media en activisten geven ons wel die indruk. Ja, zelfs al meerdere decennia vinden zij dat we ons deze kwestie serieus moeten aantrekken.
Maar wie kan nu decennialang iets heel erg vinden? Dan heb je toch geen leven meer?
Ik vind het veel erger dat ik mij al mijn hele bewuste leven ergens grote zorgen over moet maken, dan dat ik het erg vind dat het de toestand van de planeet is waarover ik mij zorgen moet maken.
Liever een zorg minder dan nog eentje erbij, nietwaar? Vooral als ik tegenover deze zorg vrijwel machteloos sta.

Ik vind het dus erger dat ons (nog steeds, of steeds maar weer) wordt aangemaand om bij dit soort nieuws stil te staan en eventueel eens na te denken over ons gedrag en hoe we dat zouden kunnen aanpassen, dan het nieuws dat we de aarde naar de kloten helpen op zich.
Dat de mens zijn voortbestaan in gevaar brengt, weet ik ondertussen wel. En dat de situatie er niet beter op zal worden (immer toenemende economische belangen, quoi), weet ik nu ook wel. Tien jaar geleden was het nog anders, maar ondertussen onthaal ik dit nieuws met enig schouderophalen. Vertel mij liever iets dat ik nog niet weet, media. Iets 'nieuws'.

dinsdag 4 augustus 2015

Mijn eigen Wikipedia-pagina (enkel nog maar de inleiding)

Ali met de pet

 Ali met de pet (Leuven, 18 januari 1987) is een Belgische schrijver, journalist en filantroop. Hij maakte naam met satirische teksten, journalistiek werk en een onstuitbare stroom aan totale nonsens.

Ali is geboren in Leuven, België, maar groeide op in Sint-Joris-Weert, waar hij tot en met het tweede leerjaar naar de Vrije Basisschool ging. Daarna liep Ali nog school in Heverlee, Leuven en Brussel.

Op twaalfjarige leeftijd begon Ali Humo-artikels in mappen te bewaren. Zijn interesse voor taal en het geschreven woord bracht hem ertoe zelf te beginnen schrijven, eerst dagboeknotities en gedichten, later blogposts, Facebookstatussen en journalistiek werk.
Thema’s die Ali behandelt in zijn werk zijn de media, de politiek en andere flauwe zever.
Teksten van Ali zijn gepubliceerd in schoolkrantjes, in diverse bladen, op nieuws- en cultuurwebsites en op zijn Facebookprofiel. Een gedicht van Ali werd voorgelezen op de begrafenis van zijn grootmoeder. Momenteel werkt Ali aan een Wikipedia-artikel over zichzelf.
 Ali krijgt zowel lovende als kritische reacties op zijn werk.

INHOUD

1. Algemeen

2. Levensloop
2.1. Jeugd
2.2. Schrijver
2.3. Veelzijdigheid

3. Oeuvre
3.1. Dagboeken
3.2. Gedichten
3.3. Facebook-statusupdates
3.4. Journalistiek werk
3.5. Overige teksten

4. Lijst met onderscheidingen en prijzen

5. Trivia

6. Externe links

51 Facebookvrienden

Ik heb 51 Facebookvrienden. Ik wist dat dat een laag aantal is en ik was eens benieuwd wat dan een 'normaal' aantal zou zijn.
Daarom heb ik gekeken hoeveel Facebookvrienden mijn eigen Facebookvrienden hebben. Van 48 vrienden kon ik die gegevens bekijken, van drie niet.
Het gemiddelde aantal vrienden van deze 48 personen is 632. Mijn Facebookvrienden hebben dus gemiddeld 12 keer meer Facebookvrienden dan ik.
Mijn Facebookvriend met de meeste Facebookvrienden heeft 3938 Faceboo...kvrienden. Als ik dat cijfer niet meetel daalt het gemiddeld aantal van 632 naar 561. Dat is precies 11 keer zoveel als mijn eigen Facebookvriendenaantal van 51.
Slechts één van mijn Facebookvrienden heeft minder dan 150 Facebookvrienden en slechts vier van mijn Facebookvrienden hebben minder dan 200 Facebookvrienden.
Met mijn schamele 51 zit ik dus nog eens heel diep onder de ondergrens. Ik heb dus nog bijna drie keer minder Facebookvrienden dan mijn Facebookvriend met het kleinste aantal Facebookvrienden.


Uit dit alles trek ik twee conclusies.
1. Jullie betekenen heel veel voor mij
2. Ik beteken heel weinig voor jullie

Bedankt.

FM Brussel wordt (niet) opgedoekt

Jammer van FM Brussel...
Verder is er ook het ontslag van Anne Brumagne, hoofdredacteur van Brussel deze week/AGENDA magazine. Haar collega's betreuren dit ontslag en zullen daar wel hun redenen voor hebben.
Zelf heb ik echter enkel onaangename herinneringen aan die vrouw. Als student liep ik stage bij Agenda en zelden heb ik te maken gehad met iemand die mij zo sterk het gevoel gaf dat ik 'niet welkom' was. Behoorlijk onaangenaam destijds.
Halverwege mijn stage had ik thuis ...een epilepsieaanval en ik moest een tijdje herstellen. Na die aanval had ik bij Agenda vaak problemen om goedlopende teksten te schrijven en om op de juiste woorden te komen. Dat heeft ook na mijn stage zeker nog drie maanden geduurd. Nooit heeft mevrouw Brumagne naar mijn gezondheid geïnformeerd en voor haar eindbeoordeling heeft ze mijn situatie niet in rekening gebracht, waardoor het aan het eind van de rit leek alsof ik niet tot veel in staat was geweest omdat ik niet bekwaam of te weinig gemotiveerd was.
Jammer dus voor mevrouw Brumagne dat ze haar job niet kan behouden (ze vindt wel snel iets anders, natuurlijk), maar fijn voor alle studenten die in de toekomst stage willen lopen bij Brussel deze week of Agenda. Voor de rest lopen daar immers genoeg fijne mensen rond.