dinsdag 31 december 2013

Last.fm top 50 2013

1. Frank Ocean
2. Madonna
3. The National
4. Cass McCombs
5. Scout Niblett

6. St. Vincent
7. Haim
8. Daft Punk
9. Anna Calvi
10. Paul Banks

11. Alt-J
12. Thou
13. Ladyhawke
14. Yeasayer
15. De Jeugd van Tegenwoordig

16. How To Dress Well
17. Aesop Rock
18. Arcade Fire
19. The Me In You
20. The American Analog Set

21. Nirvana
22. Solange
23. Atoms For Peace
24. PJ Harvey
25. Sam Amidon

26. Tame Impala
27. Ryan Adams
28. The Divine Comedy
29. These New Puritans
30. John Talabot

31. The Strokes
32. Red House Painters
33. Eefje De Visser
34. Bear In Heaven
35. Christina Aguilera

36. The Weeknd
37. Traumahelikopter
38. Radiohead
39. Sinkane
40. Amadou & Mariam

41. Elbow
42. Kendrick Lamar
43. Morphine
44. The Beatles
45. Thurston Moore

46. Patti Smith
47. Fiona Apple
48. Dirty Projectors
49. Amenra
50. Yuck

Het einde van het jaar

Aan de lopende band op de luchthaven
Kan het uren duren
Voor hij die wacht op zijn valies
Of voor de zeventiende keer dat jaar op zijn vliegtuig
Dat weer niet van de grond gaat
En hij intussen ook niet

Dan duurt het leven lang...

Of in de rij aan de frituur
Voor een banale loempia
Met dikke mensen die voor je staan
Een boulet en nog een boulet en nog een boulet willen ze
En daar mag andalouse bij
Inpakken? vraagt de frietkramer
En wegwezen, zeg ik
Maar niemand heeft mij iets gevraagd

Er staat niet geafficheerd hoeveel geduld hier kost

Dat is wat het einde van het jaar zou moeten zijn
Inpakken en wegwezen
Maar aan de lopende band is het net jouw valies
Die wordt uitgepakt op zoek naar iets
Dat niet mag en er niet is

Het is aan het einde van het jaar dat het leven lang duurt
Tweeduizend liedjes te lang
Of zeven familiebezoeken
Een tante die vraagt hoe je heet
En jij die antwoordt: Boulet
Een nonkel die vraagt waar je woont
En jij die zegt: Andalouse

En dan volgend jaar ben je weer een Tartaar

Eindejaarslijstje CD's

Ik heb dit jaar maar tien cd's van 2013 aandachtig beluisterd (waarvan ik er trouwens maar één echt heel goed vind). Altijd leuk en makkelijk zat om een top 10 te maken dus.

1. The National: 'Trouble Will Find Me'

2. Daft Punk: 'Random Access Memories'
3. De Jeugd van Tegenwoordig: 'Ja, natuurlijk'
4. Arcade Fire: 'Reflektor'
5. Traumahelikopter: 'Traumahelikopter'...
6. Scout Niblett: 'It's Up To Emma'
7. Haim: 'Days Are Gone'
8. Low: 'The Invisible Way'
9. Anna Calvi: 'One Breath'
10. The Strokes: 'Comedown Machine'

10 boeken

Rules: In your status line, list 10 books that moved you. Don't take more than a few minutes; don't think too hard. The books that really touched you, not necessarily masterpies or ‘classic works’. Tag 10 friends, including me, so I'll see your list

Michel Houellebecq : 'Elementaire deeltjes'
Jirô Taniguchi: 'Een stralende hemel'
Joost Vandecasteele: 'Massa'
Stefan Vanfleteren: 'Belgicum'
Fjodor Dostojevski: 'Schuld en boete'
Gummbah: 'Op de camping'
Gabriel Garcia Marquez: 'Liefde in tijden van cholera'
Primo Levi: 'Is dit een mens'
Bastien Vivès: 'In mijn ogen'
Pascal Verbeken: 'Arm Wallonië'

Get Lucky

Ik wiegde ritmisch mee op de groove, maakte tekeningetjes in de lucht met mijn hand, voelde me goed zonder daar bij stil te staan (tot ik er bij stil stond en me nog beter ging voelen, al voelde ik me nu ook weer niet zo uitzonderlijk goed die dag). Daft Punk had nog eens een fijne tune uit en daar had ik niet meer op gerekend. (Niet dat ik in het bijzonder een Daft Punkfan ben, zeg ik ...er wel bij.)

"We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky."

"Weeee've come too faaaar to give uuuuup who we aaaaare."

Buiten waren er mensen met andere dingen bezig. Ik hoorde iemand roepen, een man, luid en agressief. Mega-irritant (zoals andermans ellende altijd mega-irritant is). Ik ging kijken aan het raam. Beneden, aan de overkant van de straat zag ik hem, hij zat in een rolstoel en manoeuvreerde zich in de richting van een vrouw die een meter of tien verderop voorovergebogen gehurkt op het voetpad zat. Aan haar geschokschouder te zien, weende zij. Ik kon haar niet horen, daarvoor was zij te ver en stond 'Get Lucky' te luid.

De man in de rolstoel bereikte de vrouw en trok haar wild aan haar lange zwarte haren. "Dégage salope", brulde hij terwijl zij haar evenwicht verloor en daarbij bijna onder een voorbijstuivende bus terechtkwam. O jee, dacht ik. O jee.

Gegeneerde passanten op het voetpad wisten niet wat ze moesten doen. Op een dag tref je een krijsende vrouw op de stoep en dan ben je weg natuurlijk. Ook de man in de rolstoel probeerde zich uit de voeten te maken, maar werd ingehaald door een "héla!" van een uit een raam hangende vijftiger die op een bepaalde manier legitiem gezag uitstraalde.

Als uit het niets kwam plots een jongen de straat op - ik schat hem hooguit 15 jaar - die zich naar de man in het raam toekeerde. "Ta gueule", gebood hij duidelijk hoorbaar maar zonder zijn stem te verheffen. Ik was verbauwereerd door de kilheid in de stem van deze jongen en zocht oogcontact met andere nieuwsgierigen die inmiddels uit hun raam waren komen hangen. Ik fronste mijn voorhoofd in het ijle. Daar kon ik alvast niks verkeerd mee doen.

Op straat was de man in de rolstoel inmiddels om de hoek verdwenen. Ook de jongen bleek weg, even plots als hij was gekomen. De vrouw was wel nog onderwerp van belangstelling want zij had zich inmiddels opgericht en liep kermend de andere richting uit. Ik volgde haar met mijn blik tot ook zij uit het oog verdween.

Ik weet nog dat ik dacht: het waren Franstaligen. Ik ging niet verder in op die gedachte.

Binnen was 'Get Lucky' ondertussen al lang op zijn tijdslimiet gestoten. Ik zette de hit weer op en vergat alles wat net was gebeurd.

"Weeee've come too faaaar to give uuuuup who we aaaaare."

"We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky. We're up all night to get lucky."

Zo gaan die dingen gewoon. En misschien maar goed ook.

Het leven is een feestje

Vreemd. Ik sta tegen een muur aangeleund op een feestje waarvoor ik zeker weten nooit een uitnodiging heb ontvangen. Ik kan me niet herinneren hoe ik hier ben beland, in deze weinig verlichte ruimte. Mijn eerste impuls is: ik wil hier niet zijn. Maar ik ben hier wel en wanneer ik oppervlakkig de kamer rondspeur kan ik ook niet onmiddellijk een uitgang vinden.

Wie heeft mij hier mee naartoe getroo...nd? En waar is die persoon?
Ik ben alleen, in de drukte.

Lawaai, er is hier enorm veel lawaai. Een notie die mij irriteert. Ik vang flarden op van gesprekken in een taal waarvan ik slechts enkele woorden begrijp. De meeste mensen spreken echter een taal die ik nog nooit heb gehoord en een gevoel van isolement bekruipt mij.
Geen ideale start.

Waar ben ik, wat doe ik hier en wie ben ik eigenlijk?
Als ik om mij heen kijk, herken ik quasi niemand die deze vragen met mij lijkt te delen. Mensen staan veelal in groepjes en voeren ongedwongen een geanimeerd gesprek. Zij lijken wel te weten waarom ze hier zijn, ik ben verward.
Enkelingen staan net als ik tegen een muur, ze lijken er in weg te willen kruipen, maar ik voel er niets voor om een van hen te benaderen. Liever ga ik meteen op zoek naar een uitgang, die toch wel ergens te vinden moet zijn. Maar ik vind geen in en uit in deze kubusachtige ruimte. Bang ben ik nog niet, maar ik besef dat ik iemand zal moeten benaderen als ik te weten wil komen wat hier nu eigenlijk aan de hand is. Een idee dat me enorm tegenstaat. Ik wil de ruimte kunnen verlaten zoals ik haar ben binnengekomen: zonder dat ik weet hoe en zonder uitleg.

Ik speur nog een tweede en een derde keer de ruimte af. Geen deur, geen kier, geen gat. Ook niet in het plafond, ook niet in de vloer. Maar nog steeds zou ik liever geen vragen stellen, nog liever vat ik gewoon opnieuw post op mijn plekje tegen de muur. Ik ben er inmiddels van doordrongen dat niemand spontaan op mij af zal stappen met wat uitleg over wat hier gebeurt, wat dit is.

Het zou zo comfortabel zijn, bedenk ik mij, als ik gewoon mijn ogen kon sluiten om elke gedachte die ik hier tot nog toe heb gehad, terug te spoelen of helemaal te wissen. Kan ik mijn entree hier nog eens overdoen met kennis van de taal die hier het meest gesproken wordt? Of zou ik eventueel zelf mogen beslissen of ik überhaupt op dit feestje aanwezig wil zijn?

Ik vrees van niet.

Maar wat ik wel begrijp: als ik mijn irritatie en isolement kan ombuigen tot aanvaarding en weinig verwachtingen, dan valt het misschien mee. Mits aanvaarding en weinig verwachtingen wordt mijn aanwezigheid in deze ruimte mij misschien duidelijk. Misschien. Aanvaarden dat misschien. En liever niets verwachten. De enige manier.

Selfie

Elk einde van december kijk ik reikhalzend uit naar de verkiezing van het Woord van het Jaar. Deze belangwekkende gebeurtenis zal immers mee het ook-dat-nognieuws van de dag (of van de week of van de maand) beheersen, want houdt de vinger aan de pols van wat er (helaas zoal) leeft in onze navelstaarderige maatschappij. Geheel in de lijn daarvan is 'selfie' dit keer het Woord van het Jaar geworden.
Dit woord met als betekenis 'ik maak een foto van mezelf met een smartpfeuwn' impliceert dat 'de Vlaming' anno 2013 over een smartpheuwn beschikt en al eens stevig op zichzelf geilt. Waarvan akte.
Nu, ik ben ook een Vlaming en voel me een beetje in de steek gelaten door deze keuze want 1) ik heb geen smartpheuwn en 2) ik geil niet op mezelf in die mate dat ik foto's van mezelf wil trekken.

Wat dan weer wel voor de rakkers achter het Woord van het Jaar pleit, is dat deze coole boys klaarblijkelijk niet te beroerd zijn om aan gedegen zelfonderzoek en introspectie te doen. Zo kwam het woord 'tentsletje' in 2010 als Woord van het Jaar uit de bus - tentsletjes in de jury? - en was dat in 2008 het nog steeds ongeëvenaarde 'swaffelen'.

Swaffelen.
Woord van het Jaar 2008.

Wat nu ook weer de betekenis van dat Woord is zal een enkeling zich afvragen. Wikipedia biedt verlossing: 'swaffelen, oftewel met het mannelijk geslacht tegen een object aantikken om aldus opgewonden te geraken'.

(In een normale wereld horen hier nu drie puntjes te staan die u toelaten dit even te laten bezinken of die u zelf kan invullen met de letters w, t en f, gevolgd door een vraagteken. Het moet zijn dat wij niet in een normale wereld leven. Of ik toch niet.)

'Het mannelijk geslacht tegen een object aantikken om aldus opgewonden te geraken.' Ik heb dat nooit iemand zien doen. Kom ik misschien te weinig buiten?

Wat moeten we met swaffelen?

Ongeveer vijftig procent van alle mensen op deze planeet is niet in staat om te swaffelen, het eens lekker casual met de penis aantikken van een object in de hoop opgewonden te geraken.

Een object aantikken? Een object? Ik denk aan een muur, een kast, een 'ding'.

Kwaliteitslabel Martine Tanghe zegt in 'Het journaal': "'Swaffelen' is verkozen tot het Woord van het Jaar 2008." Martine vertelt dat met een nauwelijks waarneembare ook-dat-nogrimpel op haar voorhoofd en vervolgt de uitzending met een item over rellen in de Centraal Afrikaanse Republiek.

Moet het Woord van het Jaar in een nieuwsuitzending of een krant die zichzelf bloedserieus neemt? Welke pipo laat deze bullshit door de relevantietrechter?
Er is maar een dunne scheidingslijn tussen de opleuking en de verneuking van het nieuws.

2013 in één woord: selfie. Gezellig geilen op jezelf.
Volgende pagina in de krant: de Vlaming slikt steeds meer antidepressiva.

Alstublieft, mediaboys: cut the crap.

Ja, ik was een hipster...

Al goed, al goed, al goed.. Ik geef het toe. Het is genoeg geweest, ik ben het beu om mezelf nog langer te kwellen door het te verzwijgen. Het is ook tijd om komaf te maken met de aanhoudende speculaties die de laatste weken uit alle hoeken lijken te komen (zelfs mijn grootmoeder vroeg het me op de man af)...
JA, IK WAS EEN HIPSTER. Ik herhaal: ja, ik was een hipster. Was. Ik ben een hipster gewéést. Ja, ik was iemand die minutieus de juiste look onderhield, terwijl ik tegen iedereen loog dat ik daar totáál niet mee bezig was. En ja, ik probeerde altijd op de juiste events aanwezig te zijn, pretenderend dat ik daar was vanwege oprechte belangstelling. En ja, ik heb altijd alle aantijgingen naast mij neergelegd, gedaan alsof mijn neus bloedde als men mij vroeg of ik soms de hipster aan het uithangen was. "Ik een hipster? Hahaha. Alsof ik met zo'n dingen bezig ben. Zijt ge er zelf geen, dat ge er altijd over begint?"

Maar goed, voor eens en voor altijd, en opdat u er niet wéér tegen mij over zou beginnen: ik was er dus wél een. Voor ik het huis verliet zorgde ik er altijd voor dat ik precies op de hoogte was van de actualiteit en checkte ik websites als Bored Panda, maar ook The Guardian. Ik las nog even de laatste tweets van Barack Obama, Connan O'brien en Connan Mockasin, stuurde zelf nog eventjes een nietszeggende tweet de wereld in over iets semi-interessant waaruit een vage 'betrokkenheid' moest blijken. Maar een betrokkenheid waarbij? Ik zou het echt niet meer kunnen zeggen.

FILOSOOF

Het was tot voor kort inderdaad extreem belangrijk voor mij dat ik altijd kon meepraten met coole mensen die ik vaag ergens van kende of tegen wie ik net deed alsof ik ze kende (in het hipstermilieu is dat zeer courant). U kan onmogelijk raden hoe eenzaam ik was. Op onduidelijke feestjes bij kennissen van kennissen, in het gezelschap van meisjes met een streetwise attitude die ze thuis voor de spiegel hadden geoefend, lichtte ik over mijn eenzaamheid weleens een tipje van de sluier, omdat ik wist dat dat wel 'pakte'. Dan zei ik dat af en toe een beetje eenzaam zijn 'oké' is. Net als het belang van stilte, de absolute stilte van een bos. Ik placht te zeggen dat ik regelmatig aan 'me-time' toe was, dat ik echt niet op alle vlakken 'mee' hoefde te zijn. Die meisjes, met wie ik eigenlijk nooit tot iets kwam dat je als een gesprek zou kunnen omschrijven, noemden mij dan vol gespeelde belangstelling gevoelig, zelfs een filosoof. Quasi achteloos lachte ik dat dan weg en zei ik dat ik alleen maar mezelf was. In essentie een beetje op mezelf, niet 100% een 'mensen-mens' ("niks mis mee"), iemand die genoeg tijd en ruimte voor zichzelf nodig had. En zelfs nu en dan een beetje onzeker! Maar voor de rest alles onder controle hoor - haha. Ik kom natuurlijk wél heel graag buiten. Er zijn zoveel toffe dingen te doen. Een hipster heeft of faket een positieve ingesteldheid. Hij zegt het niet met zoveel woorden maar als hij al een motto heeft luidt dat doodgewoon: YOLO.

(Belangrijke regel in het hipsterhandboek: veins ten allen tijde een grote gevoeligheid, maar leg het er natuurlijk niet té dik op. Men zou kunnen gaan denken dat je onzeker of depressief bent. En dat is natuurlijk niet het geval. Of wel. Of niet. Of wel?)

WERELDOORLOG I

Een hipster zegt altijd op een doordeweeks achteloos toontje de juiste dingen tegen de juiste mensen. Of dat probeert hij toch. Hoeveel geld heb ik wel niet gespendeerd aan obscure theatervoorstellingen opdat ik nadien in een gesprek met 'soortgenoten' met één zinnetje zou kunnen opmerken dat ik daar aanwezig was. Een gesprek dat in werkelijkheid maar zelden plaatsvond. Maar ik moest er telkens rekening mee houden dat het zou kúnnen plaatsvinden.
Hoe ik wel niet gezwoegd heb op 'Oorlog en terpentijn' van Stefan Hertmans opdat ik na een lezing in Passa Porta terloops tegen iemand zou kunnen zeggen dat ik dat boek na verschijning onmiddellijk gekocht en gelezen had - (een hipster is per definitie een intellectueel en hoogopgeleid). Zodat ik kon zeggen dat de Eerste Wereldoorlog mij enorm boeide, dat ik regelmatig naar de universiteitsbibliotheek ging om er in archieven te snuisteren en er over te lezen; dat ik heel veel lees tout court, maar dat ik uiteraard ook nog andere dingen doe - haha.
"Heb je These New Puritans gezien op Crossing Border? Ik heb ze al beter gezien. In Les ateliers Claus, enkele jaren geleden toen ze nog niet bekend waren."

MUNTTHEE

Uiterlijk zag ik er zo weinig mogelijk als het clichébeeld van 'de hipster' uit. Ik heb bijvoorbeeld nooit zo'n bril met zwart montuur gedragen die alle hipsters zogezegd dragen. Ik ben ook nooit in zo'n hippe tweedehandsboetiek naar een retro vest op zoek gegaan die er uit zag alsof ze nog ooit aan mijn grootmoeder zou kunnen hebben toebehoord. Aan dergelijke zaken hechtte ik als hipster minder belang. Ik was een hipster die toch vooral in inhoud investeerde. Temidden van de juiste mensen kon ik urenlang met mijn gloednieuwe Sony Xperia Z1 in trendy bars met Wi-Fi vertoeven, de meest recente do's & don'ts van Vice Magazine inspecterend, terwijl ik van mijn muntthee nipte. (Tip: de don'ts van Vice moet u natuurlijk net wél doen.)
Ik geef wel toe: zonder Wi-Fi zou ik niet meer kunnen leven. Anderzijds zou ik de stad eventjes achter mij willen laten want ik verlang zó naar rust en de natuur. In de Kerstperiode wil ik op mijn eentje een paar dagen naar de Ardennen. Daar wil ik tot rust komen. Le tombeau du géant in Bouillon is zo indrukwekkend mooi - u moet dat maar eens googlen, le tombeau du géant, het graf van de reus. Of nee, niet googlen. Gebruik good old AltaVista. Die zoekmachine is door bijna iedereen vergeten, maar ik zweer u: even goed of zelfs beter dan Google. Zeker voor foto's.
Anyway.

2014

Dus: ik heb het nu gezegd en wellicht ben ik de eerste ter wereld om het met zoveel woorden te bekennen: ja, ik was een hipster. En wil u weten waarom ik er nu geen meer ben, wil zijn? Het is eigenlijk heel logisch. Gewoon omdat de hipsters zoals we ze nu kennen in 2014 alweer volledig achterhaald zijn. (En ik kan het weten want ik heb al in 2014 geleefd - haha.)

Hopelijk staat u mij na deze bekentenis toe om een hoofdstuk af te sluiten. Verdenkt u mij er alstublieft niet langer van dat ik een hipster ben. Ik wás er een, maar nu dus niet meer! En dat voelt best wel goed.

Bedankt.

Top 20 markante persoonlijkheden 2013

Het is alweer december, naar goede gewoonte de laatste maand van het jaar en dus lijstjestijd. Ik doe ook dit jaar mijn duit in het zakje en presenteer u de 20 markantste persoonlijkheden die in 2013 mijn aandacht trokken en ook voor de rest van mijn leven een blijvende indruk zullen nalaten.

1. Dimitri Bontinck
Al maanden in pole position om de eerste plaat...s in deze lijst weg te kapen en nog steeds de eerste aan de finish. De rest staat niet eens op de foto.
Dimi haalde het nieuws toen hij een emotionele oproep deed aan zijn zoon en Syriëstrijder Jejoen om terug te komen voor een kopje cappuccino. ("Hij drinkt dat zo graag en in Syrië zal hij dat wel missen.")
Is als semi-BV zeker nog niet afgeserveerd met het oog op 2014.

2. mensen die hun tablet op het dak van hun auto laten liggen
Deze uit het leven gegrepen lui weerspiegelen de epoque waarin wij leven. Zij zetten de trends en wij kunnen met z'n allen veel van hen leren.

3. Ben Weyts
Stand-upcomedian met een late roeping. Ook actief als politicus, maar breekt op dat terrein voorlopig geen potten.

4. studenten lerarenopleiding die Rusland niet kunnen aanduiden op een wereldkaart
Zie de eerste zin van 2. Negeer de tweede zin van 2.

5. in sneltempo radicaliserende moslimjongeren
Vaak gaat het hier, volgens mij!, om makkelijk beïnvloedbare kuddebeesten die zich vervelen tijdens de zomervakantie. Ofzo. Ik heb geen rechtstreekse verbinding met Allah (volgt verderop in deze lijst) dus is het mij in feite onduidelijk waarom deze jongeren doen wat ze doen.

6. Gerrit Neuckermans
Radiopresentator die vanaf januari op Radio 1 het nieuwe programma 'Neuckermans' zal presenteren. Een durver.

7. Jejoen Bontinck
Zoon van 1, maar staat qua charisma in de schaduw van zijn vader. Tevens het uithangbord van 5. Verbleef een tijdje in Syrië, nu in de gevangenis. Heeft ooit gedanst in een clip van Shameboy. Houdt van cappuccino. Sinds kort vader van een drieling.

8. de Vlaming
Persoon die geboren is in Vlaanderen. Er wordt door sommigen een onderscheid gemaakt tussen Fiere Vlamingen en Slechte Vlamingen.

9. Toby Alderweireld
Rode Duivel met 'delicaat' kapsel die er evenwel niet voor terugdeinst om een kopbaldoelpunt te maken. Wonderbaarlijk hoe zijn coupe daarbij in de plooi blijft liggen.

10. de customer care agent
Persoon die u telefonisch probeert te helpen als u in nood verkeert (zie bijvoorbeeld in het geval van 2). Mag zich CCA noemen omdat deze hem/haar afleidt van zijn/haar professioneel bestaan als 'klantendienstmedewerker' of 'zielige pispaal'.

11. mensen die uitsluitend over reizen praten
Meestal gaat het hier om 50+-tweeverdieners wier kinderen uit huis zijn. Deze mensen willen graag snel op pensioen zodat ze er nog wat van kunnen profiteren, zoals dat dan heet.

12. hipsters
Niemand komt er voor uit dat hij er een is, maar iedereen kent er verschillende (doch nooit persoonlijk). De hipster zou te herkennen zijn aan zijn zwartomrande bril wat ook van Wouter Beke een hipster maakt. Misschien is dat nog het beste bewijs dat dé hipster niet bestaat, al moet gezegd dat Wouter Beke in 2013 wel al heel erg 2014 was. En dat kenmerkt nu precies de hipster.

13. Kim De Gelder
Vertolkte in het voorjaar de criminele hoofdrol in een behoorlijk realistische telenovela op de Vlaamse tv.

14. Giel
In sneltempo geradicaliseerde boeddhist die de komende 15 jaar in China een cursus zelfontplooiing gaat volgen.

15. Allah
God van de moslims en inspirator van 5 en 7. Werd vooral in de Arabische landen veel geprezen en fanatiek de Grootste genoemd ("Allah akbar!"), maar liet ons ook dit jaar weer in het ongewisse over zijn (haar?) feitelijke bestaan.

16. BV's
Vlamingen - Fiere of Slechte niet nader bepaald - die u op tv een fijne avond proberen te bezorgen. Niet zelden met wisselend resultaat.

17. Rudy Menteir
Mystery guest in een aantal van mijn epistels. Fictieve man van middelbare leeftijd met een grappige naam.

18. de call agent
Een beetje de tegenhangers van 10. Deze mensen bellen zelf ('outbound') en storen u in uw woonkamer met de vraag of u wil deelnemen aan een enquête. Ik heb de job nog zelf uitgevoerd. Hij heeft zo zijn momenten.

19. de inwoners van Zonnebeke
Een bende zure oude mensen met wie ik dit jaar enkele uren te maken kreeg in mijn functie van 18. Vond ik hen toen de hel, dan vind ik hen nu wel grappig.

20. God
Een beetje hetzelfde verhaaltje als 15. Dook ook dit jaar weer niet op, zoals hij dat bij mijn weten nog nooit heeft gedaan, maar is voor velen nog steeds de reden bij uitstek om het leven te omarmen. En wat kan ik daar op tegen hebben? Niettemin hoop ik dat hij in 2014 zijn kop eens om de hoek steekt.

Voilà, dat was het voor 2013 wat mij betreft. Een ware grand cru van een jaar. Daar klink ik op met Kidibul. Schol.

maandag 2 december 2013

Gerrit Neuckermans zal nieuw Radio 1-programma presenteren

Het is al een aantal weken geweten dat het uitzendschema van Radio 1 er vanaf januari een beetje anders zal uitzien. Dalende luistercijfers (een percentage van nog slechts 6,4%) dwingen radiobonzen annex marketeers ertoe om nog meer de eenheidsworst op te zoeken om zo het marktaandeel van de zender met als baseline 'Meteen mee' weer op t...e krikken. De afvoering van het alom bejubelde cultuurprogramma 'Joos' zorgde voor heel wat verbolgen reacties bij de Vlaamse culturo's en parallel ontstond er ook heel wat commotie op de sociale media, met ondermeer een handvol machteloze Facebookers die zich verenigden in de groep 'Ja, ik luister naar Joos op Radio 1'.

Maar verontwaardiging slijt snel in tijden van overvloed en inmiddels heeft iedereen zich al lang bij deze kille beslissing neergelegd. Als puntje bij paaltje komt is een stoet culturo's onder leiding van Erwin Mortier en de onvermijdelijke Hugo Camps immers niet opgewassen tegen enkele marketeers die zich verschansen in de oninneembare burcht van de openbare omroep aan de Reyerslaan.

EEN KLEINE KWESTIE

Maar goed, niet getalmd, vooruit met de geit. Laat ons positief zijn en vooruitblikken op wat een vernieuwd Radio 1 ons (nog) aan goeds te bieden heeft. Achterom kijken is voor de loezers, weet u wel?
Het is nog onduidelijk hoe een aantal wijzigingen in de dagelijkse programmatie (waaronder Joos' slot van 11u tot 13u) zullen ingevuld worden, maar zeker is wel dat de jonge radiomaker Gerrit Neuckermans zijn debuut zal maken als presentator van een nieuw luchtig belprogramma dat voorlopig nog geen naam heeft. Neuckermans studeerde Radio aan het Rits en werkt al een tijdje mee aan 'Nieuwe feiten', het avondprogramma van Lieven Vandenhaute.

Maar.. er is natuurlijk één kleine 'kwestie' - u hebt er niet kunnen naast lezen en laten we elkander vooral geen Liesbeth noemen - Gerrit heeft op z'n zachtst gezegd zijn naam niet mee. Een programma met als titel 'Neuckermans', het zou zonder enige twijfel ook bij het trouwe Radio 1-publiek op ongeloof en gebulderlach worden onthaald. Nochtans houdt Radio 1 graag haar traditie in ere om haar programma's te vereenzelvigen met hun presentator (getuige daarvan 'Joos', maar ook 'Hautekiet' en, vroeger, 'Peeters en Pichal') en maakt de nichezender er, zeker in tijden van crisis, een zaak van om niet van deze 'policy' af te wijken.
De vraag is nu dus even absurd als urgent of Radio 1 het zal aandurven om 'Neuckermans' dagelijks in de ether te gooien. Marktonderzoeksbureau Ipsos voert momenteel in opdracht van de openbare omroep een onderzoek uit dat zal moeten uitwijzen hoe de Vlaming reageert op opmerkelijke of schokkende beslissingen van de VRT die per definitie toch onomkeerbaar zijn. De snelle berusting die volgde na het protest tegen de afschaffing van 'Joos' doet alvast vermoeden dat de luisteraar ook snel aan een programma met als titel 'Neuckermans' zal wennen.

Boze Milow: "Ik ben en blijf de beste singer-songwriter van Vlaanderen"

Na boeiende zoektochten naar het Idool*, de X-facteur**, The Voice*** en de beste sludgemetalband van Vlaanderen, wordt de kijker sinds enkele weken door Vier verwend met het fonkelnieuwe 'De beste singer-sonraaiter' van Vlaanderen.
Omdat wij onbewust met z'n allen op dit programma zaten te wachten en ook wel omdat wij op zat...erdagavond doorgaans toch geen fuck te doen hebben, klappen wij verheugd in onze handen om zoveel originaliteit van de commerciële zender waar het toch nog steeds niet zo goed mee gaat.

Maar niet getalmd. Wie The Voice of Het Idool van Vlaanderen is, is discutabel. Daar kan geen mens een uitspraak over doen. Wie de beste singer-songwriter is, is echter wél geweten. Dat is immers niemand minder dan de Leuvense trots Milow (né Jonathan Vandenbroeck). Wie dat gezegd heeft? Hijzelf. Daarnet tegen mij aan de telefoon. En hij was fameus in zijn gat gebeten, dat kan ik u wel zeggen.

- "Dag Milow, Alexander hier. Alles kits in L.A.?"
- "Hello. Ik ben niet in L.A. Momenteel, ik ben thuis bij mijn moeke."
- "Tiens, ik dacht dat jij tegenwoordig in Los Angeles resideerde om er te netwerken en te sowsjelaaizen met de juiste mensen, de beste producers en andere kei kei interessante mensen; dat alles met als doel om een mondiaal gevierde singer-songraaiter te worden?"
- (stil) "Ik heb die droom opgegeven."
- "Waarom, Milow? Je was toch superambitieus en spuwde toch op Belgische muzikanten die het niet zo groots zagen als jij?"
- "Ja, ik heb dat ooit gezegd, maar daar heb ik nu spijt van."
- "Wat gaat er niet, Milow? Ik herken jou niet. Waar is die over het paard getilde lul met zijn 'gitareke'?"
- "Thuis bij moeke."
- Mijn vraag is, Milow: wat is er misgegaan in Los Angeles dat je nu je kop zo laat hangen?"
- (heel stil) "Iedereen aan wie ik mijn demo's liet horen, zei me dat mijn muziek bagger is."

EREMBODEGEM

- "Och, Milow, kop op. Hier in Vlaanderen zijn ze er wél nog van overtuigd dat je kei goed bent. Jij kan nog gemakkelijk het dorpsplein van Erembodegem vullen als je daar op een podium kruipt. Niet flauw doen, bel je agent en zeg hem dat hij wat optredens moet regelen voor de komende maanden. Dan kom je tenminste nog eens onder de mensen."
- (lange stilte) "Weet je, ik ben zo op mijn pik getrapt door dat programma, 'De beste singer-songraaiter van Vlaanderen'."
(windt zich plots hevig op) "Wie denken die makers eigenlijk dat ze zijn? Zijn die vergeten dat ik besta ofzo? Zijn die zich eigenlijk wel bewust van welke fantastische liedjes ik heb gemaakt, rechtstreeks ontsproten aan mijn getormenteerde ziel? Of zijn die mannen gewoon jaloers op mijn succes? Wat is die hun probleem?"
- (..)
- (hoorbaar stampvoetend) "En dan die kijkers - wat denken die eigenlijk? Denken die dat ze daar op tv ineens de béste singer-songraaiter van Vlaanderen gaan te zien krijgen ofzo? De beste ben ik en het wordt wel eens tijd dat dat in het collectief geheugen van de Vlaming wordt gestampt. Als Vier het niet doet, zal ik het doen. Hoe? Door nog keiveel sentimentele shit te maken met mijn akoestsch gitareke, want dat is wat de overlevers in mijn soort doen: tot in den treure sentimentele shit maken op akoestische gitarekes. En de gekwelde ziel uithangen, natuurlijk... Meestal fake."

Ik belde Vier nog om een reactie, maar de woordvoerder viel niet uit zijn rol en hield zich mooi aan de strenge instructies van de programmamakers. "Milow, zegt u? Nooit van gehoord."

* o.a. Peter Evrard, 'straffe madam' Natalia en - that's the name I wanna here you say - Brahim

** o.a. een zekere Pim met als belangrijkste 'karaktertrek': biseksualiteit

*** o.a. ik zou het u echt niet kunnen zeggen

Wouter Beke: "Geen idee wat ik gezegd heb op congres"

Gisteren was ik behoorlijk onder de indruk van Wouter Bekes speech op het CD&V-congres in Lommel. De branie waarmee hij zijn troepen toesprak, zo had ik hem nog nooit gezien. Woutertje werd een heuse Wouter, weg was plots die brave Brillie. "Ik pas voor een koud Vlaanderen! Ik pas voor een kil Vlaanderen! Ik pas voor een hardvochtig Vlaanderen...!" De boodschap kwam over, ik klapte mee in mijn handen, vanachter mijn laptop waarop ik naar de 'Terzake'-reportage keek.

Een dag later zijn Wouters woorden echter bezonken en trek ik een hele andere, enigszins teleurstellende, conclusie: eigenlijk zei Wouter helemaal niets in zijn toespraak. Een koud Vlaanderen, een hardvochtig Vlaanderen - wat is dat? Ik vroeg me af wat hij daarmee bedoelt en daarom belde ik hem daarnet. Politici zijn er immers om door burgers gebeld te worden. Vraag dat maar aan André 'toujours dispo' Flahaut.
En burgers zijn er om politici te bellen. Vind ik.
Ooit met Filip Dewinter gebeld? Een aanrader.

- "Dag Wouter, ik ben Alexander, een gewone Vlaamse burger. Ik heb een vraagje."
- "Shoot."
- "Wat bedoelde je gisteren in je toespraak? 'Ik pas voor een koud, kil en hardvochtig Vlaanderen'. Wat bedoelde je daar in godsnaam mee?"
- "Dat ik - en de gehele CD&V - in een regio wil wonen waar, euh, mensen elkaar op straat spontaan omhelzen, elkanders tranen deppen bij gedeelde smart en een Smart, of een andere auto, delen om luchtvervuiling tegen te gaan."
- "Geen geintjes, Woutte."
- "Oké, eerlijk dan. Die woorden hadden geen betekenis, het was een holle slogan. Maar: ik heb 'm niet zelf verzonnen, ik heb 'm gerecycleerd van Kris Peeters die exact dezelfde woorden heeft gesproken op ons vorige congres. En sinds dat congres zitten we wel opnieuw in de lift. De peilingen liegen niet."
- "Interessant dat u dat opmerkt, want ik heb u na een nieuwe peiling al oneindig vaak horen zeggen: 'het zijn maar peilingen'."
- U moet dat in zijn context zien. Elke partijvoorzitter prevelt dat zinnetje als de peiling slecht uitdraait voor zijn partij. Bruno en Gwendo doen dat ook, u moet daar maar eens op letten."
- "Ik heb daar al op gelet en vind het.."
- "Irritant?"
- "Ja."
- (..)
- "Waarom spreken partijvoorzitters zoveel, zonder eigenlijk iets te zeggen?"
- "Dat is nu eenmaal ons beroep."
- "Zou uw beroep niet méér moeten zijn dan dat?"
- "Momenteel niet."
- "Hoezo, momenteel niet?"
- "We zijn stiekem toch nog een beetje onzeker.."
- "Waarover?"
- "Over de wispelturigheid van de kiezer."
- "U maakt een bruggetje richting N-VA?"
- "Nee, hoor!"
- "Kom, kom. Laat ons een kat een kat noemen, Wouter. Jij hoeft je over de N-VA momenteel geen zorgen te maken. Jij zegt bevreesd te zijn voor de wispelturigheid van de kiezer, maar je zou integendeel verheugd moeten zijn over de wispelturigheid van de Keizer."
- (..)
- "BDW! De burgemeester van Antwerpen. De Julius Caesar van 't Schoon Verdiep. De Nero van de Wetstraat. De Brutus van het tv-debat. Doet hij het of doet hij het niet? Blijft hij burgemeester of wordt hij premier?"
- "Waar wilt u naartoe?"
- "BDW is bezig zijn eigen ruiten in te gooien, Wouter. Besef dat nu toch eens. Hij verliest zijn geloofwaardigheid. Stop met staren naar een lichtbak die er niet meer is. Je bent aan de winnende hand. Die verkiezingen worden een triomf voor jouw partij. Toon je ook in eenvoudige, telefonische contacten met de burger, zoals nu met mij, de staatsman die je gisteren was op dat podium. Maar stop met in holle slogans te spreken."
- "Ik zal er aan werken.."
- (..)
- "Meent u dat trouwens van BDW?"
- "Natuurlijk."
- "Ah, tof."
- "Wees overtuigd van jezelf, Wouter. Probeer iets te zeggen dat mensen begrijpen. Spreek niet in slogans. Je beledigt de kiezer. Holle frasen als die van gisteren wil ik niet meer horen, oké?"
- "Oké.."

Toen had ik er genoeg van. Welk belang heb ik er immers bij om de tsjeven een duwtje in de rug te geven zonder dat ik er iets aan verdien? Ik nam beleefd afscheid van Wouter, die aangaf dat hij iets aan ons gesprek had gehad, wat mij volstrekt neutraal liet maar me wel op het idee bracht om Noël Slangen te bellen. Want wat verdient een professionele spin doctor eigenlijk?

Rustig weerzien met familie na drama Filipijnen

Gisteren zag ik voor het eerst mijn moeder terug na het drama dat zich vorige week heeft afgespeeld op de Filipijnen. Het was geen emotioneel weerzien, zoals we er enkele in het tv-journaal konden zien, nee, het was gewoontjes, zo'n beetje zoals elke vrijdagavond. Wij waren immers gewoon in België toen de verwoestende tyfoon Haiyan toesloeg en van e...en enorme ravage in onze respectieve woningen is dan ook geen sprake geweest. Daarom hoefden wij het bij onze hereniging niet de hele tijd over schade en verlies te hebben, noch hebben wij na de vernietigende storm vermisten in de familie of weten wij niet hoe de toekomst er nu voor ons zal uitzien. Ik heb ook geen moment gepanikeerd of er aan getwijfeld dat mijn moeder nog in leven was na de ramp. Sterker: woensdag gaf ze teken van leven in de vorm van een e-mail. Op die manier wist ik dus ook, elektriciteit hebbende, dat ook bij haar de elektriciteit niet was uitgevallen. Het kwam niet eens in me op om dat als een geruststelling te beschouwen.

Dus is nu mijn vraag: waarom zijn die Filipino's zo emotioneel als ze na Haiyan herenigd worden met hun familie? Gewoon omdat de ramp zich in hun land heeft afgespeeld? Kan wel, maar hoe dan ook mag duidelijk zijn dat ik veel rustiger reageer op dergelijke natuurrampen. En daarvoor zeg ik: chapeau aan mezelf.

Snelcursus: hoe word ik een BV

Heel wat Vlamingen dromen er van om een BV te worden. Een BV mag immers geregeld op tv of in de pers en daar zeggen weinig Vlamingen neen tegen. Geheel terecht overigens. Op tv komen of tijdens een VIP-receptie in de borsten van Lesley-Ann Poppe knijpen én daarvoor betaald worden – er bestaan minder fijne dingen. Daarom dus deze snelcursus ‘Hoe word ik een BV’ voor ...mensen die in 2014 ‘iets in de media’ willen gaan doen. Waarschuwing: BV worden is gemakkelijker dan u denkt, denk dus twee keer na voor u er aan begint (en overleg met uw partner, want deze zal al dan niet tegen wil en dank ook een BV worden).

Er zijn verschillende manieren waarop u een BV kan worden. Ik onderscheid er drie.

1. Door geen blijk te geven van een noemenswaardig talent (de ordinaire methode)

Dit is de grootste groep. Hebt u dikke borsten, wil u op de cover van P-magazine en bent u niet vies van wat kletspraat? Proficiat: u bent een BV. Mogelijk geen van blijvende aard, maar tijdens de zomermaanden zal u aan de kust altijd wel iets vinden waarmee u wat extra poen kan scheppen. Op tijd en stond een kaderstukje in Dag Allemaal of Blik en u zit gebeiteld. U kan zich ook bijscholen en u proactief voorbereiden op een deelname aan ‘De slimste mens ter wereld’. Ze komen daar immers stilaan zonder BV’s te zitten, weet ik uit goede bron. U zal met open armen ontvangen worden en waarschijnlijk afgaan als een gieter, maar u zal wel weer in beeld komen bij de 600.000 Vlamingen die nog naar dat programma kijken. Vervolgens krijgt u een interview in Humo (nog ongeveer 150.000 lezers), want van het een komt altijd het ander. In dat interview laat u een spitante uitspraak vallen die de teaser boven het artikel wordt, en u bent weer helemaal hot.

2. Door deelname aan een talentenjacht (de logische methode)

Logisch, want de tv blijft ze jaar na jaar uitbraken. Kan u een beetje zingen en krijgt u Koen Wauters aan uw kant? Proficiat! Schiet uw schouder niet uit de kom wanneer u danst? Proficiat! U bent nu bijna een BV. Bijna, want eerst moet u zich nog nadrukkelijk van uw concurrenten onderscheiden en tegen een journalist van Dag allemaal (niet minder dan 1.000.000 lezers) zeggen dat u deelneemt aan de respectieve talentenjacht ter nagedachtenis van uw vorig jaar aan kanker overleden moeder. “Ik voel dat ze bij me is als ik dans”, moet u zeggen en dan staat die quote op de cover van de vakpers. Klein nadeel: voor de buitenwereld is uw moeder dood, maar feitelijk zit ze gewoon thuis. Ook voor u geldt trouwens dat uw BV-schap mogelijk niet van blijvende aard is, maar ook u zal tijdens de zomermaanden aan de kust uw voordeel kunnen doen. De vergrijzing van de bevolking betaalt uw lening af.

3. Door echt talent (de respectabele methode)

U kan iets wat maar weinig andere mensen kunnen en u vindt daarvoor een (groot) publiek? Een welgemeende proficiat. Afhankelijk van uw ambitie is nu aan u de keus of u in ‘Café Corsari’ (600.000 kijkers) gaat zitten of niet. In ‘Reyers laat’ (250.000 kijkers) kan u ook terecht, alsook bij het eerder vermelde Humo en ‘De slimste mens ter wereld’. Mikt u toch meer op een niche dan loopt u het risico om geen volwaardige BV te worden, maar u weet wat u wil en u wil (voorlopig) in de eerste plaats uw credibiliteit behouden. Bekend zijn bij pakweg 100.000 Vlamingen sluit dan misschien nog het best aan bij uw profiel. En daar is niets mis mee. Een middelgrote stad als Leuven telt 100.000 inwoners. Dat is uiteindelijk niet min. En de kans dat uw contract u voorschrijft dat u Lesley-Ann Poppe op een VIP-receptie in de borsten zal moeten knijpen wordt er meteen ook een stuk kleiner op.

Tot daar deze snelcursus ‘Hoe word ik een BV’. Onthoud: BV worden is gemakkelijker dan u denkt, in Vlaanderen rollen ze bij wijze van spreken van de band. Wees dus gewaarschuwd voor u er aan begint. Het schrijnende voorbeeld van Eva Pauwels, die ooit besloot om een relatie aan te gaan met Jacques Vermeire en bijgevolg een BV werd, kan dienen als voorbeeld van hoe het níét moet.