Innemend en lief

Ik weet zeker (nee, da's niet waar) dat ik lief ben. Innemend en lief.

B. verzamelt dopjes (is dat het woord?) van plastieken (of is het 'plastic'?) flessen voor haar kleuter-nichtje en vanmorgen kon ik met twee stuks bijdragen aan haar verzameling. Ze stak haar duim omhoog toen ik ze op haar bureau legde, want ze kon niks zeggen, ze was aan het telefoneren.

Ik ben verlegen en ik speel dat uit. Niet te veel, maar gedoseerd. Een fluistertoon - ik zou elk moment kunnen ziek worden, denken ze misschien - omdat ik niemand wil storen.

En als ze met me praten dan doe ik m'n best. Ik betrap mezelf erop dat ik het ook probleemloos leuk vind, het hele 'het'. Het houdt me bezig, laat me leven, doet me nadenken, houdt me scherp.

Ik ben raar (nee sorry, niet dat verhaal weer).

Ik heb een mail, een belangrijke. Belangrijker dan dit bericht belangrijk voor me is.

Tot binnenkort (misschien al morgen?).

Zo bang voor allerlei klachten en processen nu

21-03-09 - (belga/reuters) Op Ali met de pet's blog is de Joodse gemeenschap afgelopen donderdag opnieuw bespot en beschimpt. Dit, aldus de blogger zelf, naar aanleiding van het nieuwsbericht, eerder in de week, dat de Joodse gemeenschap de VRT zou vragen voortaan duiding te geven bij de Eucharistieviering op zondagvoormiddag. "Te belachelijk voor woorden," aldus Ali.

Ali nam in desbetreffend blogbericht geen blad voor de mond door te stelllen dat Joden "malloten en kwistenbiebels" zijn die "saaier en zieliger zijn dan Benedict van 't Vaticaan himself".

Tot dusver ontving Ali nog geen klacht van "die mediageilaard van Joods Actueel", maar hij laat weten een goed gesprek en een ontmoeting met de man zeker te zien zitten op voorwaarde dat er keppeltjes noch Joodse krullen aan te pas komen. "Daar krijg ik wormkes van, van die symboliek," aldus nog de blogger.

Onder de noemer "Joden zijn oké, maar ze moeten leren samenleven" zal Ali op zijn blog jaarlijks elke vijfde vrijdag van februari speciaal aandacht besteden aan de Joodse gemeenschap. Daarnaast zal Ali de Joden nu en dan een integratietip meegeven, waardoor het voor deze door de eeuwen heen felgeplaagde gemeenschap toch iets draaglijker leven wordt in het neo-fascistisch aandoende Vlaanderen.

Om af te trappen gaf hij al een eerste niet mis te verstane tip mee:

"Ben je makkelijk in je gat gebeten, draag dan immer een ijzeren onderbroek. (Dan zal je tevens wel twee keer nadenken vooralleer je voor het minste begint te schijten.)"

Zie, poëzie

Nogal wat gedichten lezen
als doodgewone proza, met
enkel dat verschil dat
de tekst, zoals hier,
in strofes gegoten wordt, en
er hier en daar een wat
vreemde komma tussen de
woorden wordt geplaatst.

Ik moet daar altijd om lachen.

Nee, liever dan poëzie
op zich, lees ik er
recensies over.
De meeste poëzie vind
ik immers zodanig
onbegrijpelijk dat ik
er bepaald niet vrolijk
van word.

Dromen over Jack en Stanley

Hallo, ik ben een blogger. Vergeef me als ik even droom van een ander bestaan.
Over het bestaan van Jack Nicholson of over dat van Al Pacino. "Twee van de beste acteurs van hun generatie," lees ik. Zelf heb ik daar geen uitgesproken mening over, ik zou Al Pacino misschien niet eens herkennen, maar Jack Nicholson vond ik wel straf in "The Shining" van Stanley Kubrick.

Jack Nicholson kwam pas in 1974 te weten dat de mensen die hij altijd voor zijn ouders had gehouden eigenlijk zijn grootouders waren. Hij was toen 37 en die (groot-)ouders in kwestie waren toen al dood. Kunt u zich dat allemaal inbeelden? Ik had een vlieg op de muur willen zijn van de ruimte waarin Nicholson zich op het moment van de onthulling bevond. Een man met zo'n temperament, hij had volledig door zijn dak zijn gegaan. Veronderstel ik.

Stanley Kubrick trouwens, een kluizenaar. Spannend toch, zo'n "genie" van wie amper geweten was wat hij uitstak en waar hij dat uitstak? Ik had wel eens een vlieg op de muur willen zijn in het vertrek waar die man zijn namiddagen doorbracht.

Geweldig ook om de making of van "The Shining" te zien, met Kubrick en Nicholson in één ruimte. Het zegt niet zo veel natuurlijk, maar het feit van twee artiesten in elkaars nabijheid, elk met hun ego en hun manieren: bijzonder. Nicholson de wat arrogante lawaaimaker en Kubrick het perfectionistische brein.

Wie zijn de grootten van deze tijd en waar is hun ego?

Koning Boudewijn vind ik ook interessant, maar daar schrijf ik bij een andere gelegenheid iets over.